Διαρκώς ανήσυχο από τη φύση του, το Διεθνές Σπουδαστικό Τμήμα του Φεστιβάλ Δράμας, με επικεφαλής τον Θανάση Νεοφώτιστο, συνεχίζει για τέταρτη χρονιά να συστήνει τους δημιουργούς του μέλλοντος απ' όλον τον κόσμο και την Ελλάδα.
Οι ελληνικές συμμετοχές στο φετινό τμήμα των 14 τίτλων είναι 2, το «Bad Kids with Saint Names» της Βίκυς Αναστασιάδου από το Τμήμα Κινηματογράφου της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ.και o «Αχινός» του Αλέξανδρου Σολτς από τη SAE Athens. Παρακάτω γνωρίζουμε τις ταινίες και τους ίδιους καλύτερα.
Bad Kids With Saint Names της Βίκυς Αναστασιάδου
Τι είναι η ταινία: Οταν ο αυταρχικός πατριός του αποφασίζει να τον πάρει μαζί του σε ένα επαγγελματικό ταξίδι, ο 16χρονος Μιχάλης περνά την τελευταία του ημέρα στη γύρα με την παρέα του. Θα είναι μια μέρα γεμάτη παρανομίες, μουσική και ρίσκο.
Ποια είναι η Βίκυ Αναστασιάδου: Η Βίκυ Αναστασιάδου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1998 και πρόσφατα αποφοίτησε από το Τμήμα Κινηματογράφου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έχει εργαστεί κυρίως στο τμήμα της κάμερας τόσο σε μικρές όσο και σε μεγάλες κινηματογραφικές παραγωγές και έχει επίσης οπτικοποιήσει και σκηνοθετήσει μερικά video clip για καλλιτέχνες όπως η Penny και ο Capette. Το "Bad Kids with Saint Names" είναι η πρώτη της μικρού μήκους ταινία καθώς και η διπλωματική της εργασία.
Εξι ερωτήσεις για το «Bad Kids with Saint Names»:
Πώς επιλέξατε το θέμα της ταινίας σας, ποια ήταν η αρχική ιδέα, ποια η ανάγκη να αφηγηθείτε αυτή την ιστορία;
Στην δική μου περίπτωση, η ιδέα κοιμόταν καιρό μέσα μου, μέχρι που ένα μεσημέρι του 2020 ξύπνησε. Ήμουν με μια φίλη μου, η οποία αργότερα θα γινόταν και παραγωγός της ταινίας, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, όπου ξαφνικά είδα ένα αγόρι περίπου 13-14 ετών να βγαίνει από μια πολυκατοικία. Το αγόρι έριξε μια γρήγορη ματιά προς τα μπαλκόνια της, έβγαλε ένα τσιγάρο από την τσέπη της φόρμας του, το άναψε και περνώντας από δίπλα μας το ρούφηξε επιδεικτικά και μας κοίταξε . Τότε ένας γνωστός μας, που έτυχε να περνάει εκείνη την ώρα από το ίδιο στενό, μας είπε: ''Κοίτα εδώ πως το ρουφάει, καλά γονείς δεν έχει να το μαζέψουν;''. Γύρισα και τον κοίταξα έκπληκτη, αυτή η φράση λειτούργησε ως το εναρκτήριο λάκτισμα της ιδέας στο κεφάλι μου. Για μένα, παιδιά που είναι ''παρατημένα'' από τους γονείς τους, παιδιά που ''δεν'' έχουν κάποιον ενήλικα να τους μιλήσει για τον κόσμο, τον ανακαλύπτουν και τον δημιουργούν οι ίδιοι. Γεννήθηκε λοιπόν η επιθυμία που είχα καταχωνιασμένη για αρκετά χρόνια μέσα μου, να ''μιλήσω'' για τα εφηβικά μου χρόνια, τους φίλους μου, την οικογένεια που διάλεξα, τις πολλές πτυχές μιας εφηβικής φιλίας.
Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση του να ξεκινάς ως σκηνοθέτης στην Ελλάδα σήμερα; Τι σας δυσκόλεψε στην πραγματοποίηση της ταινίας, τι σας έφερε μεγάλη χαρά, ή τι σας εξέπληξε - θετικά ή αρνητικά;
Το μόνο σίγουρο είναι πως στα πρώτα μου βήματα ως σκηνοθέτης στην Ελλάδα του σήμερα αντιμετώπισα αρκετές δυσκολίες, κάτι το οποίο χάρισε μια άγρια ομορφιά σε αυτή μου την εμπειρία. Tο κύριο ''εμπόδιο'' ήταν το να βρούμε τους πόρους για την υλοποίηση της ταινίας. Συνεπώς, η πιο βασική πρόκληση ήταν να καταφέρουμε να αποδεχθούμε ότι η ελληνική πραγματικότητα μας ωθεί να διηγηθούμε κάποια κομμάτια της ιστορίας μας με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που έχουμε σχεδιάσει. Παρόλα αυτά, επειδή πιστεύω πολύ στην δύναμη της ομάδας, τα εμπόδια που συναντήσαμε ξεπεράστηκαν χάρη στη κοινή μας επιθυμία να αφηγηθούμε τη συγκεκριμένη ιστορία. Αυτό που αναμφισβήτητα μου δίνει μεγάλη χαρά αυτή τη στιγμή είναι η πρεμιέρα του ''Bad Kids with Saint Names'' στο Φεστιβάλ της Δράμας.
Πόσο σημαντική ήταν η συμβολή της σχολής σας σε όλα τα επίπεδα: γνώσης, βοήθειας, γνωριμίας με άλλους συνεργάτες;
Το τμήμα κινηματογράφου Θεσσαλονίκης έχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου. Σίγουρα μου παρείχε τις βάσεις ώστε να χαράξω τη δική μου πορεία. Χάρη σε αυτό γνώρισα ανθρώπους με τους οποίους μοιραζόμαστε το ίδιο όραμα και αισθητική για το σύγχρονο ελληνικό σινεμά. Μάθαμε πολλά ο ένας δίπλα στον άλλον και είμαι πολύ περήφανη που εκτός από συναδέλφους που θαυμάζω μπορώ να τους αποκαλώ και καλύτερους φίλους μου.
Είναι οι πλατφόρμες και η νέα πραγματικότητα του streaming μια ευκαιρία για τη διανομή και προβολή της μικρού μήκους ταινίας; Πού στέκεστε στο δίλημμα αίθουσες ή πλατφόρμες;
Σίγουρα οι μικρού μήκους ταινίες βρίσκουν την φωνή τους μέσω του streaming μιας και είναι πιο δύσκολο να τις συναντήσεις στις αίθουσες. Οι πλατφόρμες σου δίνουν μια ατελείωτη γκάμα ταινιών, χωρισμένες ανά είδος, ανά σκηνοθέτη, ο θεατής συνήθως ξέρει τι θέλει να δει και δεν του είναι δύσκολο να το βρει. Ωστόσο πιστεύω πως χάρη στον όγκο των ταινιών που παρέχει το streaming, οι συνδρομητές έχουν τη δυνατότητα να ανακαλύψουν πολλές πτυχές του κινηματογράφου γεγονός που μπορεί να γοητεύσει και να προσελκύσει κόσμο στις αίθουσες. Προσωπικά πιστεύω ότι την πλήρη εμπειρία μιας ταινίας μπορείς να τη ζήσεις μόνο μέσα στην αίθουσα και αυτό προτιμώ προσωπικά και εγώ όταν έχω την δυνατότητα.
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για σας, αλλά και για το σημερινό ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο; Τι σημαίνουν οι συνεχείς επιτυχίες της ελληνικής ταινίας μικρού μήκους στο διεθνές τοπίο;
Το Φεστιβάλ Δράμας για μένα ξεκίνησε ως την καθιερωμένη εκδρομή με τις φίλες μου για προβολές ταινιών. Από τον Σεπτέμβριο του 2019, ξεκινούσαμε με ένα αμάξι από την Θεσσαλονίκη, μέναμε στο διπλανό χωριό και κάναμε καθημερινό πλάνο κυκλώνοντας τις προβολές που θέλαμε να δούμε. Συνδυάζαμε, σαν να λέμε, εξόρμηση στο βουκολικό τοπίο και σινεμά. Πλέον, το Φεστιβάλ Δράμας για μένα αποτελεί ταυτόχρονα το πρώτο μέσο που θα μας δώσει το βήμα να αφηγηθούμε την ιστορία μας σε ένα κοινό που αγαπάει τις μικρού μήκους. Το ταξίδι των ελληνικών μικρού μήκους ταινιών στον διεθνές χώρο ανοίγει τον δρόμο για την αναγνώριση του ελληνικού κινηματογράφου και σίγουρα αποτελεί ενθαρρυντικό στοιχείο για τους νέους κινηματογραφιστές.
Ο,τι κι αν γίνει το σινεμά θα επιβιώσει γιατί...
...ο άνθρωπος δεν θα πάψει ποτέ να έχει ανάγκη να αφηγείται αλλά και να μαθαίνει ιστορίες
Δείτε εδώ το τρέιλερ του «Bad Kids With Saint Names»
Αχινός του Αλέξανδρου Σολτς
Τι είναι ο «Αχινός»: Ενας νεαρός κάθεται σε μια παραλία γυμνιστών. Καθώς βρίσκεται στο ξεκίνημά του στον γυμνισμό, κινείται διερευνητικά. Η συνάντηση του με έναν λουόμενο δημιουργεί μεταξύ τους μια εμπειρία που τον προκαλεί να εξερευνήσει σε μεγαλύτερο βάθος τα όριά του.
Ποιος είναι ο Αλέξανδρος Σολτς: Ο Αλέξανδρος Σολτς είναι ο σκηνοθέτης του «Salted Lake», ενός μικρού ντοκιμαντέρ για τον γυμνισμό στα Λιμανάκια της Βουλιαγμένης, το οποίο ήταν επίσημη επιλογή του 45ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Δράμας και το οποίο βρέθηκε στην τελική πεντάδα για το Βραβείο της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου για την καλύτερη φοιτητική ταινία του 2022. Ο Αλέξανδρος είναι απόφοιτος του τμήματος Digital Film Production της SAE Athens. Εχει παρακολουθήσει σεμινάρια σεναρίου του συλλόγου Ελλήνων Σεναριογράφων και έχει συμμετάσχει σε επαγγελματικά γυρίσματα ταινιών μεγάλου μήκους ως βοηθός σκηνοθέτη. Ο «Αχινός» είναι μια ταινία μυθοπλασίας μικρού μήκους και η δεύτερη μικρού μήκους ταινία του Αλέξανδρου. Ο «Αχινός» αποτελεί την πτυχιακή του ταινία, που υλοποιήθηκε στο τρίτο και τελευταίο έτος σπουδών του στη SAE Athens.
Εξι ερωτήσεις για τον «Αχινό»:
Πώς επιλέξατε το θέμα της ταινίας σας, ποια ήταν η αρχική ιδέα, ποια η ανάγκη να αφηγηθείτε αυτή την ιστορία;
Η αρχική ιδέα της ταινίας ήταν αρκετά διαφορετική από την ταινία όπως την ξέρουμε σήμερα, ωστόσο ο πυρήνας της έχει παραμείνει ίδιος. Αυτό αποτελεί ένα μάθημα για μας, δηλαδή πως παρόλο που αφήσαμε την ιστορία να έχει ελαστικότητα, η ουσία της κατάφερε να αναδυθεί. Το θέμα της ταινίας είναι κάτι που με απασχολεί τελευταία κι έρχομαι σε επαφή πολύ συχνά, ήδη από την περσινή ταινία μας, το μικρού μήκους ντοκιμαντέρ Salted Lake. Έτσι παρόλο που αρχικά είχα επιλέξει ένα άλλο περιβάλλον εξιστόρησης, κατέληξα στο γνώριμο, στο οικείο. Η ανάγκη για να αφηγηθούμε αυτή την ιστορία πηγάζει από την ανάγκη για διαρκή ανακάλυψη κι εξερεύνηση του κόσμου και του εαυτού μας. Τα όριά μας που αναπνέουν μαζί μας. Από την τυχαία συνάντηση μιας ετερότητας, στην τομή, στην αλλαγή του ήδη γνωστού, στο άνοιγμα ενός νέου κόσμου. Ένας σημαντικός λόγος που με ενδιέφερε να μοιραστώ αυτή τη συγκεκριμένη ιστορία είναι γιατί είναι απλή, αυθεντική και ανθρώπινη.
Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση του να ξεκινάς ως σκηνοθέτης στην Ελλάδα σήμερα; Τι σας δυσκόλεψε στην πραγματοποίηση της ταινίας, τι σας έφερε μεγάλη χαρά, ή τι σας εξέπληξε - θετικά ή αρνητικά;
Κατά τη γνώμη μου η μεγαλύτερη πρόκληση που έχει να ξεπεράσει ένας νέος σκηνοθέτης είναι ότι ξεκινάει κάνοντας ταινίες με πολύ μικρό έως ελάχιστο budget. Το οποίο ωστόσο είναι μεγάλο σχολείο. Στην υλοποίηση της δικής μας ταινίας η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν ο χώρος γυρίσματος, συγκεκριμένα μια παραλία γυμνιστών, όπου ενοχλημένοι λουόμενοι θα μπορούσαν να μας είχαν καθυστερήσει σε βαθμό να ματαιωθεί το γύρισμα.Επιπλέον, η ταινία είναι γυρισμένη κυρίως σε golden και blue hour, οπότε ο χρονικός περιορισμός του φωτός ήταν πάντοτε παρόντας, με τις μέρες γυρίσματος στη διάθεσή μας να είναι δύο. Συνολικά ωφέλιμο χρόνο γυρίσματος είχαμε δύο τρίωρα (συν μια τρίτη μέρα που έγιναν τα υποβρύχια). Αυτό απαιτούσε πολύ καλή προετοιμασία από μένα και τον φωτογράφο μου (Νίκο Πάγκαλο) στο ντεκουπάζ και στη χορογραφία της σχέσης των ηθοποιών με την κάμερα και την τροχιά του ήλιου. Ενώ λοιπόν το γύρισμα ήταν εν γνώση μας πολύ απαιτητικό, εν τέλη όλα λειτούργησαν λόγω της καλής μας προετοιμασίας, της σπιρτάδας του συνεργείου μας και της πολύ καλής δουλειάς και προετοιμασίας των ηθοποιών μας (Δημήτρης Τσιγκριμάνης, Γιώργος Σαββίδης).
Πόσο σημαντική ήταν η συμβολή της σχολής σας σε όλα τα επίπεδα: γνώσης, βοήθειας, γνωριμίας με άλλους συνεργάτες;
Αρχικά θεωρώ πολύ σημαντικό ότι όλοι οι καθηγητές μας είναι ενεργοί επαγγελματίες του χώρου κι έτσι μας βοήθησαν πολύ οι συμβουλές και το feedback που μας έδιναν κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας και της παραγωγής της ταινίας, καθώς και κάποιες συναντήσεις που έγιναν μαζί τους εκτός πλαισίου μαθήματος. Η παροχή εξοπλισμού και άρα μερική κάλυψη του budget της ταινίας μας επέτρεψε να επενδύσουμε χρήματα σε άλλους τομείς που θεωρούμε σημαντικούς.
Είναι οι πλατφόρμες και η νέα πραγματικότητα του streaming μια ευκαιρία για τη διανομή και προβολή της μικρού μήκους ταινίας; Πού στέκεστε στο δίλημμα αίθουσες ή πλατφόρμες;
Ναι, είναι μια πολύ καλή ευκαιρία και λύση ειδικά για τις μικρού μήκους ταινίες για να υπάρχει καλύτερη πρόσβαση του κόσμου σε αυτές κι έτσι σαν σκηνοθέτες να έχουμε την ευκαιρία αρχικά να προβληθεί κάπου το έργο μας και στη συνέχεια ενδεχομένως να αναδειχθούμε και να εξελιχθούμε αναλαμβάνοντας μεγαλύτερα projects. Οπότε κατά τη γνώμη μου η πραγματικότητα που επιφέρουν οι πλατφόρμες έχει θετικό πρόσημο καθώς αποτελεί τόπο συνάντησης του θεατή με τις μικρού μήκους και του δημιουργού με την ευκαιρία. Δεν το βλέπω σαν δίλημμα λοιπόν. Ναι μεν η αίθουσα είναι η γενέτειρα του σινεμα και πάντα θα είναι το φυσικό περιβάλλον μιας ταινίας κι ενός θεατή ώστε να έχει την ευκαιρία να βιώσει μια ταινία σαν εμπειρία, αλλά η πλατφόρμα προσφέρει φωνή που ενδεχομένως δεν θα κατάφερνε ποτέ να ακουστεί σε μια αίθουσα. Είναι ίσως πιο σημαντικό ο θεατής να εκπαιδευτεί στο να εστιάζει στην ταινία και την ουσία της περισσότερο από το μέσο προβολής της. Ωστόσο, αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχουν πολλές ταινίες που πραγματικά υποφέρουν εκτός αίθουσας.
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για σας, αλλά και για το σημερινό ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο; Τι σημαίνουν οι συνεχείς επιτυχίες της ελληνικής ταινίας μικρού μήκους στο διεθνές τοπίο;
Το φεστιβάλ Δράμας ανέκαθεν ήταν το σημαντικότερο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους στην Ελλάδα, το οποίο συνεπάγεται ότι κάθε χρόνο προβάλλονται αρκετές καλές ταινίες. Το να επιλεχθείς, πόσο μάλλον να διακριθείς σε αυτό σου δίνει ώθηση για τη συνέχεια, για την επόμενη ταινία. Το γεγονός ότι αποτελεί διεθνές φεστιβάλ και άρα υπάρχει ένα διεθνές βλέμμα πάνω του είναι αρκετά σημαντικό για γνωριμίες με ξένους παραγωγούς ή συμπαραγωγές στο μέλλον. Και είναι πολύ ενθαρρυντικό η Ελλάδα να τραβάει το διεθνές βλέμμα όταν υπάρχουν χώρες με χρυσή ιστορία στο σινεμά, οι οποίες προσφέρουν και πολύ περισσότερα χρήματα στην παραγωγή ταινιών τους.
Ο,τι κι αν γίνει το σινεμά θα επιβιώσει γιατί...
πάντα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν ιστορίες που πρέπει να ειπωθούν και το σινεμά αποτελεί έναν από τους πιο σύνθετους και πολύχρωμους τρόπους να συνθέσει κανείς και να αφηγηθεί μια ιστορία, πόσο μάλλον όταν είναι ο μόνος που ξέρει.
Αχινός | Σκηνοθεσία / Σενάριο / Μοντάζ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΟΛΤΣ | Διεύθυνση Φωτογραφίας / Σενάριο / Μοντάζ ΝΙΚΟΣ ΠΑΓΚΑΛΟΣ | Παραγωγή SAE Institute Athens | Βοηθός Σεναρίου ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΑΓΡΕΔΟΣ | Διεύθυνση Παραγωγής ΣΑΒΒΙΝΑ ΣΑΜΙΩΤΗ | Ηχοληψία ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΥ | Βοηθός Σκηνοθέτη ΣΟΦΗ ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΥ | Βοηθός Κάμερας ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΛΗΣΣχεδιασμός Ήχου / Ντουμπλάζ Ήχων και Πρόζας / Μιξάζ ΚΩΣΤΑΣ ΦΥΛΑΚΤΙΔΗΣ | Colorist ΗΛΙΑΣ ΠΑΝΑΡΙΤΗΣ | Υποτιτλισμός Κώστας Τριανταφυλλίδης | Σχεδιασμός Αφίσας Θοδωρής
Δείτε εδώ το τρέιλερ του «Αχινού»:
Το 46ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας διεξάγεται φέτος από τις 2 μέχρι και τις 10 Σεπτεμβρίου.
