H ταινία:
Καθώς το πρώτο φως της μέρας σπάει την ομίχλη πάνω από τις στέγες των σπιτιών στον οικισμό ΑΡΙΖΟΝΕΣ, ο Δημήτρης, ένας 32 χρονος άντρας άρτι αφιχθείς από το εξωτερικό, αποπειράται να βάλει τέλος στη ζωή του, βουτώντας στα νερά ενός απόμερου κόλπου. Οταν τα κύματα θα τον ξεβράσουν στην ακτή, θα αναζητήσει καταφύγιο στο παλιό εξοχικό σπίτι του παππού του. Υπό την μουσική υπόκρουση των εορτασμών της εθνικής επαιτείου της 28ης Οκτωβρίου και των σχολικών παρελάσεων, ο Δημήτρης θα έρθει αντιμέτωπος με πρόσωπα από το παρελθόν και με την τοπική κοινωνία, με έναν κόσμο τελείως άγνωστο για εκείνον. Μία συνάντηση που θα αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια της στο σώμα του και που θα τον φέρει απροσδόκητα λίγο πιο κοντά στην ανάγκη του για αλλαγή.
Ο σκηνοθέτης:
Ο Γιώργος Ηλιόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, όπου και αποφοίτησε από το τμήμα Κινηματογράφου της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Το 2012 έγινε υπότροφος του BFI και συνέχισε τις σπουδές του στη σκηνοθεσία κινηματογράφου στο Scotland Screen Academy του Εδιμβούργου. Η πτυχιακή του ταινία "CHAMELEONS" προτάθηκε για τα φοιτητικά Οσκαρ το 2014. Σήμερα ζει και εργάζεται στην Αθήνα ως σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός.
5 ερωτήσεις για το «Αριζόνες»
Πώς επιλέξατε το θέμα της ταινίας σας, ποια ήταν η αρχική ιδέα, ποια η ανάγκη να αφηγηθείτε αυτή την ιστορία;
Η ιδέα για την ταινία ξεκίνησε από συζητήσεις με φίλους και γνωστούς γύρω από θέματα που αφορούν το συναισθηματικό τοπίο των ανθρώπων της γενιάς μας και από μία αίσθηση που μου δημιουργήθηκε ότι υπάρχουν πολλές φορές κοινοί τόποι. Με ενδιέφερε πολύ το θέμα των ταυτοτήτων και της αλλοίωσής τους για τους ανθρώπους μετά τα 30, στο τοπίο όπως έχει διαμορφωθεί δηλαδή στο σήμερα, μακριά από τις νόρμες και τα στερεότυπα μέσα στα οποία είχαμε πολλοί από εμάς ανατραφεί. Μου φαίνεται ιδιαίτερα ενδιαφέρων αυτός ο χώρος της ματαίωσης και του συμβιβασμού που βιώνει η γενιά μου. Μιας γενιάς δηλαδή που καλείται να υποβαθμίσει το βιωτικό της επίπεδο και κατ' επέκταση να επαναπροσδιορίσει πολλά. Η ιδέα αναπτύχθηκε γύρω από μία εικόνα που είχα στο μυαλό μου, ενός νέου ανθρώπου που ξαφνικά ένα πρωί δοκιμάζει να βάλει τέλος στη ζωή του για αδιευκρίνιστους λόγους.
Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση του να είσαι σκηνοθέτης στην Ελλάδα σήμερα; Τι σας δυσκόλεψε στην πραγματοποίηση της ταινίας, τι σας έφερε μεγάλη χαρά, ή τι σας εξέπληξε - θετικά ή αρνητικά;
Το βασικότερο πρόβλημα που βιώνει ένας σκηνοθέτης σήμερα νομίζω πως είναι τελικά διαχρονικό. Είναι η έλλειψη επαγγελματισμού που προκύπτει αφενός από την ελλιπή οικονομική στήριξη και η γενικότερη πεποίθηση ότι όποιος δουλεύει στις τέχνες κάνει το κομμάτι του. Είναι εξαιρετικά δύσκολο - κατά την άποψή μου ακατόρθωτο - να βιοπορίζεται κάποιος σκηνοθέτης από αυτό το επάγγελμα. Ειδικά στην περίπτωση των μικρού μήκους ταινιών, ένας σκηνοθέτης ή σεναριογράφος έχει μηδενικές απολαβές. Αυτό από μόνο του βάζει τεράστια εμπόδια σε όποιον θέλει να αφιερώσει το χρόνο και τη δουλειά που χρειάζεται για να ολοκληρώσει μία ταινία.
Είναι οι πλατφόρμες και η νέα πραγματικότητα του streaming μια ευκαιρία για τη διανομή και προβολή της μικρού μήκους ταινίας; Πού στέκεστε στο δίλημμα αίθουσες ή πλατφόρμες;
Αυτό μένει να αποδειχτεί. Μέχρι στιγμής φαίνεται να γίνονται κάποια βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση αλλά δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι οι πλατφόρμες αλλάζουν κάτι επί της ουσίας στην προβολή των ταινιών. Μία λύση που θα μπορούσε ίσως να υπάρχει εδώ και χρόνια, είναι να προβάλλεται μία μικρού μήκους ταινία πριν από κάθε μεγάλου στις αίθουσες. Για μένα ο φυσικός χώρος προβολής των ταινιών είναι η σκοτεινή αίθουσα. Θεωρώ ότι οι ταινίες γράφονται και γυρίζονται για να παιχτούν στη μεγάλη οθόνη και αυτό είναι και ένα οντολογικό ζήτημα του κινηματογράφου. Αλλη η αίσθηση του κοντινού στην οθόνη ενός laptop νομίζω και άλλη στην αίθουσα. Οπότε δεν μπορώ να πω ότι τίθεται για μένα κάποιο τέτοιο δίλημμα.
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για σας, αλλά και για το σημερινό ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο; Τι σημαίνουν οι συνεχείς επιτυχίες της ελληνικής ταινίας μικρού μήκους στο διεθνές τοπίο;
Το φεστιβάλ Δράμας έχει κάνει πάρα πολλά ουσιαστικά βήματα και στηρίζει πραγματικά τη μικρού μήκους ταινία. Για την επιτυχία των εγχώριων μικρού μήκους παραγωγών μπορώ να πω ότι διαφαίνεται ένα ανθρώπινο δυναμικό που εργάζεται κυρίως από ρομαντισμό και αυτό είναι ταυτόχρονα συγκινητικό αλλά και άσχημο. Δεν μπορώ να θριαμβολογήσω για κάποια επιτυχία όταν βιώνω εγώ και οι γύρω μου τις δυσκολίες αυτού του επαγγέλματος καθημερινά.
Ο,τι κι αν γίνει το σινεμά θα επιβιώσει γιατί...... γιατί είναι η πλέον σύνθετη μορφή αφήγησης κι οι ιστορίες πιστεύω πως είναι βασική ανάγκη του ανθρώπου. Θεωρώ ότι διαχρονικά ο άνθρωπος ήθελε να ταυτίζεται και να ονειρεύεται, να βιώνει στο πετσί του εμπειρίες έξω και μακριά από αυτόν, έξω από τον κύκλο των δυνατοτήτων του και το σινεμά μπορεί να το προσφέρει αυτό στο θεατή με έναν τρόπο πλήρη, πολυδιάστατο και αφαιρετικό ταυτόχρονα. Σίγουρα πάντως, στην ολότητά του, μοναδικό.
Δείτε το trailer του «Αριζόνες:»
Αριζόνες:
Σενάριο- Σκηνοθεσία: Γιώργος Ηλιόπουλος
Παραγωγή : Ισαβέλλα Αλωπούδη, Αμάντα Λιβανού
Συμπαραγωγή : Στέλιος Καμίτσης/ Felony Films, Γιώργος Ηλιόπουλος
Διευθ. Φωτογραφίας: Γιώργος Βαλσαμής
Μοντάζ: Μάριος Κλεφτάκης
Ηχος: Παναγιώτης Παπαγιαννόπουλος
Διευθ. Παραγωγής: Βάσω Στεργίου
Ενδυματολογία: Αλκηστη Μάμαλη
Σκηνογραφία: Στέφη Πανταβού
Ηχητικός Σχεδιασμός: Λέανδρος Ντούνης
Στο ρόλο του Δημήτρη ο Γιάννης Παπαδόπουλος
