Μ' ένα πρόγραμμα 35 ταινιών, με σκηνοθέτες από πρωτοεμφανιζόμενους μέχρι «βετεράνους», οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες της χρονιάς παρουσιάζονται με την ορμή με την οποία γεννήθηκαν, έτοιμες ν’ αποκαλύψουν το ταλέντο των δημιουργών τους.
Διαβάστε ακόμη: Φεστιβάλ Δράμας 2023: Οδηγός επιβίωσης για το μεγαλύτερο «μικρό» φεστιβάλ της Ελλάδας
Το Flix βρίσκεται στη Δράμα, παρακολουθεί όλες τις προβολές του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος και, μέρα με τη μέρα, αποτιμά τις ταινίες, σημειώνοντας τις ενδιαφέρουσες τοποθεσίες στον κινηματογραφικό χάρτη. Τα σχόλια και οι αποτιμήσεις μας είναι πολύ μικρά, όχι επειδή οι ταινίες είναι μικρού μήκους, μια και αυτό καθόλου δεν επηρεάζει την αξία τους, αλλά επειδή ο σκοπός αυτών των καθημερινών σχολίων είναι ν’ αποδώσουν μια αίσθηση και μια πρώτη γεύση των ταινιών.
Εάν δεν βρίσκεστε στη Δράμα, μπορείτε να δείτε όλες τις ταινίες, όλων των προγραμμάτων και να ψηφίσετε και για το βραβείο Κοινού στην online πλατφόρμα του Φεστιβάλ.
Τι είδαμε την Πέμπτη, 7 Σεπτεμβρίου, στο Εθνικό Διαγωνιστικό Τμήμα
«Τείχη» του Χρήστου Σαρρή
Η κάμερα περιηγείται μέσα κι έξω από τη φυλακή: χειμωνιάτικη φύση, σκραπ, πουλιά που πετούν ελεύθερα έξω, πρόσωπα, ο Θεός κι ο ΠΑΟΚ, μπασκετάκι στο προαύλιο, τατουάζ στο σώμα, μέσα. Και απώλεια: ελευθερίας, συντρόφου, αναμνήσεων σε μια ζωή με ρουτίνα αλλά χωρίς εμπειρίες.
Ο Χρήστος Σαρρής, σε ανάθεση και παραγωγή του Onassis Culture στο πλαίσιο της δράσης Visual Cavafy του Cavafy Festival: Archive of Desire στη Νέα Υόρκη, εμπνέεται από τον Αλεξανδρινό ποιητή και τα «Τείχη» του, για ν' αποτυπώσει το βίωμα των κρατουμένων στη Νιγρίτα Σερρών, συνοδεία ενός ομότιτλου αγγλόφωνου τραγουδιού της Λόρα Τζέιν Γκρέις. Η, σκόπιμα ή όχι, instagrammable ματιά του Σαρρή ντύνει το λόγο των κρατουμένων, ολοκληρώνοντας με μια σειρά ψηφιακά διακοσμημένων πορτρέτων, σ' ένα φιλμ που βγάζει συναίσθημα, αν όχι τρισδιάστατη αλήθεια. Ο εξωραϊσμός του λούμπεν κατευθύνει και την αισθητική και το νόημα, σ' ένα 12λεπτο φιλμ που σίγουρα πληροί τις προϋποθέσεις της ανάθεσης, αλλά όχι μια πιο διεισδυτική ματιά - κι έπειτα είναι κι αυτό το «ανεπαισθήτως» του ποιητή που εύσχημα αγνοείται.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για τα «Τείχη» του Χρήστου Σαρρή
«Πλευρά» του Παναγιώτη Φαφούτη
Ενας ηλικιωμένος άντρας βρίσκεται στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Πρέπει να ετοιμαστεί για μια εγχείρηση. Η γυναίκα του είναι μαζί του. Μέχρι τη στιγμή που εμφανίζεται ακόμη μια γυναίκα η ταυτότητα της οποίας δεν είναι προφανής.
Ας μην μείνουμε μόνο στην εμπειρία του Παναγιώτη Φαφούτη που μέσα σε λίγα λεπτά καταφέρνει να στήσει ένα ερωτικό τρίγωνο που χορογραφείται με αυστηρότητα, ερμηνευτική δεινότητα (από τους Υβόννη Μαλτέζου, Σμαράγδα Σμυρναίου και Φώτο Λαμπρινό), αλλά και χωροταξική συν-αίσθηση που προσθέτει στην παραδοξότητά του και πιάνει τον θεατή απροετοίμαστο. Ας σταθούμε στον τρόπο με τον οποίο αφηγείται μια ιστορία για την τρίτη ηλικία, που «εγκλωβισμένη» ειρωνικά μέσα στους διαδρόμους μιας πτέρυγας μαιευτικής, είναι, πριν από αφοπλιστικά τρυφερή, γενναιόδωρη σε βλέμματα, σιωπές και γυναικεία δυναμική, αμήχανη, χιουμοριστική και τελικά μια μικρή απόπειρα «διόρθωσης» όχι μόνο της φθοράς που φέρνει ο χρόνος αλλά και της στερεοτυπικής εικόνας που έχουμε για τον έρωτα και την επιθυμία.
Μανώλης Κρανάκης
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Πλευρά» του Παναγιώτη Φαφούτη
«À deux voix» της Μάρθας Μπουζιούρη
Η Σοφί ζει στις Βρυξέλλες, η Φατιμά στην Αμβέρσα - τίποτε δεν τις συνδέει και όλα τις συνδέουν, κυρίως ότι είναι γυναίκες, μητέρες, άνθρωποι που στέκονται από τις δυο πλευρές της ίδιας τραγωδίας, η μία με παιδί που προσχώρησε στο ισλαμικό κράτος στη Συρία, η άλλη με παιδί που έπεσε θύμα τρομοκρατικού χτυπήματος. Οι δυο γυναίκες όχι απλώς συντάσσονται, αλλά συνδέονται με μια βαθιά ανθρώπινη αγάπη που υπερβαίνει με τον πιο ειλικρινή τρόπο το «διαλέγω πλευρά».
Ενα καίριο και δύσκολο θέμα προσεγγίζει η Μάρθα Μπουζιούρη, έχοντας την ωριμότητα να μην παρέμβει στην ιστορία των ηρωίδων της, αλλά να τους δώσει χώρο ν' ανταλλάξουν βλέμματα και λόγια, ακόμα και όνειρα και σχέδια δράσης. Μπορεί το voice over να γίνεται κατά στιγμές μονότονο και ο ρυθμός στην ημίωρη ταινία να τρενάρει πριν το φινάλε, όμως αυτό το ανθρώπινο ίασμα για δυο φωνές που ταυτίζονται και γίνονται μία, έχει την ειλικρίνεια και την αυτοσυγκράτηση που συγκινεί και κινητοποιεί.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «À deux voix» της Μάρθας Μπουζιούρη
«Flux» του Γιώργου Μπουγιούκου
Σ' ένα όμορφο, χαρακτηριστικό του ελληνικού καλοκαιριού, λιμανάκι, οι λουόμενοι αράζουν και μια κοπέλα (που μάλλον τραβάει κάποιο ζόρι γιατί κατεβάζει τα τσίπουρα σαν καραμέλες και δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της, άγνωστο ως και τώρα γιατί), παρέα με τον σκύλο της, μοιάζει ν' απολαμβάνει τη μοναξιά της. Οταν στην παραλία ξεβραστούν τα πτώματα δυο γυναικών, πιθανότατα προσφύγων, θα είναι η μόνη που θα προσπαθήσει ν' αναλάβει δράση, ενώ οι υπόλοιποι είτε αποχωρούν, είτε κοιτούν, αμέτοχοι θεατές του ανθρώπινου δράματος.
Δεν υπάρχει πιο επίκαιρο θέμα από την ανάληψη ευθύνης στην τραγωδία, την αδιαφορία μπροστά στη δυστυχία και τον εγκληματικό θάνατο, ειδικά τις μέρες που περνάμε. Η ταινία, ωστόσο, του Γιώργου Μπουγιούκου, προσεγγίζει το θέμα κουνώντας το δάχτυλο, μ' ένα σενάριο απλοϊκό και προφανές: ο μοναδικός διάλογος των λουόμενων, για τα ψάρια που έχουν φάει, σατιρίζει χοντροκομμένα, όλοι οι παριστάμενοι, ως κι ο ιδιοκτήτης του μπιτσόμπαρου, κάποια λαμογιά έχουν στη γούνα τους, ένα πανοραμικό eye of God πλάνο, με τη θάλασσα να σιγολικνίζεται, «σχολιάζει» με αμήχανη φωτογένεια κι η κεντρική ηρωίδα φορά το βλέμμα τής μάρτυρος και κρίνει πικραμένη την κοινωνία. Τα μόνα στοιχεία της ταινίας που δείχνουν αυθεντικά κι ειλικρινή είναι η φωτογραφία του Γιάννη Σίμου κι ο σκύλος.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Flux» του Γιώργου Μπουγιούκου
«Δυόσμος» του Αλέξανδρου Γεώργιου Σωτηρόπουλου
Η ιδέα μιας γλάστρας που μιλάει και που φτάνοντας σε ένα νεανικό διαμέρισμα κάπου στην πόλη γίνεται μάρτυρας μικρών ανθρώπινων ιστοριών και καθημερινών στιγμιοτύπων, είναι μια ιδέα ριψοκίνδυνη που θέλει και τρέλα και φαντασία και σίγουρη αποτελεσματική εκτέλεση για να μην εξελιχθεί σε κάτι που μπορεί να προκαλέσει άθελά του γέλιο ή πολλαπλές στρώσεις αμηχανίας. Ο «Δυόσμος» του Αλέξανδρου Γεώργιου Σωτηρόπουλου δεν διαθέτει ούτε τρέλα, ούτε φαντασία, ούτε καν σίγουρη αποτελεσματική εκτέλεση, παραμένοντας διαρκώς στο περιθώριο μιας ταινίας με φιλοδοξίες νεανικής queer ενδοσκόπησης που δεν καταλαβαίνεις γιατί έγινε και κυρίως γιατί έγινε με αυτόν τον τρόπο. Αν δεν προκαλεί γέλιο ή αμηχανία, είναι γιατί πριν από αυτό έχει «κάψει» την ιδέα ενός φυτού σε παράλληλη δράση με τον ιδιοκτήτη του, καθώς οι ανάγκες τους εκφράζονται μόνο μέσα από ένα αδέξιο voice-over (στην περίπτωση του δυόσμου) ή μια εξίσου αδέξια κεντρική ερμηνεία (στην περίπτωση του ιδιοκτήτη του).
Μανώλης Κρανάκης
Διαβάστε εδώ περισσότερα για τον «Δυόσμος» του Αλέξανδρου Γεώργιου Σωτηρόπουλου
«Τέλη Αυγούστου» της Αντζελίκας Κατσά
Η Αμέλια αφηγείται εκείνο το καλοκαίρι που η παράνομη σχέση της μητέρας της θα την οδηγήσει σε μια δική της περιπέτεια έξω από την ασφάλεια του σπιτιού, στο μέρος όπου «παίζουν» οι ενήλικοι, μακριά από την αθωότητα ή και το παιδί που ήταν μέχρι τότε. Η Αντζέλικα Καλτσά, συνεχίζοντας την εξερεύνηση της κοριτσίστικης ενηλικίωσης μετά το «Τσίχλα Τσιγάρο», εικονογραφεί το σημαδιακό αυτό καλοκαίρι σε ασπρόμαυρο κοντράστο (φωτογραφημένο από τον Γιώργο Κουτσαλιάρη), ανάμεσα στην ανεμελιά του καλοκαιριού και τη σκληρότητα του «τέλους» του, ανάμεσα στον πρώτο έρωτα και τους άλλους των μεγάλων που δεν είναι ποτέ πια τόσο όμορφοι, προσπαθώντας όχι πάντα με επιτυχία να δώσει περισσότερο συναίσθημα σε ένα μάλλον επίπεδο voice-over και μια συνολική αίσθηση girl power, αφήνοντας μια γεύση τελικά πιο παιδική και μικρή από τις προσδοκίες της.
Μανώλης Κρανάκης
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Τέλη Αυγούστου» της Αντζελίκας Κατσά
Διαβάστε ακόμη:
- Δράμα 2023: Τελετή έναρξης και... focus on ανάπτυξη, σε προεκλογικό κλίμα
- Φεστιβάλ Δράμας 2023: Οδηγός επιβίωσης για το μεγαλύτερο «μικρό» φεστιβάλ της Ελλάδας
- Φεστιβάλ Δράμας 2023: Γνωρίστε τους δημιουργούς και τις ταινίες του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος
- Φεστιβάλ Δράμας 2023: Οι Ελληνες του Διεθνούς Προγράμματος Animation συστήνονται στο Flix
- Φεστιβάλ Δράμας 2023: Οι Ελληνες του Διεθνούς Σπουδαστικού Τμήματος συστήνονται στο Flix
- Φεστιβάλ Δράμας 2023: «Lumen» της Ειρήνης Τζούλια, η ελληνική συμμετοχή στο Short & Green
Φεστιβάλ Δράμας 2023 | Οι ταινίες: Ημέρα 1η
Φεστιβάλ Δράμας 2023 | Οι ταινίες: Ημέρα 2η
Φεστιβάλ Δράμας 2023 | Οι ταινίες: Ημέρα 3η
Φεστιβάλ Δράμας 2023 | Οι ταινίες: Ημέρα 5η
Φεστιβάλ Δράμας 2023 | Οι ταινίες: Ημέρα 6η
Το 46ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας θα διεξαχθεί φέτος από τις 4 μέχρι και τις 10 Σεπτεμβρίου στη Δράμα, αλλά και online, από τη Δευτέρα, 4 Σεπτεμβρίου, στις 20.00, ελεύθερα για όλους.
Διαβάστε όλα όσα πρέπει να ξέρετε για το 46ο DSFF: Φεστιβάλ Δράμας 2023 | Οδηγός επιβίωσης για το μεγαλύτερο «μικρό» φεστιβάλ της Ελλάδας
Το Flix βρίσκεται στη Δράμα για να παρακολουθήσει όλες τις ταινίες του εθνικούς διαγωνιστικού προγράμματος και να γράψει γι' αυτές, αλλά και για να μεταφέρει την ατμόσφαιρα του Φεστιβάλ και εκτός των κινηματογραφικών αιθουσών.
Το Flix παρουσίασε, το προηγούμενο διάστημα, το σύνολο της ελληνικής συμμετοχής στο 46ο Φεστιβάλ Δράμας. Πατήστε εδώ και βρείτε τη λίστα με τις ταινίες που διαγωνίζονται και μάθετε όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε για τους δημιουργούς και τις μικρές ιστορίες τους.
Δείτε εδώ το τρέιλερ του 46ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Δράμας:
Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες για το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Δράμας στο επίσημο site του, στην επίσημη σελίδα του στο Facebook, στο κανάλι του στο YouTube και στον επίσημο λογαριασμό του στο Instagram.
