Μ' ένα πρόγραμμα 66 ταινιών, με σκηνοθέτες από πρωτοεμφανιζόμενους μέχρι «βετεράνους», οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες της χρονιάς παρουσιάζονται με την ορμή με την οποία γεννήθηκαν, έτοιμες ν’ αποκαλύψουν το ταλέντο των δημιουργών τους.
Το Flix είναι στη Δράμα (αποστολή: Μανώλης Κρανάκης, Λήδα Γαλανού), παρακολουθεί όλες τις προβολές του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος και, μέρα με τη μέρα, αποτιμά τις ταινίες, σημειώνοντας τις ενδιαφέρουσες τοποθεσίες στον κινηματογραφικό χάρτη. Τα σχόλια και οι αποτιμήσεις μας είναι πολύ μικρά, όχι επειδή οι ταινίες είναι μικρού μήκους, μια και αυτό καθόλου δεν επηρεάζει την αξία τους, αλλά επειδή ο σκοπός αυτών των καθημερινών σχολίων είναι ν’ αποδώσουν μια αίσθηση και μια πρώτη γεύση, ελπίζοντας ότι και οι θεατές θα μπορέσουν να δουν τις ταινίες, τουλάχιστον στα «ταξίδια» του Φεστιβάλ Δράμας στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Διαβάστε ακόμη:
- Φεστιβάλ Δράμας 2018 | Οι ταινίες: Ημέρα 1η
- Φεστιβάλ Δράμας 2018 | Οι ταινίες: Ημέρα 2η
- Φεστιβάλ Δράμας 2018 | Οι ταινίες: Ημέρα 3η
- Φεστιβάλ Δράμας 2018 | Οι ταινίες: Ημέρα 4η
- Δράμα 2018 - Τελετή Εναρξης: Κομματικό Μαλλιοτράβηγμα vs Δόξα Δράμας, σημειώσατε 2
Τι είδαμε την Πέμπτη, 20 Σεπτεμβρίου:
[Σημείωση: Μια από τις θεματικές που επανέρχονται στις φετινές ταινίες μικρού μήκους της Δράμας είναι αυτή της σεξουαλικής κακοποίησης γυναικών. Η γενική εντύπωση είναι πως απέναντι σε ένα διαχρονικά επίκαιρο, αλλά πολύ επικίνδυνο θέμα, οι νέοι Ελληνες δημιουργοί (και οι άνδρες αλλά και οι γυναίκες) αποδεικνύονται μάλλον επιπόλαιοι, με αφηγήσεις που ξεφεύγουν είτε προς το γκροτέσκο, είτε προς το φτηνό και το εύκολο, αλαζονικά σίγουροι πως διαθέτουν τα εφόδια να μιλήσουν για κάτι τόσο δύσκολο. Με τον ίδιο επιπόλαιο τρόπο μοιάζει να αντιμετωπίζει το θέμα και το ίδιο το Φεστιβάλ, όχι μόνο μέσω της προκριματικής επιτροπής του που θα ήταν τουλάχιστον λογικό και με αμιγώς κινηματογραφικά και όχι θεματικά κριτήρια να αποκλείσει τις περισσότερες από αυτές τις ταινίες από το διαγωνιστικό τμήμα, αλλά και με αφορμή το «θόρυβο» που δημιούργησε η ταινία της Κάτιας Κορνίλοβα «Open Up». Στην ταινία της Ρωσίδας Κορνίλοβα, ανάμεσα σε άλλα μια κοπέλα πέφτει θύμα βιασμού και στο τέλος της ταινίας δείχνει να «ανοίγει την πόρτα» στον βιαστή της. Αυτή η υποψία πως η ταινία της Κορνίλοβα δικαιολογεί το βιασμό και βάζει την ηρωίδα της να γίνεται ευτυχισμένη εξαιτίας του βιασμού που δεν φαίνεται καθαρά στην ταινία, έγινε βεβαιότητα όταν η δημιουργός της ταινίας στις παρουσιάσεις των ταινιών στη Δράμα το είπε ξεκάθαρα, δικαιολογώντας στην πραγματικότητα τον βιαστή. Οπως ήταν λογικό υπήρξαν έντονες αντιδράσεις από μερίδα του κοινού που βρισκόταν στην παρουσίαση, οι οποίοι επέμειναν να ρωτούν την Κορνίλοβα για τις επιλογές της. Λίγες ώρες αργότερα στην επίσημη εφημερίδα του Φεστιβάλ «Υπότιτλοι», ο υπεύθυνος της έκδοσης Κωνσταντίνος Καϊμάκης υπέγραψε ένα κείμενο με τίτλο «Βιασμοί Εντός και Εκτός της Οθόνης», αποδοκιμάζοντας όσους στρίμωξαν τη νεαρή δημιουργό για την επιλογή της και εξομοιώνοντας την προβληματική της με αυτή φτασμένων σκηνοθετών - χρησιμοποιεί ως παράδειγμα τον (ξεπερασμένο) «Θυρωρό της Νύχτας» της Λιλιάνα Καβάνι. Είναι ένα πράγμα για το Φεστιβάλ να θέλει διακαώς να «δικαιολογήσει» την επιλογή της συγκεκριμένης ταινίας στο διαγωνιστικό του τμήμα, ένα άλλο να θέλει το ίδιο το Φεστιβάλ αυτό να γίνει το κεντρικό θέμα των ημερών εδώ στη Δράμα, βάζοντας το εξώφυλλο στο επίσημο περιοδικό του και φυσικά ένα σημαντικότερο αν πιστεύουμε όλοι με το χέρι στην καρδιά ότι το Φεστιβάλ της Δράμας είναι μια διοργάνωση ικανή να χειριστεί τέτοια θέματα. Ειδικά με αφορμή μια τόσο μέτρια και αδιάφορη ταινία.]
Συλλέκτης του Θοδωρή Βουρνά
Ενα δείπνο για δυο άντρες, έναν serial killer και τον διώκτη του, μια συζήτηση όπου ο θύτης και το θύμα αλλάζουν διαρκώς ταυτότητα κι όπου η αποκάλυψη των ανατροπών αλλάζει το ύφος του εγκλήματος. Ο Θοδωρής Βουρνάς κάνει ένα αθηναϊκό νουάρ, μ' ένα σενάριο που βασίζεται περισσότερο στο λόγο, παρά στη δράση και με προφανή αγάπη στο σινεμά είδους και στους γοητευτικούς pulp ήρωες. Η ταινία θα λειτουργούσε, ωστόσο, καλύτερα, με μεγαλύτερη οικονομία στο κείμενο, με μια γυναίκα ηρωίδα που να είναι κάτι παραπάνω από αλαφροΐσκιωτη και με ρεαλιστικότερες ερμηνείες από τους δυο πρωταγωνιστές που, ενώ γνωρίζουμε ότι μπορούν, για κάποιο λόγο δεν θέλουν να παίξουν με πειθώ. Διαβάστε εδώ περισσότερα για τον «Συλλέκτη» του Θοδωρή Βουρνά. Λ.Γ.
Εξοδος του Αλκιβιάδη Παπαδόπουλου
Η Σοφία τρώει με τον αρραβωνιαστικό της σ' ένα εστιατόριο, έχουν να κανονίσουν τις τελευταίες λεπτομέρειες για τον γάμο-υπερπαραγωγή τους, έστω κι αν εκείνη μοιάζει διστακτική. Ενας άντρας που θα συναντήσει όταν βγει έξω για τσιγάρο, θα της δείξει τον άλλο δρόμο. Μια απλή ιστορία, με στοιχειώδη σκηνοθεσία, παίρνει ενέργεια από τη δωρική παρουσία και τη διακριτικά πολυδιάστατη ερμηνεία της πρωταγωνίστριας Νατάσας Τοπαλτζίκη που, παρά την υπερβολή της σεναριακής κορύφωσης, καταφέρνει μόνη της να μαγνητίσει το ενδιαφέρον του θεατή. Διαβάστε εδώ περισσότερα για την «Εξοδο» του Αλκιβιάδη Παπαδόπουλου. Λ.Γ.
Ρίτα του Γιώργου Δανόπουλου
Μια ιερόδουλη περιγράφει τις αισθήσεις, τα αρώματα και τις επαφές που τη διαμόρφωσαν σε μια αφήγηση voice over που δεν συναντά ποτέ το πρόσωπό της αλλά το σκοτεινό ημίφως των δωματίων της ζωής της. Η επιλογή του Γιώργου Δανόπουλου να μην δείξει τη Ρίτα, αν και σαν πρακτική θυμίζει παλιότερες δεκαετίες, δημιουργεί τις συνθήκες για μια απαλλαγμένη από το απόλυτο του ανθρώπινου βλέμματος αφήγηση που διασχίζει όλη τη διαδρομή από την κοινοτοπία στην έκπληξη και από τη συγκίνηση στη σοφία, Την ίδια στιγμή δεν είναι πάντα σίγουρο αν βρισκόμαστε μπροστά σε τεκμηρίωση ή μυθοπλασία, αν τα 21 λεπτά της διάρκειας της δεν αποβαίνουν φλύαρα και αν τελικά οι ίδιες επιλογές που διαμορφώνουν την κεντρική ιδέα της ταινίας δεν είναι και οι ίδιες που την αποδυναμώνουν. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Ρίτα» του Γιώργου Δανόπουλου. Μ.Κ.
30 του Κωνσταντίνου Πατσαλίδη
Λίγο πριν τη δεύτερη τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974, η Μαρία προσπαθεί να μάθει νέα για το γιο της που βρίσκεται στο μέτωπο την ίδια στιγμή που αναγκάζεται να εγκαταλείψει το χωριό της. Απόπειρα ταινίας εποχής με συνταρακτικό θέμα, αλλά επιτηδευμένη και αδέξια σε αναπαράσταση εποχής, σκηνικά και κοστούμια και κυρίως πειστικότητα εκτέλεση που ρέπει συχνά προς το υπερβολικά δραματικό και το στομφώδες, χάνοντας την ευκαιρία για μια πραγματικά συγκινητική εξιστόρηση μιας σκοτεινής σελίδας της σύγχρονης ιστορίας. Διαβάστε περισσότερα εδώ για το «30» του Κωνσταντίνου Πατσαλίδη. Μ.Κ.
Sisters της Λιούμπα Κριβοχίζα
Μια γυναίκα αναζητά, στους δρόμους και τις υπόγειες διαβάσεις της Αθήνας, εκδίκηση για το βιασμό της αδελφής της. Η Λιούμπα Κριβοχίζα, στην πρώτη της ταινία, όπου γράφει, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί, καταπιάνεται όχι μόνο με το θέμα της εκδίκησης, αλλά και της γυναικείας κακοποίησης και των φυλετικών στερεοτύπων. Ξεκινά κραυγαλέα ερμηνευτικά και εικαστικά και, ανελέητα, δεν σταματά, ολοκληρώνοντας το φιλμ της μ' ένα plot twist που επιβεβαιώνει από την αρνητική πλευρά, ότι η σκηνοθεσία της χρειάζεται μπόλικη δουλειά ακόμα αλλά και, κυρίως, το θέμα της πολύ μεγαλύτερη σοβαρότητα προσέγγισης απ' όση δείχνει. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Sisters» της Λιούμπα Κριβοχίζα. Λ.Γ.
Παρεμπιπτόντως του Κωνσταντίνου Οικονόμου
Μια γυναίκα ετοιμάζει ένα γιορτινό οικογενειακό τραπέζι. Απαντά σε μια τηλεφωνική έρευνα και, στη διάρκειά της, αποκαλύπτει μπροστά στους δικούς της το αφοπλιστικό μυστικό της. Η χαρά και η λύπη ξετυλίγονται παράλληλα στην ταινία του Οικονόμου, που σκηνοθετικά και αισθητικά μένει στην κακοφωτισμένη μπαναλιτέ επεισοδίου από τις «Οικογενειακές Ιστορίες». Ωστόσο, ο μονόλογος-κέντημα που κρατά το σενάριο για τη Μαρία Κεχαγιόγλου και, κυρίως, η δική της, σαρωτική ερμηνεία, καταφέρνει να διαπεράσει την εικόνα και να προκαλέσει βαθιά συγκίνηση. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Παρεμπιπτόντως» του Κωνσταντίνου Οικονόμου. Λ.Γ.
Νάρκη του Δημήτρη Τσαλαπάτη
O 16χρονος Αλέξανδρος μεγαλώνει στην άγρια πλευρά της Αττικής με το όνειρο να φύγει γρήγορα μακριά από ένα κόσμο που θέλει να τον σκληραγωγήσει με τους πιο λάθους τρόπους. Συνεχίζει την προπόνηση μποξ για χάρη του πατέρα του, παρακολουθεί τη μυστική ζωή της μητέρας του και υπνοβατεί κάθε βράδυ σαν πρόβα τζενεράλε για τη μεγάλη φυγή. Σε μια εξαιρετική πρώτη ταινία, ο Δημήτρης Τσαλαπάτης συλλαμβάνει χωρίς υπερβολές και πολλές κοινοτοπίες την αγωνία μιας καταναγκαστικής ενηλικίωσης σε ένα φιλμ που φωτίζει (όχι μόνο με την υπέροχη φωτογραφία του Γιάννη Σίμου) το ταλέντο του Κωνσταντίνου Γεωργόπουλου και συστήνει το δημιουργό του σαν έναν εν δυνάμει ολοκληρωμένο σκηνοθέτη με μέλλον αλλά και ως ένα σεναριογράφο που ξέρει τι και κυρίως γιατί θέλει να αφηγηθεί μια ιστορία. Διαβάστε εδώ περισσότερα για τη «Νάρκη» του Δημήτρη Τσαλαπάτη. Μ.Κ.
Selfitis της Πέγκυς Ζούτη
Θέλοντας να σχολιάσει τη μανία των σύγχρονων ανθρώπων με τις selfies, η Πέγκυ Ζούτη πέφτει με πολύ συνοπτικές διαδικασίες στην παγίδα του προφανούς, κάνοντας μια ταινία - διαπίστωση για το πόσο εθισμένοι είμαστε στις ψεύτικες ζωές που μας χαρίζουν τα social media. Το αποτέλεσμα είναι εκτός από σχολικό και άκρως ερασιτεχνικό, μια «εύκολη» ιδέα που θυμίζει περισσότερο τηλεοπτικό κοινωνικό διαφημιστικό μήνυμα παρά μια κινηματογραφική ταινία που κοιτάζει πίσω από την επιφάνεια των πραγμάτων και αναζητά τη βαθύτερη αιτία μιας δαιμονοποιημένης συνήθειας. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Selfitis» της Πέγκυς Ζούτη. Μ.Κ.
Μόνο Αγάπη του Μιχάλη Χαπέσιη
Μια γυναίκα οδηγεί σε μια λεωφόρο και κλαίει. Ακούει τη φωνή ενός άνδρα που απαγγέλλει λόγια αγάπης με υπόκρουση το θρυλικό adagietto του Μάλερ όπως ακούστηκε στο «Θάνατο στη Βενετία» του Λουκίνο Βισκόντι. Του απαντάει. Και το «Μόνο Αγάπη» του Κύπριου Μιχάλη Χαπέσιη τελειώνει, με το θεατή να έχει καταλάβει (ή και όχι) πως οι ατάκες του άνδρα είναι αποφθέγματα-ατάκες παρμένες από ταινίες όπως π.χ. το «Love Story» (το διάσημο «Love means never having to say you're sorry») σε μία ιδέα που δεν ξέρει ακριβώς τι θέλει να σχολιάσει: τα ψεύτικα της αγάπης τα λόγια τα μεγάλα ή ότι οι ταινίες δεν λένε ποτέ την αλήθεια. Και στις δύο περιπτώσεις η απάντηση είναι αυταπόδεικτη και άρα περιττό να επεξηγείται από ένα χειροποίητο βίντεο - αφιέρωση προς άγνωστο παραλήπτη. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Mόνο Αγάπη». Μ.Κ.
Πολυέλαιος του Αντώνη Γλαρού
Ο Μένιος, απόστρατος αξιωματικός, είναι νεκρός. Μέσα από το φέρετρό του, στη διάρκεια της κηδείας του, βλέπει τους οικείους του κι ακούει τα λόγια και τη σκέψη τους, περισσότερο για κακό, παρά για καλό. Είναι πάντα έξυπνο σε μια μικρού μήκους ταινία να επιλέξεις ένα εύρημα που θα της δώσει ύφος και θ' απαιτήσει τα λιγότερα δυνατόν μέσα κι αυτό ο Γλαρός το καταφέρνει, έστω κι αν οι κωμικές στιγμές του είναι άνισες. Αλλά σίγουρα δεν μπορείς να βασίσεις το εύρημά σου σε αυτή την άγαρμπη και παρωχημένη αποκάλυψη του φινάλε, λες και ζεις σε άλλη εποχή με άλλα ήθη. Διαβάστε εδώ περισσότερα για τον «Πολυέλαιο» του Αντώνη Γλαρού. Λ.Γ.
Αβανος του Παναγιώτη Χαραμή
Ο Τάσος κι η Κική ζουν στο ελληνικό φαρ ιστ, κοντά στα ελληνοτουρκικά σύνορα: κι οι δυο κάτω από πίεση, εσωτερική ή εξωγενή. Σκληροί και λιγομίλητοι, προσπαθούν να ξεπεράσουν τα βίαια εμπόδια που τους περιορίζουν. Με τη μορφή-σφραγίδα του Κίμωνα Κουρή και τη συγκρατημένη οργή της Μαριάνθης Παντελοπούλου να ηγούνται ενός καταπληκτικού καστ, με τη φωτογραφία του Κλαούντιο Μπολιβάρ να φέρνει το Τέξας στην Ορεστιάδα, ο Χαραμής στήνει ένα καθηλωτικό γουέστερν, με έρημα τοπία, μοναχικά σκυλιά και ξοδεμένους ανθρώπους έτοιμους να εκραγούν που, ακόμα κι αν πριμοδοτεί την ατμόσφαιρα απέναντι στο σενάριό του, απλώνει ένα γεμάτο ενοχές κι εντάσεις κινηματογραφικό σύμπαν στα 20 λεπτά του. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Αβανος» του Παναγιώτη Χαραμή. Λ.Γ.
Αρια της Μυρσίνης Αριστείδου
Η έφηβη Αρια, ένα τσαμπουκαλεμένο αγοροκόριτσο, διεκδικεί χρόνο από τον πατέρα της. Εκείνος, όμως, αντί ν' ασχοληθεί μαζί της, τής εμπιστεύεται για κάποιες ώρες τη φροντίδα μιας Κινέζας παράνομης μετανάστη, που δεν μιλά ούτε ελληνικά, ούτε αγγλικά. Με την κάμερα στο χέρι, κεντραρισμμένη στο ευαίσθητο, λεπτεπίλεπτο και δυνατό πρόσωπο της πρωταγωνίστριάς της, η Μυρσίνη Αριστείδου (με πρεμιέρα της «Αριας» στο περσινό Φεστιβάλ Βενετίας), χτίζει αφαιρετικά μια ιστορία αποδοχής, ένα αλλιώτικο «μάθημα οδήγησης» που καταρρίπτει (επώδυνα, καμιά φορά), τα στερεότυπα, μέσα στο ντεκόρ μιας μελαγχολικής πόλης, εξίσου αφιλόξενης για όλους. Μπορεί η ιστορία της να είναι τόσο μικρή όσο κι η ηρωίδα της και να κρύβει μια απλοϊκότητα στη διατύπωσή της, αλλά είναι ντυμένη με ειλικρίνεια και μια συγκρατημένη, διαπεραστική ζεστασιά. Διαβάστε εδώ περισσότερα για την «Αρια» της Μυρσίνης Αριστείδου. Λ.Γ.
Live του Βασίλη Σταυρόπουλου
Ενα αγόρι κάνει ζωντανή facebook μετάδοση την απόπειρα αυτοκτονίας ενός άγνωστου άνδρα από μια ταράτσα στην πόλη. Ανεβαίνει για να τον τραβήξει από πιο κοντά καθώς οι θεατές της μετάδοσης αυξάνονται. Τον πλησιάζει, σκοντάφτει και πέφτει ο ίδιος από την ταράτσα. Και αυτό, για κάποιο λόγο, είναι κάτι περισσότερο από ένα αστείο μεταξύ φίλων που σχολιάζει τη μανία με τα social media. #Νοt. Διαβάστε περισσότερα για το «Live» του Βασίλη Σταυρόπουλου.
Fake News του Δημήτρη Κατσιμίρη
Από τις πιο ενδιαφέρουσες νέες φωνές στην ελληνική μικρού μήκους ο Δημήτρης Κατσιμίρης, μετά τα βραβευμένα «Γενέθλια» και το δυναμικό «Μαμά, Γύρισα», δοκιμάζεται σε κάτι πιο σύνθετο, αλλάζοντας στιλ, ανεβάζοντας ένταση και με έκδηλη επιθυμία να προκαλέσει συζητήσεις. Η ιστορία μιας youtuber που σκηνοθετεί το βιασμό μιας κοπέλας από δύο μαύρους προκειμένου να αυξήσει τα νούμερα στο κανάλι της είναι μια πραγματικά ωραία ιδέα που εκτελείται με τον λάθος τρόπο, επιλέγοντας το δρόμο της υστερίας και του θορύβου εκεί όπου το πραγματικό στοίχημα θα ήταν να προσπαθήσει να διαπεράσει το ηδονοβλεπτικό ένστικτο του θεατή. Με μια Λένα Κιτσοπούλου πραγματικά εκτός εαυτού (όχι για καλό) και φτηνά κοινωνικά σχόλια - κορώνες που εκτοξεύονται μόνο για εντυπωσιασμό, το «Fake News» είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση ταινίας από έναν ταλαντούχο δημιουργό που δεν μπορεί να συνθέσει λειτουργικά τα υλικά της και τελικά αδυνατεί να σταθεί στο ύψος της φιλοδοξίας της. Διαβάστε περισσότερα για το «Fake News» του Δημήτρη Κατσιμίρη. Μ.Κ.
Διαβάστε ακόμη:
- Φεστιβάλ Δράμας 2018 | Οι ταινίες: Ημέρα 1η
- Φεστιβάλ Δράμας 2018 | Οι ταινίες: Ημέρα 2η
- Φεστιβάλ Δράμας 2018 | Οι ταινίες: Ημέρα 3η
- Φεστιβάλ Δράμας 2018 | Οι ταινίες: Ημέρα 4η
- Δράμα 2018 - Τελετή Εναρξης: Κομματικό Μαλλιοτράβηγμα vs Δόξα Δράμας, σημειώσατε 2
Το 41ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας διεξάγεται φέτος από τις 17 μέχρι και τις 22 Σεπτεμβρίου 2018.
Tags: Φεστιβάλ Δράμας 2018
