Μ' ένα πρόγραμμα 66 ταινιών, με σκηνοθέτες από πρωτοεμφανιζόμενους μέχρι «βετεράνους», οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες της χρονιάς παρουσιάζονται με την ορμή με την οποία γεννήθηκαν, έτοιμες ν’ αποκαλύψουν το ταλέντο των δημιουργών τους.
Το Flix είναι στη Δράμα (αποστολή: Μανώλης Κρανάκης, Λήδα Γαλανού), παρακολουθεί όλες τις προβολές του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος και, μέρα με τη μέρα, αποτιμά τις ταινίες, σημειώνοντας τις ενδιαφέρουσες τοποθεσίες στον κινηματογραφικό χάρτη. Τα σχόλια και οι αποτιμήσεις μας είναι πολύ μικρά, όχι επειδή οι ταινίες είναι μικρού μήκους, μια και αυτό καθόλου δεν επηρεάζει την αξία τους, αλλά επειδή ο σκοπός αυτών των καθημερινών σχολίων είναι ν’ αποδώσουν μια αίσθηση και μια πρώτη γεύση, ελπίζοντας ότι και οι θεατές θα μπορέσουν να δουν τις ταινίες, τουλάχιστον στα «ταξίδια» του Φεστιβάλ Δράμας στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Διαβάστε ακόμη:
- Φεστιβάλ Δράμας 2018 | Οι ταινίες: Ημέρα 1η
- Φεστιβάλ Δράμας 2018 | Οι ταινίες: Ημέρα 2η
- Φεστιβάλ Δράμας 2018 | Οι ταινίες: Ημέρα 3η
- Δράμα 2018 - Τελετή Εναρξης: Κομματικό Μαλλιοτράβηγμα vs Δόξα Δράμας, σημειώσατε 2
Τι είδαμε την Τετάρτη, 18 Σεπτεμβρίου:
[Σημείωση: Μετά από τέσσερις μέρες προβολών, δεν μπορεί παρά να επισημανθεί το σοβαρό πρόβλημα που διαπιστώνεται στις αποφάσεις της φετινής προκριματικής επιτροπής για τα - ανύπαρκτα; - κριτήρια που ορίζουν ποιες ταινίες διαγωνίζονται μεταξύ τους, πράγμα που οδηγεί φυσικά και στο άλλο μεγάλο θέμα του αριθμού των ταινιών που συμμετέχουν.]
Check in του Κωνσταντίνου Στραγαλινού
Οπως και να το πεις - το ότι η ταινία του Κωνσταντίνου Στραγαλινού δεν μπορεί να βρίσκεται σε ένα (διαγωνιστικό) φεστιβάλ - δεν είναι τόσο σκληρό όσο η ίδια η ταινία του. Οχι φυσικά με τον τρόπο που προφανώς (!) πιστεύει ο ίδιος, ως μια ωμή καταγραφή της ψύχωσης των νέων με τα κοινωνικά δίκτυα, αλλά με την έννοια της αν(τ)οχής του θεατή όχι μόνο σε ένα άτεχνο, κακοπαιγμένο, κακοφωτισμένο θέαμα αλλά και στο τελικά όχι και τόσο κεκαλυμμένο torture porn που με επικίνδυνη αφέλεια και φτηνό εντυπωσιασμό περνάει ως κινηματογραφική τόλμη - ούτε καν ως ένα σίγουρα πιο ευπρόσδεκτο slasher. «Οχι», «όχι» και «όχι» είναι οι απαντήσεις σε οποιαδήποτε επιχείρημα υπέρ μιας ταινίας που δεν ξέρει, αλλά νομίζει ότι ξέρει, πράγμα χειρότερο, πιο επικίνδυνο και σε κάθε περίπτωση όχι κάτι που χωρίς δεύτερη σκέψη προσφέρεις ως δείγμα κινηματογραφικής παραγωγής και θέτεις σε κούρσα διαγωνισμού. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Check In» του Κωνσταντίνου Στραγαλινού. Μ.Κ.
Quidnunc του Χάρη Αγιώτη
Το μεγαλύτερο προτέρημα της ταινίας είναι πως πρόκειται για ένα 26λεπτο μονοπλάνο, το οποίο βέβαια δεν είναι, a priori, για να ακολουθήσουμε την τυπολογία του τίτλου, εγγύηση καμίας επιτυχίας. Νύχτα, σ' ένα απομονωμένο μοτέλ, μια γυναίκα σε μεγάλη ψυχική ταραχή, ετοιμάζεται ν' αυτοκτονήσει (πιθανόν γιατί έχει πέσει θύμα βίας από τον άντρα της;). Η φωνή που ακούει στο κεφάλι της δεν την αφήνει να συγκεντρωθεί. Ομως μια άλλη φωνή, όχι στο κεφάλι της αυτή, αλλά γυναικεία, από το διπλανό δωμάτιο, ζητά βοήθεια. Η ηρωίδα, ως περίεργη ας πούμε (quidnunc δηλαδή), επιχειρεί να βοηθήσει. Ενα φιλμ που θα ήθελε πολύ να ζει στο σύμπαν του Ντέιβιντ Λιντς, με τις americana αναφορές της και τους αλλόκοτους επισκέπτες της, μπερδεύεται μεταξύ rape porn, στοιχείων θρίλερ κι ενδεχομένως και κάποιων σχολίων για τη βία κατά της γυναίκας, ή και όχι και ξοδεύεται σ' ένα φλύαρο, σκόρπιο σενάριο που παίρνει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά, εκεί όπου ένα cut θα ήταν ίσως χρήσιμο. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Quidnunc» του Χάρη Αγιώτη. Λ.Γ.
Αγγελος Νομάς του Σήφη Στάμου
Η γνωστή (και ήδη ανεπτυγμένη πολλαπλά στο διεθνές και ελληνικό σινεμά - φέτος ήδη μια φορά μέχρι τώρα στη Δράμα) θεματική του άστεγου που συνεχίζει να προσποιείται απέναντι στους γύρω του πως όλα είναι φυσιολογικά, βρίσκει εδώ στην ταινία του Σήφη Στάμου την πιο επιφανειακή, αφελή και εν τέλει σχεδόν προσβλητική προς τους ανθρώπους που ζουν σε μια τέτοια συνθήκη εκδοχή της. Δεν είναι μόνο οι επιτηδευμένοι διάλογοι, η κοινωνική κριτική «του φρέντο», οι απαράδεκτοι γυναικείοι χαρακτήρες και οι (μόνο) σχηματικές απεικονίσεις της κρίσης, αλλά κυρίως η ανοησία (πόσο πειστικό είναι ότι εν έτει 2018 μια μεσίτρια δεν γνωρίζει τι είναι το φενγκ σούι;) και ο φτηνός μελοδραματισμός με τα οποία επιχειρηματολογείται μια τραγωδία, ειδικά σε μια ταινία από τις λίγες φέτος που συγχρηματοδοτήθηκαν από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου. Μ.Κ.
Ντάνια της Μάρσιας Τζιβάρα
Στο Βερολίνο του μέλλοντος (αυτό το ξέρουμε γιατί βλέπουμε τις εμβληματικές αρκούδες της πόλης και τον πύργο τηλεπικοινωνιών της Αλεξάντερπλατς), το τελευταίο παιδί της Γης, ένα αγόρι-πειραματόζωο, διερωτάται αν υπάρχει άλλη ζωή στον πλανήτη κι αν υπάρχει νόημα να μείνει, ή πρέπει να φύγει. Το γεγονός ότι η ασπρόμαυρη αυτή φουτουριστική παραβολή είναι γυρισμένη αυτοσχέδια και με πάρα πολύ λίγα χρήματα, θα μπορούσε να λειτουργήσει και υπέρ της, αν η ιδέα και το σενάριο της ταινίας είχε κάποια πρωτοτυπία, ένα ενδιαφέρον τόσο φρέσκο και δυναμικό που να σε βοηθήσει να παραβλέψεις την εκ των ενόντων κατασκευή της. Το «Ντάνια», όμως, είναι απλώς μια στερεοτυπική, χιλιοειπωμένη ιστορία φαντασίας, με πολλά γυαλιστερά αυτοκόλλητα στους τοίχους, props από παιδικά εργαστήρια χειροτεχνίας και μια καθόλου πειστική ερμηνεία από το όμορφο αγόρι που μιλά στην κάμερα. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Ντάνια» της Μάρσιας Τζιβάρα. Λ.Γ.
Βουρβουρού της Καρίνας Λογοθέτη
Ο Μάρκος, ένα γλυκούτσικο αγοράκι έξι χρόνων, μοιράζεται σε voice over τις αναμνήσεις από τα καλοκαίρια που περνούσε με τον μεγαλύτερο αδελφό του, στο σπίτι του παράξενου παππού του, που λάτρευε ως Θεό του το αυγό, στην πανέμορφη παραθαλάσσια Βουρβουρού. Ακούγεται ακαταμάχητο και θα ήταν, αν η αφήγηση είχε την παιδική δροσιά που υποδύεται, αντί να ακούγεται σαν λόγος ενός μεγάλου ανθρώπου που προσπαθεί πολύ να παγιδεύσει την αφοπλιστική γλύκα ενός παιδιού. Επιπλέον, ως ταγμένος υπερ-Γουες-Αντερσον, η Καρίνα Λογοθέτη ντύνει κάθε χιλιοστό της ταινίας της με τόση «δημιουργική λεπτομέρεια», τέτοιο overdose cuteness, που το φιλμ ασφυκτιά σε όλο το bubble wrap με το οποίο είναι τυλιγμένο. Ωστόσο, το team φωτογραφίας / σκηνογραφίας / κοστουμιών, οι Σίμος Σαρκετζής / Πηνελόπη Βαλτή / Μάρλι Αλειφέρη, ξεπερνούν και τους εαυτούς τους σε ομορφιά και τέχνη. Διαβάστε εδώ περισσότερα για τη «Βουρβουρού» της Καρίνας Λογοθέτη. Λ.Γ.
Hippo του Θεοφύλακτου Αργυρού
Δεν είναι παράξενο που το «Hippo» έχει ως συμπαραγωγή-δυναμίτη, για μικρού μήκους ταινία, τη 1821 των Κασιδόκωστα-Λάτση και Ντούγκας και τη Faliro House: ο Αργυρού δείχνει ότι ξέρει να οργανώσει τις ιδέες και τους στόχους του και το αντικείμενό του είναι καίριο. Ο Σωτήρης είναι το χοντρό παιδί του σχολείου, το οποίο τραμπουκίζουν ανελέητα οι πιο αλήτες από τους συμμαθητές του. Οταν, όμως, ο Joy, ένας από τους θύτες κι ιδιαίτερα δημοφιλής ως γκραφιτάς, θα δώσει στον Σωτήρη το σπρέι του και θα τον αφήσει να εκφραστεί, θα γεννηθεί ο «Hippo», όπως ιπποπόταμος, ζωντανή απόδειξη ότι η βία φέρνει βία κι ότι η μάζα, σχολική ή ενήλικη, θαυμάζει το κακό. Κι όλα αυτά θα συγκροτούσαν μια δυνατή ταινία, αν εκφράζονταν με ενέργεια πηγαία, ενώ το «Hippo» μετριάζει (δεν χάνει) την ισχύ του με μια ξύλινη, υπερβολικά προσεκτική, ματιά στους διαλόγους και τις ερμηνείες, που κάνει τις αλήθειες της ταινίας να μοιάζουν ψεύτικες. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Hippo» του Θεοφύλακτου Αργυρού. Λ.Γ.
Διάβαση του Νίκου Μαθιού
Ταινία μιας ιδέας που καταφέρνει αυτό που πρέπει να καταφέρνουν οι ταινίες μιας ιδέας. Να ξεκινούν από το σημείο 0 για να φτάσουν στο σημείο 1 και στο ενδιάμεσο να έχουν πάρει μαζί τους το θεατή. Με ρυθμό, κινηματογραφικό βλέμμα και καταγγελία που ακούγεται πιο δυνατά από οποιαδήποτε μελοδραματική κορώνα, είναι θέμα δευτερολέπτων να βρεθείς μαζί με την εκφραστική πρωταγωνίστρια μέσα στο... δάσος μιας απάνθρωπης πραγματικότητας. Και να σκεφτείς. Διαβάστε εδώ περισσότερα για τη «Διάβαση» του Νίκου Μαθιού. Μ.Κ.
Εντροπία του Χρήστου Τάτση
Σε μια αξιοθαύμαστη πρώτη απόπειρα στο σινεμά, ο Χρήστος Τάτσης στήνει μέσα σε 18 λεπτά μια ολοκληρωμένη ταινία μικρού μήκους που μπορεί να προδίδεται από σεναριακές αφέλειες, προφανείς αναφορές (το «Χαστούκι» του Χρήστου Τσόλκα κάτι παραπάνω από έμπνευση) και σε στιγμές υπερβολική αυτοπεποίθηση στο χειρισμό δύσκολων σκηνών, αλλά σίγουρα συστήνει ένα σκηνοθέτη που μπορεί να δημιουργήσει χαρακτήρες, αγωνία και μια διαρκή ατμόσφαιρα τρόμου, εδώ με φόντο την αθάνατη ελληνική επαρχία, ένα μπάρμπεκιου που θα ανάψει φωτιές στις ισορροπίες μιας οικογένειας και την αγριότητα που (δεν) κρύβουν οι άνθρωποι απέναντι στον... άλλο, ξένο η «δικό» τους. Διαβάστε εδώ περισσότερα για την «Εντροπία» του Χρήστου Τάτση. Μ.Κ.
Η Στιγμή του Γιάννη Στεφανάκι
Ενας άνδρας κρατά ένα λευκό τελάρο και διανύει τον μεγάλο δρόμο της ζωής, συλλέγοντας στο πέρασμά του εικόνες, ιδέες, εμπειρίες και μια μελαγχολική θεώρηση του σύγχρονου κόσμου. Ο εικαστικός Γιάννης Στεφανάκις πηγαίνει από... το κάθετο στο οριζόντιο, μετά την περσινή «Πτώση», χρησιμοποιώντας ακριβώς την ίδια τεχνοτροπία, μεταξύ χαρτοκοπτικής και stop motion animation, μεταφέροντας τη ζωγραφική του στην οθόνη. Το οποίο είναι μια καλή ευκαιρία να γνωρίσουμε, ή να ξανασυναντήσουμε, το έργο του, αλλά δεν έχει ούτε το ενδιαφέρον ούτε την ορμή που δικαιολογούν τη συμμετοχή της ταινίας στο Διαγωνιστικό Τμήμα. Διαβάστε εδώ περισσότερα για τη «Στιγμή» του Γιάννη Στεφανάκι. Λ.Γ.
Springtime Rest του Γιάννη Ζαφείρη
Ενα γοητευτικό, αινιγματικό, μελαγχολικό κομμάτι χρόνου σταματάει και ξεκινάει ξανά στην ταινία του Γιάννη Ζαφείρη που μεταφέρει αυτούσιο το συναίσθημα της απώλειας όπως το βιώνουν δύο άνθρωποι που με ξεκάθαρη σύνδεση αλλά όχι και... κατάσταση, στρέφονται γύρω από τη μνήμη, το θάνατο και τον κενό χρόνο ανάμεσά τους. Θα ήταν σίγουρα πιο λειτουργική η ξεκάθαρη ταυτοποίηση των δύο κεντρικών ηρώων, μιας γιαγιάς και ενός εγγονού που δεν συναντιούνται ποτέ, αλλά είναι σίγουρο πως με τον πιο συγκινητικό τρόπο βρίσκονται συνέχεια μαζί. Διαβάστε περισσότερα για το «Springtime Rest» του Γιάννη Ζαφείρη. Μ.Κ.
Yawth των Λήδας Βαρτζιώτη και Δημήτρη Τσακαλέα
Είναι Παρασκευή βράδυ κι η Βίκυ ψήνει τους φίλους της να πάνε σ' ένα πάρτι, για να συναντήσει εκεί το αγόρι που της αρέσει. Ενα σενάριο και μια ιστορία στηριγμένη ολόκληρη σε πολλαπλές και παράλληλες συνεννοήσεις στα social media, με τα μηνύματα να παίρνουν τη θέση τους, από την οθόνη των κινητών στην οθόνη του σινεμά, χωρίς τη σοβαροφάνεια και την επιτήδευση που συνήθως, τελευταία, συνεπάγεται αυτή η τεχνική, αλλά με εξαιρετικό ρυθμό κι απόλυτη φυσικότητα. Παραπάνω απ' αυτό κι ανεξαρτήτως... πλατφόρμας επικοινωνίας, το «Yawth» είναι μια ταινία για τους σημερινούς εικοσάρηδες, αλλά και για τους εικοσάρηδες κάθε δεκαετίας, για όλα τα κορίτσια και τ' αγόρια που έχτισαν στο μυαλό τους ένα σπουδαίο βράδυ και ξέμειναν με μια λευκή νύχτα. Ποπ και βιωματικό, με αυτό τον ακαταμάχητο συνδυασμό χιούμορ και μελαγχολίας που είναι η ζωή, το «Yawth» είναι ελαφρύ, ειλικρινές και τρυφερό ως πρώτο δείγμα δουλειάς των δυο σκηνοθετών του και, ακόμα κι αν εγκαταλείπει απότομα την ηρωίδα του στο τέλος - η οποία, όμως, σίγουρα θα περάσει πολλά ακόμα, ολόιδια βράδια - σε αφήνει με τη χαρά μιας ευπρόσδεκτης γνωριμίας και τη χάρη ενός εφήμερου story. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Yawth» των Λήδας Βαρτζιώτη και Δημήτρη Τσακαλέα. Λ.Γ.
Open Up της Κάτια Κορνίλοβα
Οσο και να προσπαθήσεις, είναι αδύνατον να κατανοήσεις τι ακριβώς θέλει να πει η εκ Ρωσίας, τώρα κάτοικος Αθήνας, Κάτια Κορνίλοβα με μια ταινία που με αξιοθαύμαστη πρωτοτυπία είναι την ίδια ακριβώς στιγμή ένα βαρύ δράμα και ένα πανάλαφρο τουριστικό φυλλάδιο για την Πάρο. Χωρίς σοβαρότητα (αντίθετα, με μια τάση υπεράσπισης του βιασμού που δεν θελουμε να πιστέψουμε), το θέμα της γυναικείας κακοποίησης αναπτύσσεται εδώ ως το υπαρξιακό (#not) ταξίδι μιας γυναίκας από το θρήνο στη ζωή και πάλι πίσω, με λογική διαφημιστική και αισθητική καθημερινού σίριαλ που εκτός από ανύπαρκτη ταυτότητα και τη μηδενική άποψη δεν έχει και την παραμικρή... σημασία για κανέναν. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Open Up». Μ.Κ.
Μόλλυ 6 με 8 του Ευθύμη Μιχελουδάκη
Στην καρδιά της δεκαετίας του '60, ο Σπόρος αφήνει προσωρινά κατά μέρος την «ενήλικη» ζωή του και τη σύντροφό του, για να συναντηθεί, λίγο κλεφτά και λίγο αμήχανα, με τη Μόλλυ, το κορίτσι των ανεκπλήρωτων ονείρων της εφηβείας του. Ο Ευθύμης Μιχελουδάκης παίρνει το υλικό του (και την υπέροχη νυχτερινή ατμόσφαιρά του φιλμ 16mm στο οποίο γυρίζει) από το «Μια Στεκιά στο Μάτι του Μοντεζούμα» του Νίκου Νικολαΐδη και γεμίζει την ταινία του κινηματογραφικές αναφορές περιεχομένου και ύφους, μιας «Κλεό από τις 5 ως τις 7», μιας νουβέλ βαγκ που κάποια στιγμή έπαψε να κυματίζει, των ρομαντικών μελό με τα βαθιά χρώματα και τη βαθύτερη μελαγχολία, μιας παλιότερης Ελλάδας που κάποια στιγμή έμοιαζε όμορφη. Κι απ' αυτό το ξεκάθαρο hommage, βγάζει μια αυτόφωτη ταινία, επειδή ο Χάρης Φραγκούλης είναι ο δικός μας Μπελμοντό κι η Σοφία Κόκκαλη τόσο ευμετάβλητη και δυνατή κι επειδή αγαπάμε τους έρωτες στο σινεμά και τη σκιά τους στη ζωή κι ο κάθε αποχαιρετισμός έχει μαγεία που διαρκεί. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Μόλλυ 6 με 8» του Ευθύμη Μιχελουδάκη. Λ.Γ.
Διαβάστε ακόμη:
- Φεστιβάλ Δράμας 2018 | Οι ταινίες: Ημέρα 1η
- Φεστιβάλ Δράμας 2018 | Οι ταινίες: Ημέρα 2η
- Φεστιβάλ Δράμας 2018 | Οι ταινίες: Ημέρα 3η
- Δράμα 2018 - Τελετή Εναρξης: Κομματικό Μαλλιοτράβηγμα vs Δόξα Δράμας, σημειώσατε 2
Το 41ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας διεξάγεται φέτος από τις 17 μέχρι και τις 22 Σεπτεμβρίου 2018.
Tags: Φεστιβάλ Δράμας 2018
