Μ' ένα πρόγραμμα 66 ταινιών, με σκηνοθέτες από πρωτοεμφανιζόμενους μέχρι «βετεράνους», οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες της χρονιάς παρουσιάζονται με την ορμή με την οποία γεννήθηκαν, έτοιμες ν’ αποκαλύψουν το ταλέντο των δημιουργών τους.
Το Flix είναι στη Δράμα (αποστολή: Μανώλης Κρανάκης, Λήδα Γαλανού), παρακολουθεί όλες τις προβολές του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος και, μέρα με τη μέρα, αποτιμά τις ταινίες, σημειώνοντας τις ενδιαφέρουσες τοποθεσίες στον κινηματογραφικό χάρτη. Τα σχόλια και οι αποτιμήσεις μας είναι πολύ μικρά, όχι επειδή οι ταινίες είναι μικρού μήκους, μια και αυτό καθόλου δεν επηρεάζει την αξία τους, αλλά επειδή ο σκοπός αυτών των καθημερινών σχολίων είναι ν’ αποδώσουν μια αίσθηση και μια πρώτη γεύση, ελπίζοντας ότι και οι θεατές θα μπορέσουν να δουν τις ταινίες, τουλάχιστον στα «ταξίδια» του Φεστιβάλ Δράμας στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Διαβάστε ακόμη:
- Φεστιβάλ Δράμας 2018 | Οι ταινίες: Ημέρα 1η
- Δράμα 2018 - Τελετή Εναρξης: Κομματικό Μαλλιοτράβηγμα vs Δόξα Δράμας, σημειώσατε 2
Τι είδαμε τη Δευτέρα, 16 Σεπτεμβρίου:
Δεσμοί του Ανδρόνικου - Κωνσταντίνου Δημόπουλου
Σε μια εντελώς λάθος τοποθέτηση του διαχρονικού θέματος του νόστου, ο Ανδρόνικος - Κωνσταντίνος Δημόπουλος αφηγείται την ιστορία του Φοίβου, ενός Ελληνα που έχει μετακομίσει στο Σαράγεβο, επιτυχημένου επαγγελματία και σε μια υπέροχη σχέση με την Βόσνια κοπέλα του, αλλά και διαρκώς με τη σκέψη του στην Ελλάδα. Φλύαροι και χωρίς πραγματικό ρυθμό (πράγμα που μαρτυρούν και τα ολόκληρα 40 λεπτά της διάρκειάς τους), οι «Δεσμοί» είναι μια ταινία που δεν μοιάζει καν παλιομοδίτικη, αλλά ήδη ξεπερασμένη. Δεν ξέρουμε ποιοι άνθρωποι συγκινούνται στην εποχή μας με μπαγλαμαδάκια και σπανακόπιτα από την πατρίδα, ειδικά όταν βρίσκονται μόλις μία ώρα με το αεροπλάνο μακριά και ζουν μια υπέροχη ζωή στη νέα τους πόλη. Και σίγουρα αυτό δεν είναι κάτι που θα το μάθουμε από την ιστορία του Φοίβου που, παρά τις προσπάθειες του Μάξιμου Μουμούρη, δεν μπορεί να πείσει ούτε για τα διλήμματα, ούτε για την αγωνία του, ούτε καν για την τόσο έντονη νοσταλγία του για το... σπίτι. Για να μην αναφέρει κανείς τη «διακριτική» αλλά αισθητή σεξιστική ματιά απέναντι στις γυναίκες που τον περιτριγυρίζουν (σύντροφος, αδερφή, μητέρα), κάνοντας τελικά την απόφασή του να επιστρέψει στην Ελλάδα, να μοιάζει μάλλον με την απόφαση ενός κακομαθημένου αγοριού της μαμάς του παρά ενός αντιπροσωπευτικού νέου της εποχής του που προσπαθεί να κάνει το σωστό. Διαβάστε εδώ περισσότερα για τους «Δεσμούς» του Ανδρόνικου-Κωνσταντίνου Δημόπουλου. Μ.Κ.
Η Γυναίκα στο Δωμάτιο του Ρωμανού Παπαϊωάννου
Η ολοφάνερα (όχι πάντα για καλό) σπουδαστική προσπάθεια του Ρωμανού Παπαϊωάννου να μεταφέρει μια ιστορία του Στίβεν Κινγκ επί ελληνικού εδάφους μπορεί να προδίδεται σχεδόν ολοκληρωτικά από τα πενιχρά μέσα και τους ερασιτεχνισμούς στις εντάσεις, το ρυθμό και τη γενική ατμόσφαιρα, αλλά την ίδια στιγμή η ιστορία ενός γιου που βυθίζεται σε έναν εφιάλτη με αφορμή την επίσκεψη στην κατάκοιτη μητέρα του στο νοσοκομείο, διαθέτει και διακριτικές σινεφίλ πινελιές (το «Ιστορία μου, Αμαρτία Μου», αναφορά στον «Εξορκιστή»), αλλά και camp υψηλές νότες (βλ. Θάνατος) που ακόμη και μέσα σε ένα άτεχνο ασπρόμαυρο, «χρωματίζουν» ένα νεαρό σκηνοθέτη με κέφι και διάθεση για μια απόπειρα «είδους» που λείπει πολύ από τις μικρού (αλλά και μεγάλου) μήκους της ελληνικής παραγωγής. Διαβάστε περισσότερα για το «Η Γυναίκα στο Δωμάτιο» του Ρωμανού Παπαΐωάννου. Μ.Κ.
The Sound του Αντονι Πέτρου
Σε μια άρτια σύνθεση εικόνας, ήχου και συγκινησιακής φόρτισης, ο Αντονι Πέτρου μετατρέπει ένα κινηματογραφικό δοκίμιο πάνω στην ψυχική υγεία και στις επιπτώσεις που έχει στους δεσμούς μιας οικογένειας, σε μια ταινία... μυστηρίου που τρυπώνει στο υποσυνείδητο και σε βυθίζει διαρκώς στο ιδιοσυγκρασιακό σύμπαν της. Ισως υπερβολικά επεξηγηματική σε σημεία, ξεχωρίζει σε κάθε περίπτωση για την ευφάνταστη χρήση του σκηνικού μιας αγγλικής φάρμας και την ολοκληρωμένη αποτύπωση της κεντρικής της ιδέας. Με άποψη, στιλ και συναίσθημα. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «The Sound» του Αντονι Πέτρου. Μ.Κ.
Ο Ηχος του Βλαδιβοστόκ του Μάριου Ιωάννου Ηλία
Οχι ότι δεν είναι ωραίο να γνωρίσουμε το μακρινό Βλαδιβοστόκ. Μέσα από ένα κολάζ τοπίων (ο ατελείωτος πάγος, τα βιομηχανικά φουγάρα, τα αστικά κτίρια) κι ένα μιξάζ ήχων (η κλασική ορχήστρα, τα πολυβόλα, τα εργοστάσια). Σ' ένα γρήγορο μοντάζ αισθήσεων και εντυπώσεων, χωρίς κλιμάκωση, αλλά με μπόλικη πληροφορία. Μόνο που αυτή η 6λεπτη ταινία, θα επιλεγόταν άνετα για την προώθηση του «Βλαδιβοστόκ, Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρασίας», ή για το πρόγραμμα «Βλαδιβοστόκ: Ηχος και Φως», ή για οποιαδήποτε δημοτική καμπάνια με γενναίο budget. Και σε καμία περίπτωση δεν θα ήταν λογικό να συμμετέχει στο Διαγωνιστικό Τμήμα ενός φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους. Εκτός αν το τελικό βραβείο ήταν ένα ταξίδι στο Βλαδιβοστόκ. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Ο Ηχος του Βλαδιβοστόκ» του Μάριου Ιωάννου Ηλία. Λ.Γ.
Calling της Αρτεμις Αναστασιάδου
Μια μεσόκοπη βιοπαλαίστρια μοδίστρα, προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με τη φροντίδα του ενήλικου γιου της που πάσχει από νοητική υστέρηση, ενώ η ίδια πέφτει θύμα βιασμού μέσα στο σπίτι της. Γυρισμένη στην Αμερική, με καστ από πρόσωπα που μένουν στη μνήμη, μια αφηγηματική ταινία με σφιχτό ρυθμό στο μοντάζ της και έλεγχο στη σκηνοθεσία της. Μόνο που ένα φιλμ που διερευνά και αντιμάχεται τη βία κατά της γυναίκας, τη σημερινή εποχή που το θέμα μονοπωλεί την κοινωνική συζήτηση διεθνώς, δεν χρειάζεται επιπλέον σεναριακά βάρη. Το φόρτωμα της ιστορίας με ολοένα και περισσότερη τραγωδία, λειτουργεί εκβιαστικά και υπονομεύει το στόχο. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Calling» της Αρτεμις Αναστασιάδου. Λ.Γ.
Ολα για Ολα του Μαρίνου Σκλαβουνάκη
Ο Αντρέας (γιατί ρε Αντρίκο, γιατί ρε Αντρίκο, γιατί ρε μαλάκα Αντρίκο, θα έλεγε κανείς), προκειμένου να βοηθήσει τον καταχρεωμένο κολλητό του, τον Μιχάλη, ρισκάρει να παίξει μια μοιραία παρτίδα πόκερ με τον αρχιδάτο «Καρχαρία», τον τοκογλύφο που έφερε τον Μιχάλη στο χείλος της καταστροφής. Ενα γουέστερν αλά Γιάννη Οικονομίδη - όχι επειδή ο σκηνοθέτης υποδύεται τον Μιχάλη, αλλά επειδή η ταινία είναι ποτισμένη από το ύφος του και την κοινωνική οργή του - όπου το φαρ γουεστ είναι ένα ελληνικό νησί και η φωτογραφία καμμένη από τον ήλιο. Οπου τόσο η σιωπηλή αντρίλα, όσο και τα στοιχεία σπλάτερ, όσο και το απρόσμενο bromance (πώς μοιάζει όταν δυο ανδρικά στομάχια φιλιούνται αγκαλιαστά;), όσο και τα τραβηγμένα τσιτάτα, θα μπορούσαν να συνθέτουν μια άκρως διασκεδαστική παρωδία, αν η ταινία μας έπειθε ότι προς τα εκεί οδεύει, χωρίς την υποψία ότι παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά και κάνει κοινωνική κριτική. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Ολα για Ολα» του Μαρίνου Σκλαβουνάκου. Λ.Γ.
Διαβάστε ακόμη:
- Φεστιβάλ Δράμας 2018 | Οι ταινίες: Ημέρα 1η
- Δράμα 2018 - Τελετή Εναρξης: Κομματικό Μαλλιοτράβηγμα vs Δόξα Δράμας, σημειώσατε 2
Το 41ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας διεξάγεται φέτος από τις 17 μέχρι και τις 22 Σεπτεμβρίου 2018.
