Η ταινία
Μία ψυχικά άρρωστη γυναίκα, η Mέλανι αποφασίζει να τερματίσει τη ζωή της στο δωμάτιο ενός έρημου ξενοδοχείου. Ξαφνικά, μια κραυγή για βοήθεια από το διπλανό δωμάτιο την προτρέπει να διακόψει τη διαδικασία αυτοκτονίας της και να διερευνήσει τη διαταραχή. Κατά τη διάρκεια της έρευνας, ο ψυχικός κόσμος της Mέλανι το καθιστά αδύνατο για εκείνη να ξεχωρίσει μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας.
Ο σκηνοθέτης
O Xάρης Αγιώτης γεννήθηκε το 1985 στην Κύπρο. Είναι πτυχιούχος Νομικής από το University of Southampton στο Ηνωμένο Βασίλειο. Είναι αυτοδίδακτος σκηνοθέτης και σεναριογράφος και έχει δουλέψει ως βοηθός παραγωγός στη Νέας Υόρκη όπου έμενε για τρία χρόνια. Στη συνέχεια, γύρισε πίσω στην Κύπρο όπου δούλευε σε ανεξάρτητες παραγωγές μεγάλου και μικρού μήκους. Εχει γράψει και σκηνοθετήσει μικρού μήκους ταινίες και τώρα εργάζεται στη Γερμανία και στην Τσεχία στο χώρο της τηλεόρασης.
Φιλμογραφία
2015 Sanctioned
2017 Natas
2017 Quidnunc
4 ερωτήσεις για το «Quidnunc»
Γιατί κάνατε αυτήν την ταινία τώρα; Τι ήταν αυτό που σας έκανε να θελήσετε να αφηγηθείτε αυτήν την ιστορία;
Εγραψα το σενάριο όταν ήμουν ακόμη Νέα Υόρκη έπειτα από μια διαμονή μου σε ξενοδοχείο τύπου μοτέλ, τα οποία συνήθως τα βρίσκεις κοντά σε αυτοκινητόδρομους, να εξυπηρετούν οδηγούς, κουρασμένους από τις μεγάλες αποστάσεις που διανύουν. Το αρχικό σενάριο διαδραματιζόταν σε μοτέλ, αλλά μετά το άλλαξα σε ξενοδοχείο όταν επέστρεψα στην Κύπρο. Στα μοτέλ ακούς τα πάντα στο δίπλα δωμάτιο, είναι συνήθως μια φθηνή διαμονή για μια νύχτα. Σε μια διαμονή, εγώ και ένας συνάδελφος ακούγαμε φασαρία στο διπλανό δωμάτιο, τον καυγά μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας. Χρησιμοποίησα αυτό σαν βάση, μαζί με τη φοβία μου πως όταν είμαστε μόνοι και σε απόγνωση το μυαλό μερικές φορές τρέχει και δημιουργεί παράνοιες, που παίρνουν τη μορφή σκέψεων, ήχων και ψευδαισθήσεων. Βασικά, η ψυχική υγεία είναι ένα σοβαρό θέμα και η ψυχασθένεια είναι η νέα μάστιγα του αιώνα μας. Πολλοί άνθρωποι υποφέρουν από κατάθλιψη, ανησυχίες, διαταραχές, και πρέπει πάντα να ζητάμε βοήθεια προτού κάνουμε κάτι που θα το μετανιώσουμε για πάντα.
Πώς θα περιγράφατε την ταινία σας σε έναν υποψήφιο θεατή;
Η ταινία μου είναι ένα ψυxοσεξουαλικό θρίλερ γυρισμένο σε μια μόνο μεγάλη λήψη που ακολουθεί δύο επισκέπτες ενός ξενοδοχείου οι οποίοι μένουν σε διπλανά δωμάτια. Ο ένας χαρακτήρας είναι η πνευματικά ανήσυχη και διαταραγμένη Μέλανι, η οποία αποφασίζει να τερματίσει τη ζωή της στο δωμάτιό της, όταν ακούει μια κραυγή βοήθειας από το διπλανό δωμάτιο. Ο δεύτερος χαρακτήρας είναι ο Αλκης, ένας παράξενος αινιγματικός άνδρας. Η χορογραφία σχεδιάστηκε και στήθηκε σαν θεατρικό έργο όπου η δράση των χαρακτήρων δεν σταματά ποτέ, με την κάμερα να κινείται ασταμάτητα από δωμάτιο σε δωμάτιο, δημιουργώντας ένα αίσθημα ηδονοβλεψίας και συνεχούς ανησυχίας για τον θεατή.
Πώς είναι να κάνεις σινεμά (στην Κύπρο) σήμερα; Τι σας δίδαξε ή τι κρατάτε από την εμπειρία;
Οπως όλοι γνωρίζουν, είναι δύσκολο το ανεξάρτητο σινεμά και ακόμη πιο δύσκολο σε χώρες όπως η Κύπρος όπου υπάρχει μια πολύ μικρή βιομηχανία και τα κονδύλια είναι περιορισμένα. Αυτή είναι η τρίτη μου ταινία μικρού μήκους και η διαφορά από τις προηγούμενες είναι πως για πρώτη φορά είχα λάβει κονδύλι από την κυβέρνηση, από το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού, το οποίο σήμαινε ότι για πρώτη φορά δεν θα χρειαζόταν να εκτελέσω καθήκοντα παραγωγού. Ετσι κατάφερα να αφοσιωθώ στη σκηνοθεσία και στις ερμηνείες, χωρίς να χρειάζεται να αναλάβω τις διευθετήσεις αδειών, διαμονής κτλ. Το γύρισμα ήταν ανορθόδοξο, καθώς είχαμε σχεδιάσει την ταινία για μια μόνο λήψη και είχαμε μόνο δύο μέρες στη διάθεσή μας για να πετύχουμε το γύρισμα. Πετύχαμε το επιθυμητό αποτέλεσμα τη δεύτερη μέρα και ήμουν υπερήφανος για το συνεργείο και τους συντελεστές μας. Νιώθω τυχερός που μπόρεσα να δουλέψω με ένα τόσο ταλαντούχο crew από άνδρες και γυναίκες σε μια τόσο μικρή χώρα και βιομηχανία. Μαθαίνεις κάτι από κάθε κινηματογραφική εμπειρία, αλλά ο κοινός παρονομαστής είναι ο εξής: Ο κάθε σκηνοθέτης πρέπει να περικυκλώσει τον εαυτό του με άτομα πιο ταλαντούχα από τον ίδιο για να φέρει εις πέρας το έργο του. Οταν υπάρχει εγωισμός από τον σκηνοθέτη, αυτό δημιουργεί άγχος και επιπλέον δυσκολεύει το έργο για όλους – το γεγονός ότι στήσαμε μια ομάδα όπου παρά τις διάφορες πιέσεις κατάφερε να παραμείνει ενωμένη δουλεύοντας με πάθος για έναν κοινό στόχο έκανε την εμπειρία αξέχαστη.
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για σας; Ποια πιστεύετε ότι είναι τα υπέρ και ποια τα κατά του; Θα προτείνατε κάποιες κινήσεις προς τη βελτίωσή του;
Είναι τιμή μου να παίξει η ταινία μου σε ένα από τα πιο παλαιά φεστιβάλ κινηματογράφου στην Ελλάδα και επίσης είναι η πρώτη φορά που μπήκε ταινία μου σε ελληνικό φεστιβάλ. Ανυπομονώ να γνωρίσω κι άλλους Ελληνες καλλιτέχνες και να παρακολουθήσω τις ταινίες τους στο φιλικό και αναπαυτικό κλίμα ενός ιστορικού φεστιβάλ. Ακόμη δεν έχω πάει στο φεστιβάλ και δεν μπορώ να προτείνω κάτι για τη βελτίωση του.
Info
Σκηνοθεσία, Σενάριο, Μοντάζ: Χάρης Αγιώτης / Ηθοποιοί: Νιόβη Χαραλάμπους, Μάριος Μεττής, Σκεύη Παπαμιλτιάδους, Φρίξος Μασούρας / Διεύθυνση Φωτογραφίας: Στέφαν Μέτζνερ / Μουσική: Qliona / Ηχος: Σταύρος Τερλικκάς / Σχεδιασμός Ηχου/Μίξη: Αλέξης Μάνης / Διεύθυνση Παραγωγής: Σταύρος Χριστοφόρου / Παραγωγή & Εκτέλεση: The Coffee Films
