Μ' ένα πρόγραμμα 66 ταινιών, με σκηνοθέτες από πρωτοεμφανιζόμενους μέχρι «βετεράνους», οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες της χρονιάς παρουσιάζονται με την ορμή με την οποία γεννήθηκαν, έτοιμες ν’ αποκαλύψουν το ταλέντο των δημιουργών τους.
Το Flix είναι στη Δράμα (αποστολή: Μανώλης Κρανάκης, Λήδα Γαλανού), παρακολουθεί όλες τις προβολές του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος και, μέρα με τη μέρα, αποτιμά τις ταινίες, σημειώνοντας τις ενδιαφέρουσες τοποθεσίες στον κινηματογραφικό χάρτη. Τα σχόλια και οι αποτιμήσεις μας είναι πολύ μικρά, όχι επειδή οι ταινίες είναι μικρού μήκους, μια και αυτό καθόλου δεν επηρεάζει την αξία τους, αλλά επειδή ο σκοπός αυτών των καθημερινών σχολίων είναι ν’ αποδώσουν μια αίσθηση και μια πρώτη γεύση, ελπίζοντας ότι και οι θεατές θα μπορέσουν να δουν τις ταινίες, τουλάχιστον στα «ταξίδια» του Φεστιβάλ Δράμας στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Διαβάστε ακόμη:
- Φεστιβάλ Δράμας 2018 | Οι ταινίες: Ημέρα 1η
- Φεστιβάλ Δράμας 2018 | Οι ταινίες: Ημέρα 2η
- Δράμα 2018 - Τελετή Εναρξης: Κομματικό Μαλλιοτράβηγμα vs Δόξα Δράμας, σημειώσατε 2
Τι είδαμε τη Τρίτη, 17 Σεπτεμβρίου:
3-0 στο 89' του Μπόρις Στάουτ
Εκτός από το βασανιστικό ερώτημα του γιατί αυτή η ταινία να βρίσκεται στο διαγωνιστικό τμήμα οποιουδήποτε φεστιβάλ, οι ερωτήσεις που προκύπτουν από το 51 λεπτών «έπος» (όλοι όσοι είδαν την ταινία θα ορκιζόντουσαν ότι ήταν πολύ μεγαλύτερη) του Μπόρις Στάουτ είναι πολλές, ευτυχώς όχι εξίσου βασανιστικές. Και φυσικά δεν βρίσκονται εκεί για να πάρουν απάντηση, αφού σε μια εντελώς άτεχνη και αναίτια αλληλουχία σκηνών, η ιστορία ενός παράνομου ζευγαριού που συναντιέται για να περάσει μαζί κάποιες μέρες μπλέκεται μαζί με μια «εναλλακτική» όψη της Σαντορίνης, με «δωρεάν» εικόνες προσφύγων στο λιμάνι του Πειραιά (και ακόμη πιο «δωρεάν» ανάμειξή τους με την ταινία, πράγμα που δεν φαίνεται πουθενά κατά τη διάρκειά της αλλά απλώς αναγράφεται μετά τους τίτλους τέλους), με ένα πρωταγωνιστικό ζευγάρι που τελειοποιεί την έννοια του κακοπαιγμένου και μια αχρείαστη εκδοχή των «Παιδιών του Πειραιά» που δεν θα θέλαμε να είχαμε ακούσει ποτέ. Το ότι κάποια στιγμή, βαθιά μέσα στη διάρκεια του «3-0 στο 89'» απλώς επαναλαμβάνεται το ίδιο πλάνο που έχουμε δει σχεδόν στην αρχή της ταινίας και αυτό είναι σκηνοθετική άποψη (;) ή κάτι, είναι προφανώς ακόμη ένα ερώτημα που δεν θα βρει ποτέ απάντηση. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «3-0 στο 89'» του Μπόρις Στάουτ. Μ.Κ.
Natron των Αρη Απαρτιάν, Σοφίας Αβραμίδου
Ενα σμήνος φλαμίνγκο στην οικολογικά απειλούμενη λίμνη Νάτρον της Τανζανίας, παίρνει στα... φτερά της τη ζωή του κι αντιστέκεται στη βιομηχανική καταστροφή του τόπου. Ενα 2D animation με ξεκάθαρη ταυτότητα και προοπτικές. Μια πρώτη δουλειά που δεν κρύβει τις σεναριακές και μονταζιακές αδυναμίες της, όπως και τα περιορισμένα μέσα της στην επανάληψη των πλάνων, αλλά προκαλεί το ενδιαφέρον για το τι μπορεί να κάνει όταν... μεγαλώσει, στο πεδίο του ελληνικού animation που έχει ανάγκη από νέους δημιουργούς. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Natron» των Αρη Απαρτιάν και Σοφίας Αβραμίδου. Λ.Γ.
Το Τηλεφώνημα του Ανδρέα Μαριανού
Χωρίς μελοδραματικές κορώνες αλλά όχι και χωρίς (πολλές) αφέλειες, ο Ανδρέας Μαριανός τρυπώνει μέσα στο μυαλό της... οικονομικής κρίσης και με ένα εύρημα που λειτουργεί παρά την «ευκολία» του, παραδίδει τη δική του εκδοχή για όσα συμβαίνουν κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων, εκεί όπου κανείς δεν θα καταλάβει ποτέ πώς οι άνθρωποι καταλήγουν τόσο μόνοι. Με μια - δυο στιγμές πραγματικής μελαγχολίας που αντιμάχονται στα σημεία το «κατηγορώ» του κεντρικού μηνύματος, την ημι-ερασιτεχνική κατασκευή και το αδέξιο χιούμορ, το «Τηλεφώνημα» βρίσκει ακροατή στην άλλη πλευρά του καλωδίου, τουλάχιστον ως επίδραση για όσα λεπτά διαρκεί. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Τηλεφώνημα» του Ανδρέα Μαριανού. Μ.Κ.
Κιόκου Πριν Ερθει το Καλοκαίρι του Κωστή Χαραμουντάνη
Από τις πιο ιδιαίτερες περιπτώσεις νέου δημιουργού, ο Κωστής Χαραμουντάνης που συστήθηκε με το «Μάτι και το Φρύδι», και ενηλικιώθηκε με το «ΤΕΡΑΣ Κοιμάται», ωριμάζει με το «Κιόκου Πριν Ερθει το Καλοκαίρι», ευτυχώς χωρίς να θυσιάζει στο ελάχιστο την πειραματική του διάθεση, την ανεπιτήδευτη ελαφρότητά του, τις queer καταβολές του. Με ένα θαρραλέο τεχνικά αλλά και φορτωμένο με ποπ αναφορές video diary δύο αδερφιών που δεν έμπαιναν στη θάλασσα επειδή ακόμη δεν έχει έρθει το καλοκαίρι, ο Χαραμουντάνης γίνεται εδώ ο προφανής Χάρμονι Κορίν επί ελληνικού εδάφους, αλλά (πάλι) ευτυχώς και κάτι περισσότερο από αυτό. Σε μια αλληλουχία εικόνων που φεύγουν η μία πίσω από την άλλη με την ταχύτητα που το κάνει η μνήμη ή το ανοιγοκλείσιμο των ματιών σου, δεν υπάρχει δευτερόλεπτο που από την οθόνη δεν εκτοξεύεται συναίσθημα και εκείνη η σπάνια αίσθηση πως αυτό που βλέπεις είναι φτιαγμένο από κάποιον που ανυπομονείς να ξανασυναντήσεις στο μέλλον. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Κιόκου Πριν Ερθει το Καλοκαίρι» του Κωστή Χαραμουντάνη. Μ.Κ.
Beyond Good & Evil or (The Exuberantly Painful Process of Teething) του Αλέξανδρου Παπαθανασόπουλου
Δυο άντρες, μέσα σ' ένα υποφωτισμένο μπαρ, συζητούν, διαφωνούν, επιχειρηματολογούν, για τη δύναμη της ανθρώπινης επιθυμίας για ελευθερία και το συμβιβασμό που φέρνει η ωριμότητα. Μόνο που ούτε οι ίδιοι, ούτε ο κόσμος τους περιορίζεται από το συνηθισμένο πλαίσιο χωροχρόνου. Δυο ωραίοι ηθοποιοί, ένας καλογραμμένος διάλογος, ένα ατμοσφαιρικό κάδρο, δίνουν ύφος σ' αυτό το στοχαστικό δωδεκάλεπτο με την ευπρόσδεκτη ειρωνεία. Παράξενο που μια ταινία με τόσο μεγαλόστομο τίτλο και τέτοια συνεχόμενη φιλοσοφική ανταλλαγή επιλέγει να μην κινηθεί και να μην ανασάνει κινηματογραφικά, περιορισμένη στη στασιμότητα ενός νυχτερινού booth. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Beyond Good & Evil or (The Exuberantly Painful Process of Teething)» του Αλέξανδρου Παπαθανασόπουλου. Λ.Γ.
37 Μέρες της Νικολέτας Λεούση
Η Μαρία δουλεύει μανικιούρ-πεντικιούρ σ' ένα κομμωτήριο: δουλεύει πεισματικά, παρότι έχει ήδη κλείσει τον ένατο μήνα της εγκυμοσύνης της. Αρνείται να γεννήσει ώσπου ο ιδιοκτήτης να της υποσχεθεί ότι θα έχει τη δουλειά της και μετά τον τοκετό. Ή, απλώς, ώσπου να νιώσει έτοιμη. Η Νικολέτα Λεούση συμπυκνώνει μια ολοκληρωμένη μεγάλου μήκους ταινία σε 23 λεπτά, κρατώντας την ισορροπία ανάμεσα στην ελαφρότητα και το δράμα, την τρυφερή οικειότητα των πιο άσχημων αθηναϊκών τοπίων, τη μελαγχολία της μοναξιάς και την πληρότητα της αυτάρκειας. Αν κάτι, μόνο, μοιάζει δυσανάλογο, είναι η ένταση της βίαιης εργασιακής διεκδίκησης και η επίλυσή της... μ' έναν πόνο. Με μια χρυσαφένια, ακαταμάχητη Ελλη Τρίγγου και την πελώρια κοιλιά της στον κεντρικό ρόλο, με την ικανότητα ν' αναπτύσσει ολόκληρες δευτερεύουσες ιστορίες και σχέσεις με δυο πλάνα, η Λεούση χαρτογραφεί τη γεμάτη ενέργεια διαδρομή ως τη γέννα - ενός μωρού ή μιας ιδέας - χωρίς να χάνει δευτερόλεπτο τον έλεγχο και τη χάρη της. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «37 Μέρες» της Νικολέτας Λεούση. Λ.Γ.
Ο Αδερφός μου του Θοδωρή Παπαδουλάκη
Ενα αγόρι προσπαθεί να διανύσει τους δρόμους της πόλης, σπρώχνοντας την αναπηρική καρέκλα της αδελφής του: τα πεζοδρόμια είναι γεμάτα καφέ κι ανθρώπους απρόθυμους να μετακινηθούν, οι ράμπες κλεισμένες από αυτοκίνητα, κάθε εμπόδιο και μια άρνηση αξιοπρέπειας κι ανθρωπιάς. Κι έτσι, το αγόρι θα εκδικηθεί. Ο Θοδωρής Παπαδουλάκης, πάντα με σκηνοθετική ικανότητα και την περιποιημένη αισθητική ενός διαφημιστικού σποτ, μάλλον δεν αντιλήφθηκε την αποδοκιμασία του «Εμπαινες» στο διαφημιστικό των Goody's (που μάλιστα περιείχε μια παρόμοια σκηνή). Εδω σε μια 5λεπτη ταινία προλαβαίνει και να συνδέσει επιπόλαια τη βία με την ανθρωπιά και την «κουκούλα του αναρχικού» με την έλλειψη κοινωνικής πρόνοιας και, τελικά, να επιβραβεύσει την αυτοδικία. Λ.Γ.
Thin Green Line του Μάριου Ψαρά
Αν διαγράψεις εντελώς το οπτικό κομμάτι μιας ταινίας, είναι αλήθεια πως δεν μένει τίποτα. Κάπως έτσι «διαγράφεται» η μοίρα της ταινίας του Κύπριου Μάριου Ψαρά που ενώ διαθέτει μια πανίσχυρη κεντρική ιδέα (τις ερωτικές σχέσεις Ελληνοκύπριων και Τουρκοκύπριων) και στήνει πειστικές και συγκινητικές αφηγήσεις που θα μπορούσαν να είναι... ντοκιμαντέρ, στέλνοντας ηχηρό μήνυμα υπέρ του αυταπόδεικτου της ενωτικής διαφορετικότητας, δεν ξέρει καθόλου τι να κάνει με την εικόνα του. Η επιλογή του να μην εστιάσει στα πρόσωπα αποπροσανατολίζει και η επαναλαμβανόμενη οπτική επένδυση μειώνει την τελική επίδραση μιας ταινίας που κοιτά κατάματα μια αλήθεια, αλλά χωρίς να δείχνει ποτέ τα μάτια της. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Thin Green Line». M.K.
Shapes of Mine του Γιώργου Καψανάκη
Σε ένα (όχι και τόσο) μακρινό μέλλον, μια πρωτοπόρα ψηφιακή υπηρεσία χαρίζει επιθυμητές νέες μορφές στους ανθρώπους, πράγμα που βρίσκει την τέλεια (και μαζί απεχθή) εφαρμογή του σε ένα ζευγάρι που προσπαθεί να ξαναβρεί λόγο ύπαρξης. Απόπειρα αλληγορίας στη μορφή αμήχανης επιστημονικής φαντασίας χωρίς τελικά πραγματικό ενδιαφέρον, σίγουρα περισσότερο αισθητικό παρά θεματικό, με έντονη αίσθηση παρωχημένων αντιλήψεων για τη θέση της γυναίκας στο σύγχρονο γίγνεσθαι αλλά και περί δυστοπικής ανάγνωσης του παρόντος. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Shapes of Mine» του Γιώργου Καψανάκη. Μ.Κ.
Πέρα από τ' Αστέρια της Στελάνας Κληρή
Ενας νεαρός γίνεται δεκτός στο πρόγραμμα Mars One, επιλαχών για να είναι ένας από τους λίγους τυχερούς του πλανήτη που θα εκπαιδευτούν και θα μετοικήσουν τον Αρη. Οταν το ανακοινώνει στην κοπέλα του, το όνειρό του γκρεμίζεται και ανακαλύπτει πως αυτή δεν μοιράζεται τον ίδιο ενθουσιασμό μαζί του. Ολα αυτά σε μια απόπειρα ρομαντικής κομεντί που ξεκινάει χαριτωμένα, αλλά δεν εξελίσσεται ή ολοκληρώνεται αντίστοιχα με τις προσδοκίες που έχει χτίσει. Σε μια ανακύκλωση των ίδιων ιδεών και με ένα εφέ που δεν προσθέτει κάτι περισσότερο στην ιστορία, το «Πέρα από τ' Αστέρια» σβήνει εκεί μάλλον που θα έπρεπε να λάμψει παρά την εμμονή του να κρατάει το κεφάλι ψηλά! Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Πέρα Από τ' Αστέρια» της Στελάνας Κληρή. Μ.Κ.
Tropical Dreams της Βαγγελιώς Σουμέλη
Η Βιολέτα έχει μετοικίσει στην Κύπρο για μια καλύτερη ζωή - η οποία δεν έχει έρθει. Στο εβδομαδιαίο ραντεβού με την οικογένειά της στο skype, με τη βοήθεια της φίλης της, της Μαρίας, «δανείζεται» το βελτιωμένο σύμπαν της υπηρεσίας Tropical Dreams, για να συντηρήσει για χάρη τους την ιδέα ότι όλα πάνε καλά. Μια γλυκύτατη, μελαγχολική αλλά όχι χωρίς χιούμορ, ματιά στη γυναικεία ψυχοσύνθεση, στις γκρεμισμένες προσδοκίες και στην αγωνία της μετανάστευσης, στημένη γύρω από μια έξυπνη ιδέα και στέρεες ερμηνείες, έστω κι αν, ίσως από υπερβολική προσοχή και διακριτικότητα, δεν αποκτά τη συναισθηματική δύναμη που υπόσχεται η ιστορία της. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Tropical Dreams» της Βαγγελιώς Σουμέλη. Λ.Γ.
Newstria του Κώστα Σταματόπουλου
Σ' ένα φιλμ που σε κάνει ν' αναρωτιέσαι αν έχεις μεταφερθεί στην άλλη πλευρά του καθρέφτη, ένα πλοίο που λέγεται, τι άλλο, Χίμαιρα, οδεύει προς τον μυστικό τόπο της απόλυτης ευτυχίας αλλά στην πορεία... μπατάρει. Ως άλλος Τιτανικός, φιλοξενεί ολόκληρη την ταξική διαστρωμάτωση, από τους μούτσους και τους μάγειρες, στον καπετάνιο και την κόρη του και την καλή κοινωνία τεχνοκρατών και καλλιτεχνών: όλοι μαζί θα βουλιάξουν στη ματαιότητα της ύπαρξης, υπό τους ήχους της όπερας και σε συνύπαρξη με απροσδιόριστα εξωγήινα όντα. Γκροτέσκ ερμηνείες, σεναριακές ανακολουθίες, αισθητική... εποχής του Αnt1 των '90s και, μαζί, μια αβάσιμη υπερφιλοδοξία, βυθίζονται μαζί με τη συγχρηματοδοτημένη από το ΕΚΚ ταινία, αφήνοντάς μας, μόνο, να σιγοτραγουδάμε newstriaaa newstriaaa, με φωνή σοπράνο. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Newstria» του Κώστα Σταματόπουλου. Λ.Γ.
Διαβάστε ακόμη:
- Φεστιβάλ Δράμας 2018 | Οι ταινίες: Ημέρα 1η
- Φεστιβάλ Δράμας 2018 | Οι ταινίες: Ημέρα 2η
- Δράμα 2018 - Τελετή Εναρξης: Κομματικό Μαλλιοτράβηγμα vs Δόξα Δράμας, σημειώσατε 2
Το 41ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας διεξάγεται φέτος από τις 17 μέχρι και τις 22 Σεπτεμβρίου 2018.
Tags: Φεστιβάλ Δράμας 2018
