Μ' ένα πρόγραμμα 62 ταινιών, με σκηνοθέτες από πρωτοεμφανιζόμενους μέχρι «βετεράνους», οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες της χρονιάς παρουσιάζονται με την ορμή με την οποία γεννήθηκαν, έτοιμες ν’ αποκαλύψουν το ταλέντο των δημιουργών τους. Το Flix είναι στη Δράμα (αποστολή: Μανώλης Κρανάκης, Λήδα Γαλανού), παρακολουθεί όλες τις προβολές του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος και, μέρα με τη μέρα, αποτιμά τις ταινίες, σημειώνοντας τις ενδιαφέρουσες τοποθεσίες στον κινηματογραφικό χάρτη. Τα σχόλια και οι αποτιμήσεις μας είναι πολύ μικρά, όχι επειδή οι ταινίες είναι μικρού μήκους, μια και αυτό καθόλου δεν επηρεάζει την αξία τους, αλλά επειδή ο σκοπός αυτών των καθημερινών σχολίων είναι ν’ αποδώσουν μια αίσθηση και μια πρώτη γεύση, ελπίζοντας ότι και οι θεατές θα μπορέσουν να δουν τις ταινίες, τουλάχιστον στα «ταξίδια» του Φεστιβάλ Δράμας στην υπόλοιπη Ελλάδα.
- Δράμα 2016, Οι ταινίες: Ημέρα 1η
- Δράμα 2016 - Τελετή Εναρξης: Χαιρετίσματα, λοιπόν, στην εξουσία;
- Το Φεστιβάλ Δράμας 2016 ξεκινάει! Ολα όσα πρέπει να ξέρετε
Τι είδαμε την Τρίτη, 20 Σεπτεμβρίου
Φιλοκτήτης - Ο Μύθος Ενός Ξένου της Κατερίνας Καλκετενίδη / Ντοκιμαντέρ που έξυπνα συνδέει το μύθο του Φιλοκτήτη, τον οποίο πληγωμένο εγκατέλειψε ο Οδυσσέας στη Λήμνο για να πεθάνει και να μη μολύνει τους συντρόφους του, με τους μετανάστες και πρόσφυγες που ξεμένουν χωρίς προοπτική στην Ελλάδα, αλλά και με την εγκατάλειψη της ίδιας της χώρας από την υπόλοιπη Ευρώπη. Η ταινία συνδέει με τρόπο δημιουργικό ντοκουμέντα από τους άμοιρους ταξιδιώτες στη σημερινή Λήμνο, εικόνες από τους μετανάστες στη σύγχρονη Αθήνα, στοιχεία από την αρχαιότητα, από τη νεοελληνική κουλτούρα, το λαϊκό κιτς, τον εθνικισμό, σ' ένα δομημένο κολάζ που θα μπορούσε να πατά στα βήματα των ταινιών της Εύας Στεφανή. Ωστόσο το δεύτερο μέρος του, μετά τη «συνάντησή» μας στο μετρό με την πασοκική Μελίνα, είναι μια πιο προφανής επανάληψη του πρώτου και πιο ευρηματικού.
Ο Φίλος μου κι Εγώ του Αλέξανδρου Λουϊζίδη / Είναι άδικο αυτή η ταινία να συμπεριλαμβάνεται στο διαγωνιστικό τμήμα και άρα να συγκρίνεται με τις υπόλοιπες, ενώ στην πραγματικότητα έχει εκπαιδευτικό και ανθρωπιστικό, όχι κινηματογραφικό, χαρακτήρα. Το φιλμ παρακολουθεί τα βιώματα μιας γυναίκας που πάσχει από Λύκο, σ' ένα 15λεπτο φτιαγμένο από Καβάφη, ναΐφ κινούμενα σχέδια, συνεχόμενο voice over, αδιάκοπο πιάνο, παιδική αισιοδοξία και ραπ. Χίλιες φορές, αντί στο Φεστιβάλ Δράμας, να προβαλλόταν σε σχολεία, ή να επισκεπτόμασταν αυτό εδώ. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Ο Φίλος μου κι Εγώ».
Ευριπίδου 14 του Μιχάλη Δημητρίου / Η κάμερα αποτυπώνει τα πρόσωπα και τις συνήθειες στο Καταφύγιο της Ευριπίδου που έχει στήσει ο κύριος Κώστας κι η σύζυγός του και που προσφέρει μπάνιο, φαγητό και λίγο πολιτισμό στους άστεγους της Αθήνας. Η εγγύτητα της ματιάς της ταινίας, διαπεραστική αλλά και διακριτική μαζί, είναι από μόνη της συναρπαστική - έχει δύναμη, χιούμορ, πολιτικές και κοινωνικές προεκτάσεις και καθαρή αλήθεια. Από την άλλη πλευρά, δεν πλησιάζει καθόλου ούτε τον ήρωα (και Ηρωα) Κώστα, ούτε τη γυναίκα του, ούτε κάποιον από τους επισκέπτες του Καταφυγίου ώστε να γνωρίσουμε τους χαρακτήρες τους, να παρακολουθήσουμε τις πορείες και τα κίνητρά τους. Αλλά, πραγματικά, μπορεί και να μη χρειάζεται. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Ευριπίδου 14».
Εγώ, ο Χλεμπόνιας κι ο Σκούληκας του Νίκου Θεοδοσίου / Ο σκηνοθέτης (και ιδρυτής του Νεανικού Πλάνου) συνεχίζει την περιπλάνησή του στο παρελθόν του σινεμά. Η βόλτα του τον φέρνει στο Περιστέρι και την Ανθούπολη μετά τον εμφύλιο κι ως το '60, τότε που το σινεμά, το φιλμ και οι αυτοσχέδιες μηχανές προβολής ήταν η μόνη λαϊκή ψυχαγωγία και νόμισμα κύρους για την πιτσιρικαρία. Εκπαιδευτικό, χαριτωμένο και νοσταλγικό - όχι απαραίτητα για το Διαγωνιστικό Τμήμα, αλλά οπωσδήποτε ευχάριστο διάλειμμα.
Μόνικα του Δημήτρη Αργυρίου / Κοντινά πλάνα σε απόσταση αναπνοής, στο δέρμα, τα μαλλιά, τα μάτια, την περιποίηση μιας όμορφης κοπέλας, μαζί μ' ένα συνεχές voice over όπου η νεαρή Μολδαβή αφηγείται την κάθοδό της στην κόλαση της ανθρώπινης εμπορίας. 32 δισεκατομμύρια έσοδα το χρόνο, τρίτη μεγαλύτερη βιομηχανία μετά το εμπόριο ναρκωτικών και όπλων. Μια ταινία σύντομη, ακριβής, εύστοχη, αλλά όχι τόσο δυνατή όσο το θέμα της, ίσως επειδή ανάμεσα στο ωραίο κορμί όπου περιπλανιέται η κάμερα και στην ανάγνωση της πραγματικής συνέντευξης, η αλήθεια μοιάζει να χάνει τη σκληράδα της. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για τη «Μόνικα».
The Fly I Swatted της Εσμεράλδας Μομφερράτου / Ενα ζευγάρι στα σαραντατόσα κι ένας έφηβος προσπαθούν, σε παράλληλες διαδρομές, να επαναφέρουν τα συναισθήματα του παρελθόντος τους και να επαναπροσδιορίσουν το παρόν τους. Πρωταγωνιστεί το πληθωρικό μπούστο της Δωροθέας Μερκούρη. Ταινία που, στην ατμοσφαιρική φωτογραφία του Ηλία Αδάμη, το απίθανο σπίτι όπου είναι γυρισμένη και το αισθητικό στιλιζάρισμα, είναι όμορφη σα διαφήμιση του νεσκαφέ. Η δομή του σεναρίου έχει ένα ενδιαφέρον παιχνίδι στο χρόνο που, όμως, μπερδεύεται στις διακλαδώσεις του συγχέοντας τις σχέσεις των ηρώων και τις αιτιότητες μεταξύ τους. Το γεγονός ότι οι ηθοποιοί μιλούν αγγλικά χωρίς να είναι αγγλόφωνοι, δε βοηθά την πειστικότητα της ταινίας. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «The Fly I Swatted».
Το Μάτι και το Φρύδι του Κωστή Χαραμουντάνη / Διαδοχή συνειρμών σ' ένα πλαίσιο συμπαντικής καταστροφής, ένα ψιφηδωτό από σουρεαλιστικά τσιτάτα που δεν έχουν νόημα, αλλά έχουν χιούμορ. Μπορεί η ταινία να έχει εμμονή με την ποπ αισθητική και με το κιτς, μπορεί να κουβαλά περισσότερες αναφορές παρά αληθινή πρωτοτυπία, μπορεί να είναι παραφορτωμένη με μια χαριτωμένη σαχλαμάρα, αλλά σίγουρα είναι ένα φιλμ που έστησε μια δημιουργική παραγωγή, έπλασε πλάνα σύνθετα, όχι τόσο σκηνοθετικά, όσο σκηνογραφικά κι ενδυματολογικά και που, εν πάσει περιπτώσει, διασκεδάζει με τον εαυτό του κι αυτό είναι ευπρόσδεκτο. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Μάτι και το Φρύδι».
Veritas του Γεωργίου Ζιώγα / Μια τηλεοπτική δημοσιογράφος αυτοκτονεί, αλλά η συνάδελφός της πιστεύει ότι πρόκειται για δολοφονία - η έρευνά της θα οδηγήσει και την ίδια σε επικίνδυνα μονοπάτια. Σχηματικό θρίλερ που προσπαθεί να στήσει ένα κατηγορώ στη διαφθορά των media και μια ένταση μυστηρίου, αλλά πρόδιδεται από την κακή φωτογραφία και τις ερασιτεχνικές ερμηνείες. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Veritas».
Η Γάτα της Αναστασίας Αναγνωστοπούλου / Μια κοπέλα νιώθει εγκλωβισμένη από την ανήμπορη μητέρα της κι αποφασίζει, Σαββατόβραδο, να ξεσπάσει. Αισθητικά επίπεδη και σεναριακά φλύαρη ταινία για τη γονεϊκή καταπίεση. Η επιλογή της σκηνοθέτη να κρατήσει και τον πρωταγωνιστικό ρόλο δε βοηθά και το τράβελινγκ του φινάλε θέλει τεχνικές βελτιώσεις για να βγάλει νόημα, αλλά δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε τη φιλοδοξία της Αναγνωστοπούλου και κάποιες ενδιαφέρουσες σκηνές συναισθηματικής έντασης μεταξύ μητέρας και κόρης. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για τη «Γάτα».
Κορίτσια της Θάλασσας του Σήφη Μάινα / Στ' ανοιχτά της θάλασσας, το πλήρωμα ενός πλοίου δέχεται το κάλεσμα ενός πλωτού πορνείου. Μόνο που οι άντρες στην πραγματικότητα πέφτουν στα δίχτυα ενός πολύ πιο σκοτεινού σχεδίου. Ταινία... ερωτικού τρόμου, μ' ένα συσχετισμό φαντασιακού στοιχείου, αισθησιασμού και θανάτου που θα εκτιμούσε ο Νίκος Νικολαΐδης. Φιλόδοξη και ατμοσφαιρική, θα επωφελούνταν από μια ακριβότερη παραγωγή (αλλά τι να κάνουμε) κι από πειστικότερες ερμηνείες, ειδικά από τα «κορίτσια», όμως κερδίζει από τις σαφείς προθέσεις, την ξεκάθαρη αισθητική και το υπόγειο χιούμορ της (κι από το απίθανα σεξιστικό ανέκδοτό της!). Διαβάστε και δείτε περισσότερα για τα «Κορίτσια της Θάλασσας».
Ταξί του Συνοδινού Μοσχίδη / Οταν ο ένας φύγει γι' αλλού, υποφέρει περισσότερο ή λιγότερο αυτός που μένει πίσω; Καλογραμμένη, συναισθηματική, περιεκτική ταινία για τις ανθρώπινες σχέσεις και τη μετανάστευση όχι σε θεωρητικό και γενικό, αλλά σε συγκρατημένα προσωπικό επίπεδο. Μπορεί το σενάριό της να μην επιφυλάσσει εκπλήξεις ή δημιουργικές δοκιμές, είναι όμως στρωτή και συνεπής, μια πετυχημένη πρόβα για μια ανθρωποκεντρική μεγάλου μήκους ταινία. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Ταξί».
Pet του Χρήστου Μωραΐτη / Ενα μικρό αγόρι έρχεται αντιμέτωπο με τη σωματική, αλλά κυρίως την ψυχολογική βία στον πιο κοντινό κλοιό του, στην οικογένεια. Μια ταινία μοιρασμένη στα δύο: όσο συμμετέχουν οι γονείς και κατευθύνουν τη δράση, η υπερβολή της εκδηλώνεται σε βάρος της πειστικότητάς της. Οσο περιορίζεται στο σύμπαν του αγοριού και του μικρού του φίλου, στο πρόσωπο και στις σκέψεις του, αποκτά ενδιαφέρον στιλιζάρισμα και συναισθηματική ένταση που κερδίζει τις εντυπώσεις, ενώ το σχόλιο για την ενδοοικογενειακή, αλλά και την κοινωνική βία γίνεται από μόνο του σαφές. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Pet».
Διαβάστε ακόμη:
