Μ' ένα πρόγραμμα 62 ταινιών, με σκηνοθέτες από πρωτοεμφανιζόμενους μέχρι «βετεράνους», οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες της χρονιάς παρουσιάζονται με την ορμή με την οποία γεννήθηκαν, έτοιμες ν’ αποκαλύψουν το ταλέντο των δημιουργών τους. Το Flix είναι στη Δράμα (αποστολή: Μανώλης Κρανάκης, Λήδα Γαλανού), παρακολουθεί όλες τις προβολές του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος και, μέρα με τη μέρα, αποτιμά τις ταινίες, σημειώνοντας τις ενδιαφέρουσες τοποθεσίες στον κινηματογραφικό χάρτη. Τα σχόλια και οι αποτιμήσεις μας είναι πολύ μικρά, όχι επειδή οι ταινίες είναι μικρού μήκους, μια και αυτό καθόλου δεν επηρεάζει την αξία τους, αλλά επειδή ο σκοπός αυτών των καθημερινών σχολίων είναι ν’ αποδώσουν μια αίσθηση και μια πρώτη γεύση, ελπίζοντας ότι και οι θεατές θα μπορέσουν να δουν τις ταινίες, τουλάχιστον στα «ταξίδια» του Φεστιβάλ Δράμας στην υπόλοιπη Ελλάδα.
- Δράμα 2016 - Τελετή Εναρξης: Χαιρετίσματα, λοιπόν, στην εξουσία;
- Το Φεστιβάλ Δράμας 2016 ξεκινάει! Ολα όσα πρέπει να ξέρετε
Τι είδαμε τη Δευτέρα, 19 Σεπτεμβρίου
Θεατής του Θοδωρή Βουρνά / Ο Θάνος (έξυπνη επιλογή ο Ορέστης Τζιόβας στο ρόλο), δεν αισθάνεται τίποτα - μόνο βλέπει, ως θεατής, τη ζωή του να συμβαίνει μπροστά του και πάνω του. Με μπολιάσματα ειρωνικού χιούμορ και μιας αποστασιοποίησης που κρύβει επιμελώς την τρυφερότητά της, μ' ένα χαρακτήρα χαριτωμένα μεταμοντέρνο καθώς η ταινία συνδιαλλάσσεται τακτικά με τη φόρμα της, απευθύνοντας σχόλια για την κατασκευή της στο «θεατή» που είμαστε εμείς, από το «θεατή» της ζωής που είναι ο ήρωας, ο Βουρνάς μετατρέπει μια «άσκηση» σε κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον, ένα σχόλιο σε όσους ζουν εκ του ασφαλούς. Μια μικρή, συνεπής, γοητευτική «διατριβή» του πώς μεταφέρεται ένας θεατρικός μονόλογος στο σινεμά, αποκτά στα χέρια του ύπαρξη απόλυτα κινηματογραφική. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για τον «Θεατή» εδώ.
Ummi του Νίκου Αυγουστίδη / Το καυτό, πανέμορφο, αχαλιναγώγητο, χρωματιστό ελληνικό καλοκαίρι κρύβει, δίπλα στα κουβαδάκια και τις ψάθες, μια θάλασσα που έχει μετατραπεί σε νεκροταφείο αταξίδευτων κορμιών προσφύγων - κι όσο το κοριτσάκι παίζει στην ακροθαλασσιά, το αγοράκι μάταια περιμένει τη μαμά του. Στην πρώτη του μικρού μήκους ταινία, ο Αυγουστίδης μπορεί να φωνάζει αντί να μιλά, όμως πετυχαίνει ν' ακουστεί. Αντλεί το θέμα του από την καρδιά της επικαιρότητας, το φέρνει στα μέτρα του - στον τόπο του, τη Χίο - το περιγράφει με λακωνικότητα αλλά και δυνατό συναίσθημα και το ντύνει με ενδιαφέρουσες αντιθέσεις και τέλεια φωτισμένες εικόνες - χωρίς στιγμή να ξεχνά ότι έχει ψυχή. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Ummi» εδώ.
Μάγδα του Δημήτρη Ζούρα / Η Μάγδα, η μητέρα της, η αγάπη και το μίσος της, η επιθυμία κι η αυτοτιμωρία της. Μια ταινία για τις σχέσεις εξάρτησης, τη βίαιη ενηλικίωση και την εκδίκηση της γυναικείας φύσης. Πρώτη ταινία του Δημήτρη Ζούρα, προδίδεται σε στιγμές από τη φιλοδοξία της και τους τεχνικούς περιορισμούς της, αλλά απογειώνεται στην πρόθεσή της: να είναι ένα υπερβατικό, camp μελόδραμα που παίζει στη διαπασών. Από τις ερμηνείες, τη χρήση της μουσικής, στην εξερεύνηση κάθε πιθανότητας ψυχολογικής έντασης, στα πάθη. Ενα δυναμικό πρώτο δείγμα δουλειάς που αγκαλιάζει την πρόκληση με θάρρος, ακόμα κι αν κινδυνεύει να τραυματιστεί στην αγκαλιά της. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για τη «Μάγδα» εδώ.
2 1/2 του Χρήστου Νταμπακάκη / Σκέψεις και κουβέντες μιας κοπέλας που περιμένει το ραντεβού της για να κάνει άμβλωση. Με την κάμερα κολλημένη στην Ηρώ Μπέζου που καταφέρνει να κρατά το βλέμμα πάνω της με αμείωτο ενδιαφέρον, το φιλμ κυλά με γοργό ρυθμό και έξυπνη αφηγηματική δομή μέσα από διαδοχικά τηλεφωνήματα - αν μόνο και το φινάλε του δεν ήταν τόσο μονόπλευρο, ώστε να ισοπεδώνει όλη την κινηματογραφική, ιδεολογική και διαπροσωπική συζήτηση που έχει προηγηθεί. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «2 1/2» εδώ.
The Refugees της Αννης Καλτσίδου / Ενα τρίλεπτο μονοπλάνο στην ακροθαλασσιά, καθώς το κύμα πηγαινοφέρνει τραγικά απομεινάρια από τη μεταφορά προσφύγων και ο αέρας χτυπά πάνω στο μπουμ. Ναι, το θέμα είναι επίκαιρο και φλέγον, αλλά αξίζει και μιας πιο κοπιώδους μεταχείρισης, ειδικά όταν ήδη έχει μεταφερθεί τόσες φορές και τόσο σύνθετα στο σινεμά. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «The Refugees» εδώ.
Vitatio του Νίκου Ραδαίου / Οχι τόσο για το σενάριό του, που παραμένει μάλλον σχηματικό, αλλά κυρίως για την εικόνα του: σύνθετο, σκληρό, μηδενιστικό animation που δε φοβάται τη μοναξιά του και χαράζει τη δική του, αποχρωματισμένη πορεία. Βγαλμένο από τη Σχολή Καλών Τεχνών, εικαστικά εμπνευσμένο και πρωτότυπο.
Ο Αγρότης του Στάθη Αποστόλου / Ποια πορεία ν' ακολουθήσει εκείνος που, σήμερα, δε βρίσκει τόπο ν' ανήκει; Οι μικρές και μεγάλες σκέψεις ενός αγρότη που επιστρέφει στον τόπο του μετά από δυο χρόνια στη Γερμανία. Και του ύψους και του βάθους, η ταινία από τη μια παγιδεύεται στη δωρική προσέγγιση του θέματός της και στην εσωστρεφή αφήγησή της. Από την άλλη, πιάνει στιγμές κινηματογραφικού μεγαλείου και συναρπαστικής ωμότητας, που θα μπορούσαν να συνδέσουν τον... Μάριο Τεστίνο με το σοσιαλιστικό ρεαλισμό! Καθόλου άσχημα για μια πρώτη γνωριμία μ' ένα σκηνοθέτη που δείχνει έτοιμος για τη συνέχεια. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για τον «Αγρότη» εδώ.
Colette and the Room B-12 της Αλεξάνδρας Καραμιζάρη / Πρώτη μέρα στη Σορβόννη, η Κολέτ ψάχνει απεγνωσμένα την αίθουσα Β-12 αλλά κανείς δε γνωρίζει την ύπαρξή της, ώσπου ένας νεαρός θα τη βοηθήσει να βρει το δρόμο της. Με ταχύτητα, νεύρο κι έναν ελαφρύ ρομαντισμό, η Καραμιζάρη κάνει μια μεγάλου μήκους ταινία σε μικρό μέγεθος. Το σενάριό της έχει στιγμές γραφικότητας, αλλά το ύφος και ο ρυθμός της είναι άξια να σε παρασύρουν σ' ένα 10λεπτο κυνήγι της αυτογνωσίας.
Διαβάστε ακόμη:
