Η ταινία
Δύο αδέλφια, ο Κωνσταντίνος και η Ελσα νοσταλγούν το καλοκαίρι μέσα από γρήγορα πλάνα με ήχους από ζώα και άλλα για να δείξουμε τι είναι ζωή και μη.
Ο σκηνοθέτης
Ο Κωστής Χαραμουντάνης είναι αυτοδίδακτος Ελληνας σκηνοθέτης. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1994 και αποφοίτησε από την Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών το 2015. Το 2016 ολοκλήρωσε την πρώτη του ταινία μικρού μήκους στην ηλικία των 21. Από τότε έχει γράψει και σκηνοθετήσει τρεις ταινίες μικρού μήκους. Στα δύο χρόνια που είναι ενεργός στον κινηματογράφο, έχει κερδίσει διάφορα βραβεία και υποψηφιότητες για την δουλειά του. Εχει επίσης εργαστεί ως ηθοποιός, μουσικός συνθέτης, σχεδιαστής ήχου, δεύτερος βοηθός σκηνοθέτη και βοηθός παραγωγής στο θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Διαβάστε περισσότερα για τον Κωστή Χαραμουντάνη εδώ.
Φιλμογραφία
Κιόκου πριν έρθει το καλοκαίρι 18’ (2018)
ΤΟ ΤΕΡΑΣ κοιμάται 31’ (2017)
Το Μάτι και το Φρύδι 17’ (2016)
4 ερωτήσεις για τo «Κιόκου Πριν Ερθει το Καλοκαίρι»
Γιατι κάνατε αυτήν την ταινία τώρα; Τι ήταν αυτό που σας έκανε να θελήσετε να αφηγηθείτε αυτήν την ιστορία;
Η ταινία «Κιόκου Πριν Ερθει το Καλοκαίρι», είναι βασισμένη σε ένα σενάριο για μια μεγάλους μήκους ταινία που γράφω και λειτουργεί σαν prequel αυτής. Η μεγάλου μήκους ταινία έχει σαν θέμα τις διακοπές του Κωνσταντίνου και τις Ελσας και μας αφηγείται μια ιστορία στα πλαίσια του καλοκαιριού, ενώ η «Κιόκου» μας δίνει μια γεύση για το τι συμβαίνει πριν έρθουν οι διακοπές. Για αυτό και ο τίτλος της ταινίας είναι «πριν έρθει το καλοκαίρι». Η λέξη «κιόκου» είναι Ιαπωνική και μεταφράζεται ως η μνήμη, οι αναμνήσεις, η αναπόληση και αυτό που παρακολουθούμε στην ταινία, είναι οι προσωπικές στιγμές και η καθημερινότητα του Κωνσταντίνου και της Ελσας κατά την περίοδο του χειμώνα, μέσα από τον φακό της βιντεοκάμεράς τους. Καθώς η Hi8 παίζει μεγάλο ρόλο στο σενάριο της μεγάλου μήκους, αγόρασα τα Χριστούγεννα μια τέτοια κάμερα και αρχίσαμε να πειραματιζόμαστε με την Ελσα και τον Κωνσταντίνο για να μάθουμε πως λειτουργεί αλλά και για να ξεκινήσουμε μόνοι μας να δουλεύουμε πάνω στο σενάριο και τους χαρακτήρες. Βλέποντας το υλικό που είχαμε αρχίσει να μαζεύουμε (το οποίο κατέληξε να είναι γύρω στις δώδεκα ώρες) το βρήκαμε πολύ ενδιαφέρον και με μια ενθάρρυνση από τον Κωνσταντίνο, αποφάσισα να μετατρέψω το υλικό μας σε μια ταινία μικρού μήκους η οποία θα λειτουργεί εισαγωγικά προς την μεγάλου και για μας αλλά και για τους θεατές. Και κάπως αυτή η ιδέα μιας πιο ανάλαφρης, γρήγορης και φτηνής ταινίας, κόλλησε ωραία με την συγκεκριμένη χρονική περίοδο καθώς ήμουν πολύ απορροφημένος με το σενάριο της μεγάλου μήκους και δεν είχα τον χρόνο ούτε τα χρήματα για να αφοσιωθώ σε κάτι εξολοκλήρου καινούργιο. Αν και είχε αρκετά μεγάλο βαθμό δυσκολίας αυτή η ταινία κυρίως για μένα, χαίρομαι πολύ που την έκανα γιατί ήταν ένα μεγάλο μάθημα. Με πήγε πίσω στα χρόνια όπου ήμουν μικρός στο δημοτικό και έκανα ταινίες με τους φίλους μου. Δημιουργώντας την «κιόκου» έμαθα πολλά πράγματα γιατί δεν υπήρχε συνεργείο. Όλα τα πόστα τα έκανα ο ίδιος. Aπό το pre production, το γύρισμα έως και το post production και εν τέλει χαίρομαι να πω, πως κατέληξε να είναι μια ταινία που μπορεί να σταθεί και μόνη της. Εχει τον δικό της χαρακτήρα και τον δικό της τρόπο αφήγησης. Ενα πολύ ωραίο πείραμα που στέφθηκε με επιτυχία και τώρα στέκεται δίπλα στο «Μάτι και το Φρύδι» και «ΤΟ ΤΕΡΑΣ κοιμάται».
Πώς θα περιγράφατε την ταινία σας σ' έναν υποψήφιο θεατή;
Θα δεις μια αυθόρμητη, καθόλου σοβαρή ταινία που εγώ προσωπικά δεν έχω δει όμοια της σε ελληνικό φεστιβάλ, γυρισμένη με μια καμερούλα του 1994, με πολύ έντονο μοντάζ, γρήγορη, αστεία, πηγαία και με καρδιά.
Πώς είναι να κάνεις σινεμά (στην Ελλάδα) σήμερα; Τι σας δίδαξε ή τι κρατάτε από την εμπειρία;
Μέχρι στιγμής στις τρεις ταινίες που έχω κάνει, οι δυσκολίες που έχω εγώ αντιμετωπίσει αφορούν πιο τεχνικά ή διαδικαστικά ζητήματα παρά οικονομικά ή οτιδήποτε άλλο, καθώς αποφάσισα να μάθω σινεμά μόνος μου και να μην φοιτήσω σε κάποια σχολή κινηματογράφου. Ετσι επένδυσα στις ταινίες μου τα χρήματα που θα έδινα στα δίδακτρα και επέλεξα να μάθω δουλεύοντας. Ότι ταινία έχω κάνει, στην βάση της την έχω κυνηγήσει μόνος μου και αυτό μου επέτρεψε να δουλεύω γρήγορα. Να έχω τον πλήρη έλεγχο πάνω στο υλικό, τα χρήματα αλλά και τον χρόνο σαν σύνολο. Τώρα που έχω βάλει μπροστά την μεγάλου μήκους και πρέπει να βασιστώ σε άλλους έχω δει μια άλλη πλευρά του τι σημαίνει να κάνεις σινεμά στην Ελλάδα. Η όλη διαδικασία φαίνεται πολύ χρονοβόρα σε σχέση με αυτό που έχω συνηθίσει. Πρέπει όμως να αρματωθούμε με υπομονή! Είναι κάτι δύσκολο, μα όχι ακατόρθωτο και για αυτό παραμένω αισιόδοξος. Είναι κάτι που το θέλω πολύ και δεν θα σταματήσω. Χρειαζόμαστε καλούς, παθιασμένους συνεργάτες και υπομονή. Oλα τα άλλα βρίσκονται πιο εύκολα.
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για σας; Ποια πιστεύετε ότι είναι τα υπέρ και ποια τα κατά του; Θα προτείνατε κάποιες κινήσεις προς τη βελτίωσή του;
Εχω την εντύπωση πως το Φεστιβάλ της Δράμας έχει στόχο να είναι ένα από τα καλύτερα και σημαντικότερα φεστιβάλ κινηματογράφου στην Ελλάδα. Πιστεύω όμως πως κάποιες από τις κινήσεις τους έχουν ως αποτέλεσμα να τους απομακρύνουν αρκετά από αυτόν τον στόχο και την ιδανική εικόνα που θα μπορούσε να έχει ένα τέτοιο φεστιβάλ κινηματογράφου. Κάτι που κάνει πολύ καλά το φεστιβάλ και οφείλω να τους το αναγνωρίσω, είναι πως σε συνεργασία με την πόλη και τις επιχειρήσεις τις Δράμας, μας προσφέρουν γενναιόδωρα την φιλοξενία τους. Αυτό είναι πάρα πολύ βοηθητικό και πέραν από ευχάριστο. Ετσι, πέρσι με «ΤΟ ΤΕΡΑΣ κοιμάται» είχα την δυνατότητα να κάτσω σε όλες τις μέρες του φεστιβάλ και να δω όλες τις ταινίες. Μίλησα με τους σκηνοθέτες που συμμετείχαν στο διαγωνιστικό αλλά και με θεατές που παρακολούθησαν τις προβολές και ανακάλυψα πως είχαμε κοινές απόψεις σε σχέση με το Φεστιβάλ της Δράμας.
Αρχικά, το Φεστιβάλ της Δράμας θα βοηθήσει τους σκηνοθέτες και τους παραγωγούς, αλλά και τους ίδιους τους συντελεστές του, όταν αποφασίσει να υιοθετήσει πιο σύγχρονα μέσα σε σχέση με την κατάθεση των ταινιών. Υπάρχουν πλατφόρμες οι οποίες λειτουργούν διαδικτυακά και κάνουν την όλη διαδικασία πολύ πιο εύκολη χωρίς να ταλαιπωρούν τους δημιουργούς που τρέχουν στα γραφεία του φεστιβάλ κάθε χρόνο.
Υπέρογκος αριθμός ταινιών, που εμένα προσωπικά δεν με ενοχλεί εάν όμως οι ταινίες όντως αξίζουν να βρίσκονται εκεί. Στην πραγματικότητα όμως από τις 66 ταινίες που προβλήθηκαν πέρσι, μπορούσα να ξεχωρίσω μόνο ελάχιστες που είχαν ενδιαφέρον.
Φέτος, εάν δεν κάνω λάθος, το Φεστιβάλ της Δράμας μας συστήνει ένα ακόμη καινούργιο βραβείο για τις ταινίες που αφορούν την Κλιματική Αλλαγή και το Φυσικό Περιβάλλον, το οποίο θα συνοδεύεται από το ποσό των 4000 ευρώ. Πιστεύω πως το συγκεκριμένο βραβείο θα εμποδίσει τους δημιουργούς στο να εκφραστούν πραγματικά μέσα από την τέχνη του κινηματογράφου και να μιλήσουν για θέματα που αληθινά τους απασχολούν, καθώς νιώθω πως είναι λάθος να περιορίζεται τόσο το θέμα μιας ταινίας και πόσο μάλλον με ένα δελεαστικό χρηματικό έπαθλο. Αντί να οδηγείτε τους δημιουργούς προς μια πολύ συγκεκριμένη κατεύθυνση, ελευθερώστε την φαντασία τους και ενθαρρύνετε την προσωπική τους έκφραση. Δημιουργείστε ένα πιο γενικό βραβείο που θα καλύπτει συνολικά όλο τον ανεξάρτητο κινηματογράφο και προσφέρετε έτσι βοήθεια σε αυτούς που κάνουν σινεμά με χρήματα από την τσέπη τους καθώς το έχουν πραγματικά ανάγκη.
Κατά τα άλλα, βραβεύστε εκείνους που το αξίζουν. Μου δίνεται η εντύπωση πως κάθε χρόνο τα περισσότερα βραβεία μοιράζονται με άλλα κριτήρια. Εχω την αίσθηση πως πέρσι παρά έγινε το κακό, τόσο που αρκετοί δημοσιογράφοι έσπευσαν να προστατέψουν ταινίες που ήταν αντικειμενικά καλές και αγαπήθηκαν από τους θεατές, αλλά δεν εκτιμήθηκαν καθόλου από την επιτροπή.
Βραβεύστε εκείνους που μας αφηγούνται ενδιαφέρουσες ιστορίες. Αυτούς που παλεύουν να εξελιχθούν, που ρισκάρουν, που είναι αληθινοί, προσωπικοί και πραγματικά εκφράζονται. Δεν είναι πολλοί, αλλά υπάρχουν.
Τέλος, πιστεύω πως κατά βάση τα φεστιβάλ είναι αυτά που σμιλεύουν τον κινηματογράφο μιας χώρας και θέτουν ένα πήχη στους δημιουργούς. Προσέχετε ποιες ταινίες απορρίπτετε, ποιες επιλέγετε, ποιες βραβεύετε και γιατί. Υπάρχουν σοβαροί στην δουλειά τους σκηνοθέτες και παραγωγοί που απογοητευμένοι ορκίζονται να μην ξαναστείλουν τις ταινίες τους συγκεκριμένα στο Φεστιβάλ της Δράμας και άλλοι που τις αποσύρουν ενώ έχουν επιλεχθεί. Είναι κρίμα. To Φεστιβάλ της Δράμας πρέπει να αναγνωρίσει υπεύθυνα την δύναμη που έχει πάνω στους Eλληνες δημιουργούς και στον κινηματογράφο της χώρας και να αναθεωρήσει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει την δουλειά τους.
Γνωρίζω πως κάτι τέτοιο πραγματικά δεν είναι εύκολο, όμως πιστεύω αληθινά πως το Φεστιβάλ της Δράμας έχει την προοπτική να είναι ένα εξαιρετικό φεστιβάλ, ένας κοινός τόπος συνάντησης για δημιουργούς και μη που αγαπούν το σινεμά. Ο κινηματογράφος είναι μια υπέροχη, συνδυαστική τέχνη, είναι προσωπικός, είναι ολοζώντανος, είναι πάνω από όλα δύσκολος και πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε με την σοβαρότητα και μη που του αξίζει.
Kιόκου Πριν Eρθει το Kαλοκαίρι | Σκηνοθεσία και Παραγωγή: Kωστής Χαραμουντάνης | Κάμερα: Ελσα Λεκάκου, Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος, Κωστής Χαραμουντάνης | Μοντάζ, Σχεδιασμός Ηχου, Χρωματική Διόρθωση, DCP: Κωστής Χαραμουντάνης | Παίζουν: Kωσταντίνος Γεωργόπουλος, Έλσα Λεκάκου, Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη, Kristof Lamp, Μαρία Προϊστάκη, Ελεάνα Καυκαλά
