Άποψη

Το καλοκαιρινό mixtape του Flix #28 | «Rhythm of the Night» από το «Beau Travail»

of 10

Για κάθε μία μέρα του Ιουλίου, το Flix επιλέγει ένα τραγούδι από το jukebox των πιο αγαπημένων καλοκαιρινών κινηματογραφικών αναμνήσεων.

Το καλοκαιρινό mixtape του Flix #28 | «Rhythm of the Night» από το «Beau Travail»

Η κάμερα εστιάζει πάνω στα κορμιά των στρατιωτών, κάτω από τον ήλιο, ενώ εκτελούν ασκήσεις, κινήσεις, τελετουργίες με έναν τρόπο που τους κάνει σχεδόν να φαίνονται σαν εκείνοι να είναι οι άγριοι (σε μια εκπληκτική και εκπληκτικά αβίαστη περίπτωση αντιστροφής της συνήθους ματιάς του δυτικού σινεμά στη σχέση αποικίας - αποικιοκράτη). Οι κινήσεις, η ενέργεια των κορμιών των Γάλλων στρατιωτών στο Τζιμπουτί εκτός από μια από τις κατεξοχήν περιπτώσεις μη-αντρικού βλέμματος πάνω σε αντρικά σώματα, καδράρονται από την Κλερ Ντενί με έναν τρόπο ρυθμικά περιορισμένο. Οι άντρες του «Beau Travail» εκτελούν διαταγές, ακολουθούν οδηγίες, κι ακόμα και οι περιστασιακές τους εκρήξεις (εκφρασμένες είτε μέσω σωματικής ενέργειας, είτε μέσα από μια εμφανή ένταση στη διαρκή τους πάλη ισχύος) συμβαίνουν μέσα σε όρια. Του κάδρου, της χώρας, των κανόνων που διέπουν τις συμπεριφορές και τις ζωές τους.

Η ταινία είναι η ανάμνηση του Γκαλουπ (Ντενί Λαβάντ), των ημερών του στη λεγεώνα των ξένων στο Τζιμπουτί, και τη σύγκρουσή του με έναν νεοεισελθόντα στο στράτευμα, τον νεότερο, ομορφότερο, δυνατότερο Σενταίν. Συναισθήματα καταπιέζονται και εντάσεις καταπνίγονται στη διάρκεια μιας ταινίας-ανάμνησης-θεάτρου σκιών, για την αφήγηση της οποίας η Κλερ Ντενί στηρίζεται απόλυτα σε σώματα, κινήσεις και σκιές, και καθόλου σε λόγο και εξιστόρηση.

Beau Travail


To καλοκαιρινό mixtape του Flix:


Beau Travail

Αυτή ακριβώς η αισθητική της αφήγησης είναι που κάνει την τελευταία σκηνή του «Beaut Travail» μια από τις καλύτερες τελευταίες σκηνές στην ιστορία του σινεμά. Έχοντας αφήσει πίσω του το Τζιμπουτί, ο Γκαλούπ έρχεται αντιμέτωπος με τα λάθη του, μακριά από τη λεγεώνα, έτοιμος να αυτοκτονήσει. Η Ντενί τον παρακολουθεί στεγνά, καθώς τακτοποιεί τα πάντα στο κρεβάτι, με πειθαρχία στρατιωτική, σε ένα κάδρο καθαρό, φωτεινό, κλινικό. Και τότε, ξαφνικά, βρισκόμαστε στο κλαμπ όπου ανοίγει η ταινία, κι ο Λαβάντ χορεύει. Σταδιακά, απελευθερωμένος όλο και περισσότερο. Σπάει ακόμα και τα δεσμά των τίτλων τέλους: Η σεκάνς επανέρχεται εν μέσω των τελικών credits με τον Λαβάντ να χορεύει ακόμα πιο δυναμικά, ακόμα πιο σα-να-μην-κοιτάει-κανείς.

Η σκηνή χορού πάνω στο «Rhythm of the Night» των Corona, δεν διαδραματίζεται τότε. Ούτε και πιο πριν. Μοιάζει με φλάσμπακ, αλλά δεν είναι. Μοιάζει με επίλογος, αλλά δεν είναι. Μοιάζει με όνειρο, αλλά δεν είναι. Δεν διαδραματίζεται ποτέ. Διαδραματίζεται πάντα, παντού. Κάπου, λίγο πιο έξω, λίγο πιο μακριά. Εκτός τόπου, εκτός χρόνου, εκτός συνείδησης. «Τοποθέτησα τη σκηνή στο τέλος επειδή ήθελα να δώσω την αίσθηση ώς ο Γκαλούπ μπορούσε να αποδράσει από τον εαυτό του», λέει η Ντενί στο Sight & Sound. Ο στρατιώτης ανακαλύπτει την κίνηση, τον ρυθμό, μακριά από κανόνες, εντάσεις και γήινες έλξεις. Υπάρχει μόνο ο χορός, το σώμα, η κίνηση, μέσα σε ένα χώρο κλειστό και σκοτεινό, αλλά περιέργως φωτεινό και φαινομενικά δίχως τείχη ή όρια. Τα σύνορα συνθλίβονται - δεν έχουν υπάρξει καν.

To «Rhythm of the Night» στο τέλος του «Beau Travail»:


Εδώ στην επίσημη εκδοχή του:


Και νωρίτερα, στο ίδιο κλαμπ, η εναρκτήρια σκηνή της ταινίας με το «Kiss Kiss»:



Διαβάστε και δείτε ακόμη:


Beau Travail