Οταν το θερμόμετρο ανεβαίνει, κανείς δεν μπορεί πλέον να νιώθει ασφαλής. Ερωτικά θρίλερ σε έξαψη, νουάρ που στάζουν τον ιδρώτα της παρανομίας, παραβολές που βγάζουν νοκ άουτ το air condition, δροσερά classics για τη ντάλα του μεσημεριού και ένας πλήρης οδηγός για το πώς να καείτε μαζί με μερικούς από τους πιο αξέχαστους καύσωνες του σινεμά.
Τα «καυτά» αφιερώματα του Flix στα κινηματογραφικά καλοκαίρια
- Ταινίες για ένα αξέχαστο καλοκαίρι
- To Flix ταξιδεύει στα νησιά του ελληνικού σινεμά
- Αφιέρωμα - 31 αξέχαστες καλοκαιρινές σκηνές του σινεμά
«Εξαψη» (Body Heat) του Λόρενς Κάσνταν (1981)
«Μπορείς να σταθείς εδώ δίπλα μου, αλλά πρέπει να συμφωνήσεις πως δεν θα μιλήσουμε για τη ζέστη.»
Ο,τι ενώνει και χωρίζει τον Νεντ και τη Μάτι - τους ανένταχτους ήρωες αυτού του νεο νουάρ που άντεξε εκτός από τις υψηλές θερμοκρασίες και στο χρόνο - είναι η κάψα που μοιάζει να έχει ποτίσει εκτός από ολόκληρη τη Φλόριντα και τα ίδια τα σώματά τους. Ηρωες ενός φιλμ από αυτά που δεν θα γυρίζονταν ποτέ αν δεν το σκηνικό τους δεν ήταν οι βασανιστικές ζεστές μέρες μιας γεμάτης σκοτεινά μυστικά και υπόγειες διαδρομές πόλης, θα παραδοθούν σε ένα μοιραίο πάθος, φτιάχνοντας μια ιστορία μέσα από τα βλέμματά τους, τον τρόπο που ο ιδρώτας κυλάει στο κορμί τους, τη θερμοκρασία που ανεβαίνει επικίνδυνα κάθε φορά που γυμνοί ξεχνούν πως είναι πρωταγωνιστές μιας αστυνομικής ίντριγκας και γίνονται σύμβολα μιας παραληρηματικής μεταφοράς πάνω στο παράλογο ενός έρωτα καταδικασμένου να γεννηθεί και να πεθάνει όσο είναι ακόμη ζεστός. Διαβάστε εδώ περισσότερα για την «Εξαψη» του Λόρενς Κάσνταν.
«Σκυλίσια Μέρα» (Dog Day Afternoon) του Σίντνεϊ Λουμέτ / 1975
«Δεν θα ακούσει κανέναν. Είναι τρελός όλο το καλοκαίρι. Από τον Ιούνιο προσπαθεί να με σκοτώσει.»
Οι «σκυλίσιες μέρες» έρχονται πάντα τον Ιούλιο και τον Αύγουστο. Οταν η θερμοκρασία ανεβαίνει επικίνδυνα και οι άνθρωποι στις πόλεις χάνουν τα λογικά τους, προχωρώντας σε πράξεις που δεν θα τολμούσαν ποτέ μέσα στην ακέραια ψυχραιμία μιας ημέρας το χειμώνα. Ο Σόνι, όμως, δεν είναι τρελός, παρόλο που έτσι είναι πιο εύκολο να κατανοήσεις την απονενοημένη πράξη του. Είναι απλά απελπισμένος. Ενας άνθρωπος που έχοντας φτάσει στα όριά του αποφασίζει να έρθει αντιμέτωπος με όλα όσα τον έχουν ρίξει στο περιθώριο. Και δεν εννοεί κανείς μόνο το γεγονός πως είναι bisexual, παντρεμένος με παιδιά, ερασιτέχνης ληστής τραπεζών επειδή το αγόρι του χρειάζεται χρήματα για να κάνει αλλαγή φύλου και έξω κάνει διαολεμένη ζέστη από αυτή που μπορεί να σε οδηγήσει στην τρέλα. Διαβάστε και δείτε εδώ περισσότερα για τη «Σκυλίσια Μέρα».
«Μπέτι Μπλου» (Betty Blue) του Ζαν Ζακ Μπενέξ / 1987
«Γνώρισα την Μπέτι εδώ και μια εβδομάδα. Κάναμε έρωτα κάθε βράδυ. Η μετεωρολογική πρόβλεψη ήταν καταιγίδες.»
Προσπαθώντας να ξεκλέψει λίγο χώρο από την ολοκληρωτική ηφαιστειογόνα σάρωση της Μπεατρίς Νταλ και το παραδομένο για πάντα αντρικό ένστικτο του Ζαν - Χιου Ανγκλάντ, ο Ζαν - Ζακ Μπενέξ εικονογραφεί ένα «καλοκαίρι της αγάπης» καίγοντας (στους 37.2 βαθμούς Κελσίου, όπως είναι ο πρωτότυπος τίτλος της ταινίας) τα χρώματα, τα βλέμματα, τις σιωπές και τα ουρλιαχτά μέσα στο αποπνιχτικό από την επιθυμία διάστημα όπου ο Ζοργκ θα δώσει τα πάντα στην Μπέτι και αυτή με τη σειρά του θα του χαρίσει κάτι τόσο δυνατό όσο το τέλος όλων των περιστασιακών σχέσεων που ξεχνιούνται όταν δύο άνθρωποι χωρίζουν. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Μπέτι Μπλου».
12 Ενορκοι (12 Angry Men) του Σίντνεϊ Λουμέτ / 1957
«Θέε μου, είναι στ' αλήθεια πολύ ζεστά ε; Με συγχωρείτε, αλλά εσείς δεν ιδρώνετε ποτέ;»
Κλεισμένοι μέσα σε ένα δωμάτιο με χαλασμένους ανεμιστήρες και μισάνοιχτα παράθυρα που φέρνουν μέσα μόνο τη ζέστη από τον προχωρημένο καύσωνα, δώδεκα άνθρωποι πρέπει να αποφασίσουν για την τύχη ενός καταδικασμένου σε θάνατο 18χρονου. Ιδρωμένοι όχι μόνο από τη ζέστη αλλά και από τη ψυχολογική πίεση μιας καθοριστικής για τον 18χρονο, τους ίδιους, τη δικαιοσύνη και τη δημοκρατία την ίδια ετυμηγορία, οι ήρωες του αριστοτεχνικού κινηματογραφικού ντεμπούτου του Σίντνεϊ Λουμέτ θα κάνουν ένα τέλειο κύκλο γύρω από τον εαυτό τους πριν αγνοήσουν τα κολλημένα στο σώμα τους πουκάμισα και σταθούν «γυμνοί» μπροστά στον καθρέφτη μιας κοινωνίας που δεν απέχει ούτε στο ελάχιστο από τη σημερινή. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «12 Ενορκοι».
«Μπάρτον Φινκ» (Barton Fink) του Τζόελ Κοέν / 1991
«Μερικές φορές κάνει τόση ζέστη που θέλω να βγω από το σώμα μου.»
Αραγε στους πόσους βαθμούς καίγεται το ανθρώπινο μυαλό, όταν προσπαθεί να αποδράσει προς μια ειδυλλιακή παραλία; Σε αυτό το ερώτημα απαντούν ο Τζόελ και ο Ιθαν Κοέν, με μια από τις πιο «καυτές» ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ, ένα ιδρωμένο φιλμ νουάρ για το τι σημαίνει να είσαι παγιδευμένος μέσα στις εμμονές, τις φοβίες και την φιλοδοξία σου, ενώνοντας το τζαζ καλοκαίρι των 40s με τον Φραντς Κάφκα και τον Ρόμαν Πολάνσκι με τον Αλφρεντ Χίτσκοκ σε μια φλεγόμενη από αυθεντικότητα και σινεφίλ αναφορές υπερβολή για όλα όσα ορίζουν τη μεγάλη «κάψα» της δημιουργίας. Διαβάστε περισσότερα για το «Μπάρτον Φινκ» εδώ.
It Came from Outer Space του Τζακ Αρνολντ / 1953
«To ξέρεις Πάτναμ πως οι περισσότερες δολοφονίες γίνονται όταν η θερμοκρασία αγγίζει τους 92 βαθμούς Φαρενάιτ;»
Βασισμένο σε μια ιστορία του Ρέι Μπράντμπερι («The Meteor»), το «It Came from Outer Space» αναδύει σε κάθε του σκηνή τη θερμότητα της ερήμου στην Αριζόνα, ολοκληρώνοντας έναν από τους πρώτους κινηματογραφικούς εφιάλτες επιστημονικής φαντασίας, όπου οι εξωγήινοι έχουν την ικανότητα να παίρνουν ανθρώπινη μορφή και το τοπικό τμήμα του Σερίφη της πόλης καίγεται από την επαρχιακή προκατάληψη πως το πραγματικά ανησυχητικό πράγμα που μπορεί να συμβεί μέσα σε αυτή τη διαβολεμένη ζέστη είναι να πιστέψεις πως το αντικείμενο που προσέκρουσε πάνω στην καυτή άμμο δεν είναι ένας μετεωρίτης, αλλά ένα διαστημόπλοιο. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «It Came from Outer Space».
Επτά Χρόνια Φαγούρα (The Seven Year Itch) του Μπίλι Γουάιλντερ / 1955
«Δεν είμαι φτιαγμένη για τη ζέστη. Αυτό είναι το πρώτο καλοκαίρι μου στη Νέα Υόρκη και στην κυριολεξία με σκοτώνει. Ξέρεις τι δοκίμασα χθες; Προσπάθησα να κοιμηθώ στην μπανιέρα.»
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να δροσιστείς αν κάνει καύσωνα στη Νέα Υόρκη. Μπορείς, για παράδειγμα, να κρατάς τα εσώρουχά σου στην κατάψυξη. Ή να προσπαθείς να σπάσεις τη θερμότητα του άθλιου διαμερίσματός σου με έναν ανεμιστήρα. Ή να στέκεσαι με τις ώρες πάνω από τους εξαερισμούς του μετρο, φορώντας ένα λευκό φόρεμα. Ή να κοιμάσαι στην μπανιέρα... Αν είσαι η Μεριλιν Μονρό γίνεσαι αυτόματα θρύλος. Αν είσαι όμως ένα κορίτσι που μόλις έχει φτάσει τη Νέα Υόρκη για να ζήσει τις υψηλές θερμοκρασίες του αμερικανικού ονείρου, τότε είναι σίγουρο πως θα κλέψεις την καρδιά του γείτονά σου, ο οποίος έχει ξεμείνει πίσω στην πόλη ενώ η οικογένειά του λείπει σε διακοπές. Ειδικά αν τρυπώσεις κρυφά στο κλιματιζόμενο διαμέρισμά του... Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Επτά Χρόνια Φαγούρα».
«Σιωπηλός Μάρτυρας» (Rear Window) του Αλφρεντ Χίτσκοκ / 1954
«Θα πίστευε κανείς πως η βροχή θα δρόσιζε λίγο την ατμόσφαιρα. Το μόνο που έκανε ήταν να μετατρέψει τη ζέστη σε υγρασία.»
H πρώτη εικόνα του «Σιωπηλού Μάρτυρα» είναι το ιδρωμένο πρόσωπο του Τζέιμς Στίουαρτ. Και η συνθήκη είναι απλή. Ακινητοποιημένος μέσα στο διαμερισμά του στη Νέα Υόρκη, ο Τζεφ βλέπει (θερινό) σινεμά. Μεγαλοφυές, απολαυστικό, κάθε φορά πιο αγωνιώδες και με ένα από τα ωραιότερα love stories που διαδραματίστηκαν ποτέ στους τέσσερις τοίχους ενός διαμερίσματος, ο Αλφρεντ Χίτσκοκ δεν θα μπορούσε να δώσει στον «Σιωπηλό Μάρτυρα» τον τόνο ενός θερμού επεισοδίου διαρκείας, αν το σκηνικό του δεν ήταν μια πόλη σε καύσωνα. Οχι σαν άλλοθι για την εμμονή του ήρωά του που θα μεταμορφωθεί για ένα καλοκαίρι σε έναν αυτοσχέδιο αστυνομικό ντετέκτιβ, αλλά σαν κίνητρο για όλα όσα μπορεί να ξεσκεπάσει η ζέστη, όταν η θερμοκρασία ανεβαίνει και οι επιθυμίες ενώνονται με τις φοβίες σε ένα ηδονοβλεπτικό μεγάλου μήκους φιλμ με αρχή, μέση και αναπάντεχο φινάλε. Διαβάστε περισσότερα εδώ για τον «Σιωπηλό Μάρτυρα».
«Κάνε το Σωστό» (Do the Right Thing) του Σπάικ Λι / 1989
«Δεν είναι ποτέ πολύ ζεστά ή πολύ κρύα για να γαμήσεις.»
Σε ένα Μπρούκλιν που μοιάζει με καζάνι που βράζει, η πιο ζεστή μέρα στην ιστορία της Νέας Υόρκης θα έρθει μάλλον ως η τέλεια αφορμή για μια μικρή επανάσταση. Προσωπική, κοινωνική, κινηματογραφική... Φωτογραφημένο σαν να φλέγεται και να ιδρώνει ταυτόχρονα, ερμηνευμένο με το beat της οργής και της εκδίκησης, σκηνοθετημένο με έναν τρόπο που δεν σκηνοθέτησε ποτέ ξανά κανείς (ούτε ο ίδιος ο Σπάικ Λι), το «Κάνε το Σωστό» είναι μια ταινία - καύσωνας που δεν θα καταλαγιάσει παρά μόνο όταν ανεβάσει τόσο τη θερμοκρασία ώστε να καούν τα πάντα. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Κάνε το Σωστό».
«Λυσσασμένος Σκύλος» (Stray Dog) του Ακίρα Κουροσάουα / 1949
«Ηταν μια βασανιστικά ζεστή ημέρα...»
Δεν υπάρχει ούτε μια σκηνή στον «Λυσσασμένο Σκύλο» που να μην αναδίδει τη βασανιστική ζέστη μέσα στην οποία εκτυλίσσεται η ιστορία ενός νεαρού αστυνομικού, του Μουρακάμι, που, έχοντας χάσει το υπηρεσιακό πιστόλι του μέσα σε ένα λεωφορείο, ρισκάρει τα πάντα και κατεβαίνει στο υποβαθμισμένο κέντρο του Τόκιο προκειμένου να το φέρει ξανά στην κατοχή του. Σε ένα από τα πρώτα αριστουργήματα του Ακίρα Κουροσάουα, σημαδεμένο από την ιδρωμένη ερμηνεία του Τοσίρο Μιφούνε και τη νουάρ αποφορά ενός φιλμ για το τέλος κάθε κώδικα τιμής. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Λυσσασμένο Σκύλο».
Διαβάστε και δείτε ακόμη: Τα ασπρόμαυρα καλοκαίρια μιας άλλης εποχής
Tags: Καλοκαίρι
