Το 66ο Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης έχει φτάσει σχεδόν στην μέση του και τα διλήμματα μεταξύ νέας ταινίας του προγράμματος, ή κλασική κάποιου αφιερώματος, masterclass ή διαγωνιστικού, συνεχίζονται.
Η χθεσινή μέρα όμως ήταν ιδιαίτερα γεμάτη κι από πρόσωπα. Τιμώμενα πρόσωπα, σε ξεχωριστές στιγμές. Μια μέρα που συναντήθηκαν η Ιζαμπέλ Ιπέρ με τον Φρέντρικ Ελμς (σταθερό συνεργάτη του Τζιμ Τζάρμους και του Ντέιβιντ Λιντς) και οι πρωταγωνιστές του ελληνικού κινηματογράφου των 50ς και 60ς, με ένα πολύ αγαπημένο παράνομο κινηματογραφικό ζευγάρι των 8ος που μέσα μας ζει έναν αιώνιο έρωτα.
Στο ειδικό τμήμα του Flix μπορείτε να βλέπετε συγκεντρωμένα όλα όσα συμβαίνουν καθημερινά μέσα και έξω από τις αίθουσες του Φεστιβάλ: πρόσωπα, events, ταινίες - με τον τρόπο του Flix.
Πρώτη συνάντηση με την Ιζαμπέλ Ιπέρ
Η μεγάλη πρωταγωνίστρια ήρθε και στη Θεσσαλονίκη για να τιμηθεί με τον Χρυσό Αλέξανδρο, να παρουσιάσει ένα πολύτιιμο - αν και είμαστε σίγουροι λιτό - masterclass και να παρουσιάσει τις περισσότερες από τις 15 ταινίες που διάλεξε η ίδια να προβληθούν στο πλαίσιο του αφιερώματός στο έργο της.
Χθες το πρωί, στην επίσημη συνέντευξη Τύπου που έδωσε στους δημοσιογράφους, το Flix ήταν εκεί. Με συνομιλητή τον επικεφαλής προγραμματισμού του Φεστιβάλ Γιώργο Κρασσακόπουλο, θυμήθηκε συνεργασίες, απάντησε με σιγουριά για τους ρόλους που επιλέγει, αποποιήθηκε την αποτυχία των ταινιών της και δήλωσε ότι στο τέλος της μέρας προδίδει ανεπανόρθωτα τους χαρακτήρες που υποδύεται,
Η ίδια δεν θεωρεί ότι είναι γενναία. «Δεν είμαι αρκετά γενναία για να παίρνω ρίσκα. Το να κάνω ταινίες με τον Μίκαελ Χάνεκε ή τον Πολ Βερχόφεν δεν είναι ρίσκο. Είναι το εντελώς αντίθετο. Είναι το πιο ασφαλές πράγμα στον κόσμο.»
Επίσης, σε ερώτηση για τη Γάζα ήταν σαφής: «Δεν υπάρχει ποτέ αρκετός θόρυβος για οποιονδήποτε υποφέρει στον κόσμο.»
Διαβάστε όλα όσα είπε εδώ: 10 πράγματα που μάθαμε από την Ιζαμπέλ Ιπέρ
Σαν παλιό σινεμά
Στην αίθουσα Παύλος Ζάννας, χθες Δευτέρα 3 Νοεμβρίου, γράφτηκε μια μικρή ιστορία. Η ιδέα της βράβευσης ηθοποιών της δεκαετίας του ’60 σε ένα Φεστιβάλ που έχει συνδέσει τη δική του ιστορία με το τέλος του εμπορικού κινηματογράφου που τους έκανε σταρ, ήρθε να γίνει το τέλειο αντίβαρο δύο κόσμων που μετά από χρόνια αποδεικνύεται ότι τους χώριζαν λιγότερα πράγματα από ότι τους ένωναν.
Την ίδια ώρα που στις αίθουσες του Φεστιβάλ πρωταγωνιστούσε το ελληνικό σινεμά του «εδώ και τώρα» - με τις διεκδικήσεις του να βρίσκονται σε πρώτο πλάνο. Πρωταγωνιστές όπως ο Γιώργος Κωνσταντίνου, η Αννα Φόνσου, ο Βασίλης Τζεβελέκης, η Μπέτυ Λιβανού, ο Βασίλης Καΐλας, η Αιμιλία Υψηλάντη, η Χλόη Λάσκου και ο Δημήτρης Καλλιβωκάς μίλησαν κι αυτοί για τη δική τους εποχή.
Μίλησαν για το ότι έκαναν σινεμά επειδή ήταν η δουλειά τους, με τις δυσκολίες και τα προβλήματα της κάθε εποχής, με το νήμα να κόβεται απότομα εκεί στη δεκαετία του ’60 και με μια διάχυτη αίσθηση, όχι παρελθοντολογίας (παρά τα «παλιό καλό ελληνικό σινεμά» που ευτυχώς ήταν λίγα) αλλά μάλλον επαναπροσδιορισμού των πραγμάτων.
Το στίγμα δόθηκε από το βίντεο που προβλήθηκε, σε σκηνοθεσία του Νίκου Πάστρα και δημοσιογραφική επιμέλεια της Στέλλας Χαραμή, το οποίο συμπεριλάμβανε και όσους δεν μπόρεσαν να ανέβουν στη Θεσσαλονίκη (ανάμεσα τους την Ελένη Ανουσάκη, την Αλεξάνδρα Λαδικού, την Καίτη Ιμπροχώρη, τον Γιώργο Πάντζα και πολλούς άλλους) και μπόρεσε να απλώσει την ιστορία αυτών των ανθρώπων χωρίς τα «κλισέ» που συνήθως τους ακολουθούνε ή με τα ίδια «κλισέ» στη σωστή τους ανάγνωση, ως μια γενιά που παραμένει πολύ πιο δημοφιλής από όλες τις επόμενες, πρωταγωνίστρια στο εμπορικό σινεμά της Ελλάδας, όπως αυτό δεν υπήρξε ποτέ ξανά τέτοιο.
Από τη συγκίνηση παρουσιαστών (με οικοδεσπότες τον Ακη Σακελλαρίου και τον Ιεροκλή Μιχαϊλίδη και απονεμητές τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, τον Σπύρο Παπαδόπουλο, την Κάτια Γκουλιώνη και την Χριστίνα Χειλά - Φαμέλη) και βραβευμένων, μέχρι αυτή την τρυφερή αίσθηση πως ένα βραβείο δεν σημαίνει τίποτα αλλά μπορεί να σημαίνει και πολλά, η χθεσινή βράβευση ήταν μια στιγμή στο χρόνο, μια διάθεση «ιστορικής συνέχειας» στην πολλαπλά διακεκομμένη και πολύπαθη ιστορία του ελληνικού σινεμά.
Γιώργος Κωνσταντίνου 4εver. Από τη σκηνή του Παύλου Ζάννα, ο Γιώργος Κωνσταντίνου συγκινείται με το σινεμά που κάποτε τον εγκατέλειψε αλλά δεν σταμάτησε ποτέ να του δίνει χαρές. Στη βράβευση των ηθοποιών της δεκαετίας του '60, μια στιγμή στο χρόνο του 66ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Στο ειδικό τμήμα του Flix μπορείτε να βλέπετε συγκεντρωμένα όλα όσα συμβαίνουν καθημερινά μέσα και έξω από τις αίθουσες του Φεστιβάλ: πρόσωπα, events, ταινίες - με τον τρόπο του Flix.
Ο Φρέντρικ Ελμς φωτίζει το Μακεδονικόν
Ο σπουδαίος διευθυντής Φωτογραφίας Φρέντρικ Ελμς (σταθερός συνεργάτης του Τζιμ Τζάρμους και του Ντέιβιντ Λιντς, μέσα σε πολλά άλλα) έφτασε στη Θεσσαλονίκη και τον περιμένουμε με ανυπομονησία να δώσει το masterclass του την Παρασκευή, όπου θα αναλύσει πώς η διεύθυνση φωτογραφίας μετατρέπει τις ιδέες σε κινηματογραφική εικόνα.
Χθες το βράδυ όμως, στον κινηματογράφο «Μακεδονικόν» παραβρέθηκε για να παρουσιάσει την δεύτερη προβολή του «Father Mother Sister Brother», της τελευταίας ταινίας του Τζιμ Τζάρμους, η οποία έφυγε από το πρόσφατα φεστιβάλ Βενετίας με το Χρυσό Λιοντάρι.
Γιώργος Τσεμπερόπουλος, Μπέτυ Λιβανού, Αντώνης Θεοδωρακόπουλος ξαναζούν τον «Ξαφνικό Ερωτα»
Στην κατάμεστη αίθουσα «Παύλος Ζάννας» συνεχίζονται οι αφιερωματικές προβολές στο έργο του Γιώργου Τσεμπερόπουλου, ο οποίος είναι το τιμώμενο πρόσωπο του 66ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Μετά την προβολή των φοιτητικών του μικρού μήκους, σειρά είχε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο στη μυθοπλασία - μία ταινία σταθμός για το ελληνικό σινεμά, ο «Ξαφνικός Ερωτας».
Κι ήταν μεγάλη η συγκίνηση να βρίσκονται στην αίθουσα μαζί του, και μαζί μας, το κινηματογραφικό ζευγάρι που έχουμε αγαπήσει τόσο και το κουβαλάμε μαζί μας 41 χρόνια τώρα - η Μπέτυ Λιβανού, Αντώνης Θεοδωρακόπουλος. Μόλις τέλειωσε η ταινία κι ο Τσεμπερόπουλος τους φώναξε στη σκηνή, ο φανερά συγκινημένος Θεοδωρακόπουλος άρχισε να σιγοτραγουδάει «πώς περάσανε τα χρόνια». Ομως ομολόγησε ότι χθες ευχαριστήθηκε την προβολή της ταινίας πολύ περισσότερο από τότε. «Παρατηρούσα πόσες λεπτομέρειες-κέντημα είχε κάνει ο Γιώργος. Τι ατμόσφαιρα ύφαινε, πλάνο πλάνο. Μιλάμε για μαγικό ρεαλισμό - ο Γιώργος έκανε "ερωτικό ρεαλισμό"...»
Ο ίδιος ο Τσεμπερόπουλος μίλησε για την παρέα του, τούς συνεργάτες και φίλους που στήριξαν στο ντεμπούτο του. «Εκτός από την ανυπέρβλητη φωτογραφία του Γιώργου Πανουσσόπουλου, η συμβολή του Νίκου Περάκη ήταν καθοριστική, αλλά και η μουσική του Σταμάτη Σπανουδάκη - κι όχι μόνο το ομότιτλο τραγούδι, όλο το μουσικό σκορ. Κλείσαμε δωμάτια σε αυτό το ξενοδοχείο στην Πορτογαλία όπου είναι και η σοφίτα του ζευγαριού, και κινηματογραφούσαμε με φανέλες και παντόφλες - σαν το σπίτι μας...»
Η Μπέτυ Λιβανού είχε μία αστεία ερώτηση στο κοινό: «Είστε αρκετά νέοι σήμερα εδώ. Πείτε μου κάτι - πώς σας φάνηκαν οι ερωτικές σκηνές; Εχουν καμιά σχέση με πώς ζείτε τον έρωτα σήμερα;»
Στο ειδικό τμήμα του Flix μπορείτε να βλέπετε συγκεντρωμένα όλα όσα συμβαίνουν καθημερινά μέσα και έξω από τις αίθουσες του Φεστιβάλ: πρόσωπα, events, ταινίες - με τον τρόπο του Flix.
Το Flix βλέπει ταινίες στο 66ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης:
Once Upon a Time in Gaza των Αραμπ και Τάρζαν Νάσερ | Ανοιχτοί Ορίζοντες
Οσο η γενοκτονία στη Γάζα απασχολεί καθημερινά τα media, τους πολιτικούς, την κοινή γνώμη, λίγες αφορμές υπάρχουν για να γνωρίσουμε την πραγματική ζωή στην Παλαιστινιακή γη. Αυτή την ευθύνη τα τελευταία χρόνια έχουν αναλάβει κινηματογραφικά οι (συναρπαστικοί και στην όψη και στον λόγο) αδελφοί Αραμπ και Τάρζαν Νάσερ που εξελίσσουν το έργο που ξεκίνησαν το 2015 με το «Dégradé» και συνέχισαν το 2020 με το «Gaza Mon Amour». Αυτή τη φορά εστιάζουν στη Γάζα της προηγούμενης δεκαετίας, αλλά το σχόλιο για τη σημερινή, απάνθρωπη κατάσταση των Παλαιστινίων στη Γάζα δεν θα μπορούσε να είναι πιο μεγαλόφωνο. Μετά από μια εισαγωγή-σφήνα με τη δήλωση Τραμπ για το πώς η Γάζα θα μπορύσε να γίνει «η Ριβιέρα της Μέσης Ανατολής», η ιστορία επικεντρώνεται στον νεαρό Γιάγια, υπάλληλο του Οζάμα στο φαλαφελάδικό του. Ενώ η περιοχή βρίσκεται ήδη σε ισραηλινό κλοιό, ο Οζάμα συνεργάζεται με την αστυνομία για να πουλάει, εκτός από φαλάφελ, και παυσίπονα παρανόμως, επιχείρηση που θα τον οδηγήσει στον θάνατο. Ο Γιάγια θα ορκιστεί εκδίκηση αλλά όταν γνωρίσει τον «στόχο» του, θ' αλλάξει και η γνώμη του γι' αυτόν και η ζωή του.
Η κωμωδία είναι χοντροκομμένη, η δράση υποτυπώδης, όμως η ενέργεια των υπό πίεση ανθρώπων και η ατμόσφαιρα ενός τόπου που διεκδικεί την ύπαρξή του με θεμιτά κι αθέμιτα μέσα αναδύονται εκρηκτικά. Η ταινία τιμήθηκε με το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο τμήμα Ενα Κάποιο Βλέμμα.
Λήδα Γαλανού
Σιωπηλή Φίλη (Silent Friend) της Ιλντικο Ενιέντι | Ειδικές Προβολές
Το 1908 η Γκρέτε αγωνίζεται να εισαχθεί στη σχολή βοτανικής ενός γερμανικού πανεπιστημίου, αλλά βρίσκει μπροστά της τα ανυπέρβλητα εμπόδια του φύλου της. Το 1972, η Γκουντούλα μελετά τις αισθήσεις των φυτών, με τη βοήθεια του εσωστρεφούς συμφοιτητή της, σε ένα πεδίο όπου η επιστήμη μπλέκεται με την αφανή επιθυμία. Το 2020, ο νευρολόγος Τόνι Γουόνγκ και η διακεκριμένη βοτανολόγος Αλίς Σοβάζ αναζητούν τις αθέατες συνδέσεις ανάμεσα στη φύση και τον άνθρωπο - και ίσως ανάμεσα στους ίδιους.
Με κοινό τόπο ανάμεσα σε τρεις εποχές - με κοινό γνώρισμα την ανάγκη προσωπικής αλλά και κοινωνικής επανεξέτασης της ανθρώπινης… επαφής - ένα δέντρο γκίνγκο (το παλιότερο φυτό στον κόσμο) στο βοτανικό κήπο μιας γερμανικής πόλης, η Ιλντικο Ενιέντι (του «Η Ψυχή και το Σώμα») ενώνει ακόμη μια φορά στο σινεμά της τις διαδρομές της φύσης και του ανθρώπου καθώς η νομοτελειακή τους σύγκρουση παράγει επιστημονικά αλλά και συναισθηματικά αποτελέσματα πολλαπλής ερευνητικής αξίας. Καθώς η κινηματογραφική ποίηση απλώνεται πάνω στην μελαγχολία, τη μοναξιά και το ανεπαίσθητο αυτής της αδιόρατης ευθείας γραμμής που ενώνει τις ζωές των ανθρώπων μέσα στους αιώνες, η Ενιέντι επιχειρεί μια φιλόδοδοξη «δοκιμιακή» ταινία πάνω στο απειροελάχιστο της ανθρώπινης ύπαρξης που όσο στέκει και η ίδια σαν παιδί απέναντι στα πορίσματα της έρευνας της μαγεύει, χάνοντας τελείως ωστόσο το κέντρο βάρος της όταν παρασύρεται από την αποστασιοποιημένη επιτήδευση της ίδιας της της… φύσης.
Μανώλης Κρανακης
Gorgoná της Εύης Καλογηροπούλου | Διεθνές Διαγωνιστικό
Σε ένα άχρονο δυστοπικό μέλλον, σε μια πατριαρχική πόλη-κράτος που μαστίζεται από τη βία και τη περιβαλλοντική μόλυνση, o αρχηγός της φυλής πεθαίνει και πρέπει άμεσα να βρεθεί ο διάδοχος του. Ανάμεσα στους άντρες, μια γυναίκα διεκδικεί στα ίσα το «θρόνο» σπάζοντας την αλυσίδα της πατριαρχίας, ενώ μια ξένη που έχει πουληθεί από την οικογένεια της για ένα μπιτόνι πετρέλαιο γίνεται το αντικείμενο του πόθου που θα κάνει κομμάτια την τάξη μιας κοινωνίας που τρέφεται από τεστοστερόνη, άναρθρες κραυγές και λαϊκά άσματα σε καραόκε.
Μετά από δύο ταινίες μικρού μήκους («Μotorway 65» και «Στο Θρόνο του Ξέρξη») που δήλωσαν ευθαρσώς και διεθνώς το ιδιοσυγκρασιακό κινηματογραφικό της σύμπαν, η Εύη Καλογηροπούλου παραδίδει με το μεγάλου μήκους ντεμπούτο της μια ονείρωξη φτιαγμένη από σκόνη, δάκρυα, ιδρώτα σε έναν αριστοτεχνικό εικαστικό διάκοσμο που μετατρέπει την οθόνη σε έναν καμβά που χωράει μέσα του από το κόμικ μέχρι το (σε κάθε πιθανή του έννοια) heavy metal και από το Mad Max μέχρι τον Μίμη Πλέσσα και μαζί την queer επανατοποθέτηση των ορίων της θυλυκότητας και του cult.Τολμηρή στην εικονογραφία και την κατασκευή, αλλά υπερβολικά φειδωλή plot wise και σε αυτοσαρκασμό, η Καλογηροπούλου παίρνει ρίσκο να μην αρέσει, κινούμενη σαν τις (σούπερ) ηρωίδες της ανάμεσα στην επανάσταση και την ίδια τη δυστοπία που άλλοτε την υποθάλπτει, άλλοτε την ελευθερώνει και άλλοτε την πνίγει.
Μανώλης Κρανακης
Βγαίνουν Μέσα απ’ τη Μάργκο του Αλέξανδρου Βούλγαρη (The Boy) | Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου, Πρώτη Προβολή
Αυτή είναι η ιστορία της Μάργκο, όχι της αδερφής της, της Μαργαρίτας, που πέθανε με φρικτό τρόπο όταν ήταν μικρή, αφήνοντάς τη με τον φόβο του θανάτου. Η Μάργκο είναι διάσημη τραγουδίστρια εδώ και είκοσι χρόνια, έχει περάσει όμως καιρός από το τελευταίο της άλμπουμ, τις Πέντε Λέξεις. Για την καριέρα της μετακόμισε και στην Καλιφόρνια, στη Σαν Φερνάντο Βάλεϊ, μακριά από την Αθήνα που της λείπει, μακριά από το Αττικόν που δεν επέστρεψε ποτέ. Σήμερα είναι τα γενέθλιά της, κλείνει τα 40. Το σπίτι της γεμίζει με τους ανθρώπους που την αγαπούν και αγαπά, όλο κορίτσια κι ένα αγόρι. Θα βρει άραγε τη δύναμη να συνεχίσει να ζει;
Η νέα ταινία του Αλέξανδρου Βούλγαρη είναι γεμάτη φως, παρά την εγγενή της μελαγχολία. Ετσι άλλωστε και ξεκινά. Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία, ο Σαββόπουλος με τον στίχο του Οι παλιοί μας φίλοι γίνεται ο ίδιος μια μελαγχολία που δεν φεύγει. Ενα κολάζ είναι η ταινία στη φόρμα της, από υλικά, μέσα, γαριδί σατέν, φυτά, αυτή τη μαγνητική ποιότητα της Σοφίας Κόκκαλη, τον απόηχο του ’70 και του ’80, κινηματογραφικό και νοηματικό, τη φρίκη που ξυπνά την κανονικότητα με ανάσες Λιντς, πολλή μουσική, ακόμα και μια μιούζικαλ σκηνή σε μποτιλιάρισμα, σαν το «Λα Λα Λαντ» χωρίς το χορευτικό. Και χαρά αέρινη, μια φωτεινή ταινία για τα σκοτάδια. Μέσα της, όμως, μιλά τόσο καθαρά για όσα μεγαλώνοντας αναγκαστικά θ’ αφήσεις πίσω, για την αθωότητα που προδίδεται, για το σώμα που προδίδεται και βγαίνουν πράγματα από μέσα του, για τη δυσκολία του να βάλεις το ένα πόδι μπροστά και να κάνεις ένα βήμα, γι’ αυτή την ηλικία που βρίσκεται μες’ στη μέση και χωρίζει τελειωτικά το πριν από το μετά, εκτός αν βρεις μια σφιχτή αγκαλιά. Γιατί όλα τ’ άλλα… για πάντα φύγαν κι εκείνο που βλέπω να μένει τελικά είναι οι δικές σου πέντε λέξεις.
Λήδα Γαλανού
Beachcomber του Αριστοτέλη Μαραγκού | Διεθνές Διαγωνιστικό
«Beachcomber» είναι ο «ανιχνευτής θησαυρών» -εκείνος που ψάχνει στην άμμο για αντικείμενα, παλιοσίδερα. «Πιτσικόμης» όμως, κατά τον Νίκο Καββαδία, είναι ο θαλασσινός που δεν του ταιριάζει η θάλασσα. Αρρωσταίνει, ζαλίζεται - αλλά πάντα ονειρεύεται να ξαναμπαρκάρει. Ο Ηλίας είναι ένας 35χρονος άντρας που ψάχνει την ταυτότητά του. Γιος ναυτικού που τον κατάπιαν οι ωκεανοί, ακούει εμμονικά τις διηγήσεις του πατέρα του από παλιές κασέτες που έστελνε στην μάνα του αντί επιστολών. Ιστορίες από τη ζωή στα λιμάνια, μυθικές συναντήσεις με θαλάσσια κήτη, περιγραφές των κυμάτων που σκάνε στη λαμαρίνα. Τον Ηλία δεν τον χωράει ο τόπος, οι σχέσεις, το δέρμα του. Αποφυλακισμένος με αναστολή κοιτά τον υγρό ορίζοντα και ονειρεύεται χίμαιρες. Οταν πράγματι βρίσκει έναν θησαυρό στην άμμο - ένα παλιό σκαρί που έχει ξεβράσει η θάλασσα- αποφασίζει να το επισκευάσει με μια παρέα περιθωριακών απόκληρων και να φύγουν για το μεγάλο ταξίδι.
Ο Αριστοτέλης Μαραγκός («Η Πορνογραφική Συλλογή του Κάφκα», «The Timekeepers of Eternity») κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, πατώντας σε μία ιδέα που διάβασε κάποτε στην εφημερίδα (για μία ομάδα αστέγων στη Βαρσοβία, που αποφάσισαν να φτιάξουν ένα πλοίο), αλλά, κυρίως, στις θρυλικές επιστολές των Νίκου Καββαδία. Δεν θέλει να μιλήσει κυριολεκτικά - δεν ξέρουμε ποιος είναι ο Ηλίας, γιατί είχε φυλακιστεί. Γιατί δεν έχει σημασία. Ολα είναι συμβολικά (από τη βιβλική φάλαινα, μέχρι τη φροϊδική σχέση με την μητέρα ή τη δολοφονία όσων συμβόλιζαν τον πατέρα). Ολα υγραίνονται στις κουπαστές του μαγικού ρεαλισμού - με έναν παρόμοιο τρόπο που η Αλίτσε Ρορβάχερ μάς παρουσίαζε την ιστορία των τυμβορύχων της «Χίμαιρας». Ολα ζαλίζονται στο κινηματογραφικό κατάστρωμα μεταξύ συνειδητού και ασυνείδητου. Μπορεί ένα λίγο πιο στιβαρό σενάριο να θεμελίωνε καλύτερα τους χαρακτήρες και τη δραματουργική τους εξέλιξη. Ομως η ταινία καταφέρνει να σαλπάρει για το μεταφυσικό της ταξίδι, μέσα από ένα ξεκάθαρα κινηματογραφικό βλέμμα που ξεπερνά τον «πειραματισμό» και έχει προορισμό την καρδιά. Κι καπετάνιο έναν «Ηλία» που ο Χρήστος Πασσαλής φορά γενναία, γοητευτικά, ημίτρελα, πονεμένα, ονειρικά.
Πόλυ Λυκούργου
Σμαράγδα του Αιμιλίου Αβραάμ | Διαγωνιστικό τμήμα Meet the Neighbors+
«Είμαι σαν τον ελέφαντα: έχω σκληρό δέρμα και δεν μπορώ να πηδήσω…» Η Σμαράγδα είναι μία 40χρονη ανύπαντρη γυναίκα και πρόσφατα ορφανή. Η τυφλή μητέρα της πέθανε κι εκείνη επιστρέφει στο πατρικό σπίτι στην Αγία Νάπα για να ξαναχτίσει εκεί τη ζωή της. Από που ξεκινάει όμως κανείς; Από τη δουλειά της στην τηλεόραση που τώρα έχουν καταλάβει νεαρές, ημίγυμνες influencers; Από τις σχέσεις που γίνονται όλο και πιο δύσκολες την εποχή του digital dating; Από τη συμφιλίωση με το χρόνο, τη μέση ηλικία, την πάλη των πρέπει και των θέλω; Με πλαίσιο το τουριστικό τοπίο, η Σμαράγδα νιώθει ξένη και προσπαθεί να συνδεθεί ξανά με τη ζωή, τα όνειρα και τη γυναικεία της ταυτότητα.
Ο Κύπριος σκηνοθέτης Αιμίλιος Αβραάμ κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο (σε παραγωγή Τώνιας Μισιαλή) με μία ταινία κοινωνικού ρεαλισμού που επιχειρεί να σπάσει τη σκληρή επιδερμίδα όλων όσων βαραίνουν, εγκλωβίζουν και ετεροκαθορίζουν μία γυναίκα στον σκληρό, βαθιά πατριαρχικό σύγχρονο κόσμο. Με όπλο του την τόσο εκφραστική, γήινη, αισθαντική πρωταγωνίστρια Νιόβη Χαραλάμπους, ο Αβραάμ έχει στιγμές, έχει ιδέες, και σίγουρα έχει καλή πρόθεση. Μόνο που η έλλειψη εμπειρίας φαίνεται στο πόσο προσπαθεί να τα χωρέσει όλα, να τα εξηγήσει, να τα υπογραμμίσει. Ένα πιο αφαιρετικό σενάριο, με λιγότερα παρακλάδια πλοκής, θα επέτρεπε και στην ιστορία και στην ηρωίδα να αναπνεύσουν καλύτερα. Και θα τον γλίτωνε από κλισέ και «παλιακές» παγίδες στις στιχομυθίες, την σκιαγράφηση των χαρακτήρων, τη δραματουργική εξέλιξη.
Πόλυ Λυκούργου
Παραμερίζοντας τα Σύννεφα των Μέρι Ντάρλινγκ, Μπρέι Βάντερ, Φελίσια Σομπάνι | Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου, Ξεπερνώντας τα Σύνορα
H Λέιλα είναι ένα σύγχρονο κορίτσι σε έναν αναχρονιστικό τόπο. Δεν είναι μόνο η μαντήλα που φοράει για να κρύψει τα μαλλιά της που την περιορίζει στο σύγχρονο Ιράν. Καθώς η οικογένεια της δεν είναι ισλαμιστές, αλλά «Μπαχάι» (ανήκουν δηλαδή στους οπαδούς που πιστεύουν ότι οι θρησκείες του κόσμου προέρχονται από τον ίδιο Θεό) η Λέιλα απαγορεύεται να σπουδάσει - πρέπει να κρύψει και το γερό μυαλό και ταλέντο της κάτω από τα μαλλιά, κάτω από τη μαντήλα. Όμως είναι ευτυχισμένη - ζει μέσα σε μία αγαπημένη οικογένεια, δουλεύει και διαβάζει ποίηση στο βιβλιοπωλείο του πατέρα της. Όταν ερωτεύεται τον Σασάν όμως, έναν κοσμικό μουσουλμάνο γιατρό, κάποιοι από τον κύκλο του την βλέπουν ως εμπόδιο και στέλνουν το Καθεστώς να τη φυλακίσει. Θα μπορέσει να προχωρήσει ποτέ μπροστά αυτός ο κόσμος; Θα δει τον ήλιο, παραμερίζοντας τα σύννεφα;
Η ελληνική συμπαραγωγή που επιχειρεί να εξερευνήσει θέματα πίστης, ταυτότητας, προσωπικής ηθικής, κοινωνικού αποκλεισμού, συγχώρεσης και αγάπης στο σύγχρονο Ιράν - που κάθε άλλο από «σύγχρονο» είναι. Οι δημιουργοί έχουν ξεκάθαρα στόχο ένα mainstream κοινό που θέλει τα διλήμματα και τον πολιτικό διάλογο πλαισιωμένο από ξεκάθαρα «καλούς» και «κακούς» ήρωες και σερβιρισμένο ως ένα ευκολόπιοτο love story με λαμπερές εικόνες και όμορφα πρόσωπα (ακόμα και οι στιγμές των βασανισμών αφήνουν απλώς μερικές φωτογενείς μελανιές στο δέρμα της Λέιλα). Το αποτέλεσμα φαντάζει περισσότερο ως Hallmark Movie, παρά ως φεστιβαλικό στιβαρό δράμα και πιθανώς να προορίζεται για πλατφόρμα (το ότι οι ήρωες μιλούν φαρσί, αλλά και αγγλικά είναι μία ένδειξη).
Πόλυ Λυκούργου
Περισσότερες κριτικές από το 66ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης:
- Πολύ Κοριτσίστικο Ονομα το Πάττυ του Γιώργου Γεωργοπούλου | Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου, Πρώτη Προβολή
- Μάχη του Ηλία Γιαννακάκη | Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου, Πρώτη Προβολή
- Αντικατοπτρισμοί (Miroirs No.3) του Κρίστιαν Πέτζολντ | Ειδικές Προβολές
- Ρενουάρ (Renoir) της Τσι Χαγιακάουα | Ανοιχτοί Ορίζοντες
- The Thing With Feathers του Ντίλαν Σάουθερν | Ειδικές Προβολές
- Το Φεγγαρόψαρο (και Αλλες Ιστορίες από τη Λίμνη) (Sunfish (& Other Stories on Green Lake) της Σιέρα Φάλκονερ | Ανοιχτοί Ορίζοντες
- Θηλυκό του Κωνσταντίνου Μενέλαου | Διαγωνιστικο Τμήμα >>Film Forward
- Tender του Αρη Μπαφαλούκα | Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου, Ξεπερνώντας τα Σύνορα
- Aμνετ (Hamnet) της Κλόε Ζάο, Ειδικές Προβολές
- Η Αγάπη που Απομένει (The Love That Remains) του Χλίνουρ Πάλμασον | Ειδικές Προβολές
- The Mastermind της Κέλι Ράιχαρντ | Ειδικές Προβολές
- Κόκορας του Τάσου Γερακίνη, Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου, Επίσημη Πρώτη
- Εκτροπή του Μαρίνου Καρτίκκη, Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου, Επίσημη Πρώτη
Στο ειδικό τμήμα του Flix μπορείτε να βλέπετε συγκεντρωμένα όλα όσα συμβαίνουν καθημερινά μέσα και έξω από τις αίθουσες του Φεστιβάλ: πρόσωπα, events, ταινίες - με τον τρόπο του Flix.