Παραδοσιακά, η δεκάδα των καλύτερων ταινιών των αναγνωστών του Flix για το ημερολογιακό έτος 2019 κλείνει οριστικά την κινηματογραφική χρονιά που αφήνουμε πίσω μας, βρίσκοντας όλους με νέες ορέξεις για τις νέες ταινίες που θα σηματοδοτήσουν την επόμενη.
Ευχαριστούμε όλους για τη συμμετοχή σας και για ακόμη μια χρονιά για την πίστη που δείχνετε στο Flix, αλλά και στο σινεμά - ελπίζουμε ακόμη περισσότερο φέτος και στο σινεμά στην αίθουσα. Η αντίστροφη μέτρηση ξεκινάει...
10. Eνας Ελέφαντας Στέκεται Ακίνητος του Χου Μπο
Oταν ένα σκηνοθετικό ντεμπούτο φτάνει στην τιτάνια διάρκεια των τεσσάρων ωρών, αυτό συνήθως μαρτυρά έναν υπερφιλόδοξο (στην καλύτερη περίπτωση) ή έναν ανοικονόμητο (στη χειρότερη) φέρελπι δημιουργό. Στην περίπτωση του Χου Μπο, ωστόσο, το «Eνας Ελέφαντας Στέκεται Ακίνητος» αποτέλεσε κάτι πολύ περισσότερο, καθώς ήταν ταυτόχρονα και το κύκνειο άσμα του, λίγο πριν βάλει τέλος στη ζωή του σε ηλικία μόλις 29 ετών, ένα magnum opus που μπορεί σίγουρα να ερμηνευτεί κι ως κραυγή απελπισίας ή ως το σημείωμα αυτοκτονίας ενός καταραμένου καλλιτέχνη, αλλά ξεπερνά αυτή την περιοριστική πρώτη ανάγνωση ως ένα από τα σημαντικότερα πρωτόλεια των τελευταίων χρόνων. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Eνας Ελέφαντας Στέκεται Ακίνητος».
9. Πόνος και Δόξα του Πέδρο Αλμοδόβαρ
Μια μελαγχολική ελεγεία για το να μεγαλώνεις και τον αναπολείς, να μετανιώνεις και να συγχωρεις, να προχωράς μπροστά, να συμφιλιώνεσαι με το παρελθόν και με την ιδέα του θανάτου, να μαθαίνεις τελικα να ζεις πιο γεμάτα, πιο ειλικρινά. Η καινούρια ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ δεν είναι τίποτα λιγότερο από αυτοβιογραφική, αλλά αυτό αντί να μειώνει την δύναμη και τον αντίκτυπό της τον μεγεθύνει. Στα 70 του το σινεμά του Αλμοδόβαρ γίνεται εσωστρεφές αλλά τόσο ειλικρινές βαθύ και γεμάτο συναισθηματικούς χυμούς που δεν μπορεί παρά να σε αφορά βαθιά. Κι έτσι η ιστορία ενός σκηνοθέτη σε μια κομβική στιγμή της ζωής του, σε ένα σταυροδρόμι αναλογισμού, η ιστορία του ίδιου του Αλμοδόβαρ, γίνεται σχεδόν μια εξομολόγηση που σε αγγίζει και σε αλλάζει. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Πόνος και Δόξα».
8. Εκδικητές: Η Τελευταία Πράξη των Τζο και Αντονι Ρούσο
Αν ο «Πόλεμος της Αιωνιότητας» ήταν το πιο τολμηρό (κι όχι μόνο επειδή ήταν το πιο σκοτεινό) κεφάλαιο του κινηματογραφικού σύμπαντος της Marvel, τότε η φυσική του συνέχεια, που είναι η «Τελευταία Πράξη» μπορεί να περιγραφεί πραγματικά μόνο ως μια επανάσταση. Στη μεγαλύτερη διάρκεια (τρεις ώρες και ένα λεπτό) που κράτησε ποτέ ταινία της Marvel, αλλά και οποιαδήποτε άλλη υπερηρωική ταινία στην ιστορία του σινεμά, ευτυχώς τα πράγματα που αξίζει να θυμάσαι για την ταινία είναι άλλα και αφορούν τον τρόπο με τον οποίο η «Τελευταία Πράξη» μοιάζει να βρίσκεται στην διανοητική εκείνη κατάσταση όπου βρίσκεται κάθε παιδί που παίζει μόνο του με τα παιχνίδια του και αρνείται πεισματικά να εξηγήσει σε οποιονδήποτε σε ποια ακριβώς «περιπέτεια» βρίσκεται χαμένο. Είναι τόσο συναρπαστικά απελευθερωτικός ο τρόπος με τον οποίο η «Τελευταία Πράξη» απαιτεί να έχεις δει και τις 21 ταινίες του κινηματογραφικού σύμπαντος της Marvel σαν να επρόκειτο για μια και μόνο ταινία, ακριβώς όπως το κάνει και μια τριλογία ή – για να αναφέρουμε την περίπτωση του Χάρι Πότερ, μια οκταλογία – ταινιών. Και την ίδια στιγμή, είναι τόσο συναρπαστικά απενοχοποιημένος ο τρόπος με τον οποίο οι ήρωες της Marvel είναι ταυτόχρονα οι ήρωες των προσωπικών τους ταινιών (ή των ταινιών που συμμετέχουν), οι ήρωες της σειράς των «Εκδικητών» (που μετράει πλέον τέσσερις ταινίες - «Οι Εκδικητές» του 2011, «Οι Εκδικητές: Η Εποχή του Ultron» του 2014, «Οι Εκδικητές: Ο Πόλεμος της Αιωνιότητας» του 2018) - και – το σημαντικότερο – οι ήρωες μιας ολόκληρης εποχής που νομοτελειακά φτάνει στο τέλος της. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Εκδικητές: Η Τελευταία Πράξη».
7. Το Πράσινο Βιβλίο του Πίτερ Φαρέλι
Ο Δόκτωρ Ντον Σέρλεϊ, περιζήτητος πιανίστας του κλασικού ρεπερτορίου και γόνος αριστοκρατικής τζαμαϊκανής οικογένειας, όχι απλά δεν ξέρει να οδηγεί, αλλά και χρειάζεται ως σοφέρ στην προσεχή τουρνέ του στην Λουιζιάνα κάποιον ικανό να τον προφυλάξει από δυσάρεστες καταστάσεις. Ο Τόνι Βαλελόνγκα, άνεργος οικογενειάρχης από το Μπρονξ, με πείρα πορτιέρη στη νεοϋορκέζικη νύχτα, σπεύδει για τη συνέντευξη. Τυπικός ρατσιστής, εκπλήσσεται δυσάρεστα με τη διαπίστωση πως ο δυνάμει μισθωτής του δεν είναι ούτε Λευκός, ούτε και «γιατρός». Κι ενώ αρνείται αρχικά τη δουλειά, που περιλαμβάνει και μικροθελήματα παντός τύπου, πείθεται στο άκουσμα της αμοιβής του. Δεν υπάρχει τίποτα το απρόβλεπτο σε τούτη την πορεία, καμία συνάντηση, καμία απειλή, κανένας διδακτισμός που να μην εκπέμπεται πολύ πριν την κάθε στροφή. Προδιαγραμμένοι όλοι οι σταθμοί, σαν τον οδηγό του έντυπου κολαούζου. Κι όμως, η διαδρομή σε συνεπαίρνει αβίαστα. Είναι ο τρόπος που ψωμώνουν οι Βίγκο Μόρτνεσεν και Μαχερσάλα Αλι τους στερεοτυπικούς ρόλους τους, με ερμηνείες που μετρούν με ακρίβεια τα τικ, τις χειρονομίες και τα βλέμματα και χαμηλώνουν καίρια τους τόνους εκεί που ο συναισθηματισμός δείχνει να πυκνώνει. Είναι όμως, την ίδια στιγμή, και το ψύχραιμο μέσα στην τρυφερότητά του βλέμμα του Πίτερ Φαρέλι, που δεν αφήνει στιγμή τη διάδραση των χαρακτήρων να ξεπέσει σε παιχνίδι εξουσίας: η ταξική και φυλετική εξίσωση ανάμεσα στον Τόνι και τον Ντον τελείται ανεπαίσθητα θαρρείς, χωρίς να έχει αλλοιωθεί καμία από τις ιδιαιτερότητες του ήθους τους. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Πρασινο Βιβλίο».
6. Κάποτε στο... Χόλιγουντ του Κουέντιν Ταραντίνο
Για δεύτερη φορά στην ιστορία (του), μετά το «Inglourious Basterds», o Κουέντιν Ταραντίνο αλλάζει την Ιστορία, αφού πρώτα την αναπαριστά με τον πιο ευλαβικό, ακέραιο και βαθιά συγκινητικό τρόπο. Ο φόρος τιμής του δεν είναι ίσως ούτε στο σινεμά, ούτε στην τηλεόραση (την οποία ευφυώς αποθεώνει ως το μέρος όπου όλοι κάποτε μάθαμε σινεμά), ίσως ούτε σε μια από τις πιο μυθικές ιστορίες που συνέβησαν ποτέ στο Χόλιγουντ και συνεχίζει ακόμη και σήμερα να ζει, είτε μέσα από τη διαχρονική δίωξη του Ρόμαν Πολάνσκι είτε στην εμμονή του (τηλεοπτικού, κινηματογραφικού ή άλλου!) κοινού με τους serial killers. Σε αυτό που, μέχρι τώρα τουλάχιστον, είναι το magnus opus του, ο Ταραντίνο μπαίνει βαθιά στον ψυχισμό και το μυαλό των ανθρώπων της βιομηχανίας για να εξιστορήσει ένα παραμύθι που μιλάει με τον πιο καίριο, συναρπαστικό και πολιτικό τρόπο για τους τρόπους με τους οποίους ορίζουμε τη δράση, τους διαλόγους, τη μυθοπλασία, το happy end. Στο σινεμά αλλά κυρίως στη ζωή. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Κάποτε στο... Χόλιγουντ».
5. Η Ευνοούμενη του Γιώργου Λάνθιμου
Το σύμπαν της αποστασιοποίησης, του κυνικού χιούμορ και της συναισθηματικής αδεξιότητας του Γιώργου Λάνθιμου μεταφέρεται στην Αγγλία των αρχών του 18ου αιώνα. Η Βασίλισσα Αννα (Ολίβια Κόλμαν) διχάζεται μεταξύ δυο γυναικών: της Λαίδης Σάρα (Ρέιτσελ Βάις) που, ως δεξί της χέρι, καθορίζει τη στρατηγική της αυτοκρατορίας. Και της Αμπιγκεϊλ (Εμα Στόουν), της νέας προσθήκης στα ανάκτορα, που διεκδικεί τη θέση της στην καρδιά της βασίλισσας και στην καρδιά της πολιτικής αρένας και της εξουσίας. Με μια παραμορφωμένη, μέσα από έναν καθοριστικό ευρυγώνιο φακό, ματιά στη βρετανική βασιλεία και το ταξικό σύστημα, ο Γιώργος Λάνθιμος κεντά το πορτρέτο της γυναικείας ψυχοσύνθεσης, σε μια κωμωδία εποχής που τρυπά την επιδερμίδα του παρόντος. Διαβάστε εδώ περισσότερα για την «Ευνοούμενη».
4. Ιστορία Γάμου του Νόα Μπόμπακ
Πολλοί το χαρακτήρισαν το «Κράμερ Εναντίον Κράμερ» της εποχής μας. Δεν είναι. Αλλοι είδαν κάτω από τις ραφές της το φάντασμα του Γούντι Αλεν που αγαπούσε τον Μπέργκμαν. Οχι ακριβώς. Η ιστορία ενός διαζυγίου, που κάποιος έχει την τρυφερότητα, την μεγαλοψυχία και τη θλιμμένη γενναιοδωρία να τη δει από το πρίσμα μίας μεγάλης αγάπης που μπορεί να τελείωσε αλλά υπήρξε, είναι ξεκάθαρα, μία ταινία του Νόα Μπόμπακ. Και, μάλιστα, η καλύτερή του. Ενός δημιουργού που από την αρχή της καριέρας του τον ενδιαφέρουν οι άνθρωποι, κι όχι οι ήρωες. Οι ιστορίες τους, άναρχες και ατελείς, όχι οι συγκροτημένες παρουσιάσεις εαυτών. Ενός σκηνοθέτη που μέσα από το παράδοξο, καταφέρνει την απόλυτη οικειότητα. Μέσα από το τραύμα, αναβλύζει ανθρωπιά. Μέσα από τη δική του ιδιοσυγκρασιακή κινηματογραφική αφήγηση, όλα βγάζουν νόημα. Η «Ιστορία Γάμου» δεν λέει κάτι καινούργιο. Οι άνθρωποι αγαπιούνται, με όλα τους τα ελαττώματα, σμίγουν, ενώ υπάρχουν δεκάδες πράγματα που τους χωρίζουν, παντρεύονται, κάνοντας ένα άλμα στο κενό, με πίστη ότι η αγάπη θα είναι το για πάντα το δίχτυ ασφαλείας. Και, κάποιες φορές, δεν είναι. Πώς γίνεται να τελειώνει η αγάπη; Πώς είναι δυνατόν να φτάνεις να μισείς αυτόν που μοιράστηκες ανάσες, δρόμο, όνειρα; Και κατά πόσο ευνοεί και το κοινωνικό πλαίσιο, το πώς είναι στημένο ένα σύστημα, για να βγεις από τα όριά σου; Ο τρόπος που ο Μπόμπακ απαντά σε αυτές τις ερωτήσεις είναι μια μικρή επανάσταση. Γιατί τις παλεύει. Γιατί αντιστέκεται. Γιατί αγωνίζεται να καταλάβει. Γιατί «δεν στέργει ήσυχα στην καλή νύχτα». Σηκώνει ανάστημα και το παλεύει. Γιατί σκορπάει με πικρή ειλικρίνεια σε χίλια κομμάτια το ζευγάρι, και στο τέλος, το αποδέχεται, το παρηγορεί, το ξανακολλά (έστω και με άλλο τρόπο) στην κινηματογραφική αγκαλιά του. Διαβάστε εδώ περισσότερα για την «Ιστορία Γάμου».
3. Ο Ιρλανδός του Μάρτιν Σκορσέζε
Ο Μάρτιν Σκορσέζε μάς εξαπάτησε. Πιστέψαμε ότι επιστρέφει απλώς στο γκανγκστερικό είδος που γνωρίζει τόσο καλά. Φέρνει μαζί του παλιά και νέα «Καλά Παιδιά» και θα αφηγηθεί άλλη μία ιστορία «Κακόφημων Δρόμων». Θα μάς έφτανε αυτό. Θα ήταν σπουδαίο. Αλλά, ο Σκορσέζε μάς εξαπάτησε. Πατώντας πάνω στο βιβλίο του Τσαρλς Μπραντ («I Heard You Paint Houses» - ευφημισμός για τους εκτελεστές της μαφίας, καθώς το αίμα των θυμάτων τους έβαφε τους τοίχους) μάς παρέσυρε σε ένα επικό τρίωρο μαφιόζικο ντελίριο. Για να αφήσει την αποκάλυψη των προθέσεών του στο τελευταίο μισάωρο. Με την αλήθεια του να αντηχεί πιο εκκωφαντικά από πυροβολισμούς... in the still of the night. Μέσα στους ιδρυματοποιημένους, ψυχρούς διαδρόμους ενός γηροκομείου. Ησυχη σαν τον θάνατο. Γιατί αυτό έχει ανάγκη να κάνει σήμερα. Στα 77 του χρόνια, ο Σκορσέζε κοιτά το θάνατο στα μάτια. Ή, τουλάχιστον, τη συνειδητοποίηση ότι πλησιάζει - έτσι σαν ένα γνώριμο, υγρό μονοπλάνο που κανείς δεν μπορεί να σταματήσει. Ο Μάρτιν Σκορσέζε μάς εξαπάτησε. «Ο Ιρλανδός» του είναι μία θλιμμένη, σοφή ελεγεία της ανθρώπινης θνησιμότητας. Μία εξομολόγηση ενοχών, μία τελευταία ανάσα σπαραχτικής μεταμέλειας, μοναξιάς και ματαιότητας. Ο Σκορσέζε κοιτά πένθιμα τη φιλμογραφία του και το συνειδητοποιεί: την πιο σκοτεινή καρδιά δεν την έχει η μαφία, ο καπιταλισμός, η εξουσία. Αλλά ο χρόνος. Διαβάστε εδώ περισσότερα για τον «Ιρλανδό».
2. Παράσιτα του Μπονγκ Τζουν-χο
Με πάνω από 120 εκατομμύρια δολάρια στο παγκόσμιο box-office και μια διαφαινόμενη λαμπρή οσκαρική πορεία, έστω και σε επίπεδο υποψηφιοτήτων, τα «Παράσιτα» του Μπονγκ Τζουν-χο δεν έγιναν μόνο ένας από τους πιο δημοφιλείς Χρυσούς Φοίνικες της πρόσφατης (και όχι μόνο) μνήμης, αλλά μετατράπηκαν τους μήνες που ακολούθησαν το φεστιβάλ των Καννών σε πολιτισμικό φαινόμενο. Αρκεί μια αναζήτηση του hashtag #BongHive (έτσι αυτοπροσδιορίζονται πλέον οι θαυμαστές, παλιότεροι και νεότεροι, του σκηνοθέτη) στο twitter για να καταλάβει κανείς την επίδραση που είχε τελικά η ταινία σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Κι όλα αυτά είναι απολύτως δικαιολογημένα, καθώς καμία άλλη φετινή ταινία δε μίλησε για τα δεινά του ύστερου καπιταλισμού και τις νέες (αλλά και τόσο διαχρονικές τελικά) ταξικές και κοινωνικές ανισότητες με τον τρόπο που μόνο η παγκόσμια κινηματογραφική γλώσσα μπορεί. Διαβάστε εδώ περισσότερα για τα «Παράσιτα».
1. Joker του Τοντ Φίλιπς
Στo κλονισμένo από την οικονομική (κι όχι μόνο) κρίση Γκόθαμ Σίτι, ο Αρθουρ Φλεκ είναι ένας κοινωνικά απροσάρμοστος, μοναχικός άντρας που ζει με τη μητέρα του. Εργάζεται περιστασιακά ως κλόουν, αλλά κρυφά ονειρεύεται να γίνει stand up κωμικός. Θέλει να κάνει τον κόσμο να γελά, όπως οι διάσημοι παρουσιαστές των late night τηλεοπτικών εκπομπών. Κανείς όμως δεν τον πιστεύει. Οταν η ασφυκτική πίεση του περιβάλλοντός του κορυφωθεί, η προσωπική του έκρηξή του θα λάβει απρόβλεπτες διαστάσεις. Ο Τοντ Φίλιπς παίρνει την ιστορία ενός απλού καθημερινού ανθρώπου και ξεδιπλώνει μπροστά στα μάτια μας την κάθοδό προς στην τρέλα και την αναρχία. Εκεί όπου ο (αντι)ήρωας, ειρωνικά, θα βρει το δρόμο για τη σωτηρία του. Χωρίς να αποκόβει τελείως τον εαυτό του από τη μυθολογία του, αυτός ο «Joker» είναι επιτέλους η μεγάλη ευκαιρία του Πρίγκιπα Κλόουν του Γκόθαμ να κερδίσει τη θέση του μπροστά στη σκηνή, όπως πραγματικά του αξίζει. Και το καταφέρνει με ένα τεράστιο κρότο. Γιατί γελά καλύτερα, όποιος γελάει τελευταίος. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Joker».
Δείτε ακόμη: Flix Top Ten 2019 | Αυτές είναι οι καλύτερες ταινίες του 2019 στο βίντεο της χρονιάς
Τα πιο χρήσιμα στατιστικά από τη δική σας ψηφοφορία:
Οι αναγνώστες του Flix ψήφισαν περισσότερες από - ζωή να' χουν - 220 ταινίες ως τις αγαπημένες τους από την κινηματογραφική χρονιά του 2019. Ψήφισαν και μερικές που ανήκαν ημερολογιακά στο 2017, καποιες που θα βγουν το 2020 και κάποιες που δεν βρίσκονταν μέσα στη λίστα των ταινιών της χρονιάς που μπορούσαν να συμμετέχουν στην ψηφοφορία. Οπως πάντα, ψήφισαν και μερικές από τις χειρότερες ταινίες της χρονίας. Ως καλύτερες.
Στην πρώτη δεκάδα δεν χώρεσαν το «Πορτρέτο Μιας Γυναίκας που Φλέγεται» της Σελίν Σιαμά, το «Παιχνίδι με τη Φωτιά» του Λι Τσανγκ-ντονγκ, το «Μεσοκαλόκαιρο» του Αρι Αστερ, το «Ψυχρά κι Ανάποδα ΙΙ» των Κρις Μπακ, Τζένιφερ Λι, η «Ευτυχία» του Αγγελου Φραντζή, το «Star Wars: Skywalker Η Ανοδος» του Τζ. Τζ. Εϊμπραμς, το «Καπερναούμ» της Ναντίν Λαμπακί, το «Δυστυχώς Απουσιάζατε» του Κεν Λόουτς, το «Ad Astra» του Τζέιμς Γκρέι, το «Κόντρα σε Ολα» του Τζέιμς Μάνγκολντ και το «Εμείς» του Τζόρνταν Πιλ.
Οκτώ από τις δέκα ταινίες των αναγνωστών βρίσκονται και στη δεκάδα των συντακτών του Flix με τις καλύτερες ταινίες του 2019, επιβεβαίωνοντας το «αν δεν ταιριάζαμε δεν θα συμπεθεριάζαμε».
Συνολικά ψηφίστηκαν δεκαεπτά ελληνικές ταινίες και ντοκιμαντέρ. Τις περισσότερες ψήφους πήρε η «Ευτυχία» του Αγγελου Φραντζή και ακολουθούν το ντοκιμαντέρ «Make the Economy Scream» του Αρη Χατζηστεφάνου, το «Τα Δάκρυα του Βουνού» του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου, το «Ακίνητο Ποτάμι» του Αγγελου Φραντζή, το «Θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών» του Σύλλα Τζουμέρκα, το «Η Δουλειά της» του Νίκου Λαμπότ, το «Η Δεξιά Τσέπη του Ράσου» του Γιάννη Β. Λαπατά, το «Αναζητώντας τον Χέντριξ» του Μάριου Πιπερίδη, το «Scopophilia» των Ναταλία Λαμπροπούλου και Ηλέκτρα Αγγελετοπούλου, το ντοκιμαντέρ «Το Αλογο που Είμαι» του Μένιου Καραγιάννη, το «The Waiter» του Στηβ Κρικρή, το ντοκιμαντέρ «Επιστροφή στην Κορυφή» του Στρατή Χατζηελενούδα, το «Holy Boom» της Μαρίας Λάφη, το «Τσάρλι» του Θανάση Τσαλταμπάση, το ντοκιμαντέρ «Στα Αρβανίτικα» της Κατερίνα Κλαρκ, το ντοκιμαντέρ «Ορεινές Συμφωνίες» του Βαγγέλη Ευθυμίου., το ντοκιμαντέρ «Μια Ζωή» του Ντίνου Γιώτη
Η μεγάλη νικήτρια της τηλεόρασης Android TV QLED 55", προσφορά της TCL, είναι η Ευαγγελία Μυλωνά, η οποία έχει ειδοποιηθεί για να επικοινωνήσει μαζί μας για τις λεπτομέρειες παραλαβής του δώρου της.
