«Make the economy scream!». «Κάντε την οικονομία [τους] να κραυγάσει!». Αυτή ήταν η εντολή που έδωσε τον Σεπτέμβριο του 1970 στους συνεργάτες του ο τότε Αμερικανός πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον αντιδρώντας στην προεδρική εκλογή του μαρξιστή Σαλβαδόρ Αλιέντε στη Χιλή. Καθώς έτρεμε την περαιτέρω διάδοση του κομουνισμού στη Λατινική Αμερική μετά την Κουβανική Επανάσταση του 1959, ήταν αποφασισμένος να ακολουθήσει την πάγια λογική της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, σύμφωνα με την οποία η μέσω προπαγάνδας ή εμπάργκο δημιουργία σκληρών οικονομικών συνθηκών σε μια χώρα μπορούν κάλλιστα να υπονομεύσουν τη στήριξη για τον ηγέτη της. Μολαταύτα, ο Αλιέντε επανεξελέγη δημοκρατικότατατα το 1973, εν μέσω μάλιστα οικονομικής κρίσης. Θα έπρεπε, συνεπώς, να βρεθεί άλλη «λύση» για την ανατροπή του.
Μαζί με τα χιλιάδες χιλιόμετρα που διανύει ανά τον κόσμο –από την Αθήνα στο Καράκας και από το Λος Aντζελες στη Βαρκελώνη και τις Βρυξέλλες και ξανά πίσω-, το ντοκιμαντέρ του έμπειρου δημοσιογράφου Αρη Χατζηστεφάνου («Φασισμός Α.Ε.», «This Is Not a Coup») ταξιδεύει και πολλές δεκαετίες πίσω σε μια απόπειρα να μελετήσει και να συνοψίσει τούτη την απαράλλαχτη πολιτική του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Αφορμή, οι πρόσφατες εξελίξεις στη Βενεζουέλα, μετά την προσπάθεια του αυτοανακηρυγμένου προέδρου Χουάν Γκουαϊδό να ανατρέψει, με τις ευλογίες των ΗΠΑ, την κυβέρνηση Μαδούρο. Είναι τα πράγματα όντως έτσι όπως τα παρουσιάζουν εδώ και μήνες τα διεθνή μέσα; Μια μεταναστευτική κρίση ανάλογη εκείνη των Ροχίνγκια στη Μιανμάρ; Ή μήπως αποκύημα της φαντασίας των προπαγανδιστών εκείνων που νιώθουν το οικονομικό τους μοντέλο, μαζί φυσικά με τον έλεγχο και τα συμφέροντά τους, να απειλούνται από κάποιο εναλλακτικό;
Ο Μαδούρο λέει πως για τη σημερινή κατάσταση της χώρας του φταίει ο αμερικανικός αποκλεισμός. Ο Τραμπ ρίχνει όλη την ευθύνη στον σοσιαλισμό. Και ο Aρης Χατζηστεφάνου, μέσα από συνεντεύξεις γνωστών πολιτικών αναλυτών, ακαδημαϊκών και δημοσιογράφων που συνδράμουν τόσο την ιστορική αναδρομή όσο και τις εικόνες του σημερινού Καράκας, τεκμηριώνει την έρευνά του αντιπαραβάλλοντας ρυθμικά και καίρια τις δυο πλευρές, με μια κατάδηλα εννοείται απομυθοποιητική διάθεση προς τη δεύτερη, ώστε να υπογραμμίζεται μόνιμα το γνωστό γνωμικό «τα φαινόμενα απατούν» προκειμένου για όσα μας σερβίρουν τα διεθνή μέσα, κάτι που συνιστά τελικά και το εντελώς κεντρικό θέμα του ντοκιμαντέρ του.
