Οταν ο Αρης Χατζηστεφάνου παρουσίαζε το «Debtocracy» το 2011 και το «Catastroica» το 2012 – και τα δύο εξέχοντα παραδείγματα της πιο επιτυχημένης μέχρι και σήμερα απόπειρα crowdfunding και δήμοσιας online προβολής ταινίας στην Ελλάδα - ο λόγος του ακουγόταν ως μια τις πιο δυνατές φωνές στην ανάγκη για τη διατήρηση της ανεξάρτητης ερευνητικής δημοσιογραφίας αλλά και για την ανάγκη για αλλαγή που απλωνόταν παντού οδηγώντας νομοτελειακά στη θριαμβευτική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.
Αν και η πιο πετυχημένη του στιγμή – τουλάχιστον στο επίπεδο της τεκμηρίωσης - παραμένει το «Φασισμός Α.Ε.», το τρίτο κατά σειρά ντοκιμαντέρ που παρουσίασε το 2014, ο Αρης Χατζηστεφάνου μπορεί να καυχηθεί πως υπήρξε πιο επίκαιρος απ’ όσο θα μπορούσε να φανταστεί κανείς και ταυτόχρονα τολμηρός ως προς τα πράγματα και τα πρόσωπα που συνέδεσε ευθέως με την ελληνική κρίση, παραμένοντας πάντοτε στρατευμένος αλλά ξεπερνώντας συχνά το σκόπελο της απλής συνομωσιολογίας ή της χωρίς επιχειρήματα δημιουργίας εντυπώσεων.
Οπως και στα τρία προηγούμενα ντοκιμαντέρ του , έτσι και στο «This is not a Coup» τίποτα απ’ ό,τι λέγεται και συνδέει την κρίση στην Ευρώπη με τους αντιδημοκρατικούς μηχανισμούς της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας δεν στερείται τεκμηρίωσης. Ειδικοί από τις τέσσερις γωνιές του πλανήτη εξηγούν πως οι τραπεζίτες ελέγχουν τις τύχες των ευρωπαϊκών κρατών και πως με τη σειρά τους τα ευρωπαϊκά κράτη βρίσκονται στο έλεος μιας θρησκείας (αυτής του ευρώ) που λειτουργεί με την πιο ακραία μορφή πίστης στον καπιταλισμό.
Ταυτόχρονα, ο Χατζηστεφάνου (με την πολύτιμη βοήθεια του Αρη Τριανταφύλλου με τον οποίο υπογράφουν μαζί τη σκηνοθεσία) προσδίδει κινηματογραφική υφή στο οδοιπορικό του, με εντυπωσιακές λήψεις από ψηλά που κάνουν τα διοικητικά κέντρα αποφάσεων της Ευρώπαϊκής Ενωσης να μοιάζουν με χάρτινες μακέτες, μια ποπ αισθητική που «ντύνει» έξυπνα τις μεταφορές του (χαρακτηριστική αυτή των αλόγων ταχύτητας και του «χάντικαπ») και ελαφρή ειρωνεία (που βοηθάει όταν μιλάμε για πράγματα αυτονόητα), ολοκληρώνοντας έτσι το πιο φιλόδοξο ντοκιμαντέρ του.
Ο,τι συγκλονιστικό ωστόσο αποκαλύπτεται στη διάρκεια του «This is not a Coup» δεν έχει να κάνει ούτε με την «τεκμηρίωση» της απόλυτης κυριαρχίας της Ευρωπαϊκής Τράπεζας ως τον απροκάλυπτο ηγέτη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ούτε με την κινηματογραφική του αξία – είναι αλήθεια πως καμία περίτεχνη λήψη δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει σε συναισθηματικό αντίκτυπο μια αλήθεια που χτυπάει στο δόξα πατρί τον θεατή.
Οπως και στα τρία προηγούμενα ντοκιμαντέρ, έτσι και στο «This is not a Coup» τίποτα απ’ ό,τι λέγεται και συνδέει την κρίση στην Ευρώπη με τους αντιδημοκρατικούς μηχανισμούς της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας δεν στερείται τεκμηρίωσης. Ειδικοί από τις τέσσερις γωνιές του πλανήτη εξηγούν πως οι τραπεζίτες ελέγχουν τις τύχες των ευρωπαϊκών κρατών και πως με τη σειρά τους τα ευρωπαϊκά κράτη βρίσκονται στο έλεος μιας θρησκείας (αυτής του ευρώ) που λειτουργεί με την πιο ακραία μορφή πίστης στον καπιταλισμό.»
Παρά την προσπάθειά του να συνδέσει την έρευνά του με την επικαιρότητα και τα «πραξικοπήματα» της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας με τα capital controls που επιβλήθηκαν στις ελληνικές τράπεζες το προηγούμενο καλοκαίρι και με το διαστρεβλωμένο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, ο Χατζηστεφάνου μοιάζει εδώ να επαναλαμβάνεται, σαν να βρίσκόμαστε πάλι πίσω πριν τον Ιανουάριο του 2015 και πρέπει με κάθε τρόπο να ξαναζωντανέψουν όλα όσα είχαν ειπωθεί τότε με τον πιο έντονο τρόπο πριν ξεχαστούν πριν απ’ όλους από τους ίδιους που τα χρησιμοποίησαν για να βγουν στην εξουσία.
Η εικόνα της Ζωής Κωνσταντοπούλου να μιλάει (ξανά) για την Επιτροπή Διαγραφής Χρέους, ο Αλέξης Τσίπρας – άλλοτε ήρωας, τώρα αυτός που πρόδωσε και ξεπουλήθηκε, η έλλειψη οποιασδήποτε «διαφορετικής» φωνής που να δημιουργεί μέσω της αντίθεσης διάλογο με το κυρίως θέμα του ντοκιμαντέρ και κυρίως η αδυναμία του να προτείνει κάποια λύση – εκτός από (ξανά και ξανά) την αναπαραγωγή της οργής απέναντι σε μια Ευρώπη τέρας που υπάρχει για να βγάζει λεφτά η Γερμανία και οι τραπεζίτες της Φρανκφούρτης, αποδυναμώνουν κάθε προσπάθεια οι τεκμηριωμένες αποκαλύψεις του «This is not a Coup» να γίνουν συνείδηση και αρχή μιας ψύχραιμης (αυτή τη φορά) και ουσιαστικής συζήτησης για το μέλλον της Ελλάδας και των ευρωπαϊκών χωρών.
Αλλοτε πολύ περισσότερο επίκαιρος και άμεσος, ο Χατζηστεφάνου μοιάζει εδώ λιγότερο οργισμένος και επιθετικός, με μια διάχυτη απογοήτευση, όχι τόσο για όσους «πρόδωσαν» τους αγώνες, αλλά κυρίως για τους ίδιους τους αγώνες που δεν έχει κανένα νόημα να ξεκινήσουν πάλι στηριγμένοι στα ίδια δεδομένα, αλλά απογοήτευση και για την ίδια την εποχή μας που οφείλει πλέον να αγνοήσει οποιαδήποτε (γνωστή ή άγνωστη) ανάλυση που δεν προτείνει πλέον υπαρκτές εξόδους κινδύνου.
