«Πόνος και Δόξα» του Πέδρο Αλμοδόβαρ
Μια μελαγχολική ελεγεία για το να μεγαλώνεις και τον αναπολείς, να μετανιώνεις και να συγχωρεις, να προχωράς μπροστά, να συμφιλιώνεσαι με το παρελθόν και με την ιδέα του θανάτου, να μαθαίνεις τελικα να ζεις πιο γεμάτα, πιο ειλικρινά. Η καινούρια ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ δεν είναι τίποτα λιγότερο από αυτοβιογραφική, αλλά αυτό αντί να μειώνει την δύναμη και τον αντίκτυπό της τον μεγεθύνει. Στα 70 του το σινεμά του Αλμοδόβαρ γίνεται εσωστρεφές αλλά τόσο ειλικρινές βαθύ και γεμάτο συναισθηματικούς χυμούς που δεν μπορεί παρά να σε αφορά βαθιά. Κι έτσι η ιστορία ενός σκηνοθέτη σε μια κομβική στιγμή της ζωής του, σε ένα σταυροδρόμι αναλογισμού, η ιστορία του ίδιου του Αλμοδόβαρ, γίνεται σχεδόν μια εξομολόγηση που σε αγγίζει και σε αλλάζει.
Power Points
Η ειλικρίνεια, η αλήθεια του, το πάθος μιας ταινίας που μιλά επί προσωπικού δίχως φόβο και πάθος. Ο τρόπος που ο Αλμοδόβαρ ωριμάζει σκηνοθετικά με τον πιο ενδιαφέροντα τρόπο κρατώντας την ουσία του σινεμά του μα κατεβάζοντας τους τόνους στο επίπεδο ενός τρυφερού ψιθύρου. Ο τρόπος που Αντόνιο Μπαντέρας αποκαλύπτει τον σπουδαίο ηθοποιό που κρύβει μέσα του και που ακόμη κι αν είχαμε κρυφοκοιτάξει αρκετές φορές στο παρελθόν, για πρώτη φορά τον βλέπουμε σε όλη του τη δόξα.
Θα μείνει κλασικό
Για το πως κάνει ένα απόλυτα προσωπικό σινεμά, μια αληθινή εξομολόγηση να αφορά κάθε θεατή ασχέτως καταγωγής, ηλικίας, βιωμάτων. Γιατί ακόμη κι αν μοιάζει με υπερβολή το «Πόνος και Δόξα» έχει μια ποιότητα που φέρνει στο μυαλό ένα έργο τέχνης του εύρους και του μεγέθους του «Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο» του Μαρσέλ Προυστ.
Η σκηνή που δεν θα ξεχάσουμε
Τόσες πολλές μα αν πρέπει να κρατήσουμε μια, κι αυτή δεν είναι το φινάλε, όταν ο Σαλβαδόρ και η μητέρα του περιμένουν το τρένο στον σταθμό και η ζωή και το σινεμά μπλέκουν αξεδιάλυτα, τότε θα είναι σίγουρα εκείνη που ο τον εργάτης που επισκευάζει το υπόσκαφο σπίτι τους στο χωριό ζωγραφίζει τον μικρό Σαλβαδόρ, κι η αγάπη του για την τέχνη και η αλήθεια της σεξουαλικότητάς του τον πλημμυρίζουν σαν θάλασσα.
Γράψαμε στο Flix
Πιο υπαρξιακή από το πιο προφανές χιλιοειπωμένο αδιέξοδο έμπνευσης ενός καλλιτέχνη και φτιαγμένη από τον πρωτότυπο συνδυασμό των σπάνιων υλικών του τίτλου της, η ταινία που είναι προφανές ότι κλείνει ένα μεγάλο κύκλο στη ζωή και την καριέρα του 69χρονου σκηνοθέτη, δεν σε αφήνει στιγμή ασυγκίνητο μπροστά σε μια τόσο γνώριμη, αλλά τελικά πάντα επείγουσα ιστορία επιβίωσης.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Πόνος και Δόξα»
Και κάτι ακόμη
Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθείς ότι ο ήρωας της ταινίας ακόμη κι αν δεν έχει το όνομά του, είναι ο Πέδρο Αλμόδοβαρ. Δεν είναι ότι του μοιάζει μόνο εμφανισιακά είναι ότι ακόμη και το διαμέρισμά του είναι μια ρέπλικα του σπιτιού του Αλμοδόβαρ ότι ακόμη κι αν οι βιογραφικές λεπτομέρειες δεν είναι ακριβείς, η αλήθεια τους είναι. Τόσο που όπως λέει ο ίδιος όταν οι συνεργάτες του διάβασαν το σενάριο του φιλμ, ο αδελφός του Αγκουστίν, η Πενέλοπι Κρουζ, ο Αντόνιο Μπαντέρας, χρειάστηκε να τον ρωτήσουν: «Είσαι στ’ αλήθεια τόσο άσχημα όσο ο Σαλβαδόρ; Υποφέρεις τόσο πολυ;»
Το Top Ten του Flix με τις καλύτερες ταινίες του 2019:
- Flix Top Ten 2019: Το νούμερο 10, «Eνας Ελέφαντας Στέκεται Ακίνητος» του Μπου Χο
- Flix Top Ten 2019: Το νούμερο 9, «Joker του Τοντ Φίλιπς»
- Flix Top Ten 2019: Το νούμερο 8, «To Παιχνίδι με τη Φωτιά» του Λι Τσανγκ-ντογκ
- Flix Top Ten 2019: Το νούμερο 7: «Κάποτε στο... Χόλιγουντ» του Κουέντιν Ταραντίνο
