H 8χρονη Χάιντι μεγαλώνει ελεύθερη, ατίθαση, καλόκαρδη και πεισματάρα στις καταπράσινες πλαγιές των Αλπεων, στο ξύλινο σπιτάκι του παππού της. Παρέα της ο Πέτερ - ένα ντόπιο συνομήλικο βοσκόπουλο και ο Τζόζεφ, ο τεράστιος Αγίου Βερνάρδου ποιμενικός του παππού, που την αγαπά και την προστατεύει στις σκανταλιές της.
Μία τέτοια θα την μπλέξει (κι εκείνη με τη σειρά της θα μπλέξει και τον Πέτερ και τον Τζόζεφ) όταν αποφασίζει να υιοθετήσει και να γιατροπορεύσει ένα μικρό λυγκάκι που βρίσκει χαμένο από τη μαμά τους και τραυματισμένο από τις παγίδες των ντόπιων. Ο παππούς της δεν αργεί να ανακαλύψει το μυστικό της και της εξηγεί ότι τα άγρια ζώα τα βοηθάμε μεν όσο μάς χρειάζονται, αλλά τα επιστρέφουμε στη φύση γιατί εκεί ανήκουν. Ο χρόνος για να αποχωριστεί η Χάιντι το χαριτωμένο μετά αντίστροφα.
Παράλληλα στους πρόποδες του βουνού, το Ντέρφιλ, το μικρό τους χωριό, έχει τα δικά του μπλεξίματα. Ενας απατεώνας επιχειρηματίας έφτασε από την πόλη αποφασισμένος: τάζει ρουσφέτια στους κατοίκους για να συλλέξει τις υπογραφές που χρειάζεται και να ανοίξει ορυχείο στα απάτητα δάση τους. Ο μόνος που αντιστέκεται; Ο παππούς της Χάιντι που ξέρει πολύ καλά τι καταστροφή θα φέρει αυτό στο περιβάλλον.
Από το 1880 που η Ελβετίδα συγγραφέας Γιοχάνα Σπίρι κυκλοφόρησε τη σειρά βιβλίων με κεντρική ηρωίδα την αδάμαστη μικρούλα Χάιντι, οι γεμάτες ένταση και παιδική γλύκα ιστορίες της έχουν μεταφερθεί πολλές φορές στην μικρή και τη μεγάλη οθόνη - γενιές και γενιές έχουν μεγαλώσει με τις περιπέτειες της.
Μέσα στο πέρασμα των δεκαετιών μάλιστα, έχουν γίνει κι αρκετές αλλαγές στην σκιαγράφησή της - όχι όλες προς το καλύτερο, καθώς κάποιες προσαρμογές ξέφευγαν από το ξυπόλητο αγοροκόριτσο με τα κοντά μαύρα μαλλιά και την ήθελαν πιο instagram friendly, με εξευγενισμένα χαρακτηριστικά και ξανθές μπουκλίτσες.
Σήμερα όμως, ευτυχώς, τη βλέπουμε στη μορφή που εμπνεύστηκε η συγγραφέας - ένα αγριμάκι που ξεχύνεται με ορμή, ενθουσιασμό, ανοιχτό μυαλό και ελεύθερο πνεύμα στη φύση κι όσα αυτή έχει να τη διδάξει.
Και πάλι υπάρχουν αλλαγές, αλλά συμβατές με τα νέα ήθη - καθώς, έχουν αλλάξει κι οι καιροί: έχει προχωρήσει ο κόσμος των νέων μικρών σινεφίλ που η μικρούλα σήμερα απευθύνεται. Ο παππούς δεν είναι αγροίκος και μισογύνης, απλώς ένας παρεξηγημένος αντικοινωνικός ερημίτης, που σοφά παραμένει επιφυλακτικός και καχύποπτος με κάθε «ανάπτυξη» που απειλεί το «σπίτι του», το περιβάλλον. Και η Χάιντι δεν είναι «ορφανό κορίτσι οπότε και αμόρφωτο» - είναι έξυπνη, έχει κρίση, ξέρει να διαβάζει κι έτσι σε μια σκηνή μπορεί να δώσει χρήσιμες πληροφορίες και στο κοινό για τα λυγκάκια.
Από την άλλη, καθώς η ταινία απευθύνεται αποκλειστικά σε ανήλικους θεατές, υπάρχει διάχυτη απλοϊκότητα και αφέλεια - τόσο στην αφήγηση και την παρουσίαση των (καλών/κακών) χαρακτήρων, όσο και στο λαμπερό, φωτεινό, ζαχαρωτά χαριτωμένο animation. Εμείς θα την ονομάσουμε παιδικότητα και θα τη συγχωρήσουμε.
Κι αυτό γιατί είναι ξεκάθαρες οι καλές προθέσεις. Πέρα από τη δράση, τις ανατροπές, το θέαμα (την επιδερμική ψυχαγωγία), όλη η οικολογική θεματολογία που θεωρούσε πάντα σημαντική η Σπίρι είναι παρούσα. Οπως και οι κοινωνικές και πολιτικές επεκτάσεις που επιφέρει η καταστροφή της φύσης στον άνθρωπο, αλλά κι η αξία της φιλίας, της αλληλεγγύης και της ενσυναίσθησης (όχι μόνο ανάμεσα σε ανθρώπους αλλά και ζώα).
Τι καλύτερο για τροφή για σκέψη, προβληματισμό και διάλογο μετά τους τίτλους τέλους.