Δεν υπάρχει περίπτωση να μην αγαπήσεις κάτι που κάνει ο Αζίζ Ανσάρι, από το «Parks and Recreation» μέχρι το «Master of None», ακόμα κι εδώ, στην πρώτη του σκηνοθετική δουλειά στο σινεμά, η οποία ξεκινά διασκεδαστικά και έξυπνα, συνεχίζει στον αυτόματο, αλλά είναι ακριβώς αυτό: γεμάτη αγάπη.
Ο Κιάνου Ριβς (πολύ μακριά από τον Τζον Γουικ και πιο κοντά στο απολύτως κενό ύφος του στο «Bill & Ted»), φορά τα φτερά του αγγέλου Γαβριήλ, ή Γκέιμπριελ, ενός αγγέλου όχι πολύ έμπειρου ή σοφού, γι' αυτό και η αρμοδιότητά του είναι να εφιστά την προσοχή σε όσους γράφουν μηνύματα στο κινητό τους ενώ οδηγούν. Μπορεί να έχει γλιτώσει πολύ κόσμο από βέβαια τρακαρίσματα, αλλά νιώθει ότι μπορεί να προσφέρει περισσότερα. Και το κάνει, χωρίς την άδεια των... ανωτέρων του. Την περιέργεια και τη συμπάθειά του κινεί ο Αρτζ (ο Ανσάρι όπως πάντα συνδυάζοντας το ύφος της stand up κωμωδίας και την τρυφερότητα ενός loser), έξυπνος και ικανός τύπος που έχει «ξεπέσει» στο να κάνει περιστασιακές δουλειές του ποδαριού, θύμα της αμερικανικής gig economy. Ο Αρτζ γλυκοκοιτάζει μια συνάδελφό του (λαμπερή η Κίκι Πάλμερ), θα ήθελε να έχει μια καλύτερη ζωή αλλά τα χρήματά του δεν φτάνουν. Αντίθετα, σ' έναν από τους εργοδότες του, τον Τζεφ (ο Σεθ Ρόγκεν με στιλ... παλιού Σεθ Ρόγκεν με πλατύ χαμόγελο ό,τι κι αν συμβαίνει), τα χρήματα φτάνουν και περισσεύουν. Κι έτσι ο Γκέιμπριελ αποφασίζει να «σώσει» τον Αρτζ και να ανταλλάξει ζωές ανάμεσα στον φτωχό φριλάνσερ και τον ζάπλουτο σταρτάπερ. Και, όχι, τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία.
Ο Ανσάρι ξεκινά μ' ένα έξυπνο, αστείο, σύγχρονο σενάριο, μ' ένα καστ ιδανικά φτιαγμένο για τους ρόλους τους, μ' έναν ρυθμό καθόλου αγγελικό, αλλά ταχύτατο σαν τις λεωφόρους της μεγαλούπολης, μ' έναν σινεφιλικό ενθουσιασμό που αντλεί από feelgood ταινίες σαν το «It's a Wonderful Life», το «Heaven Can Wait» και το «Trading Places» μαζί. Αυτά για αρχή. Η συνέχεια δεν είναι απλώς προβλέψιμη, είναι και όλο πιο φτενή σε χιούμορ και έμπνευση.
Εκείνο που, τελικά, μένει, είναι το καίριο της αποτύπωσης της «νέας τάξης» των φτωχών του gig economy που κοιτάζουμε με τρόμο να έρχεται και προς τα μέρη μας. Και μια γενική αίσθηση αγάπης του Ανσάρι για τους ήρωές του, για το σινεμά και για τους θεατές, που σε κάνουν να σκέφτεσαι την ταινία με χαμόγελο.