Πιο παγερό το άκουσμά της, πιο τρομακτικό από την «κοινοτοπία του Κακού», γιατί η Λένι Ρίφενσταλ δεν είχε τίποτα το κοινότοπο, αντίθετα, ήταν μια γυναίκα με εξαιρετικό μυαλό, καλλιτεχνικό όραμα, δεξιότητες, ομορφιά, μια γυναίκα που αρίστευσε στην τέχνη της: η οποία τέχνη της υπηρέτησε πιστά τη ναζιστική προπαγάνδα.
Αντιμέτωπος μ' αυτό το τόσο αμφιλεγόμενο, διαβόητο πρόσωπο / προσωπείο έρχεται ο Αντρες Φάιελ και, για να το αποδώσει σωστά, βουτά στην έρευνα. Με συγκλονιστικά ντοκουμέντα, από τη μια πλευρά το υλικό της ίδιας της Ρίφενσταλ: από την πρώτη ταινία όπου έπαιξε η ίδια, ως ηθοποιός, μια αρεία σπορτσγούμαν αναρριχήτρια, στις μνημειώδεις ταινίες της, κυρίως τον «Θρίαμβο της Θέλησης» και το «Ολυμπία», την αποθέωση του ναζιστικού ιδεώδους αλλά και, μαζί, την πρωτοποριακή σκηνοθετική ματιά που επηρέασε ανομολόγητα αμέτρητες/ους σκηνοθέτες στην πορεία, μέχρι πολλές συνεντεύξεις της στην κάμερα, ή φωτογραφίες και ημερολόγια από το προσωπικό της αρχείο. Ολα με έμφαση στο δικό της μότο που ποτέ δεν άλλαξε, ότι, όπως πολλοί Γερμανοί πολίτες, δεν γνώριζε περί θηριωδίας των φασιστών, εκείνη τη δουλειά της έκανε.
Κι από την άλλη πλευρά, εκατοστό προς εκατοστό, όλα τα υλικά που διαψεύδουν το αφήγημά της, που τεκμηριώνουν όχι μόνο την οικειότητά της με τον Χίτλερ και τις ερωτικές σχέσεις της με υψηλόβαθμους αξιωματούχους του Τρίτου Ράιχ, αλλά και το πώς η ίδια η δημιουργία των ταινιών της, η κατασκευή τους, προκάλεσε κι αυτή, τελικά, μια από τις ναζιστικές φρίκες - δεν θα μπορούσε, άλλωστε, να γίνει κι αλλιώς.
Αποκορύφωμα, δε, το επίσης σπάνιο και αποκαλυπτικό υλικό όχι μόνο από τις εμφανίσεις της Ρίφενσταλ σε τηλεοπτικές συνεντεύξεις στο τελευταίο μέρος της ζωής της, αμετανόητης πάντα, αλλά και από το ταξίδι της στην Αφρική για να φωτογραφίσει τα τοπία και τους ιθαγενείς - τελικό πειστήριο των πεποιθήσεών της για όποιους το χρειάζονται.
Κι όλ' αυτά με μια ματιά ευθεία που ποτέ δεν υποτιμά την ιδιοφυΐα αυτής της γυναίκας και καθόλου δεν μειώνει την κεφαλαιώδη σημασία της για τον κινηματογράφο αλλά και για τον σύγχρονο πολιτισμό. Γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν εύκολο και το ντοκιμαντέρ του Φάιελ πηγαίνει μόνο στα δύσκολα.