Μια πενταετία μετά την αίσθηση που προκάλεσε με το «The Waiter», ο Στηβ Κρικρής κάνει μια παράκαμψη στο ντοκιμαντέρ, βρέχοντας τα πόδια του στο πιο όμορφο νησί των Κυκλάδων (και του κόσμου;).
Τόσο βιωματική είναι η σχέση του καθενός με τη Μύκονο που ακούγοντας ως τίτλο το «Super Paradise», δημιουργεί τη δική του προσδοκία. Η ταινία, ωστόσο, είναι η επιλεκτική ματιά του Κρικρή σ' ένα σύμπαν που θα μπορούσε να λέγεται «Super Paradise Lost». Ας μην πιάσουμε το τι δεν υπάρχει στο ντοκιμαντέρ, αλλά τι όντως υπάρχει. Μια σειρά από συνεντεύξεις με εμβληματικές φιγούρες της Μυκόνου του '70 και του '80, σήμερα. Ιδιοκτήτες των σπουδαίων μπαρ, του Piero's, των Μουσών, η ντόπια Βαγγελιώ, Ελληνίδες και μη που πήγαν στο νησί μια βόλτα κι έμειναν δεκαετίες, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου που δεν δείχνει πρόσωπο, αλλά σκίτσα, ο Γιώργος Βέλτσος, αυτόχθων κι εκείνος από την πλευρά της μητέρας του, της Αννας. Που μοιράζονται φειδωλά αναμνήσεις και την απογοήτευσή τους για το προφίλ που έχει πάρει σήμερα το νησί, λόγω υπερτουρισμού και υπερπλούτου.
Και ντοκουμέντα, φωτογραφίες και βίντεο, η γιαγιά με τη μαύρη μαντήλα που χαρμοκοιτάζει τους ημίγυμνους ηλιοκαμένους τουρίστες, οι γυμνές, τότε ακόμα, παραλίες, κάποια πάρτι, γκέι φιλιά, τα Ματογιάννια γεμάτα ασφυκτικά, εμβόλιμα κλιπ από το «Επιχείρηση Απόλλων», την «Παριζιάνα» και τη σεξοκωμωδία «The Fruit is Ripe» του '77.
Αυτά ο Κρικρής μοντάρει χωρίς μια ξεκάθαρη κατεύθυνση και χωρίς, δυστυχώς, κορύφωση, για έναν τόπο που μόνο κάθε είδους κορυφώσεις έχει χαρίσει. Η ελευθερία και η μεταφυσική και σαρκική παραζάλη μεταφέρεται μόνο με λόγια, όχι ως αίσθηση, η κοσμικότητα, οι σταρ, η queer κοινότητα αγγίζονται ελαφρά, να και μια φωτογραφία του Μπίλι Μπο, παρότι ο Μάκης Τσέλιος είναι ο ένας από τους ομιλητές, τα '90ς του Γκοτιέ και του Mad λείπουν εντελώς, η σημερινή ασυδοσία έχει μια αναφορά στην κατάληξη της ταινίας χωρίς, φυσικά, κανείς να θέλει ή να τολμά να προσβάλλει τους επιχειρηματίες - μόνο ίσως ο Βέλτσος που ήταν ανέκαθεν απολαυστικά αφοριστικός.
Κι έτσι μένει μια ταινία ενδιαφέρουσα και σωστή μεν, αλλά χωρίς χιούμορ, ενέργεια, κάποιου είδους συγκίνηση, ένα κυβιστικό πορτρέτο της Μυκόνου that was, που θέλεις να το γυρίσεις κι από τις άλλες πλευρές να κρυφοκοιτάξεις και να νοιώσεις.