Γιατί γεννήθηκε η Ελσα με μαγικές δυνάμεις; Μαζί με την Άννα, τον Κρίστοφ, τον Όλαφ και τον Σβεν, θα ξεκινήσει ένα επικίνδυνο και συναρπαστικό ταξίδι για να βρει την καταγωγή της και να σώσει για μια ακόμα φορά το βασίλειο της.

Σε έναν δίκαιο κόσμο αν κάποιος έλεγε στην Disney να κάνει ένα σίκουελ για το άκρως επιτυχημένο εμπορικά «Ψυχρά και Ανάποδα», η μόνη απάντηση που θα έπρεπε να πάρει ήταν ένα λιτό και απέριττο «let it go…»

Γιατί, αν το καλοσκεφτείς, όταν η Disney αποφάσισε να πει την δική της εκδοχή του κλασσικού παραμυθιού του Χανς Κρίστιαν Αντερσεν «Η Βασίλισσα του Χιονιού» με την ιστορία της Ελσα και της Αννα, εκτός από το γεγονός ότι δημιούργησε δυο από τις καλύτερες και αντισυμβατικές, δυναμικές και ανεξάρτητες πριγκίπισσές της - ένα πραγματικό ίνδαλμα για τα σημερινά κορίτσια - έκλεισε και τις περιπέτειες τους με έναν τρόπο υπέροχο και ταυτόχρονα βαθιά συγκινητικό.

Επειδή όμως δεν βρισκόμαστε σε έναν τέτοιο κόσμο, και επειδή πάντα, μα πάντα, για κάποιους θα υπάρχει μια ιστορία που αξίζει ίσως να ειπωθεί πέραν του «ζήσαν αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα» (και φυσικά αν προσθέσουμε και την εύκολη αρπαχτή των στούντιο για ακόμα περισσότερα λεφτά), η Disney μας δίνει ένα σίκουελ που, ενώ σέβεται τις ρίζες του, δείχνει να παίζει εκ του ασφαλούς, με την μαγεία αυτή την φορά να μοιάζει κάπως ξεθωριασμένη...

Σχεδόν από την αρχή το «Ψυχρά και Ανάποδα 2» είναι σαν να θέλει να πει τόσα πολλά πράγματα, και αρκετές φορές μάλιστα την ίδια στιγμή, που νιώθεις πως με δυσκολία βρίσκει, όποτε το καταφέρνει, τα σωστά λόγια για να το κάνει. Και ενώ το σενάριο δείχνει να έχεις στιγμές μεγαλείου, κάτι φαίνεται πως το κρατά πίσω. Από την μια θέλει να δώσει μια βαθιά πολιτική πινελιά με μια ιστορία αποικιοκρατίας, χτίζοντας ήδη πάνω στην μυθολογία της πρώτης ταινίας, με σκοπό να ταράξει συθέμελα την κοσμοθεωρία που έχουν οι δυο αδερφές για την οικογένειά τους και τον κόσμο τον οποίο ζουν, αλλά κι αυτό καταλήγει γρήγορα ως ένα σεναριακό τέχνασμα που μένει στο περιθώριο παρά κάτι που θα μπορούσε να αφήσει το δικό του δυνατό στίγμα στην ιστορία.

Από την άλλη θέλει να διασκεδάσει το αίσθημα νιχιλισμού όπου έρχεται, σχεδόν με μαθηματική ακρίβεια, όταν μεγαλώνεις και αντιλαμβάνεσαι το πραγματικό νόημα της ζωής, μέσα από το έναν χαρακτήρα ο οποίος είναι σίγουρα ο τελευταίος που θα περιμέναμε να κάνει κάτι τέτοιο. Σε μια στροφή 180 μοιρών ο αξιαγάπητος χιονάνθρωπος Ολαφ αφήνει πίσω του την, αρκετές φορές, παιδικά αφελή του προσωπικότητά με την οποία τον είχαμε γνωρίσει πρώτα, για να περάσει σε μια πιο ενήλικη υπαρξιακή κρίση, με τα περισσότερα και πιο επιτυχημένα αστεία να χτίζονται πάνω σε αυτόν – η απαγγελία της περίληψης της πρώτης ταινίας από τον ίδιο είναι απλά μια από τις καλύτερες σκηνές όλης της ταινίας.

Αλλά πάνω από όλα αυτά η ταινία είναι ένα πορτραίτο για την (γυναικεία) ενδυνάμωση, για την ατομική μας ταυτότητα και τις αδυναμίες που καλούμαστε ο καθένας ξεχωριστά να δαμάσουμε μέσα μας. Είναι οι στιγμές αυτές όπου η Ελσα δεν βλέπει τις μαγικές δυνάμεις της ως κάτι το άγνωστο και ως τρομαχτικό αλλά έχει, κατά έναν τρόπο, συμφιλιωθεί μαζί τους, και οι στιγμές που η Αννα, με τις δικές της αρετές και αδυναμίες στέκεται στιβαρή σαν βράχος δίπλα της. Σε αυτές τις στιγμές της αδερφικής αγάπης και της δυναμικής της είναι που η ταινία λάμπει δυνατά σαν τον Πολικό Αστέρα.

Ολα αυτά αποκτούν σάρκα και οστά μέσω των τραγουδιών της ταινίας, τα οποία μπορεί να μην ρίχνουν από τον θρόνο του το «Let it Go» (και γιατί να το κάνουν άλλωστε;) αλλά καταφέρνουν να δώσουν γερή και πιο λεπτομερή ματιά στον γυναικείο ψυχισμό με τα υπέροχα «Into the Unknown» και «Show Yourself» για την Ελσα - το τελευταίο αποτελεί ίσως και το καλύτερο τραγούδι της ταινίας, ένας πραγματικός ύμνος στην γυναικεία χειραφέτηση, όχι μόνο για την ερμηνεία και τις φωνητικές ικανότητες της Ιντίνα Μένζελ αλλά γιατί αποτελεί και την καρδιά της ιστορίας συνοδευόμενη από μια εξαιρετική και φαντασμαγορική σεκάνς - και το «The Next Right Thing» για την Αννα. Και ναι επιτέλους η ταινία δικαιώνει και τις φωνητικές ικανότητες του Τζόναθαν Γκροφ δίνοντας στον χαρακτήρα του, τον Κριστόφ, να πει το δικό του τραγούδι με την μορφή μιας 80s ροκ μπαλάντας το «Into the Woods». Πιστέψτε μας είναι τόσο αστείο και πιασάρικο όσο ακούγεται.

Τίποτα από τα παραπάνω δεν θα έκανε την ίδια εντύπωση αν η Disney δεν μεγαλουργούσε ακόμη μια φορά στον τομέα του animation, ξεπερνώντας ακόμα και τα στάνταρ τα οποία έχει θέσει η ίδια. Είναι ίσως από τα καλύτερα και πιο εντυπωσιακά πράγματα που θα δείτε φέτος σε ταινία κινουμένων σχεδίων για φέτος (τα εφέ του νερού είναι εξωπραγματικά) με την σκηνή όπου η Ελσα δαμάζει τα κύματα να σε αφήσει άναυδο και το μόνο που σου προκαλεί είναι έναν απέραντο θαυμασμό για την μαγεία και την τέχνη του σύγχρονου animation.

Το σίκουελ του «Ψυχρά και Ανάποδα 2» είναι γεμάτο φιλοδοξίες και προσπαθεί, μερικές φορές μάταια ίσως, να σταθεί επάξια δίπλα στο πρώτο. Ισως και αυτό να ήταν το λάθος του από την αρχή, αλλά οι δυο ασυμβίβαστες πριγκίπισσές του συνεχίζουν να αποτελούν το απόλυτο «girl power icon» της Disney, δείχνοντας στα σημερινά κορίτσια, κι όχι μόνο, πως το μόνο που χρειάζεται είναι να ακούσουν την φωνή που βρίσκεται μέσα τους (χωρίς να έχουν απαραίτητα δίπλα τους έναν πρίγκιπα ή, και γιατί όχι, μια πριγκίπισσα να τις κρατά από το χέρι).

Και αυτό από μόνο του είναι ένα μαγικό και υπέροχο «ζήσαν αυτοί καλύτερα, κι εμείς ακόμη καλύτερα».