O Aλέξης είναι ένας νεαρός φοιητής που κάνει την κινηματογραφική του διατριβή πάνω στη «Scopophilia» στο σινεμά - την ηδονιστκή απόλαυστη που παίρνει κανείς από το να κοιτάζει (όπως ο ήρωας του Τζίμι Στιούαρτ στο «Σιωπηλό Μάρτυρα» του Χίτσκοκ). Κι ο ίδιος ο Αλέξης πειραματίζεται με την ιδέα: εκτός από την εμμονή του με τα social media, έχει εγκαταστήσει στο κομπιούτερ του κι ένα σύστημα παρακολούθησης. Το «Access Camera» χακάρει κι ενεργοποιεί τις κάμερες των λάπτοπ αγνώστων κι έτσι ο νεαρός έχει πρόσβαση στα σπίτια τους.
Καθώς οι μέρες του είναι εγκλωβισμένες και οι νύχτες του ξάγρυπνες (ένα πρόβλημα του αναπνευστικού τον έχει θέσει σε απομόνωση στο σπίτι), ο Αλέξης κατασκοπεύει με (επιστημονική;) περιέργεια τις ζωές των άλλων. Μέχρι που ένα βράδυ βλέπει, live στην οθόνη του, το φόνο μιας κοπέλας κι όλα ανατρέπονται. Μέσω της τεχνολογίας, θα προσπαθήσει να εντοπίσει τον δολοφόνο, ο οποίος πιστεύει ότι είναι serial killer...
H ταινία των Ναταλίας Λαμπροπούλου και Ηλέκτρας Αγγελετοπούλου ανήκει στο είδος των «computer screen movies», ταινίες που βλέπουμε όλο και περισσότερο τελευταία, κι η δράση τους ξεδιπλώνεται (κυρίως) μέσα από την οθόνη του υπολογιστή (ή του κινητού τηλεφώνου). Οι ήρωες ζουν μέσα από τα social media, τσατάρουν, σχολιάζουν, κάνουν skype, παρακολουθούν από κάμερες - κατακερματισμένες μικρότερες οθόνες συνθέτουν το παζλ για εμάς στη μεγάλη. Ετσι κι εδώ, ο Αλέξης επικοινωνεί και κρυφοκοιτάζει μέσω του υπολογιστή του. Παράθυρα ανοίγουν και κλείνουν πάνω σ' ένα desktop που, όχι τυχαία, απεικονίζει ένα μάτι.
Η σεναριακή ιδέα είναι έξυπνη και το κομμάτι της εφαρμογής της τεχνολογίας σ' ένα θρίλερ είναι επιτυχημένο και το καθιστά αφηγηματικά ενδιαφέρον. Ταυτόχρονα όμως, λείπει η ατμόσφαιρα. Ο,τι παρακολουθούμε στις οθόνες, σε όποιο σπίτι «μπαίνουμε» παράνομα, είναι ξεκάθαρα στημένο και τακτοποιημένο κι επιπλέον άτεχνο. Λείπουν οι σωστοί φωτισμοί, τα πιο off κάδρα, η σκηνογραφία που δε θα παρουσιάζει το δωμάτιο του serial killer να μοιάζει με σουίτα ξενοδοχείου. Production values που καταλαβαίνουμε ότι no-budget ταινίες είναι πολύ δύσκολο να έχουν, αλλά σε μερικά genre movies αυτό φαίνεται περισσότερο από άλλα.
