«Παράσιτα» (Parasite) του Μπονγκ Τζουν-χο
Με πάνω από 120 εκατομμύρια δολάρια στο παγκόσμιο box-office και μια διαφαινόμενη λαμπρή οσκαρική πορεία, έστω και σε επίπεδο υποψηφιοτήτων, τα «Παράσιτα» του Μπονγκ Τζουν-χο δεν έγιναν μόνο ένας από τους πιο δημοφιλείς Χρυσούς Φοίνικες της πρόσφατης (και όχι μόνο) μνήμης, αλλά μετατράπηκαν τους μήνες που ακολούθησαν το φεστιβάλ των Καννών σε πολιτισμικό φαινόμενο. Αρκεί μια αναζήτηση του hashtag #BongHive (έτσι αυτοπροσδιορίζονται πλέον οι θαυμαστές, παλιότεροι και νεότεροι, του σκηνοθέτη) στο twitter για να καταλάβει κανείς την επίδραση που είχε τελικά η ταινία σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Κι όλα αυτά είναι απολύτως δικαιολογημένα, καθώς καμία άλλη φετινή ταινία δε μίλησε για τα δεινά του ύστερου καπιταλισμού και τις νέες (αλλά και τόσο διαχρονικές τελικά) ταξικές και κοινωνικές ανισότητες με τον τρόπο που μόνο η παγκόσμια κινηματογραφική γλώσσα μπορεί.
Μην ξεχνάτε: Flix Top Ten 2019: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς και κερδίστε μια Android TV QLED 55", προσφορά της TCL!
Power Points
Στην ίδια νοητή γραμμή με τους «Κλέφτες Καταστημάτων» του Χιροκάζου Κόρε-Εντα, τον (καθόλου τυχαία) περσινό Χρυσό Φοίνικα, αλλά και το «Παιχνίδι με τη Φωτιά» του συμπατριώτη του Λι Τσανγκ-ντογκ, ο Μπονγκ Τζουν-χο θέλει μέσα από την ιστορία μιας οικογένειας μικροαπατεώνων που προσπαθούν να επιβιώσουν στην σκληρή πραγματικότητα της σύγχρονης Σεούλ και βρίσκουν τη μεγάλη ευκαιρία να πιάσουν την καλή «εισβάλλοντας» σταδιακά στο πολυτελές σπιτικό μιας εύπορης και νεόπλουτης οικογένειας στη σκιά του ασιατικού οικονομικού θαύματος, να μιλήσει για τους «μη έχοντες», τους παρίες ενός καπιταλιστικού συστήματος που είναι βαθύτατα ταξικό, αλλά και τοξικό μαζί. Το κάνει, όμως, μέσα από την ολότελα προσωπική σκηνοθετική του ματιά, με ένα σινεμά που από τον τίτλο ακόμα αψηφά τα είδη και τολμά να είναι καυστική σάτιρα, κλειστοφοβικό θρίλερ, μαύρη κωμωδία, πολιτική αλληγορία, φάρσα και (μελό)δραμα μαζί, πολλές φορές ακόμα και στην ίδια σκηνή, εκμεταλλευόμενος στο έπακρο το πραγματικά αριστουργηματικό (και κατασκευασμένο για τις ανάγκες της ταινίας) σκηνικό της μινιμαλιστικά μεγαλειώδους έπαυλης της οικογένειας Παρκ σε πλήρη αντίστιξη με το χαμόσπιτο της οικογένειας Κιμ, για να αναδείξει μέσα από μια καταιγιστική πλανοθεσία τα ύψη και τα (απύθμενα τελικά) βάθη μιας πάλης που δεν μπορεί παρά να καταλήξει μετά από μια τρικυμιώδη και απρόβλεπτη αφηγηματική διαδρομή στην τραγωδία και σε ένα αποδραματοποιημένα κυνικό και πικρό φινάλε.
Θα μείνει κλασικό
Καταρχάς για τα προφανή: είναι η πρώτη κορεάτικη ταινία που βραβεύτηκε με το Χρυσό Φοίνικα κι, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, η πρώτη που θα τιμηθεί με το διεθνές (πρώην ξενόγλωσσο) Όσκαρ. Γιατί είναι η ταινία που επιτέλους έφερε στην πρώτη γραμμή (ή μάλλον παγίωσε πανηγυρικά) το όνομα του Μπονγκ Τζουν-χο ως ενός από τους πιο συναρπαστικούς και πολυσχιδείς σκηνοθέτες παγκοσμίως, με μια ακόμα αταξινόμητη δημιουργία να προστίθεται σε μια ήδη λαμπρή φιλμογραφία που έχει πλειστάκις αποδείξει πως γλιστρά δεξιοτεχικά ανάμεσα στα είδη, τα αποδομεί και τα αναμοχλεύει για να αναδείξει τις ενδογενείς αντιφάσεις της ανθρώπινης κατάστασης. Γιατί είναι μια από τις πιο διαυγείς κινηματογραφικές αποτυπώσεις των ημερών του ύστερου καπιταλισμού, με μια ματιά σαρδόνια, καυστική και διαπεραστική, αλλά και συνάμα συναισθηματική, τρυφερή και οργισμένη, μακριά από μανιχαϊστικές υπεραπλουστεύσεις και πολυκαιρισμένες ρητορείες. Γιατί αυτό είναι το πολιτικό σινεμά που χρειαζόμαστε αυτή τη στιγμή, ένα σινεμά διασκεδαστικό, ζωντανό, έξυπνο και μοντέρνο, που πατάει, όμως, γερά στις ανθρώπινες αξίες κι έχει ξεκάθαρη πολιτική και κοινωνική θέση.
Η σκηνή που δεν θα ξεχάσουμε
Σε μια ταινία που κάθε κίνηση είναι χορογραφημένη στην εντέλεια και η πλανοθεσία σχεδιασμένη ως και την πιο παραμικρή σεναριακή, σκηνοθετική και σκηνογραφική λεπτομέρεια, η σκηνή του παιδικού πάρτι που θα οδηγήσει την ιστορία στην κορύφωσή της είναι σοκαριστικά αναπάντεχη, αλλά και νομοτελειακά προδιαγεγραμμένη μαζί, μια οπερατική έκρηξη βίας παράλογα άβολη και κωμική, εξόχως πολιτική και βαθύτατα ανθρώπινη μέσα στην τραγικότητά της, μία σεκάνς που συμπυκνώνει την πάλη των τάξεων και το αγεφύρωτο κοινωνικό χάσμα σε λίγα μόλις λεπτά.
Αποφύγετε να πατήσετε το play αν δεν έχετε δει ακόμα την ταινία
Γράψαμε στο Flix
Χτισμένο πάνω σε χαρακτήρες που ακόμη κι αν εύκολα θα μπορούσαν να κατρακυλήσουν στην καρικατούρα, κατορθώνουν να αποκτούν βάθος, οντότητα και διακριτά χαρακτηριστικά, με ένα σενάριο που δίνει σημασία στις λεπτομέρειες και ξέρει να ταιριάζει το φαρσικό με το συγκινητικό και το λεπτό με το γκροτέσκο, το αποτέλεσμα είναι ανέλπιστα απολαυστικό κι ανέλπιστα διαπεραστικό. Ενα φιλμ βαθιά πολιτικό για θεατές που μπορούν να δουν κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων και δεν θέλουν το σινεμά τους να αντικαθιστά το θρησκευτικό κήρυγμα ή τον πολιτικό προσηλυτισμό. Μοντέρνο κι ευρηματικό, καυστικό και σαρδόνιο, ιδιοφυές και οργισμένο, το «Parasite» είναι μια σπουδαία και σκληρή ταινία που σε κάνει να γελάς πικρά στην αποκάλυψη της εικόνας μιας κοινωνικής πραγματικότητας που είτε το θέλεις είτε όχι σε αφορά. Διαβάστε ολόκληρη την κριτική εδώ
Και κάτι ακόμη
«Κάποιες από τις ταινίες που ξαναεπισκέφθηκα στην προετοιμασία του «Parasite» ήταν τα αστυνομικά του ’70 του Κλοντ Σαμπρόλ, αυτά τα χαρακτηριστικά policiers, γιατί συχνά παρουσιάζουν μπουρζουά ήρωες κι επίσης τον «Υπηρέτη» του Τζόζεφ Λόουζι που επίσης έχει μια σκάλα κυριολεκτικά, αλλά και ως ταξικό σύμβολο. Αλλά αυτές τις ταινίες δεν μπορείς να τις χαρακτηρίσεις b-movies, ενώ τη δική μου μπορείς. Είμαι μεγάλος φαν των b-movies, είδα ότι είναι εδώ στις Κάννες ο Τζον Κάρπεντερ στο Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών, θαυμάζω τρομερά τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας του κι αναρωτιέμαι αν θα καταφέρω να τον γνωρίσω! Χαίρομαι που οι ταινίες είδους ανθούν ξανά. Είμαι μεγάλος φαν τους κι ενώ μ’ αρέσει να καταστρέφω ή να ανατρέπω τις συμβάσεις τους, γενικά λειτουργώ μέσα στα όρια του είδους. Υπάρχει ένας ιδιαίτερος κινηματογραφικός ενθουσιασμός που φέρνουν στο κοινό αυτές οι ταινίες.» Εκτός από βαθύτατα πολιτικοποιημένος σκηνοθέτης, ο Μπονγκ Τζουν-χο είναι κι ένας δεινός σινεφίλ, όπως αποκάλυψε στη συνέντευξη που έδωσε στο Flix λίγο πριν τα «Παράσιτα» πάρουν τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών και τραβήξουν το δρόμο της ταινίας-φαινόμενο του 2019.
Το Top Ten του Flix με τις καλύτερες ταινίες του 2019:
- Flix Top Ten 2019: Το νούμερο 10, «Eνας Ελέφαντας Στέκεται Ακίνητος» του Μπου Χο
- Flix Top Ten 2019: Το νούμερο 9, «Joker του Τοντ Φίλιπς»
- Flix Top Ten 2019: Το νούμερο 8, «To Παιχνίδι με τη Φωτιά» του Λι Τσανγκ-ντογκ
- Flix Top Ten 2019: Το νούμερο 7: «Κάποτε στο... Χόλιγουντ» του Κουέντιν Ταραντίνο
- Flix Top Ten 2019: Το νούμερο 6: «Πόνος και Δόξα» του Πέδρο Αλμοδόβαρ
- Flix Top Ten 2019: Το νούμερο 5: «H Ευνοούμενη» του Γιώργου Λάνθιμου
- Flix Top Ten - 2019: Το νούμερο 4: «Το Πορτρέτο Μιας Γυναίκας Που Φλέγεται» της Σελίν Σιαμά
- Flix Top Ten - 2019: Το νούμερο 3: «Ιστορία Γάμου» του Νόα Μπόμπακ
Μην ξεχνάτε: Flix Top Ten 2019: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς και κερδίστε μια Android TV QLED 55", προσφορά της TCL!
