H Ισλανδία έχει αναδειχθεί τα τελευταία χρόνια σε δυνατό outsider της παγκόσμιας κινηματογραφίας και κάθε χρόνο μία παραγωγή της πανέμορφης αυτής χώρας κάνει την έκπληξη στο διεθνές φεστιβαλικό στερέωμα, αρκεί να θυμηθούμε τις ταινίες του Μπαλτάζαρ Κορμάκουρ ή τα πιο πρόσφατα «Of Horses and Men», «Δεσμοί Αίματος» και «Heartstone». H φετινή προσθήκη σ’ αυτό το σερί των μεγάλων εκπλήξεων από τη μικρή χώρα ονομάζεται «Under The Tree» και προβλήθηκε στο διαγωνιστικό τμήμα των Οριζόντων, θέτοντας γερή υποψηφιότητα για ένα από τα μεγάλα βραβεία.
Τρίτη ταινία του Χαφστέιν Γκούναρ Σίγκουρδσον, ενός σκηνοθέτη του οποίου το όνομα μπορεί να μη λέει τίποτα στο ευρύ κοινό, αλλά πάνω στην πρώτη του ταινία (το «Either Way») βασίστηκε ο «Γελαστός Πρίγκηπας» του Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν, το «Under The Tree» μας μεταφέρει στο πράστια του Ρέικιαβικ και αφηγείται την κόντρα δύο οικογενειών που μένουν σε διπλανά σπίτια, η οποία θα ξεκινήσει από ένα δέντρο που ρίχνει τη σκιά του στη διπλανή αυλή, θα συνεχιστεί με σκισμένα λάστιχα και φθορές ξένης ιδιοκτησίας, κατοικίδια θα εξαφανιστούν μυστηριωδώς, κάμερες ασφαλείας θα τοποθετηθούν, ένα αλυσοπρίονο θα κάνει την εμφάνισή του και όλα θα οδηγήσουν σε μια κωμικοτραγική κι εξωφρενική κορύφωση.
Αυτό που στη χώρα μας θα μπορούσε να είναι τηλεοπτική σειρά αμφίβολου κι υστερικού χιούμορ, στα χέρια του Ισλανδού σκηνοθέτη γίνεται μια σαρδόνια και κατάμαυρη σάτιρα για τη ζωή στα προάστια της μεσαίας και ανώτερης αστικής τάξης, με έναν deadpan κι αμιγώς σκανδιναβικό σουρεαλισμό να κλιμακώνεται σταδιακά, μεθοδικά και απολαυστικά και το χιούμορ να παγώνει το χαμόγελο στα χείλη με την υφέρπουσα σκληρότητά του. Σ’ αυτή την ατμόσφαιρα κλινικής αποδόμησης της ζωής των προαστίων συμβάλλουν τα μέγιστα η διεύθυνση φωτογραφίας της Μόνικα Λεντζέφσκα, γνωστής από την εξαιρετική δουλειά της στο «Park» της δικής μας Σοφίας Εξάρχου, και η αδιόρατα απειλητική μουσική του Ντάνιελ Μπγιάρνασον.
Ανελέητος απέναντι στις αδυναμίες και τις εμμονές των ηρώων του (οι οποίοι υπηρετούνται από ένα εξαιρετικά καλοκουρδισμένο καστ), ο Σίγκουρδσον φέρνει στο νού τον Λάνθιμο του «Κυνόδοντα», τόσο ως προς την πλανοθεσία, όσο κι ως προς την παγωμάρα που αφήνει η ταινία στο θεατή μόλις πέσουν οι τίτλοι τέλους λίγο μετά το αιματηρό φινάλε. Είναι, δε, το ακροτελεύτιο πλάνο που θα αποκαλύψει όχι μόνο το μέγεθος της ανθρώπινης ηλιθιότητας, αλλά και έναν νέο, πολλά υποσχόμενο δημιουργό, από τον οποίο περιμένουμε ακόμα περισσότερα στο μέλλον.
Περισσότερες κριτικές από το 74ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας
- Βενετία 2017: Το «The Third Murder» είναι ένα δικαστικό δράμα με τον τρόπο του Χιροκάζου Κόρε Εντα
- Βενετία 2017: Το «The Rape of Recy Taylor» παραδίδει ένα ανησυχητικά διαχρονικό μάθημα ιστορίας
- Βενετία 2017: Η κόλαση είναι οι απρόσκλητοι επισκέπτες στο «Mother!» του Ντάρεν Αρονόφσκι
- Βενετία 2017: Το «Woodshock» των Κέιτ και Λόρα Μάλεβαϊ είναι ένα όνειρο πιο πεζό κι από την πραγματικότητα
- Βενετία 2017: Στο «Marvin» της Αν Φοντέν η από μηχανής Θεά είναι η Ιζαμπέλ Ιπέρ
- Βενετία 2017: Δράμα κι αλλο δράμα στο «Una Famiglia» του Σεμπαστιάνο Ρίζο
- Βενετία 2017: Πάνω σε «Three Billboards Outside Ebbing, Missouri» γράφει μόνο «Αριστούργημα»
- Βενετία 2017: Στο «Ex Libris: New York Public Library», ο Φρέντερικ Γουάιζμαν διαβάζει ανθρώπους
- Βενετία 2017: Στο «The Leisure Seeker», η Ελεν Μίρεν και ο Ντόναλντ Σάδερλαντ δίνουν νόημα εκεί που δεν υπάρχει
- Βενετία 2017: Στο «Victoria and Abdul» του Στίβεν Φρίαρς, η Βασίλισσα είναι γυμνή
- Βενετία 2017: Ο Ρομπέρ Γκεντιγκιάν μας ξεναγεί σε ένα υπερβολικά γνώριμο «House by the Sea»
- Βενετία 2017: Το «Brawl in Cell Block 99» δεν χάνει τον ήρωά του μέσα στη γραφική βία των εικόνων του
- Βενετία 2017: Το «Foxtrot» επιβεβαιώνει πως οι μεγάλες ταινίες ξεκινούν την ώρα που τελειώνουν
- Βενετία 2017: Στο «Suburbicon» του Τζορτζ Κλούνεϊ όλα είναι λαμπερά, όμορφα, επιφανειακά
- Βενετία 2017: «No Date, No Signature» και ηθικά διλήμματα σε μια αστική Τεχεράνη
- Βενετία 2017: Το «Our Souls at Night» ποντάρει μόνο στον Ρόμπερτ Ρέντφορντ και την Τζέιν Φόντα
- Βενετία 2017: Το «Lean on Pete» του Αντριου Χέι έχει μια καρδιά τόσο μεγάλη όσο η ανοιχτή Αμερική
- Βενετία 2017: Το «Human Flow» είναι μια καταγραφή της παγκόσμιας προσφυγικής κρίσης, αλλά όχι απαραίτητα «μια ταινία του Αϊ Γουέιγουεϊ»
- Βενετία 2017: Μόνο υποκλίσεις και δάκρυα στο «The Shape of Water» του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο
- Βενετία 2017: Το «The Insult» του Ζιάντ Ντουεϊρί είναι ένα πολιτικό δράμα που δεν ξέρει τι σημαίνει λεπτότητα, ή μέτρο
- Βενετία 2017: Το «First Reformed» του Πολ Σρέιντερ αγαπά και το pulp και το grindhouse και το σινεμά του Μπρεσόν
- Βενετία 2017: Αποκρυπτογραφώντας το αινιγματικό σύμπαν του «Zama» της Λουκρέσια Μαρτέλ
- Βενετία 2017: Το «Downsizing» του Αλεξάντερ Πέιν πιστεύει στον άνθρωπο μέχρι το τέλος του κόσμου
- Βενετία 2017: Στο «Nico, 1988» η Τρίνε Ντίρχολμ δίνει την ερμηνεία της ζωής της
