«Mank» του Ντέιβιντ Φίντσερ
Κάτι πολύ περισσότερο από το παρασκήνιο του making of του «Πολίτη Κέιν». Kάτι εξαιρετικά πιο σημαντικό από ένα κρυφοκοίταγμα από την κλειδαρότρυπα στην στουντιακή βιομηχανία του Old Hollywood. Κάτι πολύ πιο ευρύ, εύστοχο και ουσιώδες από μία απλή βιογραφία του σεναριογράφου Χέρμαν Τζ. Μάνκιεβιτς, ή «Mανκ» - του ταλαντούχου, πνευματώδη, αλκοολικού, τζογαδόρου, αυτοκαταστροφικού σεναριογράφου που συνεργάστηκε με τον Ορσον Γουέλς στην εμβληματικό του ντεμπούτο. Με την πρόφαση να μάς αφηγηθεί την ιστορία της κατασκευής μιας ταινίας, ο Ντέιβιντ Φίντσερ λέει κάτι πολύ πιο μεγάλο από τη μεγάλη οθόνη, κάτι πολύ πιο σπουδαίο για τον άνθρωπο, τις αξίες του, τους δαίμονές του και την κοινωνική υποκρισία. Οταν ανάβει ο κινηματογραφικός προβολέας κι όλα λάμπουν και μάς θαμπώνουν, κάποιοι χάνονται στις σκιές.
Η ψηφοφορία των αναγνωστών: Εσύ ψήφισες για την καλύτερη ταινία του 2020;
Power Points
Ο διαβόητα τελειομανής Φίντσερ δεν κάνει κανένα συμβιβασμό στην εικόνα. Η αναπαράσταση, όχι μόνο της εποχής, αλλά της κινηματογραφικής αισθητικής της εποχής είναι γυαλιστερή, άψογη κι ακριβής (υπόκλιση στην αστραφτερή ασπρόμαυρη φωτογραφία του DP Ερικ Μέσερσμιντ, συνεργάτη του στο «Mindhunter»). Ο τόνος και η εικονογραφία της Αμερικής των 30ς και 40ς, τόσο σε σκηνικά, κοστούμια και design, όσο και στο πόσο έντεχνα o Φίντσερ χρησιμοποιεί την ψηφιακή τεχνολογία, για να αποτυπώσει την ψευδαίσθηση φιλμ (το κάψιμο του τσιγάρου ως ένδειξη αλλαγής μπομπίνας, για παράδειγμα) λειτουργούν άψογα. Η δύναμη όμως είναι στην αφήγηση. Στην ιστορία και τους ανθρώπους που την κατοικούν.
Θα μείνει κλασικό
Η μη-γραμμική (αλλά με συνεχή φλάσμπακς) αφήγηση, όπως ακριβώς γράφτηκε και το σενάριο του έπους του Ορσον Γουέλς, δεν είναι απλώς εύρημα. Αλλά ξεφλουδίζει με υπομονή και σταδιακά την πραγματική καρδιά της ταινίας. Οπως κάθε σπουδαία ταινία εποχής, δεν περιορίζεται στην εποχή της. Η ματιά του Φίντσερ δεν πέφτει νοσταλγικά στο παρελθόν. Το «Mank» δεν κοιτά το παρελθόν, αλλά το παρόν. Και το συστημικό Χόλιγουντ που πάντα θα είναι, πρωτίστως, μία αδηφάγος κερδοσκοπική βιομηχανία. Θα συνεργάζεται με την εξουσία και θα είναι ανοιχτό στην πολιτική διαφθορά. Θα υποβιβάζει τις γυναίκες και όλους όσους δεν είναι players, έχουν αδυναμίες. Ταυτόχρονα θα κρύβει και θα συντηρεί τους Γουάινστιν αυτού του κόσμου. Το «Mank» θα μείνει κλασικό γιατί υμνεί τον καλλιτέχνη, τον δημιουργό, την πρώτη ύλη από την οποία φτιάχνεται το όνειρο του σινεμά. Αλλά στέκεται καυστικά επικριτικό απέναντι στο σύστημα που κατασκευάζει σινεμά.
Η σκηνή που δεν θα ξεχάσουμε
«Είμαστε στη βιομηχανία που ο θεατής πληρώνει εισιτήριο και δεν παίρνει τίποτα πίσω παρά μία ανάμνηση. Ο,τι είδε ανήκει ακόμα στον άνθρωπο που του το πούλησε. Κι αυτό μην το ξεχνάτε ποτέ». Το μονοπλάνο που ο Λούις Μπ. Μέγιερς, συνιδρυτής και Πρόεδρος της MGM εξηγεί με απλά, σταράτα λόγια τι κρύβεται πίσω «από τη μαγεία του σινεμά», λίγο πριν κάνει μείωση μισθών στους υπαλλήλους του στούντιο, προφασιζόμενος το οικονομικό Κραχ, χτυπά νεύρο. Λέει αλήθειες, για την πιο μεγάλη πλάνη.
Γράψαμε στο Flix
Ο Μανκ του είναι ένα σύμβολο. Ενός ανθρώπου που έμπαινε με την αλήθεια του στο σύστημα, όπως ένας ταύρος σε υαλοπωλείο. Ενός ανθρώπου γεμάτου ατέλειες που τον υπέσκαψαν. Γιατί ο κόσμος μας δεν συγχωρεί την αδυναμία. Και το σύστημα πάντα νικάει. Στο τέλος, σκοτώνουν τον ταύρο. Πέθανε 55 χρονών από επιπλοκές του αλκοολισμού. Κι επειδή η ζωή είναι ακόμα πιο σκληρή, υποπτευόμαστε ότι δεν ξεψύχησε με κάποιο Rosebud στα χείλη. Ναι, ο Μάνκιεβιτς κέρδισε ένα Οσκαρ. Αλλά δεν τον θυμάται κανείς.
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Flix για το Mank του Ντέιβιντ Φίντσερ
Και κάτι ακόμη
Θα μπορούσαμε να γράψουμε πολλά παρασκηνιακά trivia. Για το πόσο καταπίεσε, και εδώ, ο Φίντσερ τους ηθοποιούς του με γυρίσματα που ξεπερνούσαν τις 200 λήψεις, ώστε να βγει το ιδανικό αποτέλεσμα. Με το πόσο εμμονικά τελειομανής είναι και γύρισε την ταινία σε μονοκάναλο ήχο (όλοι οι ήχοι του soundtrack είναι live) για να θυμίζει εντελώς ταινία των 40ς. Αλλά το βασικότερο extra έχει να κάνει με τη σχέση του με τα στούντιο. Ενας από τους σπουδαιότερους auteurs της εποχής μας συνεργάζεται τελευταία με το Netflix. Κι ίσως αυτή η ταινία να είναι η απάντησή του στο γιατί. Το πρότζεκτ το είχε πάει στα χολιγουντιανά στούντιο, αμέσως μετά το «Game». Δεν τον άφησαν να το γυρίσει, γιατί φοβήθηκαν το ασπρόμαυρο. Το καλλιτεχνικό όραμα και την εμπιστοσύνη στον καλλιτέχνη την έδειξε μια πλατφόρμα. Και πριν κατηγορήσουμε την πλαρφόρμα, να ρίξουμε τον προβολέα πίσω από το Hollywood sign. Εχει μεγάλη ευθύνη γιατί οι «Mank» του, έφυγαν από τους κόλπους του.
Το Top 10 του Flix για το 2020:
- Top Flix 2020: Οι 10 ταινίες που δεν χώρεσαν στη δεκάδα της χρονιάς
- Flix Top Ten - 2020: Το νούμερο 10, «Μία Κρυφή Ζωή»
- Flix Top Ten - 2020: Το νούμερο 9, «Στη Γη του Αγριου Μελιού»
- Flix Top Ten - 2020: Το νούμερο 8, «Η Αόρατη Ζωή της Ευρυδίκης Γκουσμάο»
- Flix Top Ten - 2020: Το νούμερο 7, «Lovers Rock»
- Flix Top Ten - 2020: Το νούμερο 6, «Μικρές Κυρίες»
- Flix Top Ten - 2020: Το νούμερο 5, «Κατηγορώ...!»
- Flix Top Ten - 2020: Το νούμερο 4, «Ο Προδότης»
- Flix Top Ten - 2020: Το νούμερο 3, «Ο Φάρος»
- Flix Top Ten - 2020: Το νούμερο 2, «Ενα Ψηλό Κορίτσι» (Beanpole)
