«Lovers Rock» (Small Axe) του Στιβ ΜακΚουίν
Μπορεί οι γονείς τους να μετανάστευσαν από την Τζαμάικα στο αφιλόξενο Λονδίνο και να παλεύουν φοβισμένοι να ενσωματωθούν στην αφιλόξενη πόλη. Εκείνοι όμως κουράστηκαν. Τα Σαββατόβραδα, βγάζουν έξω στον κήπο τα έπιπλα, στήνουν επαγγελματικά ηχοσυστήματα, φέρνουν τα βινύλιά τους με την «Lovers Rock» reggae, φορούν τα καλύτερα ρούχα τους και ενώνουν τα κορμιά τους στην πίστα. Τα Lovers Rock house-parties της δεκαετίας του 80 στο Λονδίνο έμειναν ιστορικά. Σ' ένα ιστορικό πλαίσιο ανισότητας, ρατσισμού και βίας, για λίγες ώρες, η μουσική, ο χορός κι ο έρωτας είχαν τον πρώτο λόγο.
Η ψηφοφορία των αναγνωστών: Εσύ ψήφισες για την καλύτερη ταινία του 2020;
Power Points
Σενάριο και σκηνοθεσία. Ο Στιβ ΜακΚουίν δεν λέει τίποτα και τα λέει όλα. Μεγάλο σινεμά, χωρίς πολλά λόγια. Η εικόνα, η μουσική, το συναίσθημα έχουν το ρόλο του αφηγητή. Θα «μιλήσουν» για τα πάντα: και για τον ρατσισμό (οι λευκοί παραμονεύουν για bullying δυο δρόμους πιο κάτω), και την ανισότητα (ακόμα και μέσα στην ίδια την κοινότητα δεν είναι όλοι ευπρόσδεκτοι: ο χαρακτήρας του νεαρού αγοριού που κοιτά ζηλιάρικα από απέναντι είναι εξαιρετικός) και τις ανθρώπινες σχέσεις (πόσο δύσκολο το φλερτ πάντα) και την ανδρική βία (μία εξαιρετική σκηνή βιασμού και γυναικείου θάρρους). Πάνω από όλα ο κινηματογραφικός φακός του ΜακΚουίν θα χορέψει, θα τραγουδήσει, θα ιδρώσει στο παρκέ ενός σαλονιού. Καταγράφοντας στιγμές που το μυαλό σταματά να σκέφτεται, το σώμα αφήνεται, η καρδιά ζεσταίνεται.
Θα μείνει κλασικό
Με όλο το «Small Axe» (του οποίου το «Lovers Rock» αποτελεί κομμάτι) ο ΜακΚουίν, επιτέλους, δεν μάς δείχνει ακόμα μία ερμηνεία για το #blacklivesmatter. Αποτυπώνει, χωρίς περιττά κηρύγματα, ακριβώς τι σημαίνει (πώς βιώνεις, πώς μεγαλώνεις, πώς τραυματίζεσαι βαθιά) από το white priviledge. Το «Lovers Rock» θα μείνει όμως κλασικό, γιατί σταματά να προσπαθεί να εξηγήσει. Δυναμώνει τον ήχο, σιγοτραγουδά. Αν οι κεραίες σου είναι τεντωμένες, θα καταλάβεις, θα βουρκώσεις, θα σηκωθείς και θα χορέψεις.
Η σκηνή που δεν θα ξεχάσουμε
Στο 34' λεπτό της ταινίας, η βελόνα ακουμπάει το βινύλιο και ξεκινά το «Silly Games» της Τζάνετ Κέι. Η κάμερα του ΜακΚουίν μπαίνει στην πίστα σαν ένας ακόμα θαμώνας του πάρτι, σαν ένας ακόμα χορευτής, ανάμεσα στα ζευγάρια που λικνίζονται ερωτικά. Ανάμεσα στα πρόσωπα που φώτισαν με τον τρόπο που φωτίζονται τα πρόσωπα στην καθαρόαιμη χαρά. Δεν ακούν/χορεύουν απλά ένα χιτ της εποχής, ή το τραγούδι τους. Εκείνη τη στιγμή ξεχνούν τα πάντα. Και ταυτόχρονα, σε μια ξένη χώρα που τους θεωρεί «διαφορετικούς» και τους ακυρώνει, όλοι μαζί θυμούνται ποιοι είναι. Εκεί ανήκουν, σε αυτή την πίστα. Σε αυτή την αγκαλιά. Και τότε ο ΜακΚουίν κάνει κάτι μαγικό: οι φωνές των θαμώνων του πάρτι αρχίζουν να ξεπερνούν τα ντεσιμπέλ της μουσικής. Σταδιακά, η μουσική σβήνει. Για πέντε ολόκληρα φιλμικά λεπτά, ακούμε να τραγουδούν a cappella τους στίχους, συνεχίζοντας να χορεύουν ηδονικά, με τα μάτια κλειστά, συνεχίζοντας να χαμογελούν εκστασιασμένοι. Για πέντε ολόκληρα λεπτά. Μία χορωδία χορευτών, μία κοινότητα ανθρώπων, η νιότη σε απόλυτη έκσταση. Το μεγάλο σινεμά έχει χωρέσει στη μικρή σου οθόνη και σε έχει κάνει να ζηλέψεις σε σημείο που πονά η καρδιά σου: να βλέπεις μόνος από τον καναπέ το συλλογικό μοίρασμα της χαράς της ζωής.
Γράψαμε στο Flix
Το «Lovers Rock» είναι μια καρτ ποστάλ από μια περασμένη εποχή, μια στιγμή στο χρόνο γεμάτη ελευθερία και περηφάνια για μια κοινότητα ανθρώπων που στην πλειοψηφία της ζωής τους υπήρξαν θύματα ρατσισμού, διακρίσεων και καταπίεσης.
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Lovers Rock»
Και κάτι ακόμη
Ο Στιβ ΜακΚουίν είναι μετανάστης δεύτερης γενιάς (οι γονείς του κατάγονταν από το Τρινιδάδ και τη Γρενάδα) που μεγάλωσε στην Μ. Βρετανία, αντιμετωπίζοντας έναν βαθιά ριζωμένο ρατσισμό. Ολόκληρο το «Small Axe» αποτελεί κάτι παραπάνω από project για αυτόν: είναι η ιστορία του, η παράδοσή του. Είναι κάτι βαθιά προσωπικό. Το «Lovers Rock» βασίζεται σε διηγήσεις της θείας του ΜακΚουίν, που πίσω στην δεκαετία του 80, η μητέρα της κλείδωνε την εξώπορτα του σπιτιού για να μην πάει σε τέτοια πάρτι, αλλά ο πατέρας της άφηνε την πίσω πόρτα ανοιχτή. Γιατί όλοι χρειάζονταν μια εκτόνωση. Ενα Σαββατόβραδο που όλα τα προβλήματα, οι αντιξοότητες, τα βάσανα έμεναν πίσω. Από την καρδιά της παράδοσής τους, αυτό το κομμάτι της Reggae που ονομάστηκε «Lovers Rock», ήταν στην ουσία μία λικνιστική, σχεδόν ακίνητη, καθησυχαστική, βελούδινη αγκαλιά. Η μουσική, ο χορός και ο έρωτας ήταν τα μόνα που για λίγες ώρες είχαν σημασία.
Το Top 10 του Flix για το 2020:
