Παρά τα φαινόμενα, το ελληνικό κινηματογραφικό 2020 υπήρξε τελικά ανθεκτικό - τουλάχιστον ποσοτικά - μπροστά σε περισσότερες από μία πανδημίες.
Σε αυτό βοήθησε σημαντικά ότι οι ελληνικές αίθουσες στην Ελλάδα λειτούργησαν όσο αυτό ήταν δυνατό, σίγουρα περισσότερο από πολλές άλλες χώρες σε αυτήν και την άλλη πλευρά του Ατλαντικού (με συν τη διάρκεια των θερινών κινηματογράφων να εκτείνεται μέχρι και μετά τα πρωτοβρόχια). Βοήθησε επίσης ότι, όπως συνέβη σε όλον τον πλανήτη, είδαμε φέτος περισσότερες ταινίες ταινίες που και υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα έφταναν στις αίθουσες (ή θα προηγούνταν της πρεμιέρας τους σε πλατφόρμες με περιορισμένη διανομή), ταινίες που τελικά συμπεριλαμβάνονται στη μεγάλη λίστα των ταινιών του 2020 απ' όπου προκύπτουν τόσο η λίστα με τις καλύτερες ταινίες του Flix όσο και η σημαντικότερη, η δεκάδα των αναγνωστών του Flix για την οποία συνεχίζετε να ψηφίζετε και η οποία θα ανακοινωθεί μαζί με τους νικητές των διαγωνισμών που τη συνοδεύουν στις αρχές του 2021, σαν γούρι.
Η ψηφοφορία των αναγνωστών του Flix: Εσύ ψήφισες για την καλύτερη ταινία του 2020;
Λίγο πριν ξεκινήσουμε την αντίστροφη μέτρηση για τις δέκα καλύτερες ταινίες του 2020 όπως τις ψήφισαν οι συντάκτες του Flix, σημειώνουμε εδώ ό,τι συνέβη στις θέσεις 20 μέχρι 11, μια επιλογή ταινιών που παραμένουν χαρακτηριστικές της χρονιάς, αλλά και λειτουργούν ως προτάσεις για όσους χάθηκαμε στη μετάφραση της πιο παράξενης χρονιάς της πρόσφατης μνήμης,
Στατιστικά και μόνο, στις θέσεις από το 20 μέχρι και το 11 συναντάμε τρεις ταινίες που δεν βγήκαν στις αίθουσες αλλά έκαναν την πρεμιέρα τους σε πλατφόρμες, τουλάχιστον τέσσερις ταινίες που είναι σαν να μη βγήκαν ποτέ στις αίθουσες αφού ο κόσμος τις προσπέρασε (και θα το έκανε δυστυχώς ανεξάρτητα από την πανδημία) και τη μοναδική ελληνική ταινία όλης της εικοσάδας του 2020.
20. 1917 του Σαμ Μέντες
6 Απριλίου 1917, Β. Γαλλία. Ο Μπλέικ κι ο Σκόφιλντ, δύο νεαροί στρατιώτες της 8ης διμοιρίας του βρετανικού στρατού, αναλαμβάνουν μία αποστολή αυτοκτονίας: έχουν λίγες ώρες για να διασχίσουν 15 χιλιόμετρα εχθρικού εδάφους και να παραδώσουν την εντολή του Στρατηγού απέναντι, στους λοχαγούς της 2ης διμοιρίας που είναι έτοιμοι να επιτεθούν στους Γερμανούς, οι οποίοι (φαίνονται να) υποχωρούν. Είναι παγίδα. Οι Γερμανοί τους περιμένουν για να τους αποδεκατίσουν. Ανάμεσα στους 1600 άντρες που καλούνται να σώσουν είναι κι ο μεγάλος αδελφός του Μπλέικ. Για αυτό κι ο δεκαοχτάχρονος φαντάρος περνά το συρματόπλεγμα με φόρα κι αυτοθυσία. Βοηθάει και το ότι πιστεύει ακόμα σε ηρωισμούς, αντίθετα από τον συνομήλικό του Σκόφιλντ που βλέπει πιο καθαρά. Δεν περιμένει παράσημα, στο τέλος της μέρας. Γνωρίζει ότι τους στέλνουν σε αυτή την αποστολή γιατί είναι αναλώσιμοι. Ο Σαμ Μέντες («Skyfall», «Road to Perdition», «American Beauty»), ο οποίος υπογράφει (για πρώτη φορά στην καριέρα του) και το σενάριο μαζί με την Κρίστι Γουίλσον-Κερνς, βασισμένος σε αφηγήσεις του παππού του από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, αποφασίζει να γυρίσει την ταινία με την ψευδαίσθηση ενός μονοπλάνου 119 λεπτών. Αυτό μπορεί να μην ισχύει τεχνικά (υπάρχουν στιγμές που το γυμνό μάτι δεν καταλαβαίνει, αλλά ο Μέντες κόβει), αλλά ως κινηματογραφική εμπειρία λειτουργεί έτσι ακριβώς: τρέχεις να σωθείς μαζί με τους ήρωες. Ακατάπαυστα, αδιάκοπα, άπνοα. Τρία Οσκαρ, Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Δραματικής Ταινίας, η νούμερο 1 ταινία του ελληνικού box office για το 2020 και μια τεράστια εμπορική επιτυχία παγκοσμίως.
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «1917».
(σκίτσο: Γεωργοπάλης Δημήτρης)
19. Η Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς του Γιάννη Οικονομίδη
Ο θρασύδειλος Ηρακλής, επαρχιώτης επιχειρηματίας, σχεδιάζει να εκδικηθεί τη γυναίκα του Ολγα που τον κερατώνει με τον Μάνο, πρώην λαϊκό τροβαδούρο και νυν ιδιοκτήτη τοπικού σκυλάδικου. Για την τιμή όχι μόνο του ανδρισμού του, αλλά και του σακ βουαγιάζ με το εκατομμύριο που αφαίρεσε η μοιχαλίδα από τις κρυψώνες στο σπίτι. Οι μαμάδες εκατέρωθεν μπλέκουν μανιπουλαριστικά στη βεντέτα, το ίδιο και τυχοδιώκτες, απατεώνες και παράγοντες τοπικοί, μαζί και εκτελεστές εισαγόμενοι. Είναι αμφίβολο αν έστω κι ένας θα ξεφύγει από τον μύλο των προδοσιών και των αναμετρήσεων. Οπως πάντα, έτσι κι εδώ, στην «Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς», το σε ρυθμούς οπλοπολυβόλου χυδαιολόγημα είναι μέρος του οικονομιδικού υπερρεαλισμού. Οπως εξίσου είναι η διόγκωση της ανθρώπινης μωρίας, που παίρνει ταυτότητα ελληνική δια της υπογράμμισης συγκεκριμένων εθνικών χαρακτηριστικών. Του μαμοθρεφτισμού, του ψευτοπαλικαρισμού, της καφρίλας. Της λαχτάρας για αρπαχτή, που μπορεί να σε παρασύρει σε κάθε είδος καραγκιοζιλίκι (το «Ροκ του Καραγκιόζη», η εκπληκτική διασκευή του παραδοσιακού θέματος από τον Μπάμπη Παπαδόπουλο, δίνει επακριβώς τον τόνο). Η αναπάντεχη ελληνική εμπορική επιτυχία του 2020, συν η πιο feelgood ταινία του Γιάννη Οικονομίδη, με εισιτήρια που απλώθηκαν από πριν το πρώτο lockdown μέχρι και το δεύτερο.
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για τη «Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς».
(σκίτσο: Μπέλα Τρέπλεβ)
18, Σκέφτομαι να Βάλω Ενα Τέλος (I'm Thinking of Ending Things) του Τσάρλι Κάουφμαν
H Λούσι (ή Λουίζα, ή Λουτσία, ή Εϊμι) δέχθηκε την πρόσκληση του Τζέικ, του αγοριού της εδώ και δύο μήνες, να γνωρίσει τους γονείς του. Θα οδηγήσουν για ώρες μέσα στην χιονοθύελλα για να φτάσουν στη φάρμα που μεγάλωσε, να φάνε όλοι μαζί και να επιστρέψουν. Η γνωριμία με τους γονείς είναι πάντα ένα μεγάλο βήμα. Στρεσογόνο κι αποκαλυπτικό. Ειδικά... όταν, εσύ μυστικά, μέσα σου, σκέφτεσαι να δώσεις ένα τέλος στα πράγματα. Καλό παιδί ο Τζέικ. Αλλά αυτό ήταν όλο; Επίσης, όσο προχωρά ο αδυσώπητος χρόνος, οι λεπτομέρειες που σε ενοχλούν φουντώνουν. Κι ο χρόνος στο πατρικό σπίτι θα τρέξει αμείλικτα, μπρος-πίσω, σε αυτό τον σουρεαλιστικό, αλληγορικό εφιάλτη. Ζωντανεύοντας ντροπιαστικές ιστορίες της παιδικής ηλικίας, αποκαλύπτοντας τη ρίζα των ανασφαλειών σου στα πρόσωπα και τα λόγια των γονιών, αλλά και βλέποντας τους δυο σας στις καρέκλες τους, στις ηλικίες τους. Σκέφτεσαι να δώσεις ένα τέλος. Το τόλμησες ποτέ, άραγε; Ευφυής. Πολυσύνθετα φιλοσοφημένη. Αβάσταχτα αληθινή, παρά τον προφανή σουρεαλισμό της. Μία ταινία που εκτιμάς και υποκλίνεσαι. Αλλά δεν θα την αγαπήσεις ποτέ. Μπροστά στο απύθμενο σκοτάδι του 60χρονου Τσάρλι Κάουφμαν, εδώ στην τρίτη του σκηνοθετική απόπειρα πέντε χρόνια μετά το «Anomalisa», σου λείπει ακόμα περισσότερο η λιακάδα της κινηματογραφικής νιότης του (σας). Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο Netlfix.
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Σκέφτομαι να Βάλω Ενα Τέλος».
17. Η Δίκη των 7 του Σικάγου (The Trial of the Chicago 7) του Ααρον Σόρκιν
Σικάγο, Συνέδριο των Δημοκρατικών, 1968. Εξω από το Χίλτον, στους δρόμους, οι αντι-πολεμικές διαδηλώσεις για όσα συνέβαιναν στο Βιετνάμ παίρνουν μεγάλες διαστάσεις (όπως σήμερα οι αντίστοιχες του #BlackLivesMatter) και η κυβέρνηση του Λίντον Τζόνσον δίνει το σήμα για πλήρη καταστολή από τις αστυνομικές δυνάμεις- κάτι που τις μεταμορφώνει σε εξέγερση. Επί πέντε μέρες και πέντε νύχτες, το Σικάγο καίγεται. Ακολουθούν συλλήψεις. Η επόμενη κυβέρνηση, του Ρίτσαρντ Νίξον, αποφασίζει μία κίνηση που θα δώσει ένα μάθημα παραδειγματισμού στους μελλοντικούς διαδηλωτές: εφαρμόζοντας το Αρθρο Χ (που καθιστά παράνομες τις εξεγέρσεις) του Νομοσχεδίου για τα Πολιτικά Δικαιώματα του 1968, συλλαμβάνει και κατηγορεί 7 (αρχικά 8) πολιτικούς αρχηγούς κινημάτων και τους χαρακτηρίζει «τρομοκράτες»: «με σχέδιο και στόχο κατεύθυναν τον όχλο σε βίαιη εξέγερση». Η Δίκη των 7 του Σικάγου μένει ιστορική, καθώς οι κατηγορίες συνωμοσίας και τρομοκρατίας δεν μπόρεσαν τελικά να σταθούν, αλλά αυτό δεν εμπόδισε το σύστημα να προσπαθήσει. Δεύτερη σκηνοθετική απόπειρα του Ααρον Σόρκιν (μετά το «Molly's Game»), όμως πολλαπλή σεναριακή κατάθεση πάνω σε... ζητήματα τιμής. Από το «A Few Good Men» μέχρι το «The West Wing» κι από το «The Newsroom» μέχρι το «The Social Network», ο Σόρκιν είναι πιστός σε όσα τον προβληματίζουν. Ενας πολιτικός και κοινωνικός ανατόμος των (εκάστοτε) καιρών που χρησιμοποιεί την πέννα του για να μελετήσει και να αφυπνίσει πάνω σε καίρια ζητήματα. Η διαχείριση της Δημοκρατίας, τα δικαιώματα και η ευθύνη της, η πλάνη της ισότητας απέναντι στους νόμους, τα πολιτικά ιδεώδη σε σύγκρουση με το ακλόνητο οικονομικό σύστημα, η θέση του ενός (πολίτη) απέναντι στους θεσμούς (κράτος). Η ταινία βγήκε στις ελληνικές αίθουσες δύο εβδομάδες πριν κάνει την πρεμιέρα της στο Netflix.
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για τη «Δίκη των 7 του Σικάγου».
16. Η Παρθένος του Αυγούστου (La Virgen de Agosto) του Χόνας Τρουέμπα
«Η Παρθένος του Αυγούστου» του Χόνας Τρουέμπα (γόνου της γνωστής οικογενείας Ισπανών σκηνοθετών) γυρίστηκε σχεδόν σε πραγματικό χρόνο στη Μαδρίτη κατά τη διάρκεια του Αυγούστου του 2018, σε σενάριο του ιδίου και της χαρισματικής πρωταγωνίστριας της ταινίας, Ιτσάσο Αράνα. Κεντρική ηρωίδα είναι η Εύα, μια τριαντάχρονη ηθοποιός, που έχει παρατήσει το επάγγελμά της. Έχοντας ξεκινήσει μια αναζήτηση, χωρίς όμως να ξέρει τι ακριβώς ψάχνει, και αναζητώντας προσανατολισμό, κυριολεκτικό και μεταφορικό, μέσα σε μια αποπνικτικά ζεστή πρωτεύουσα κατά το πρώτο δεκαπενθήμερο του Αυγούστου, η Εύα θα υπενοικιάσει ένα διαμέρισμα για ένα μήνα και θα μείνει μόνη της, τουρίστρια στη γενέτειρά της. Θα πέσει πάνω σε παλιούς φίλους και εραστές, θα γνωρίσει καινούργιους, θα περιπλανηθεί σε δρόμους, μουσεία και υπαίθριες εκδηλώσεις, θα μεθύσει, θα κάνει έρωτα. Κι ανήμερα τον Δεκαπεντάυγουστο θα βιώσει ένα θαύμα. Αλλά ίσως το θαύμα είναι ήδη μέσα της. Ενα αποκαλυπτικό ημερολόγιο μιας συναρπαστικής καθημερινότητας στην ταινία του Χόνας Τρουέμπα που κέρδισε ειδική μνεία της Διεθνούς Ενωσης Κριτικών Κινηματογράφου στο Φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι, το μικρό «θαύμα» που προσγειώθηκε στην Αθήνα του Δεκαπενταύγουστου, αλλά που ελάχιστοι πίστεψαν στη μαγεία του.
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για την «Παρθένο του Αυγούστου».
15. Time της Γκάρετ Μπράντλεϊ
Η Φοξ κι ο Ρομπ Ριτς γνωρίστηκαν στο σχολείο, ερωτεύτηκαν, παντρεύτηκαν κι έκαναν έξι παιδιά. Ολα στη ζωή τους θα μπορούσαν να έχουν εξελιχθεί ομαλά. Αλλά αυτό δεν συνέβη. Σε μια απονενοημένη κίνηση, οι δυο τους αποπειράθηκαν να ληστέψουν μια τράπεζα. Η Φοξ φυλακίστηκε για τριάμισι χρόνια, ο Ρομπ για 60 χρόνια χωρίς αναστολή. Η Φοξ, αποφασιστική κι αήττητη, με το που αποφυλακίζεται αφιερώνει τις επόμενες δύο δεκαετίες της ζωής της/τους στο να καταφέρει να αποφυλακιστεί ο άντρας της. Το ντοκιμαντέρ «Time» της Γκάρετ Μπράντλει με προϋπηρεσία στην αφανή ιστορία της μαύρης κοινότητας, μια εκπληκτικά ανθρώπινη διατριβή πάνω και στον εγκλεισμό αλλά και στη σημασία του χρόνου που περνά και σε όσα αφήνει πίσω του. Η ταινία κέρδισε στο Φεστιβάλ του Σάντανς το Βραβείο Καλύτερου Αμερικανικού Ντοκιμαντέρ (με την Γκάρετ Μπράντλεϊ να γίνεται η πρώτη Αφροαμερικανίδα που το καταφέρνει) και έκανε την πρεμιέρα της στο Amazon Prime Video. Εκτός μεγαλου απροόπτου τον Απρίλιο θα βρίσκεται στην πεντάδα των υποψηφιότητων για το Οσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ. Ως φαβορί.
14. Dick Johnson is Dead της Κίρστεν Τζόνσον
«Μπαμπά, πώς θα σου φαινόταν αν κάναμε μια ταινία όπου σε σκοτώνω ξανά και ξανά μέχρι να πεθάνεις στα αλήθεια;». Εκείνος γέλασε. Ετσι πρότεινε η σκηνοθέτης Κίρστεν Τζόνσον στον πατέρα της, Ντικ Τζόνσον, την ιδέα της για ένα ντοκιμαντέρ που θα βοηθούσε και τους δύο να έρθουν αντιμέτωποι με μια αναπόφευκτη αλήθεια: Πως ο πατέρας της πεθαίνει. Στα αλήθεια, αλλά και για τις ανάγκες του φιλμ. Ξανά. Και ξανά. Και ξανά. Μέχρι το σοκ να γίνει αστείο και μέχρι το αστείο να γίνει σοκ, και μέχρι αυτά τα δύο να μην διαχωρίζονται πλέον ως έννοιες και αντιδράσεις. Το απολαυστικά τραγικό ντοκιμαντέρ/ημερολόγιο/πρόβα για ταινία/fiction/κωμωδία/δράμα/spoof/δοκίμιο πάνω στο θάνατο της Κίρστεν Τζόνσον που βραβεύθηκε στο Φεστιβάλ του Σάντανς με το Ειδικό Βραβείο Πρωτοπορία για Μη Μυθοπλαστική Αφήγηση και έκανε την πρεμιέρα του, κερδίζοντας ολοένα και περισσότερους θαυμαστές, στο Netflix.
13. Γιοσέπ (Josep) του Ορέλ
Φεβρουάριος 1939. Η Γαλλική κυβέρνηση κατακλύζεται από Ισπανούς που αποδρούν από τη δικτατορία του Φράνκο και η λύση που βρίσκει είναι να τους συσσωρεύσει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου οι πρόσφυγες δεν θα έχουν άλλη επιλογή από το να χτίσουν τους δικούς τους στρατώνες, να τρέφονται με τα άλογα που τους μετέφεραν έξω από τη χώρα τους, και να πεθάνουν ανά εκατοντάδες λόγω της έλλειψης υγιεινής και νερού. Σε ένα από αυτά τα στρατόπεδα, δύο άνδρες, χωρισμένοι από τα συρματοπλέγματα, θα γίνουν φίλοι μεταξύ τους. Ο ένας είναι αστυνομικός, ο άλλος είναι ο Γιοσέπ Μπαρτολί, σχεδιαστής αλλά και μαχητής κατά του Φράνκο. H πρώτη ταινία του Ορέλ, του γνωστού κομίστα της εφημερίδα Le Monde είναι ένα ενήλικο, ελπιδοφόρο, πολιτικό animation που επιλέχθηκε για το επίσημο πρόγραμμα του (ακυρωμενου) φεστιβάλ των Καννών 2020 και αφηγείται μια ιστορία φτιαγμένη για να ενώσει το παρελθόν με το παρόν, του σινεμά και της ζωής.
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Γιοσέπ».
12. Monos του Αλεχάντρο Λάντες
«Οι Μόνος» (πίθηκοι στα ισπανικά) είναι μια ομάδα νεαρών πολεμιστών, βαθιά χωμένη στην τροπική ζούγκλα των οροπεδίων της Λατινικής Αμερικής, εκεί που οι κορυφές ακουμπούν στα σύννεφα και το τοπίο είναι υποβλητικό και ανεξάντλητο. Ανήκουν σε μια μυστηριώδη παρακρατική «Οργάνωση» από την οποία δέχονται εντολές μέσω ασύρματου και η μόνη τους επαφή με τον έξω κόσμο είναι οι περιοδικές επισκέψεις του συνδέσμου τους με αυτή, ενός λοχαγού που τους υποβάλει σε καψόνια και ασκήσεις σκληρής πειθαρχίας. Δεν έχουν ονόματα, αλλά παρατσούκλια όπως Ράμπο, Λύκος, Στρουμφάκι, Σκύλος, Σουηδή, Κυρία. Κρατούν όμηρο, για άγνωστο λόγο, μια Αμερικανίδα, την οποία αποκαλούν «Γιατρό». Ανεξέλεγκτοι σε ένα εντροπικό και άγριο περιβάλλον και παραδομένοι στις εφηβικές ορμόνες τους, περνούν τις μέρες τους σαν τα αγρίμια, δοκιμάζοντας παραισθησιογόνα μανιτάρια, πυροβολώντας στον αέρα, κάνοντας σεξ μεταξύ τους σε διάφορες ενώσεις. Το χάος που νομοτελειακά θα ενσκήψει μετά την έφοδο του κρατικού στρατού και την υποχώρηση ακόμα πιο βαθιά μέσα στην αφιλόξενη ζούγκλα θα κορυφωθεί, όταν η αιχμάλωτή τους θα προσπαθήσει να αποδράσει και η ομάδα διαλυθεί από τις εσωτερικές έριδες και αντιζηλίες. Η δεύτερη μεγάλου μήκους του Αλεχάντρο Λάντες μετά το «Porfirio» κερδίζει δικαίως συγκρίσεις με το «Αποκάλυψη Τώρα», τον «Αρχοντα των Μυγών» και το «Αγκίρε, η Μάστιγα του Θεού» αποτελώντας μια ολότελα μοναδική και ιδιαίτερη εμπειρία, ενισχυμένη από τη φωτογραφία του Τζάσπερ Βολφ, τη μουσική της Μίκα Λέβι και το μοντάζ του Γιώργου Μαυροψαρίδη.
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Monos».
11. Το Φως της Ζωής Μου (Light of my Life) του Κέισι Αφλεκ
Ενας άντρας προσπαθεί να πει ένα παραμύθι σε ένα κορίτσι, καθώς και οι δύο είναι ξαπλωμένοι σε μια σκηνή στο κέντρο ενός δάσους. Ο άντρας μπερδεύει τους (βιβλικούς) μύθους με την πραγματικότητα και την ιστορία που τον δένει με το κορίτσι με μια νέα ιστορία που θέλει να γράψει από την αρχή. Σε μια πρώτη σκηνή που διαρκεί τόσο ώστε να σου γνωρίσει μια για πάντα τους δύο κεντρικούς ήρωες της ιστορίας που μόλις έχει ξεκινήσει, ο Κέισι Αφλεκ, που υποδύεται και τον άντρα. περιγράφει απλά τι ακριβώς θα ακολουθήσει στα περίπου 120 λεπτά της συγκλονιστικής με τον δικό της τρόπο ταινίας του. Ο θεατής θα μάθει γρήγορα πως αυτός ο άντρας είναι ο πατέρας του κοριτσιού και πως το κορίτσι - κοντοκουρεμένο και ντυμένο σαν αγόρι - πρέπει με κάθε τρόπο να κρύψει την ταυτότητά του καθως είναι ένα από τα τελευταία (το τελευταίο;) κορίτσια που υπάρχουν στον πλανήτη μετά από μια επιδημία που εξαφάνισε το θηλυκό γένος. Και θα ακολουθήσει πατέρα και κόρη σε μια διαδρομή επιβίωσης που πριν από τη σωματική τους αντοχή, θα δοκιμάσει το μυαλό τους και τους ισχυρούς δεσμούς που τους δένουν. Αυτό που κάνει το «Φως στο Σκοτάδι» καλύτερο σχεδόν από οτιδήποτε άλλο... θυμίζει σε δυστοπικό θρίλερ επιβίωσης, είναι η διαρκής αίσθηση πως η ταινία οικοδομείται πάνω σε μια βαθιά, ουσιαστικά ποιητική αίσθηση των εννοιών «τέλος του κόσμου», «δυστοπία», «επιβίωση», «αγάπη», Πράγμα που προδίδει συνεχώς όχι μόνο ο ρυθμός της, αλλά και η σταδιακή μετεξέλιξή της σε κάτι πιο υπαρξιακό από ένα απλό θρίλερ και κάτι πιο ρεαλιστικό από μια παραβολή. Δεύτερη σκηνοθετική απόπειρα για τον Κέισι Αφλεκ μετά το ας πούμε ντοκιμαντέρ «I'm Still Here» του 2010 που πέρασε απαρατήρητη, κάτω από τη σκιά των κατηγοριών για σεξουαλική κακοποίηση από πλευρά του Αφλεκ, γεγονός που εμπόδισε την οποιαδήποτε προώθησή της σε όλον τον κόσμο.
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Light of my Life».
