«Μικρές Κυρίες» (Little Women) της Γκρέτα Γκέργουιγκ
Οι «Μικρές Κυρίες» της Λουίζ Μέι Αλκοτ (που κυκλοφορησε αρχικά σε δύο τόμους, το «Little Women» το 1868 και το «Good Wives» το 1869 και σε ένα τόμο ως «Little Women» το 1880) ήταν ήδη από την πρώτη του έκδοση ένα βιβλίο της εποχής του και την ίδια στιγμή ένα βιβλίο που κοιτούσε μπροστά από την εποχή του. Η εν μέρει αυτοβιογραφική ματιά της Αλκοτ πάνω στη ζωή και τις ερωτικές περιπέτειες των τεσσάρων κοριτσιών της οικογένειας Μαρτς δεν απείχε ιδιαίτερα από τα νεανικά και τα ρομαντικά αναγνώσματα της εποχής, αλλά ήταν μια άλλοτε αδιόρατη και άλλοτε υπογραμμισμένη διάθεση ανεξαρτησίας και αυτοδιάθεσης που θα χάριζε για πάντα στη Μεγκ, τη Τζο, την Μπεθ και την Εϊμι μια όχι προκλητική ώς προς τα ήθη της εποχής αλλά ωστόσο σαφή επίστρωση χειραφέτησης: όλα να γίνουν όπως πρέπει και όπως αναλογούν στις επιταγές της κοινωνίας, με μοναδική προϋπόθεση να είναι όλα θέμα προσωπικής επιλογής. Επιλογή... ζωής και για την Γκρέτα Γκέργουιγκ που δύο χρόνια μετά το «Lady Bird» επιμένει σε ένα σινεμά που, παρά τις επιταγές της εποχής και το δυναμισμό της φεμινιστικής ματιάς του, δεν παρασύρεται από το hype, δεν φωνάζει τα μηνύματά του, αντίθετα, το βλέπεις, ότι μένει προσκολλημένο στις βασικές αρχές της μυθοπλασίας προσπαθώντας με κώδικες γνώριμους και τεχνική κλασική να μιλήσει για το σήμερα. Χωρίς να προφασίζεται ότι εφευρίσκει από την αρχή το σινεμά, αλλά αποθεώνοντας την πρωταρχική δύναμή του, κάθε ταινία της Γκέργουιγκ είναι σαν να «διορθώνει» λίγο ό,τι προηγήθηκε: στην περίπτωση του «Lady Bird» κάθε ταινία με μια έφηβη που κάνει το μεγάλο βήμα προς την ενηλικίωση και στην περίπτωση των «Μικρών Κυριών» όλη την προϊστορία ενός βιβλίου που μίλησε πρώτη φορά για κορίτσια με απτές επιθυμίες (ή για να είμαστε πιο δίκαιοι για κορίτσια που μίλησαν πρώτη φορά για τις επιθυμίες τους).
Η ψηφοφορία των αναγνωστών: Εσύ ψήφισες για την καλύτερη ταινία του 2020;
Power Points
Κάθε μικρή ή μεγάλη λεπτομέρεια μιας αψεγάδιαστης παραγωγής, εκτελεσμένης και ερμηνευμένης στο 100%. Που δεν θα σήμαινε τίποτα αν δεν ήταν γραμμένη και σκηνοθετημένη από μια κάθε φορά πιο μεστή Γκρέτα Γκέργουιγκ που - προσοχή - εδώ δεν ικανοποιεί το απωθημένο της να διασκευάσει το αγαπημένο της βιβλίο, αφού πολύ γρήγορα μέσα στην ταινία είναι φανερό πως το πραγματικό απωθημένο και τελικά επίτευγμα της Γκέργουιγκ είναι να διασκευαστεί με τον απαιτούμενο σεβασμό στην εποχή που το γεννά ως μια κινηματογραφική ταινία προορισμένη να απευθυνθεί στο κοινό των 2020s. Η σύγκινηση του φινάλε, η ελαφρότητα των πιο δραματικών σκηνών, το διαφορετικό φως που «φωτίζει» τη διαδρομή κάθε κοριτσιού, ένας κόσμος φτιαγμένος για να κάνεις τα όνειρα σου πραγματικότητα, μόνο αν μάθεις να είσαι δυνατή.
Θα μείνει κλασικό
Χωρίς να μπορεί κανείς να το εξηγήσει παρά μόνο… κινηματογραφικά, δεν υπάρχει ούτε μια σκηνή στην ταινία της Γκρέτα Γκέργουιγκ που να μην αποδίδει πιστά την μετεμφυλιακή Αμερική των τελών του 1800, κι όμως άλλοτε ανεπαίσθητα (από τον φωτισμό και τα κοστούμια) και άλλοτε πιο έκδηλα (από μικρές προσθήκες πρόζας) το νιώθεις πως αυτά τα κορίτσια δεν μεγαλώνουν μόνο για να συναντήσουν την αυγή του 19ου αιώνα, αλλά και το εξίσου σκληρό σήμερα.
Η σκηνή που δεν θα ξεχάσουμε
Παρά τα φαινόμενα που θα πρόκριναν ως αλησμόνητη στιγμή όλου του έργου το φεμινιστικό ξέσπασμα της Εϊμι της Φλόρενς Πιου, είναι στην κόντρα σκηνή ανάμεσα στη Τζο και την Μεγκ της Εμα Γουότσον που κρύβεται η πραγματική δύναμη του βιβλίου της Ασκοτ, του βλέμματος της Γκέργουιγκ, της συνάντησης δύο σπουδαίων ηθοποιών που ξέρουν ακριβώς τι παίζουν, που απευθύνονται και τι σημαίνουν οι λέξεις τις οποίες εκφέρουν με τόση ενσυναίσθηση και λιτότητα, ίδιον μεγάλης ερμηνευτικής δύναμης. Αυτό το «Επειδή τα όνειρα μου είναι διαφορετικά από τα δικά σου, δεν σημαίνει ότι είναι λιγότερο σημαντικά» είναι η καρδιά αυτής της ταινίας.
Γράψαμε στο Flix
Σε απόλυτη συνέπεια με την πρώτη της υπέροχη σκηνοθετική δουλειά, το προ διετίας «Ladybird», η Γκρέτα Γκέργουιγκ, επιμένει σε ένα σινεμά που, παρά τις επιταγές της εποχής και το δυναμισμό της φεμινιστικής ματιάς του, δεν παρασύρεται από το hype, δεν φωνάζει τα μηνύματά του, αντίθετα, το βλέπεις, ότι μένει προσκολλημένο στις βασικές αρχές της μυθοπλασίας προσπαθώντας με κώδικες γνώριμους και τεχνική κλασική να μιλήσει για το σήμερα. Χωρίς να προφασίζεται ότι εφευρίσκει από την αρχή το σινεμά, αλλά αποθεώνοντας την πρωταρχική δύναμή του, κάθε ταινία της Γκέργουιγκ είναι σαν να «διορθώνει» λίγο ό,τι προηγήθηκε: στην περίπτωση του «Ladybird» κάθε ταινία με μια έφηβη που κάνει το μεγάλο βήμα προς την ενηλικίωση και στην περίπτωση των «Μικρών Κυριών» όλη την προϊστορία ενός βιβλίου που μίλησε πρώτη φορά για κορίτσια με απτές επιθυμίες (ή για να είμαστε πιο δίκαιοι για κορίτσια που μίλησαν πρώτη φορά για τις επιθυμίες τους).
Διαβάστε ολόκληρη την κριιτκή για τις «Μικρές Κυρίες» εδώ
Και κάτι ακόμη
Η 25χρονη πριν τα γυρίσματα Σέρσα Ρόναν κέρδισε το ρόλο της Τζο, απαιτώντας τον. «Την συνάντησα κάπου και της χτύπησα τον ώμο.» ομολογεί η Ρόναν. «Εμαθα ότι ετοιμάζεις τις "Μικρές Κυρίες". Εγώ είμαι η "Τζο"». Αυτό της είπα. Δεν το συνηθίζω, αλλά το έκανα...» «Την ένιωσα. Γιατί αυτό είχα κάνει κι εγώ στην Εϊμι Πασκάλ και τη Sony όταν τους εξηγούσα την ιδέα μου» συμπληρώνει η Γκέργουιγκ. «Ηταν πολύ πριν σκηνοθετήσω το "Lady Bird΅. Δεν ήμουν στην κορυφή της λίστας τους, δεν ήμουν στην κορυφή λίστας κανενός παραγωγού ή στούντιο. Ομως τους είπα, απλά, ότι πρέπει να το κάνω εγώ.» «Δεν συνηθίζω να εμφανίζομαι σε γραφεία και να διεκδικώ κάτι. Και τώρα που την ξέρω, ούτε η Σίρσα το συνηθίζει. Οπότε χαίρομαι για το θάρρος και το πάθος που δείξαμε. Ετσι έγινε η ταινία...»
Το Top 10 του Flix για το 2020:
