Η υπερφόρτωση ταινιών κάθε κινηματογραφική εβδομάδα, είναι λογικό να έχει ως επακόλουθο ταινίες που χάνονται, ταινίες που βγαίνουν χωρίς την παραμικρή διαφήμιση, ταινίες (όπως οι περισσότερες από τις παρακάτω) που λίγοι είδαν, ακόμη λιγότεροι ξέρουν ότι υπάρχουν. Κι, όμως, θα δείτε τις περισσότερες από αυτές να φιγουράρουν στις καλύτερες της χρονιάς (μαζί και μια που είναι μέσα στις τρεις τουλάχιστον ταινίες της χρονιάς, αλλά στην Ελλάδα βγήκε σε εντελώς λάθος ημερομηνία και προσπεράστηκε..).
Με κάποιο τρόπο, η παρακάτω λίστα, που θα μπορούσε να είναι και μεγαλύτερη, λειτουργεί και ως μια ωραία πρόταση για το μέλλον. Ταινίες που δεν προσέξατε την πρώτη φορά, αλλά μπορεί να ήταν οι αγαπημένες σας.
Και μην ξεχνάτε: Flix Top Ten 2018: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς!
Σημείωση: Πατώντας πάνω στον τίτλο της κάθε ταινίας διαβάζετε ολόκληρη την κριτική του Flix.
Αδελφικοί Εχθροί (Frères Ennemis) του Νταβίντ Ελοφέν
Διάφανη πικρή οπτική (και κριτική) μιας κοινωνίας και μιας χώρας που νιώθει πιο ασφαλής όταν παραμένει με τα τραύματά της ανοιχτά.
Ακρότητες (First Reformed) του Πολ Σρέιντερ
Αυστηρό, σκοτεινό και απόλυτα συμφιλιωμένο με την pulp πλευρά του, το νέο φιλμ του Πολ Σρέιντερ είναι ατελές αλλά και συναρπαστικό, όπως ακριβώς και ο ήρωάς του.
Ανυπακοή (Disobedience) του Σεμπάστιαν Λέλιο
Το αγγλόφωνο ντεμπούτο του Σεμπάστιαν Λέλιο («Gloria», «Μια Φανταστική Γυναίκα») ανοίγει και κλείνει με το επιβλητικό κήρυγμα δύο ραβίνων για όλα όσα ενώνουν και χωρίζουν τους ανθρώπους από τους αγγέλους και τα κτήνη. Και κάπου ανάμεσα σιγοβράζει μια υπόκωφη ερωτική ιστορία που απειλεί να καταργήσει τα σύνορα ανάμεσα στον κόσμο όπου γεννιόμαστε κι εκείνον που επιλέγουμε για τον εαυτό μας.
Από τις δυστοπίες του Τζον Κάρπεντερ και τον σωματικό τρόμο του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ μέχρι το «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος» και το πιο πρόσφατο «Ex Machina», ο Γουανέλ κουβαλά περήφανα τις αναφορές του σε δεκάδες φιλμ του είδους, ενσωματώνοντάς τις ωστόσο στο δικό του βρώμικο cult όραμα και αξιοποιώντας και με το παραπάνω το περιορισμένο του budget.
Το Απώτατο Σημείο της Ανθρωπότητας (The Farthest) της Εμερ Ρέινολντς
Το διάστημα, ο άνθρωπος, ένα ολόκληρο άγνωστο συναρπαστικό σύμπαν και ο παιδικός ενθουσιασμός κάθε νέας ανακάλυψης δίνουν την ευκαιρία στην Εμερ Ρέινολντς μα δημιουργήσει μια κοινότυπη αφηγηματικά αλλά έντονη και ειλικρινά συναισθηματική καταγραφή των έργων και των ημερών των δύο διαστημόπλοιων «Voyager».
Το Ατελιέ (L'Atelier) του Λοράν Καντέ
Ο Ρομπέν Καμπιγιό και ο Λοράν Καντέ επαναλαμβάνουν το «πείραμα» του σπουδαίου «Ανάμεσα στους Τοίχους» φτιάχνοντας ένα πορτρέτο μιας νεολαίας που προσπαθεί να αλλάξει τον κόσμο.
Κορίτσι (Girl) του Λούκας Ντοντ
To πολυβραβευμένο ντεμπούτο του Λουκάς Ντοντ, ένας ύμνος στην εφηβική αγωνία, τη διαφορετικότητα και τη σημασία της διεκδίκησης ταυτότητας με κάθε τρόπο.
Γλυκιά Πατρίδα (Sweet Country) του Γουόρικ Θόρντον
Με αφετηρία αληθινά περιστατικά που συγκλόνισαν την Αυστραλία της δεκαετίας του 1920, ο Γουόρικ Θόρντον συνθέτει ένα μοντέρνο, απόλυτα επίκαιρο, γουέστερν, ύμνο στην ανθρωπιά και την ελευθερία και ταυτόχρονα αιχμηρή καταγγελία απέναντι στη βία κάθε μορφής εξουσίας.
Γουέστερν (Western) της Βαλέσκα Γκρίζεμπαχ
Με ένα καστ μη επαγγελματιών ηθοποιών και το μαγνητικό πρόσωπο του Μαίνχαρτ Νόιμαν να τον μεταμορφώνει στον ιδανικό πρωταγωνιστή αυτής της ιστορίας, η Γκρίζεμπαχ στήνει δίχως βιασύνη ένα κινηματογραφικό μωσαϊκό που καταγράφει πειστικά την διαδρομή των σχέσεων, την πάροδο του χρόνου, την ζύμωση των διαφορετικών χαρακτήρων, απλά και μόνο από την συνύπαρξή τους.
Η Διαπαιδαγώγηση της Κάμερον Ποστ (The Miseducation of Cameron Post) της Ντέζιρε Ακαβαν
Μελαγχολική, ευαίσθητη αλλά και κατά στιγμές αρκετά γνώριμη, η «Διαπαιδαγώγηση της Κάμερον Ποστ» κοιτάει διακριτικά αλλά με κατανόηση τους ήρωές της στο ταξίδι μετά από μια επώδυνη και απότομη ενηλικίωση.
Ο Διπλός Εραστής (L' Amant Double) του Φρανσουά Οζόν
Από τις εξωφρενικές ερμηνείες, τη μουσική κι ένα πλήθος σκηνών και κινηματογραφικών (ή μη – θυμηθείτε τις λέξεις «strap on dildo») βοηθημάτων, το «L'Amant Double» είναι μια ταινία για θεατές που δεν φοβούνται να αποδεχτούν την υπερβολή κι ένα cult classic εν τη γενέσει!
Ο Θάνατος του Στάλιν (The Death of Stalin) του Αρμάντο Ιανούτσι
Ο δημιουργός του «Veep», Αρμάντο Ιανούτσι, διασκευάζει το ομώνυμο γαλλικό κόμικ σε μια ισοπεδωτική πολιτική σάτιρα για τα παράλογα κι επικίνδυνα παιχνίδια της Ιστορίας και της εξουσίας.
Καλπάζοντας με το Oνειρο (The Rider) της Κλόε Ζάο
To μεγάλο βραβείο στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών του Φεστιβάλ Καννών, η Χρυσή Αθηνά του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας, ένα αποκαλύπτικό ταξίδι στη μεγάλη Americana της ανθρώπινης ψυχής.
Οι Κληρονόμοι (Las Herederas) του Μαρσέλο Μαρτινέσι
Mια πρώτη ταινία φτιαγμένη με ψυχή, οξυδέρκεια, αγάπη και θάρρος, με μια νέα ματιά στο παλιό, μια δροσερή τόλμη προς το παρωχημένο, μια αίσθηση ελευθερίας εκεί όπου την περιμένεις λιγότερο: στη φυλακή των παραδόσεων και της ρουτίνας. Μια ταινία που σπάει τις συμβάσεις, χωρίς θόρυβο.
Με την πρόφαση του whodunit θρίλερ, υπνωτική ατμόσφαιρα και δύο καθηλωτικές ερμηνείες, ο πρωτοεμφανιζόμενος Μάικλ Πιρς χτίζει μία σκοτεινή, φροϋδική διατριβή για το τέρας που όλοι κρύβουμε μέσα μας.
Ο Πάνος Κοσμάτος επενδύει στην αγάπη του για τις ταινίες τρόμου και παραδίδει μια ιστορία εκδίκησης λουσμένη στο αίμα, το ρομαντισμό και την ίσως καλύτερη ερμηνεία του Νίκολας Κέιτζ.
Μετά το Χωρισμό (Jusqu'à la Garde) του Ξαβιέ Λεγκράν
Με έντονη κοινωνική ματιά, διάθεση κατανόησης και έλλειψη κριτικής διάθεσης, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος του, το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του Ξαβιέ Λεγκράν ακολουθεί μια οικογένεια μετά την διάλυση στο δρόμο της εύρεσης ουσιαστικής επικοινωνίας, υπό την μόνιμη απειλή της βίας.
Το Νησί των Σκύλων (Isle of Dogs) του Γουές Αντερσον
Το νέο stop-motion animation του Γουές Αντερσον - ένα απολαυστικό, πανέμορφο και καυστικά πολιτικό σχόλιο πάνω στα ολοκληρωτικά καθεστώτα και τα κατοικίδια της ζωής μας.
The Disaster Artist του Τζέιμς Φράνκο
Η ταινία για τα γυρίσματα του «χειρότερου φιλμ όλων των εποχών» είναι η σαφής, ένδοξη και εξαντλητικά αστεία απάντηση του Τζέιμς Φράνκο σε όλους όσους κατά καιρούς τον αμφισβήτησαν.
Do it Yourself του Δημήτρη Τσιλιφώνη
Με αυτοπεποίθηση, αυτοσαρκασμό και όσα ρίσκα, πετυχημένα και μη, παίρνει από τη φύση του ένα ντεμπούτο, o Δημήτρης Τσιλιφώνης φτιάχνει μια - πράγμα όχι προφανές - ελληνική ταινία είδους.
Ονειρεύομαι σε Αλλη Γλώσσα (Sueño en Otro Idioma) του Ερνέστο Κοντρέρας
Φωτογενές από κάθε άποψη, από την υπέροχη φωτογραφία μιας φύσης που μοιάζει από μόνη της ικανή να κρατήσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια ταινία, μέχρι τους χαρακτήρες που έχουν όλοι τους την δική τους ιδιαιτερότητα και σεναριακή λάμψη, το «Ονειρεύομαι σε Αλλη Γλώσσα» είναι μια από εκείνες τις ταινίες που γοητεύουν πρώτα απ όλα με τις εικόνες τους.
Η Παρείσφρηση (BlacKkKlansman) του Σπάικ Λι
Με μια πολιτική κωμωδία τοποθετημένη στα '70ς, ο Σπάικ Λι επιτίθεται στον αμερικανικό ρατσισμό κάθε εποχής, απροκάλυπτα, έξω απ' τα δόντια και με ακαταμάχητο στιλ.
Περίπτωση Συνείδησης (No Date, No Signature) του Βαχίντ Ζαλιλβάντ
Το κοινωνικό θρίλερ του Βαΐντ Τζαλιλβάντ δεν έχει εύκολες απαντήσεις αλλά αποτυπώνει με φρεσκάδα και σύγχρονη οπτική την κρίση ηθικής που αντιμετωπίζει ένας επιτυχημένος ιατροδικαστής στη σημερινή Τεχεράνη.
Σκοτεινός Ποταμός (Dark River) της Κλιό Μπάρναρντ
Ο «Σκοτεινός Ποταμός» της Κλίο Μπάρναρντ δεν είναι ένας νέος «Εγωιστής Γίγαντας», δεν παύει, όμως, να είναι μια συνεπής και σε πολλά σημεία δυνατή ταινία που ανανεώνει το ενδιαφέρον και τις προσδοκίες μας για ακόμα σπουδαιότερα πράγματα από τη σκηνοθέτη στο μέλλον.
Στις Τρεις Κορυφές (Three Peaks) του Γιαν Ζαμπέιλ
Ενα «αθώο» αγοράκι αποδεικνύεται η «ανωτέρα βία» σε τούτο το καθηλωτικό δράμα σχέσεων σε αλπικό φόντο.
Οι Στάχτες Μιας Αγάπης (Ash is Purest White) του Ζία Ζάνγκε
Ο Ζία Ζάνγκε επιστρέφει στην προβληματική του χρόνου, της σύγκρουσης της παράδοσης με τον βίαιο εκμοντερνισμό, και στα ποπ τραγούδια, εδώ με οδηγό του μια γυναίκα που αγαπάει κι αυτός είναι ο μοναδικός της τρόπος να επιβιώνει.
Του Θεού η Χώρα (God's Own Country) του Φράνσις Λι
Βαθιά συγκινητικό, ρεαλιστικό μα κι ανέλπιστα λυρικό και πάνω απ όλα ελπιδοφόρο, το «God’s Own Country» δεν συστήνει απλά έναν ταλαντούχο δημιουργό, μα όπως και το «Moonlight», φέρνει το queer σινεμά στο (mainstream) προσκήνιο δίχως να θυσιάζει τίποτα από την δύναμη ή την μαχητικότητά του, μα δίνοντας την ίδια σημασία στο μήνυμα όσο και στο σινεμά.
Με μια μεταφυσική προσέγγιση του μοιραίου, που είχε να οπτικοποιηθεί στον κινηματογράφο τόσο αποκαλυπτικά από την εποχή του Κισλόφσκι, το Foxtrot είναι ένα πολυμορφικό παζλ, ένα πείραμα στην τεχνική και τη φόρμα, ένας βουβός σπαραγμός για μια χώρα στην οποία οι συρράξεις κι η απώλεια έχουν εντυπωθεί στο συλλογικό ασυνείδητο, μα πάνω απ’ όλα ένας χορός για την αέναη διαδοχή της ζωής και του θανάτου.
Ενα Αστέρι Γεννιέται (A Star is Born) του Μπράντλεϊ Κούπερ
Το τρίτο remake της διαχρονικής και αξεπέραστης ιστορίας ενός καταδικασμένου έρωτα στον λαμπερό κόσμο του θεάματος αποκαλύπτει το σκηνοθετικό ταλέντο του Μπράντλεϊ Κούπερ και –κυρίως- επανασυστήνει θριαμβευτικά τη Lady Gaga ως κινηματογραφική πρωταγωνίστρια.
