Εχοντας μονάχα άλλη μία μεγάλου μήκους ταινία στο ενεργητικό του, το διεκπεραιωτικό «Insidious: Chapter 3» (2015), που σίγουρα δεν μας είχε προετοιμάσει για το νέο του αυτό σκηνοθετικό πόνημα, ο Αυστραλός σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός Λι Γουανέλ έρχεται με το «Upgrade» για να παραδώσει ένα ιδανικό midnight movie, από αυτά που κάθε φεστιβάλ θα σκότωνε για να έχει στο πρόγραμμά του, όπως αποδεικνύει και το βραβείο κοινού που απέσπασε στο σχετικό τμήμα του SXSW.
Σε ένα απροσδιόριστο μέλλον, ο μηχανικός αυτοκινήτων Γκρέι Τρέις αντιστέκεται ακόμα σθεναρά στην εισβολή της τεχνολογίας στη ζωή του. Μετά την εν ψυχρώ δολοφονία της γυναίκας του, όμως, κατά τη διάρκεια μιας βίαιης ληστείας που άφησε και τον ίδιο παράλυτο από το κεφάλι και κάτω, θα δεχτεί την πρόταση ενός δισεκατομμυριούχου εφευρέτη να συμμετάσχει σε μια πειραματική θεραπεία που θα «αναβαθμίσει» το κορμί του. Μόνο που η εν λόγω θεραπεία, ένα εμφύτευμα τεχνητής νοημοσύνης που ελέγχει το σώμα του με την καθοδήγηση του εγκεφάλου του, έχει μερικές αλλόκοτες παρενέργειες, καθώς όχι μονάχα του μιλά, αντιληπτό αποκλειστικά από εκείνον, αλλά χαρίζει στον Γκρέι μοναδικές σωματικές ικανότητες και τη δυνατότητα να αναζητήσει τους υπεύθυνους για τον θάνατο της γυναίκας του. Μέχρι που θα αρχίσει να διεκδικεί την ανεξαρτησία του.
Με αφετηρία ένα κλασικό θρίλερ εκδίκησης, απλά με φουτουριστικό περιτύλιγμα, το «Upgrade» αγκαλιάζει από νωρίς τις b-movie καταβολές του και τις πολυάριθμες επιρροές του στον τρόπο που συνδυάζει ρετρό αισθητική διάθεση, χιούμορ, καταιγιστική δράση, ακόμα και απολαυστικές σκηνές σπλάτερ και… πολεμικών τεχνών, σε μια ιστορία για τη σύνδεση της τεχνολογίας με το ανθρώπινο σώμα που δεν παίρνει ωστόσο ποτέ τον εαυτό της απόλυτα στα σοβαρά. Από τις δυστοπίες του Τζον Κάρπεντερ και τον σωματικό τρόμο του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ μέχρι το «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος» και το πιο πρόσφατο «Ex Machina», ο Γουανέλ κουβαλά περήφανα τις αναφορές του σε δεκάδες φιλμ του είδους, ενσωματώνοντάς τις ωστόσο στο δικό του βρώμικο cult όραμα και αξιοποιώντας και με το παραπάνω το περιορισμένο του budget.
Το fun είναι εγγυημένο, ωστόσο η τελική αποκάλυψη παραμένει απογοητευτικά προβλέψιμη σε σχέση με τα όσα ευφάνταστα προηγήθηκαν, ενώ το μηδενιστικό προειδοποιητικό μήνυμα για τις βλαβερές συνέπειες της τεχνολογίας και της αυτοματοποίησης φαντάζει ελαφρώς απλοϊκό.
