Εχοντας ήδη ακονίσει τα νύχια του στη βιτριολική σάτιρα της εξουσίας, βάζοντας στο στόχαστρο τόσο το αμερικανικό όσο και το βρετανικό πολιτικό σύστημα, με τα τηλεοπτικά «Veep» και «The Thick of It» αντίστοιχα, αλλά και με το κινηματογραφικό του ντεμπούτο «In the Loop», ο Σκωτσέζος Αρμάντο Ιανούτσι κάνει στροφή ανατολικά για την πιο μακάβρια εκστρατεία του έως τώρα, με ένα θανάσιμα ξεκαρδιστικό οδοιπορικό στις μηχανορραφίες της μεταπολεμικής Σοβιετικής Ενωσης, του οποίου μάλιστα η κυκλοφορία –κατά διαβολή ειρωνεία– απαγορεύτηκε στη Ρωσία, δύο μέρες πριν από την προγραμματισμένη έξοδό του στις αίθουσες.
«Ο Θάνατος του Στάλιν» αποτελεί ταυτόχρονα την πρώτη φορά που ο Ιανούτσι αποφασίζει να αφήσει τη σύγχρονη πολιτική σκηνή για μια ταινία εποχής, και το αποτέλεσμα αποτελεί περίτρανη απόδειξη ότι οι ανήθικες πρακτικές και οι σκοτεινές ραδιουργίες ως μέσο κατάκτησης της εξουσίας δεν διαφέρουν και πολύ, ασχέτως ιστορικής περιόδου και γεωγραφικών συντεταγμένων. Μόνο που εδώ, η διεκδίκησή της μπορεί να αποδειχθεί κυριολεκτικά ζήτημα ζωής και θανάτου.
Βασισμένος στο ομώνυμο κόμικ των Γάλλων Φαμπιάν Νουρί και Τιερί Ρομπέν, ο «Θάνατος του Στάλιν» ξετυλίγει τον απεγνωσμένο αγώνα δρόμου ανάμεσα στους υποψήφιους διαδόχους και τους συνεργάτες του Ιωσήφ Στάλιν για το πού θα τους βρει η επόμενη μέρα μετά την απώλεια του Γενικού Γραμματέα της ΕΣΣΔ, τη νύχτα της 5ης Μαρτίου του 1953, έπειτα από ένα σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο. Το αρχικό σοκ για τον θάνατο του πιο ισχυρού ανθρώπου της χώρας διαδέχεται η ανακούφιση για το πιθανό τέλος του απάνθρωπου κλίματος τρόμου που ο Στάλιν είχε καλλιεργήσει εξοντώνοντας όποιον τολμούσε να τον αμφισβητήσει, και στη συνέχεια η αγωνία για το σε ποια χέρια θα καταλήξει η ηγεσία και το τι μπορεί αυτό να σημαίνει για τις ανίερες συμμαχίες και αντιπαλότητές του περίγυρού του.
Με βασικά πιόνια στη σχεδόν σουρεαλιστική αυτή παρτίδα απονενοημένης στρατηγικής τον αρχηγό των μυστικών υπηρεσιών, Λαυρέντι Μπέρια, τον προσωρινό αναπληρωτή Γενικό Γραμματέα Γκεόργκι Μαλένκοφ και τον δολοπλόκο πολιτικό Νικίτα Χρουστσόφ (και γκεστ σταρ τα τέκνα του μακαρίτη δικτάτορα), ο Ιανούτσι σκιαγραφεί τις απελπισμένες προσπάθειές τους για την υπεροχή ως ένα απολαυστικό όσο και θανατηφόρο μείγμα ανοησίας, φιλοδοξίας και επιβίωσης με ουκ ολίγα παράπλευρα θύματα. Ο κωμικός συγχρονισμός, οι δηλητηριώδεις ατάκες και ο ρυθμός πολυβόλου είναι σχεδόν δεδομένα για τα ταλέντα του Ιανούτσι, και ο «Θάνατος του Στάλιν» δεν απογοητεύει, «κλειδώνοντας» άκρως αποτελεσματικά το θαυματουργό καστ, τους σαρκαστικούς διαλόγους και τους αυτοσχεδιασμούς των ηθοποιών με το εξεζητημένο ύφος μιας τραγικοκωμωδίας εποχής, χωρίς μάλιστα να αποφεύγει τις πιο σκοτεινές πτυχές της.
