Η ομάδα του Flix στο 59o Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης είναι οι Λήδα Γαλανού, Πόλυ Λυκούργου, Μανώλης Κρανάκης, Θοδωρής Δημητρόπουλος, Δημήτρης Δημητρακόπουλος, Ρόμπυ Εκσιέλ και Τάσος Χατζηευφραιμίδης.
Το ελληνικό σινεμά του Φοίβου
Ο Φοίβος Δεληβοριάς - φανατικός σινεφίλ και φέτος στη Θεσσαλονίκη ως μέρος του τμήματος της Αγοράς - έδωσε χθες βράδυ ένα live με τραγούδια από τον κινηματογραφικό κόσμο. Από τη «Φαίδρα» του Ζιλ Ντασέν, μέχρι το «Ο Χαμένος τα Παίρνει Ολα» του Νίκου Νικολαΐδη και τους «Αισθηματίες» του Νίκου Τριανταφυλλίδη μέχρι τους «7 Θυμούς» του Χρήστου Βούπουρα, το soundtrack της βραδιάς ήταν μελετημένο και υπέροχα ενορχηστρωμένο Π.Λ.
Ο Γιάννης Βεσλεμές έχει το εγχειρίδιο...
Λίγο πριν συναντήσουμε τον Πανάγα τον Παγάνα στην οθόνη, ο Γιάννης Βεσλεμές προλόγισε την ανθολογία «Εγχειρίδιο Αναγνώρισης του Κακού», συμβάλλοντας σχεδόν όσο και οι ταινίες στο να γίνει το βράδυ μας διασκεδαστικά τρομακτικό. Παραγωγή του drafthouse, ένα omnibus φολκλόρ τρόμου από σκηνοθέτες διαφορετικών εθνικοτήτων και καταβολών, από τους Aυστριακούς Βερόνικα Φραντς και Σέβεριν Φιάλα του «Goodnight Mommy», ως τον Βρετανό Πίτερ Στρίκλαντ, το «Εγχειρίδιο...» έφερε, μετά την Αμερική κι ένα γύρο σε διεθνή φεστιβάλ και στη Θεσσαλονίκη, λαϊκές ιστορίες πνευμάτων και καλικάντζαρων. Ο Βεσλεμές μίλησε εκτεταμένα πριν την αρχή της ταινίας, «γιατί η προβολή θα τελειώσει αργά και δεν θέλουμε να σας κουράσουμε, αν θέλετε να πούμε κι άλλα θα είμαι στα διάφορα μπαρ,» με γνώση και κύρος και fun για ένα είδος που όχι απλώς φαίνεται ότι αγαπά, αλλά ήδη απογείωσε με τη δική του «Νορβηγία» πριν τέσσερα χρόνια. Περιέγραψε τη διαδικασία της ομαδικής, αμερικανικής παραγωγής (συμπαραγωγός η Faliro House του Χρήστου Β. Κωνσταντακόπουλου), τον τρόπο με τον οποίο οι θρύλοι και οι διαφορετικές καλλιτεχνικές ματιές συναντήθηκαν σ' έναν κοινό τόπο. «Αν περιμένετε κάτι πολύ τρομακτικό, θα απογοητευτείτε. Αν περιμένετε κάτι πολύ φεστιβαλικό, θα απογοητευτείτε». Αυτό με το οποίο σίγουρα δεν απογοητευόμαστε, είναι το σκοτεινό κέφι κι ο ξεκάθαρος ρομαντισμός του Βεσλεμέ, που ελπίζουμε να δούμε σύντομα σε μια νέα, ολόδική του, μεγάλου μήκους ταινία. Λ.Γ.
Είναι «Ο Ενοχος» Γκούσταβ Μέλερ η καλύτερη ταινία του φεστιβάλ;
O Aσγκερ ξεκινά τη βάρδιά του στα επείγοντα τηλεφωνήματα της αστυνομίας. Δεν είναι αυτή η δουλειά του. Κανονικά, θα έπρεπε να είναι έξω, στη δράση. Αύριο είναι η δίκη του. Οι δημοσιογράφοι έχουν βρει το κινητό του, τον παρενοχλούν για μια δήλωση. Ο Ασγκερ δουλεύει στα τηλέφωνα γιατί είναι τιμωρημένος και υπό περιορισμό. Τι έχει κάνει; Είναι ένοχος; Θα τον υπερασπιστεί ο συνεργάτης του; Θυμάται τι πρέπει να πει; Τα τηλέφωνα χτυπούν. Αυτή είναι η μεγαλύτερη τιμωρία – να χάνει το χρόνο του πίσω από ένα γραφείο απαντώντας σε μεθυσμένους κι ανόητους. Μέχρι που στην άλλη άκρη της γραμμής ακούει την πνιγμένη, τρομοκρατημένη φωνή της Ιμπεν. Του μιλάει με κώδικα, σαν να έχει καλέσει τη μικρή της κόρη, ενώ στην πραγματικότητα εκπέμπει SOS. Ο πρώην άντρας της βγήκε από τη φυλακή, κι μετά από ένα βίαιο επεισόδιο με τα παιδιά, την απήγαγε. Ο Ασγκερ βρίσκεται στο ακουστικό κι η Ιμπεν σ' ένα λευκό βαν που τρέχει προς άγνωστη κατεύθυνση και προς το θάνατό της.
O Γκούσταβ Μέλερ, στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, καταθέτει ένα μικρό αριστούργημα. Ενα masterclass στο χτίσιμο του κινηματογραφικού σασπένς με ένα εύρημα κι απλά, γερά δομικά υλικά. Η ιδέα θέλει την κάμερα να μη βγαίνει ποτέ από τα γραφεία της Αμεσου Δράσης. Ενας αστυνομικός, ένα τηλέφωνο, μία «ταινία δωματίου». Αν αυτό όμως συνήθως επιφυλλάσει παγίδα, θεατρικότητα, εγκλωβισμό, η σκηνοθεσία του Μέλερ εγγυάται να μην νιώσεις ποτέ τίποτα από αυτά. Αντιθέτως, επί 90 λεπτά βρίσκεσαι στην άκρη της καρέκλας σου με κομμένη την ανάσα. Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Flix εδώ. Π.Λ.
Στον αστερισμό του sold-out.
Η Τρίτη σημαίνει παραδοσιακά και την μέση του φεστιβαλικού μαραθώνιου ή, εναλλακτικά, την στιγμή που τα sold-out αρχίζουν να κάνουν όλο και πιο δύσκολη την διαμόρφωση του εκάστοτε επιθυμητού προγράμματος. Ωστόσο, αυτή είναι η καλύτερη ευκαιρία για να ανακαλύψει κανείς τα κρυμμένα διαμάντια του φεστιβάλ ή να επενδύσει ακόμα περισσότερο στα πιο ιδιαίτερα κομμάτια και εξόχως ιστορικά του φετινού προγράμματος, όπως το πολυσυζητημένο πλήρες αφιέρωμα στο ελληνικό queer σινεμά αλλά και αφιέρωμα «Προτού ξεσπάσει το κύμα», το οποίο εστιάζει στις κομβικές στιγμές του ρουμάνικου σινεμά που οδήγησαν στην έκρηξη του μεταγενέστερου κινηματογραφικού κύματος της χώρας. Δ.Δ.
O φεμινισμός αλλιώς
Το ντεμπούτο της Μεριέμ Μπενμαρέκ «Σοφία» διαγωνίζεται με αξιώσεις για ένα μεγάλο βραβείο στο 59ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ερχόμενο ήδη βραβευμένο από τις Κάννες με το βραβείο σεναρίου στο τμήμα «Ενα Κάποιο Βλέμμα». Στο κέντρο του βρίσκεται μια ανύπαντρη μητέρα που προσπαθεί να νικήσει ένα ολόκληρο σύστημα, στον πυρήνα του η πεποίθηση της δημιουργού του ότι ο φεμινισμός και η διεκδίκηση των δικαιωμάτων της γυναίκας δεν μπορεί να είναι ίδια σε ολόν τον κόσμο. «Κάθε χώρα έχει τις ιδιαιτερότητές της και παράγοντες που επηρεάζουν ακόμη και τον τρόπο με τον οποιό διεκδικείς αυτά που σου ανήκουν. Ο φεμινισμός της Δύσης είναι πολύ καλός, αλλά δεν είναι ο μόνος και δεν μπορεί να εφαρμόζεται αδιάκριτα». Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Sofia». Μ.Κ.
Προσοχή στις λεπτομέρειες
«Genesis» ή «Genesis»; «Savage» ή «Savage»; Πριν την επιλογή της κατάλληλης προβολής, διπλοτσεκάρετε ότι έχετε επιλέξει όντως την ταινία που επιθυμείτε γιατί φέτος παρατηρείται το φαινόμενο ταινίες να έχουν απόλυτα όμοιους τίτλους. Στην πρωτότυπη γλώσσα τους και στην ελληνική μετάφραση οι ομοιότητες λιγοστεύουν, όμως όσοι επιλέξουν με γνώμονα την αγγλική, διεθνή ονομασία των φιλμ ενδέχεται να βρεθούν προ εκπλήξεων μέσα στην αίθουσα. Δ.Δ.
Η αγάπη που λέει τ' ονομά της
Η ωραιότερη φωτογραφία της μέρας, με τη ζεστασιά και τη συνωμοτική διάθεση που έχει αρχίσει να χτίζει, καθώς ξετυλίγεται, το αφιέρωμα στον queer ελληνικό κινηματογράφο. Με τη νέα του ταινία, «Ακίνητο Ποτάμι», να έχει κάνει πρεμιέρα μια μέρα πριν, ο Αγγελος Φραντζής παρουσιάζει το «Μέσα στο Δάσος» (μαζί με την πρωταγωνίστριά του και στις δυο ταινίες, Κάτια Γκουλιώνη), ο Παναγιώτης Ευαγγελίδης το «Δίπτυχο - Η Αγάπη που δεν Λέει τ' Ονομά της», παρέα κι αγκαλιά. Λ.Γ.
Ολα τα faux pas ενός καλλιτεχνικού ντεμπούτου
Και ο λόγος για το «Εχεις τη Νύχτα», το οποίο προβλήθηκε χθες στο πλαίσιο του βασικού βαλκανικού προγράμματος του φεστιβάλ και χαρακτηρίστηκε από γενικόλογη αφήγηση, ποιητική ματιά που δεν υποστηρίζεται από την ιστορία του, ασταθή ρυθμός και μια ατυχώς ρηχή κοινωνική κριτική. Η άντληση έμπνευσης από την οικονομική κρίση των Βαλκανίων είναι κατανοητή (αν και προφανής, δε χρειαζόταν η εισβολή των ιστορικών ντοκουμέντων), όμως εδώ ο Ιβαν Σάλατιτς δείχνει πραγματικά να μην έχει τίποτα καινούριο να προσφέρει πέρα από μια κοινότυπη παραβολή για το παρόν και το (αβέβαιο) μέλλον. Δ.Δ.
Πλατεία Αριστοτέλους # Before Sunset
To 59ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με το βλέμμα του Flix.gr
