Η ομάδα του Flix στο 59o Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης είναι οι Λήδα Γαλανού, Πόλυ Λυκούργου, Μανώλης Κρανάκης, Θοδωρής Δημητρόπουλος, Δημήτρης Δημητρακόπουλος, Ρόμπυ Εκσιέλ και Τάσος Χατζηευφραιμίδης.
Επάγγελμα: Animator
«Μεγάλωσα με τις ταινίες του Ουόλτ Ντίσνεϊ, θυμάμαι μάλιστα ότι είχα δει τρεις φορές τον Πίτερ Παν, ως παιδάκι, στον κινηματογράφο Παλλάς, εδώ στη Θεσσαλονίκη, και με έψαχναν οι γονείς μου. Οφείλω, επίσης, να πω ότι είμαι τρομερά διστακτικός απέναντι στο 3D animation, το οποίο προσφέρει μεν πολλές δυνατότητες, αλλά οδηγεί πολλούς σκηνοθέτες στη ψευδαίσθηση ότι μπορούν να πετύχουν το οτιδήποτε μόνο με τη χρήση του υπολογιστή, χωρίς να εμβαθύνουν στην ουσία και τα καταστατικά στοιχεία του animation.» Ο Ιορδάνης Ανανιάδης, πολυβραβευμένος έλληνας animator και καλεσμένος του φεστιβάλ, αναλύει τις επιρροές και τις επιφυλάξεις του στο πλαίσιο του masterclass που παρέδωσε στην αίθουσα Παύλος Ζάννας, με αφορμή το αφιέρωμα στο συνολικό έργο του που παρουσιάζει φέτος το φεστιβάλ. Δ.Δ.
«Ο Αγγελος πάντα κάνει γύρισμα σε τόπους που έχουν λόγο»
Η Κάτια Γκουλιώνη, πρωταγωνίστρια στο «Ακίνητο Ποτάμι» του Αγγελου Φραντζή έδωσε χθες εξαιρετικές απαντήσεις στο Q&A με το κοινό για τη δυσκολία των γυρισμάτων στους -20 βαθμούς του Αρκτικού Κύκλου. «Ο Αγγελος ξέρει πολύ καλά τι κάνει και γιατί επιλέγει τα location των ταινιών του, όπως τα επιλέγει. Αν ο ηθοποιός δεν βιώσει πραγματική τη συνθήκη, αν δεν περάσει από αυτή τη διαδικασία, δε φτάνει στο αποτέλεσμα που πρέπει. Ο Αγγελος δεν κινηματογραφεί απλώς ωραία χιονισμένα τοπία στο «Ακίνητο Ποτάμι». Οταν κρυώνεις τόσο πολύ, μέσα στο κεφάλι σου νιώθεις να γίνεται... καύσωνας. Αυτό συνέβη στην ηρωίδα μου, αυτό συνέβη στο ζευγάρι...» Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Ακίνητο Ποτάμι». Π.Λ.
Το «Ισόβιοι Δεσμώτες» είναι 4-5 ταινίες για το τέρας της διπλανής πόρτας
Ο Νεοϋορκέζος Αρον Σίμπεργκ δεν κάνει μια ταινία για το φόβο του διαφορετικού: κάνει τέσσερις με πέντε και τις βάζει τη μια μέσα στην άλλη, σαν μια μπάμπουσκα της ιστορίας των b-movies, του τρόμου και των ανθρώπινων κοινωνικών διακρίσεων. Και καταλήγει με μια πνευματώδη κωμωδία - πολιτική δήλωση, έστω κι αν τακτικά ενδίδει στη σαχλαμάρα. Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix. Λ.Γ.
Στηβ Κρικρή, που είναι αυτή η λίμνη;
Στο «The Waiter» του Στηβ Κρικρή, ένα κομβικό κομμάτι της πλοκής συμβαίνει σ' ένα καταπράσινο δάσος που καταλήγει σε μια λίμνη στις όχθες της οποίας περιπλανιούνται άγρια άλογα. Οταν η κάμερα πλησίασε από ψηλά σ' ένα bird-eye-view πλάνο, ένιωσες ότι το Ολύμπιον κράτησε την αναπνοή του από την ομορφιά. Που είναι αυτό το μέρος; Ψάξαμε και το βρήκαμε: η λίμνη Δόξα στο Φενεό. Τώρα θέλουμε να πάμε. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «The Waiter». Π.Λ.
Touch me Not #1
Νέα φιλόδοξη σκηνοθέτης κερδίζει την Χρυσή Αρκτο με την πρώτη (κι αρκετά τολμηρή) ταινία της, αλλά όταν τη ρωτάς πώς αντιμετωπίζει το ευρωπαϊκό σινεμά τη γυναίκα (εντός κι εκτός οθόνης) παίρνεις την εξής απάντηση: «Είναι πολύ σύνθετη η ερώτησή σας. Προτιμώ να σας απαντήσω με μέιλ. Εχετε μια κάρτα;». Εχουν προηγηθεί χειμαρρώδεις απαντήσεις που φλερτάρουν με την αγόρευση και δεν επιτρέπουν στο συνομιλητή της να παρεμβληθεί, να ρωτήσει, ούτε να αναπνεύσει στ' αλήθεια. Κρίμα να προτείνεις μία ταινία που θα συζητηθεί, να έχεις προφανώς υπόβαθρο, αλλά να είσαι τόσο ... touch me not. Π.Λ.
Touch me Not #2
«Ηθελα να ανοίξω έναν διάλογο με αυτή την ταινία. Ελπίζω μετά την ταινία να συνεχίσουμε αυτόν τον διάλογο μαζί». Η Αντίνα Πιντίλιε, νικήτρια της Χρυσής Αρκτου στο πιο πρόσφατο φεστιβάλ Βερολίνου, προλογίζει συγκινημένη την προβολή της ταινίας της «Touch Me Not» στο κοινό του φεστιβάλ. Επειτα ζητάει ευγενικά την άδεια του κοινού να το φωτογραφήσει. Σηκώνει ντροπαλά το κινητό και κοιτάει χαμογελαστή το αποτέλεσμα στην οθόνη. Τελικά στις προβολές του φεστιβάλ, τα συναισθήματα μεταξύ θεατών και δημιουργών είναι αμφίδρομα. Δ.Δ
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Touch Me Not» του Αντίνα Πιντίλιε
Στην Ελλάδα η ζωή δεν μοιάζει με σινεμά
Την ίδια ώρα που οι sold out αίθουσες του Φεστιβάλ προτείνουν ανοχή στη διαφορετικότητα και ειδικά φέτος εμπνέονται από την έννοια της «ευσπλαχνίας», η είδηση πως ένας οδηγός λεωφορείου στη Στάση Αγορά της Θεσσαλονίκης, λίγα μόλις μέτρα από τους χώρους του Φεστιβάλ, απαίτησε από μια παρέα μιρκών προσφύγων που πήγαιναν στην προπόνησή τους στο kung fu στο Παλαιόκαστρο να κατέβουν από το λεωφορείο, προκαλεί βαθιά θλίψη. Επιτείνοντας αυτό που όλοι συζητούν από την άνεση των λεωφορείων που δεν θα τους πετάξουν ποτέ έξω, πως αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ. Μ.Κ,
Never being boring, never being bored
Στο καθιερωμένο πάρτι του cinemagazine χορέψαμε μέχρι το πρωί, αποδεικνύοντας ότι «we were always hoping that, looking back, you could always rely on a friend...» Π.Λ.
To 59ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με το βλέμμα του Flix.gr
