Η ομάδα του Flix στο 59o Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης είναι οι Λήδα Γαλανού, Πόλυ Λυκούργου, Μανώλης Κρανάκης, Θοδωρής Δημητρόπουλος, Δημήτρης Δημητρακόπουλος και Τάσος Χατζηευφραιμίδης.
Στο διάολο το Netflix
«Στο διάολο το Netflix. Εννοείται πως δεν θα έκανα ταινία για μια online πλατφόρμα. Στο σινεμά περνάς την ώρα σου στο σκοτάδι. Είναι μια διαδικασία υπνωτική. Επιπλέον ως κινηματογραφιστής πρέπει να γνωρίζεις κάτι, πρόκειται για μια τέχνη, μια χειροτεχνία. Ολα αυτά μόλις διαγράφηκαν, με τη μεγαλύτερη οπισθοδρόμηση στην ιστορία του σινεμά, την αποκαλούμενη ψηφιακή επανάσταση και κανείς ποτέ δεν το λέει. Ολες αυτές οι ταινίες σε 50 χρόνια δεν θα υπάρχουν πουθενά. Εζησαν σ' έναν εικονικό κόσμο που έχουμε ερωτευτεί κεραυνοβόλα, που είναι βραχύβιος, που δεν έχει ζωή. Απλώς πολλοί άνθρωποι τρώνε σ' ένα διαδικτυακό τσιμπούσι - και κάποιοι κερδίζουν. Αν το σινεμά δεν επιβεβαιώνει την ύπαρξή του ως μια ξεχωριστή, διαφορετική οντότητα, θα πεθάνει. Ναι, αυτό το υποστηρίζω με πάθος γιατί είμαι τρομερά τσαντισμένος. Και με φρικάρει το πόσο μικρή είναι η ομάδα των ομοϊδεατών μου.» Ο Λάζλο Νέμες στο Flix για τη «Δύση» και για τη... δύση του σινεμά όπως το ξέραμε. Λ.Γ.
Εσύ πήγες Caritas Romana;
Δεν είμαστε τελείως σίγουροι αν το concept «ταινίες του διαγωνιστικού προγράμματος - κοινό θέμα - ένα εικαστικό έργο για την κάθε ταινία» που ξεκίνησε τα τελευταία δύο χρόνια είναι κάτι που αντιλαμβάνεται κανείς με καθαρότητα, κυρίως γιατί είναι πολύ λίγοι όσοι στο τέλος του Φεστιβάλ θα έχουν δει όλες τις ταινίες του τμήματος για να αποφασίσουν αν τα αντίστοιχα έργα «είδαν» με έμπνευση το περιεχόμενο της κάθε μίας. Ωστόσο, η εικαστική έκθεση που είναι το αποτέλεσμα του συγκεκριμένου concept στέκεται και αυτόφωτη, με έργα νέων Ελλήνων καλλιτεχνών, που ειδικά φέτος έχουν σαν βασική τους ιδέα την έννοια του «Caritas Romana». Βρίσκεται στην αποθήκη Β1 του Λιμανιού και χθες έκανε το επίσημο ανοιγμά της. Μ.Κ.
Το «Roma» του Αλφόνσο Κουαρόν, σύντομα (και) σε ένα σινεμά (πολύ) δίπλα σου
Το «Roma» του Αλφόνσο Κουαρόν, μια παραγωγή του Netflix, για το Netflix, βραβευμένο με το Χρυσό Λέοντα στη Βενετία, διεκδικητής σίγουρα των μεγάλων Οσκαρ της χρονιάς, έκανε την πρώτη του προβολή σε μεγάλη οθόνη στην Ελλάδα, στο ειδικά διαμορφωμένο (από άποψη ήχου) ειδικά για την προβολή Ολύμπιον. Από τις 13 Δεκεμβρίου η ταινία θα προβάλλεται σ' έναν κινηματογράφο της γειτονιάς σου, ναι, στην Αθήνα και άλλες πόλεις. Από το Netflix. Κι επίσης στο Netflix. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για την ταινία. Λ.Γ.
Στις ουρές
«Οσες ταινίες και να δεις, πάντα τρελαίνεσαι για αυτές που δεν είδες». Ενα ζευγάρι θεατών μπροστά μας περιμένει στην ουρά κρατώντας κατάλογο, ωρολόγιο πρόγραμμα και αμέτρητες χειρόγραφες σημειώσεις. Αυτό είναι το φεστιβάλ. Π.Λ.
O Χάιμε Ροσάλες θεωρεί το κοινό... εχθρό του
«Τις ταινίες μου, παρότι έχουν προσωπική γραφή και ασχολούνται με θέματα που με ενδιαφέρουν, τις κάνω για το κοινό. Το κοινό δεν είναι ο φίλος μου, είναι ο εχθρός μου με την έννοια ότι δεν θα με συγχωρήσει αν κάνω κάτι που δεν του αρέσει, καθώς αφιερώνει χρόνο και χρήμα σε μια ταινία. Όταν η ταινία μου Μοναξιά προβλήθηκε στις Κάννες, ήταν μια καταστροφή. Κατά γενική ομολογία δεν άρεσε ούτε στο κοινό, ούτε στους κριτικούς. Ωστόσο, έλαβα ένα μήνυμα από κάποιον θεατή που μου έγραφε πως η ταινία αυτή άλλαξε την ζωή του». Ο Χάιμε Ροσάλες, ένα από τα τιμώμενα πρόσωπα του φετινού φεστιβάλ στη συνέντευξη Τύπου για το αφιέρωμα στο έργο του. M.K.
To «Διαβολόψαρο» του του Πουτιπόνγκ Αρουνπένγκ συγκίνησε και τάραξε (και) τα νερά του Θερμαϊκού
Μετά τη Βενετία, το Τορόντο και το Σαν Σεμπαστιάν - η Θεσσαλονίκη. Με ένα απαράμιλλης ομορφιάς σινεμά μαγικού ρεαλισμού, που στους βυθούς του κρύβει ένα μεγαλόπρεπο πολιτικό μήνυμα, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του διευθυντή φωτογραφίας Πουτιπόνγκ Αρουνπένγκ πετάει το θεατή στα βαθιά και τον προ(σ)καλεί να μη φοβάται τα διαφορετικά πλάσματα. Π.Λ. Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Flix εδώ.
O μακρύς δρόμος για την αποδοχή
Το «Border» του Αλί Αμπάσι, όχι πολύ διακριτικά είναι η αλήθεια, επιχειρεί να στήσει αιχμηρή κοινωνική παραβολή για τη διαφορετικότητα (όσο αναπτύσσεται μέσα στο περιτύλιγμα μιας ταινίας τρόμου), όπως είχαμε επισημάνει και στην κριτική της ταινίας από τις Κάννες. Τι κρίμα λοιπόν που η προβολή στο Ολύμπιον συνοδεύτηκε από φωνές έκπληξης, επιφωνήματα αποδοκιμασίας και αμήχανα γελάκια στις πιο κρίσιμες σκηνές του φιλμ. Ο δρόμος για την αποδοχή ίσως είναι πιο μακρύς τελικά από όσο θέλουμε να ελπίζουμε. Δ.Δ.
Tα διαβολόψαρα, μην τα φοβάσαι
Στο Q&A που ακολούθησε της προβολής του «Manta Ray» («Διαβολόψαρο»), ο Πουτιπόνγκ Αρουνπένγκ, ταπεινά, λιττά και ουσιαστικά, μίλησε για την έμπνευση και τους συμβολισμούς της υπέροχης ταινίας του. «Υπάρχουν δύο κόσμοι στην ταινία μου: όσα θέλω να πω για την τραγική πραγματικότητα, αυτή των προσφύγων, κι όσα θέλω να διερευνήσω με τη φαντασία, με την κινηματογραφική μου γλώσσα. Σας ευχαριστώ που είπατε ότι περισσότερο αισθανθήκατε, παρά καταλάβατε, την ταινία μου. Αυτό προτιμώ. Κι εγώ όταν επισκέπτομαι ένα μουσείο και κοιτώ έναν πίνακα αφηρημένης τέχνης, μπορεί να μην καταλάβω τίποτα, αλλά αν νιώσω, αν συγκινηθώ, τότε αυτό μετρά περισσότερο. Τα “διαβολόψαρα” δεν τα ήξερα. Είμαι δύτης και το 2009 βούτηξα στη θάλασσα που ενώνει (χωρίζει;) τη χώρα μου από την Μιανμάρ. Ενα τεράστιο διαβολόψαρο ήρθε κατά πάνω μου, αλλά δεν με πείραξε. Επαθα ανακοπή. Δεν ήξερα τίποτα για αυτά. Μετά διάβασα ότι είναι άκακα, τρώνε μόνο πλαγκτόν. Κάπως έτσι γεννήθηκε η ιδέα της ταινίας. Για όσους έρχονται από τη θάλασσα και τους φοβόμαστε και τους διώχνουμε. Ενώ είναι άκακοι....» Π.Λ.
Η Νανούκ του Βορρά
«Είμαι λιγάκι καχύποπτη απέναντι στα συναισθήματα, δεν ξέρω αν μπορώ να τα εμπιστεύομαι», δήλωσε η Νανούκ Λέοπολντ στη συνέντευξη Τύπου, με αφορμή το αφιέρωμα που διοργανώνει το 59ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης στο έργο της Ολλανδέζας δημιουργού. Τις ταινίες της μπορείτε να τις εμπιστευτείτε άφοβα, πάντως... Μ.Κ.
Ταινίες και ταινίες, αφίσες και αφίσες
Για όσους δεν μπορούν να αποφασίσουν από τις συνόψεις του ταινιών που παρουσιάζονται στον κατάλογο του Φεστιβάλ, οι τοίχοι των Αποθηκών του Λιμανιού προσφέρουν έναν εναλλακτικό εικαστικό κατάλογο, γεμάτο με τις αφίσες των προβαλλόμενων φιλμ και πρόθυμο να βοηθήσει με έναν διαφορετικό τρόπο στην επιλογή της κατάλληλης ταινίας. Γιατί όχι; Το σινεμά είναι πάνω από όλα εικόνα. Δ.Δ.
La Flor, ημέρα 2η
Οι σαράντα ηρωικοί θεατές που παρακολούθησαν την προηγούμενη μέρα το πρώτο μέρος του 14ωρου έπους του «La Flor» επέστρεψαν σύσσωμοι για το δεύτερο μέρος της προβολής, μιας προβολής αυτή τη φορά χωρίς αποχωρήσεις και με το κοινό απόλυτα συντονισμένο πια στο σύμπαν της ταινίας. Στο δεύτερο μέρος του, το φιλμ του Μαριάνο Γινάς βυθίζεται στο είδος των ταινιών με κατασκόπους, γεμίζοντας την αφήγηση με τραγικές αγάπες και απότομες ενηλικιώσεις, όσο παρακολουθεί τις μόνιμα γνώριμες, αλλά πάντοτε διαφορετικές ηρωίδες του σε μια περιπέτεια που μεταφέρεται μέσω συνεχών αφηγηματικών εγκιβωτισμών στις τέσσερις γωνίες του κόσμου, από «κάπου στη Νότια Αμερική» μέχρι το ψυχροπολεμικό Βερολίνο και από το ομιχλώδες Λονδίνο μέχρι την παγωμένη Μόσχα. Ο ίδιος ο Γινάς κάνει φυσικά και πάλι την εμφάνισή του για να υπενθυμίσει στο κοινό τόσο το αφηγηματικό κόλπο της ταινίας όσο και τα απαραίτητα διαλείμματα που έπονται, πάντα με κέφι, πάντα με δημιουργικότητα και μόνιμα με οπτική που μπορεί μεν να κοιτά με νοσταλγία την ιστορία του σινεμά, παραμένει ωστόσο φρέσκια και εξαιρετικά σύγχρονη.
Αυτό δε που προκαλεί το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, πέρα από την χαμαιλεοντική ικανότητα του Γινάς να υιοθετεί αβίαστα την υφή και τα χαρακτηριστικά του κάθε είδους, είναι ο τρόπος που σταδιακά και οργανικά το «La Flor» δημιουργεί ένα ολοκληρωμένο προφίλ του ρόλου της γυναίκας στο σινεμά, το οποίο περιλαμβάνει τόσο την σκληρότητα όσο και την μελαγχολία, τόσο το προφανές όσο και το ύπουλα καινοτόμο. Το δε χιούμορ του δεν επιτρέπει ποτέ στο εγχείρημά του να γίνει πομπώδες, καθώς το «La Flor» δείχνει μόνιμα μια επίγνωση της ιδιαιτερότητας αλλά και της μοναδικότητάς του. Ανυπομονούμε για την ολοκλήρωση της προβολής στο τρίτο μέρος. Δ.Δ.
BιαΖΩ
Η ατμόσφαιρα στην Αριστοτέλους το μεσημέρι του Σαββάτου ήταν ηλεκτρισμένη. Οι διαδηλωτές/εθελοντές και μέλη της παράστασης που παρουσιάζει 13 ιστορίες βίας εναντίων των γυναικών βροντοφώναξαν το μήνυμα κατά της βίας κι υπέρ των γυναικών: μίλα! [τηλέφωνο 15900] Π.Λ.
To 59ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με το βλέμμα του Flix.gr
