Η ομάδα του Flix στο 59o Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης είναι οι Λήδα Γαλανού, Πόλυ Λυκούργου, Μανώλης Κρανάκης, Θοδωρής Δημητρόπουλος, Δημήτρης Δημητρακόπουλος και Τάσος Χατζηευφραιμίδης.
Στις πρωινές προβολές
Με... τοπίο στην ομίχλη. Π.Λ.
Το «Amanda» του Μίκαελ Χερς είναι μια ταινία για να σε ζεστάνει
Η 7χρονη Αμάντα μεγαλώνει στο Παρίσι με τη μαμά της: ο θείος της, ο 24χρονος Νταβίντ (Βενσάν Λακόστ), που ασχολείται με μικροδουλειές, airbnb και χαριτωμένα, αδέξια φλερτ, την αγαπάει πολύ, αρκεί να μην τον σκοτίζει. Οταν η μαμά τής Αμάντα, κάνοντας πικνίκ με φίλους στο πάρκο, δολοφονείται εν ψυχρώ σε τρομοκρατική επίθεση, ο Νταβίντ έχει ν' αντιμετωπίσει την απώλεια της αδελφής του, την ξαφνική εσωστρέφεια τής Αμάντα που προσπαθεί να εκλογικεύσει, στα επτά, ό,τι συνέβει, αλλά και με το πώς, από εκεί και πέρα, θα συνεχίσει η ζωή τους, ξαφνικά με τεράστιες ευθύνες. Μικρό, γλυκό, ρεαλιστικό και με τη λαμπερή σαν ήλιο Ιζόρ Μιλτριέ να γεμίζει την οθόνη με πεισματικό χαμόγελο. [Προβάλλεται ξανά στις 6 Νοεμβρίου στις 15:30 στο Ολύμπιον.] Λ.Γ.
Ζητείται επειγόντως Βαρδάρης.
Η αφύσικα ζεστή ατμόσφαιρα της πόλης και, ναι, μιλούμε κυριολεκτικά για την θερμοκρασία και όχι για την φεστιβαλική αύρα, κάνει δυστυχώς πολλές φορές ανυπόφορη και την ατμόσφαιρα εντός των αιθουσών, κι ας βρισκόμαστε μόλις στην πρώτη μέρα του φεστιβάλ. Δ.Δ.
24 καρέ το δευτερόλεπτο!
Το concept της φετινής αφίσας του φεστιβάλ (κομμάτια φιλμ μοιάζουν να χορεύουν, αποκαλύπτουν κρυφές εικόνες, γιορτάζουν σαν φεστιβαλικές κορδέλες) έχει πολύ επιτυχημένες ψηφιακές εφαρμογές. Στη μεγάλη οθόνη, όλα τα σήματα και οι επισημάνσεις (πχ το κλείσιμο των κινητών τηλεφώνων) του φεστιβάλ έχουν προσαρμοστεί με την εικαστική ταυτότητα των κινούμενων, «μπερδεμένων» φιλμ, υποστηρίζοντας ακριβώς όπως πρέπει την ιδέα της φετινής διοργάνωσης και δίνοντας χαρακτήρα στις προβολές. Π.Λ.
To αφιέρωμα στο Queer Ελληνικό Σινεμά ξεκίνησε
Ο Τάκης Σπετσιώτης στην προβολή του «Μετέωρου και Σκιά»
Το μεγαλύτερο, πιο fun και πιο πολιτικό αφιέρωμα του 59ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στο Queer Ελληνικό Σινεμά ξεκίνησε με την προβολή της ταινίας του Τάκη Σπετσιώτη «Μετέωρο και Σκιά» στο Ολύμπιον και συνεχίστηκε με τις ταινίες των Αθηνά Τσαγγάρη, Παντελή Παγουλάτου, Κυριάκου Χατζημιχαηλίδη και Αδάμ Καρυπίδη.
Η Αθηνά Τσαγγάρη παρουσιάζει τη «Διαρκή Αναχώρηση της Πέτρα Γκόινγκ»
Ο Κυριάκος Χατζημιχαηλίδης πριν την παρουσίαση του «Οι Ανδρες Δεν Κλαίνε»
Ο Αδάμ Καρυπίδης πριν την παρουσίαση του «Fuck Freud»
Ο Παντελής Παγουλάτος στην παρουσίαση του «Οταν Εχει Πανσέληνο, Κανείς Δεν Κοιμάται»
Βλέποντας ξανά ή πρώτη φορά τις ταινίες του αφιερώματος νιώθεις αναπόφευκτα μια συγκίνηση για τον τρόπο που το σινεμά νίκησε τη μαζική προκατάληψη μιας χώρας και μια οργή για όσα μοιάζουν ίδια ακόμη και σήμερα. Οπως επισήμανε ο Τάκης Σπετσιώτης για το σύνολο των 40 ταινιών που μέσα στο χρόνο καταγράφουν τη διάσταση μιας αφανούς κοινωνίας και προβλήματα που βλέπουμε γύρω μας ολοζώντανα και σήμερα, το λιντσάρισμα, το bullying, την ερωτική ιδιαιτερότητα, την απομόνωση. Μ.Κ.
«Στο Νεφέλωμα του Νεκρού Αλόγου» βρήκαμε τη ροή της ζωής
Το ντεμπούτο του Ταρίκ Ακτάς, με βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο, ήταν η έκπληξη της ημέρας στο Φεστιβάλ. Σ' ένα φιλμ αποσπασματικό, μια συλλογή σύντομων, συμβολικών σκηνών, ο Ακτάς κατάφερε να συστηθεί ως κάτι μεταξύ του Τούρκου Τέρενς Μάλικ και ενός επίδοξου Ταρκόφσκι από την Ανατολία - χωρίς, φυσικά, να φτάνει το ύψος κανενός από αυτούς τους σκηνοθέτες, αλλά δίνοντας μια υπόσχεση. Η ταινία ξετυλίγεται σε μια αγροτική περιοχή, με απέραντα χωράφια χρυσά από τα στάχυα, δίπλα στη φουρτουνιασμένη θάλασσα, γύρω από τα λιγοστά σπίτια-φάρμες μισοχτισμένα με ελενίτ. Εκεί ο Χάι περνά ένα «βάπτισμα» θανάτου, μέσα από στιγμές απόλυτα συνυφασμένες με τη ζωή στη φύση. Μια γέρικη φοράδα πεθαίνει κοντά στο πηγάδι και οι τοπικοί φορείς στοχάζονται για τη μεταφορά της. Η σφαγή μιας κατσίκας προκαλεί απρόσμενα τραύματα. Μια βουτιά στη θάλασσα μετατρέπεται σε πέρασμα στον άλλο κόσμο. Ο θάνατος είναι αναπόσπαστο στοιχείο της ζωής στη φύση: δεν απαιτεί ούτε σεβασμό, ούτε θυσία, μόνο κατανόηση και μια πηγαία, κυκλική αποδοχή. Μέχρι, βέβαια, το τελευταίο πλάνο της ταινίας, το τελευταίο λεπτό της, με μια παρεμβολή και μια επιτήδευση που σε πετά σε άλλο... νεφέλωμα, που σε κάνει ν' αναρωτιέσαι όχι μόνο τι είδες, αλλά και πώς την είδε ο Ταρίκ Ακτάς. Και γιατί έφερε μια εξυπνακίστικη κορύφωση σε μια τόσο οργανικά διατυπωμένη ταινία. Ελπίζουμε, γιατί ήταν η πρώτη του. [Προβάλλεται ξανά στις 3 Νοεμβρίου στις 14:00 στην Τώνια Μαρκετάκη] Λ.Γ.
Ο Λάζλο Νέμες του «Sunset» δεν είναι ο Λάζλο Νέμες του «Γιου του Σαούλ»
Ολα όσα έκαναν το «Γιο του Σαούλ» μια από τις πιο συγκλονιστικές κινηματογραφικές εμπειρίες των τελευταίων χρόνων, κάνουν τη νέα ταινία του Ούγγρου Λάζλο Νέμες μια διάφανη αποτυχία. Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix. M.K.
Ο «α-κατάλογος» είναι και φέτος α-παρών
Ηταν η έμπνευση της νέας Διεύθυνσης του Φεστιβάλ το 2016 κι ιδιαίτερα του Ορέστη Ανδρεαδάκη που τόσο στις Νύχτες Πρεμιέρας, όσο και στη Θεσσαλονίκη, περιβάλλει το σινεμά μ' ένα μανδύα εικαστικών, λογοτεχνίας, φιλοσοφίας. Είναι το βιβλίο με θεωρητικά κι αναλυτικά κείμενα για την ουσία της φετινής διοργάνωσης, που λίγο θα σατιρίσεις όταν καθίσεις να διαβάσεις σε μια α-καρέκλα και λίγο θα θαυμάσεις όταν συναντήσεις το α-πρόσμενο περιεχόμενό του. Είναι το υλικό του Φεστιβάλ που μάθαμε σε τρεις χρονιές να περιμένουμε. Μήπως, ωστόσο, χάρη σ' αυτή την ωραία έκδοση, ο... κανονικός κατάλογος του Φεστιβάλ θα έπρεπε να είναι μόνο ηλεκτρονικός; Ετσι, για οικονομία στο α-χαρτί; Λ.Γ.
Ολοι θέλουν να γίνουν «Κλέφτες Καταστημάτων»
Ο απόηχος από την πρεμιέρα του Φεστιβάλ είναι τόσο δυνατός που νιώθεις ότι όσοι είδαν για πρώτη φορά το αριστούργημα του Χιροκάζου Κόρε - Εντα είναι σαν να ανήκουν σε μια μυστική συμμορία ανθρώπων που έχουν αρχίσει να πιστεύουν σε πράγματα που μέχρι πριν βρίσκονταν στον πάτο του σύγχρονου κυνισμού. Από την ανθρωπιά, μέχρι την αγάπη αλλά τελικά και το ίδιο το σινεμά, το φιλμ του Ιάπωνα σκηνοθέτη που κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα στο 71ο Φεστιβάλ Καννών και ετοιμάζεται για την εξοδο του στις αίθουσες από την One from the Heart σου κλέβει την καρδιά και εσύ του την εμπιστεύεσαι τυφλά! Μ.Κ.
Αν είναι να προσφέρεις κάτι, ας είναι πραγματικά χρήσιμο
Η τσάντα του φεστιβάλ είναι μία από τις πιο ωραίες φεστιβαλικές τσάντες σε όλα τα χρόνια του #tiff. Απλή, γερή και ευρύχωρη – ακριβώς όπως πρέπει να είναι μια τσάντα δημοσιογράφου που κουβαλάει laptop, καταλόγους, ωρολόγια και προσωπικά αντικείμενα. Μας έλυσε τα χέρια. Π.Λ.
Το 59ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης περιλαμβάνει όχι απλά μεγάλες ταινίες αλλά και μεγάλες ταινίες διάρκειας…14 ωρών
Το «La Flor» του Μαριάνο Γινάς, το σπονδυλωτό δημιούργημα που μεταπηδά από το B-movie στο musical και από τις ταινίες με κατασκόπους στο πειραματικό σινεμά, όχι απλά αποτελεί την πιο απαιτητική (σε τρία ή σε δύο μέρη, ανάλογα με την επιλογή του θεατή) προβολή του φεστιβάλ αλλά και την ιδιαίτερη ίσως πρόταση του προγράμματός του, κάτι που φάνηκε να μην πτοεί τους πενήντα περίπου τολμηρούς θεατές που παρακολούθησαν την Παρασκευή το πρώτο μέρος της ταινίας στην αίθουσα Τόνια Μαρκετάκη. Με τον ίδιο τον σκηνοθέτη να εξηγεί στην εισαγωγή του φιλμ την νοοτροπία του όλου εγχειρήματος, το «La Flor» αποτελεί σχεδόν ένα ντελιριακό γράμμα αγάπης προς το σινεμά, γεμάτο αλλαγές στο ύφος και την υφή του, γεμάτο πάθος για την ίδια την δημιουργικότητα της μεγάλης οθόνης και γεμάτο πίστη στις τέσσερις δυναμικές του πρωταγωνίστριες, οι οποίες μπορεί να μεταπηδούν από ρόλο σε ρόλο και από επεισόδιο σε επεισόδιο, διατηρούν ωστόσο αμετάβλητη την ροή της ερμηνευτικής τους ενέργειας εξερευνώντας τις διαφορετικές πτυχές που αποκαλύπτει το genre κάθε κεφαλαίου.
Στο πρώτο μέρος του φιλμικού έπους του Γινάς, το οποίο αποτελείται από ένα b-movie και από ένα μιούζικαλ «με έναν αέρα μυστηρίου», όπως τονίζει ο ίδιος, η κατάρα μιας μούμιας αλλάζει αρχικά τις ζωές μερικών αρχαιολόγων για να λάβει στη συνέχεια την αφηγηματική σκυτάλη ένα ζευγάρι τραγουδιστών, το οποίο – ύστερα από μια ταραχώδη σχέση – επανενώνεται για μια νέα ηχογράφηση ανοίγοντας παλιά τραύματα. Κι όλα αυτά ενώ μια μυστηριώδης σέχτα αναζητά το μυστικό της αιώνιας ζωής με βάση την τοξίνη ενός σπάνιου είδους σκορπιού, γιατί τα πάντα μπορούν να συμβούν στο σύμπαν του «La Flor». Αυτό που κάνει όμως την διαφορά, πέρα από την αναμφισβήτητη ικανότητα του Γινάς να εμφυσά κάθε απίθανο ήρωά του με ρεαλισμό, είναι το γεγονός ότι ποτέ δεν παύει να αναγνωρίζει και ο ίδιος την υπερβολή, την ειρωνία και την cult φύση της δημιουργίας του. Το «La Flor», στο πρώτο τουλάχιστον μέρος του, δεν γίνεται ποτέ δήθεν ούτε ακαδημαϊκά ψυχρό αλλά παραμένει μια ζωντανή δημιουργία που, μέσα από διαδοχικές αφηγηματικές εκπλήξεις, προκαλεί ανυπομονησία για την συνέχειά του. Κάτι που δεν συμμερίζονται βέβαια τα περίπου 10 άτομα που αποχώρησαν κατά τη διάρκεια της προβολής. Δ.Δ.
Η ΕΡΤ ακέφαλη
Αψυχολόγητα, επιζήμια και χωρίς καμία δεύτερη σκέψη, εν μέσω Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ζητήθηκε η παραίτηση της διεύθυνσης της ΕΡΤ και αναζητείται η αντικατάστασή της. Από την αρχή. Μ.Κ.
Χωρίς λόγια
To 59ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με το βλέμμα του Flix.gr
