Το Flix βρίσκεται στη Δράμα (αποστολή: Λήδα Γαλανού, Μανώλης Κρανάκης), παρακολουθεί όλες τις προβολές του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος και, μέρα με τη μέρα, αποτιμά τις ταινίες, σημειώνοντας τις ενδιαφέρουσες τοποθεσίες στον κινηματογραφικό χάρτη.
Τα σχόλια και οι αποτιμήσεις μας είναι πολύ μικρά, όχι επειδή οι ταινίες είναι μικρού μήκους, μια και αυτό καθόλου δεν επηρεάζει την αξία τους, αλλά επειδή ο σκοπός αυτών των καθημερινών σχολίων είναι ν’ αποδώσουν μια αίσθηση και μια πρώτη γεύση των ταινιών.
Εάν δεν βρίσκεστε στη Δράμα, μπορείτε να δείτε όλες τις ταινίες, όλων των προγραμμάτων και να ψηφίσετε και για το βραβείο Κοινού στην online πλατφόρμα του Φεστιβάλ.
Διαβάστε ακόμη: Οδηγός επιβίωσης για το 48ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας! Για να έχετε... the full picture
Τι είδαμε την Πέμπτη, 11 Σεπτεμβρίου, στο Εθνικό Διαγωνιστικό Τμήμα
Fouetté του Δημήτρη Ζούρα
Η Χριστίνα, νέα, όμορφη, αφοσιωμένη, είναι χορεύτρια του μπαλέτου. Σε μόλις πέντε μέρες έχει μια οντισιόν με «τον καλύτερο». Γι' αυτό και η μητέρα της, χορεύτρια κι αυτή που πλέον, στην ηλικία της, διδάσκει, είναι τόσο αυστηρή με τη Χριστίνα, σε σημείο ψυχολογικής βίας. Τι περίεργο που με τον αδελφό της Χριστίνας μοιάζει να είναι γλυκιά και δοτική.
Στην τέταρτη ταινία του (μετά τα «Μάγδα», «Μαμά» και «Κάκτος»), ο Ζούρας καταπιάνεται με τη γονεϊκή ζήλεια, κερδίζοντας από δυο εντυπωσιακές πρωταγωνίστριες (που, τι καλά, τυχαίνει να είναι και μπαλαρίνες), τη Χριστίνα Χειλά Φαμέλη με το μεγάλο, δωρικό, μελαγχολικό βλέμμα και, κυρίως, την Εβελίνα Παπούλια που, όπως και στο «Buzzheart», βγάζει από μέσα της μια στόφα Τζόαν Κρόφορντ. Ενώ, όμως, το φουετέ στο μπαλέτο έχει δύναμη, νεύρο, φόρτιση, αιχμή ως την άκρη του ποδιού, η ταινία μοιάζει να παρασύρεται από μια ρετρό πρόθεση υπερδραματοποίησης, τραβά το κάθε πλάνο της περισσότερο, ώσπου να σιγουρευτεί ότι καθηλωθήκαμε, χαλαρώνει σε σιωπές αντί να τσιτώνει και κυνηγά το δράμα με τις αισθητικές επιλογές του χωρίς να το αφήνει να κοχλάσει εσωτερικά και να εκτοξευθεί στο ζετέ του.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Fouetté» του Δημήτρη Ζούρα.
Φούιτ του Αλέξανδρου Χαντζή
Ο Σπυράκος, έτσι τον φωνάζουν όλοι, είναι 40 χρόνων, ζει σ' ένα χωριό του Βορρά, μόνος με τη μητέρα του, μαζί έχουν ένα καφενείο που έχει κάτσει πίσω, δεν βγάζει αρκετά για να αγοράσει μηχανή να φτιάχνει «(εσ)πρεσάκια» για τα «τσοπανάκια» κι εποχή τον έχει προσπεράσει. Το πάθος του είναι το ποδόσφαιρο, το βλέπει και στον ύπνο του. Οταν, λοιπόν, του γίνει μία πρόταση να παίξει στην τοπική επαγγελματική ομάδα, τον Πυρσό, το όνειρο της ζωής του, ο Σπυράκος έχει μία και μοναδική ευκαιρία να γίνει Σπύρος, να πιάσει τη ζωή του στα χέρια και να της δώσει μια κλωτσιά.
Ο Αλέξανδρος Χαντζής που γνωρίσαμε με το «Τσέλσι-Μπαρτσελόνα», διασκευάζει δικό του θεατρικό έργο και χτίζει μια ταινία με ακαταμάχητο χιούμορ και την πικρία της απόρριψης από το σύμπαν. Μπορεί να είναι κλασική στη φόρμα της, μπορεί η σκόνη της ελληνικής επαρχίας ν' αφήνει και στο φιλμ το αποτύπωμά της, όμως ο Βαγγέλης Στρατηγάκος στον πρωταγωνιστικό ρόλο (ιδανικός για βραβείο) είναι και σπουδαίος κι απολαυστικός (έχει να δουλέψει και με καλό σενάριο), η μουσική με τα εκμοντερνισμένα κλαρίνα προκαλεί ανάταση και η τρυφερότητα για τις χαμένες ευκαιρίες συγκινεί σχεδόν όσο ο Μαραντόνα στο Μουντιάλ του '86.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Φούιτ» του Αλέξανδρου Χαντζή.
Γοργόνες των Λήδας Βαρτζιώτη και Δημήτρη Τσακαλέα
Καλοκαίρι, παραλία, δυο μόνο ομπρελίτσες, δυο παρέες, φαινομενικά διαφορετικές, οι cis φλώροι και οι ψιλοqueer εναλλακτικοί. Ενα συνεσταλμένο φλερτ από τη μια ομπρέλα στην άλλη θα προκαλέσει και πόλεμο και εμφύλιους και θα οδηγήσει όλα τα λουόμενα σε μια έκρηξη σεξουαλικής και κοινωνικής συνειδητοποίησης, πάντα με επικάλυψη αντηλιακού.
Το δημιουργικό ζευγάρι των Βαρτζιώτη και Τσακαλέα, με μια πεντάδα μικρού μήκους και μια σειρά από το «Yawth» μέχρι σήμερα, εξασκεί και πάλι αυτό που, πλέον, ξέρει τόσο αριστοτεχνικά να κάνει. Να αποτυπώνει τον σφυγμό των millenials (καθώς μεγαλώνουν, όπως και οι δυο σκηνοθέτες), να εξερευνά το πεδίο μάχης των σχέσεων και του σεξ, να κάνει τα ταξίδια αυτογνωσίας να μοιάζουν με διασκεδαστικό σαφάρι, να φτιάχνει τοπία, ανθρώπινα, αστικά ή φυσικά, με λάμψη, χρώμα, κέφι και το τσίμπημα του ανθρακικού. Κι αυτά να μην τα κάνει για την πλάκα, αλλά για να υπογραμμίσει ανάλαφρα ότι, τελικά, η κάθε ταμπέλα, ακόμα κι η πιο υπερβατική, υπάρχει για ν' ανατρέπεται κι ότι, ναι, όποιος κοροϊδεύει τον άλλο, κοροϊδεύει τον εαυτό του. Τόσο καλά το κάνουν η Βαρτζιώτη και ο Τσακαλέας που θα χαιρόμασταν να το δούμε ν' ανατρέπεται κι αυτό.
Λήδα Γαλανού
Νίκη (or the Impossible Hope of Trying) του Σάββα Σταύρου
Συναντάμε τη Νίκη, μια δημοφιλή, με πολλούς followers, νεαρή ποπ τραγουδίστρια, το πρωί της μεγάλης της μέρας: το βράδυ έχει συναυλία σ' ένα θαυμαστό παλιό θέατρο, είναι η ευκαιρία για το μεγάλο της break. Η Νίκη θα δώσει συνέντευξη σε μια εριστική δημοσιογράφο, την ώρα που στο θέατρο τίποτε δεν λειτουργεί σωστά κι η χώρα ετοιμάζεται, λόγω covid, να κλείσει τα πάντα.
Ολα είναι όμορφα στην ταινία του Σάββα Σταύρου: το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και το όλο σκηνικό, το γεωμετρικό φόρεμα της Νίκης που τη μεταμορφώνει σε art deco άγαλμα, το πάθος των δημιουργών για την τέχνη, που πραγματεύεται το σενάριο. Κι όλα είναι σχηματικά, επιφανειακά: ο λόγος της Νίκης φορτωμένος βαρύγδουπα διδάγματα που έρχονται χωρίς να έχουμε καν γνωρίσει ποια είναι η ηρωίδα, ο covid που καταχρηστικά φέρνει την κορύφωση, η υπερβολικά δυσοίωνη δημοσιογράφος της Ελενας Τοπαλίδου, η Φλωμαρία Παπαδάκη που εδώ δεν βρίσκει το βάρος του ρόλου της. Λες και ολόκληρη η ταινία είναι ένα (καλόγουστο) όχημα για να φτάσει στο εντυπωσιακό, ως εικόνα, πλάνο του φινάλε, και σ' ένα τραγούδι, το Εγώ σ' αγάπησα εδώ, Λειβαδά και Τσαλιγοπούλου, που ξαφνικά, αυτό, περισσότερο από την ταινία, σε συγκινεί.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για τη «Νίκη» του Σάββα Σταύρου.
Αυτός που Κάποτε Υπήρχε του Κωστή Θεοδοσόπουλου
«Δεν μπορώ να πω περισσότερα για μένα, αν δεν μιλήσω πρώτα για εκείνον.» Και η αφήγηση ξεκινά. Ενα πλάσμα ουρί του παραδείσου στη σκηνή, περφόρμερ με χιούμορ, αυτοσαρκασμό και, παραδόξως, μια παλαιάς κοπής ευγένεια. Κάθε βράδυ ένα σόου που κανείς δεν φαντάζεται ότι είναι αυτοαναφορικό και μετά μια σειρά από ερωτικές συνευρέσεις, όπου τα δόντια του τρυπούν μαλακό δέρμα και ρουφούν αλύπητα. Και μια γνωριμία με τον «άλλο» που, κάποια στιγμή, θα χρειαστεί ν' αποχαιρετήσει.
Με τη δεύτερη μικρού μήκους ταινία του, μετά το «Ρουζ», ο Κωστής Θεοδοσόπουλος κάνει ένα πνιγηρό, με την πιο αισθησιακή χροιά της λέξης, βαμπιρικό φιλμ νουάρ, με φόντο τα υπαρξιακά φώτα του λιμανιού και με την αναζήτηση ταυτότητας στο πρώτο πλάνο. Πόσες πλευρές έχει αυτή η ταυτότητα και με τι τίμημα αγκαλιάζεις ή εγκαταλείπεις την καθεμιά. Το σύμπαν της ταινίας είναι όσο πρέπει μπαρόκ, σέξι και βασανιστικό κι όλα παίζουν πιστά και δημιουργικά με τους όρους του νουάρ, από το μελαγχολικά φωτισμένο σκοτάδι, στη μουσική, στην επιλογή των locations, στον ελαφρύ αυτοσαρκασμό, στις ερωτικές σκηνές, στο καδράρισμα των σωμάτων που γίνεται αινιγματικό και γεμάτο νόημα. Ο Αρης Μπαλής, ως φιγούρα, ηθοποιός αλλά και ως περφόρμερ μέσα στην ταινία είναι ατού (παρότι ο σύνδεσμος cross-dressing και βαμπιρισμού χωράει συζήτηση). Μόνο που, ίσως από επιθυμία να τιμηθεί η φόρμα, δεν υπάρχει τόση έμφαση στο συναίσθημα, στην ταύτιση, στο βάθος. Υπάρχει πάθος και τεχνική στο δάγκωμα, αλλά ψυχή όχι τόσο.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για τo «Αυτός που Κάποτε Υπήρχε» του Κωστή Θεοδοσόπουλου.
Requiem in Salt των Σύλβιας Νικολαΐδου, Νικόλα Ιορδάνου
Ο συμβολισμός και η σημασία του αλατιού στην ιαπωνική κουλτούρα, μέσα από το έργο και την προσωπική ιστορία του Ιάπωνα καλλιτέχνη Μοτόι Γιαμαμότο, γίνεται μια ασπρόμαυρη αποτύπωση μιας άλλης έκφρασης του πένθους στο ντοκιμαντέρ των Σύλβιας Νικολαΐδου και Νικόλα Ιορδάνου. Χωρίς εξάρσεις, ακολουθώντας τους ρυθμούς, την ησυχία και την ενδοσκόπηση μιας άγνωστης, αλλά διαχρονικά γοητευτικής κουλτούρας, η μικρή ιστορία για τον τρόπο με τον οποίο ή φύση δίνει τα «υλικά» της θεραπείας του ανθρώπινου πόνου, υπηρετεί με σεβασμό τον ήρωα και τη γνωριμία μας μαζί του, αλλά δεν γίνεται ποτέ πραγματικά μια ξεχωριστή θεραπευτική κινηματογραφική εμπειρία.
Μανώλης Κρανάκης
Διαβάστε εδώ περισσότερα για τo «Requiem in Salt» των Σύλβιας Νικολαΐδου και Νικόλα Ιορδάνου.
Οι Λύκοι Επιστρέφουν του Στέλιου Μωραϊτίδη
Βρισκόμαστε στην ελληνική επαρχία. Το χιόνι έχει καλύψει το δάσος και τον επαρχιακό δρόμο. Δύο εργάτες ξεκινούν να στρώσουν χώμα για να τον ανοίξουν. Ομως ξαφνικά ο δρόμος γεμίζει από ανθρώπινα οστά. Η μακάβρια αποκάλυψη θα συγκεντρώσει στο ίδιο σημείο όλους τους τοπικούς άρχοντες - δημάρχους και αστυνομία - καθώς πρέπει γρήγορα να βρεθεί μια λύση για να μην γίνει γνωστή η προέλευσή τους. Με ατμόσφαιρα παγωμένου νουάρ και αναπόφευκτες αναφορές στο χιούμορ και την αυθεντικότητα της παρακαταθήκης του κινηματογραφικού και τηλεοπτικού «Fargo» με αποχρώσεις από τον χιονισμένο τέταρτο κύκλο του «True Detective», ο Στέλιος Μωραϊτίδης εξελίσσει την ήδη υποσχόμενη από το «Dakar» γραφή του με μια ταινία για το θαμμένο παρελθόν, τις υποκριτικές κοινωνίες και την αγριότητα της «επαρχιακής» ομερτά πάνω στην ιστορική μνήμη, που όσο διαρκεί ξεγελά για το βάθος των αναγνώσεων που τελικά προκαλεί με το υποβλητικό και βαθιά πολιτικό φινάλε της - αρχίζοντας να λειτουργεί υποδόρια και για πολλή ώρα μετά τους τίτλους τέλους της.
Μανώλης Κρανάκης
Διαβάστε εδώ περισσότερα για τo «Οι Λύκοι Επιστρέφουν» του Στέλιου Μωραϊτίδη.
Ο Αρρωστος 1789 της Ειρήνης Καραγκιοζίδου
Ενας καλλιτέχνης σκηνοθετεί το θάνατό του. Ακινητοποιημένος στο κρεβάτι του νοσοκομείου, μετατρέπει κάθε κίνηση - ανθρώπινη η μηχανική - σε μια ιδέα για μια σκηνή, ένα σκηνοθετικό κόλπο, μια ευκαιρία για το θίασο της οικογένειάς του που βρίσκεται συνέχεια κοντά του να παίξει σε ένα διακεκομμένο έργο που γράφεται τη στιγμή που γεννιέται. Μια ωραία ιδέα (αριστουργηματικά δοσμένη στο σινεμά στο αρχετυπικό «All That Jazz» του Μπομπ Φόσι) για τη διαχείριση του θανάτου, με ηθοποιούς εμπειρίας, γίνεται στο φιλμ της Ειρήνης Καραγκιοζίδου μια υλοποίηση άνιση σε δόσεις χιούμορ, σουρεαλισμού και γκροτέσκου μελοδράματος που δεν αποφασίζει ποτέ αν η θεατρικότητά της καταρρέει ερήμην μιας φλύαρης απλοϊκότητας ή μάλλον εξαιτίας αυτής.
Μανώλης Κρανάκης
Διαβάστε εδώ περισσότερα για τoν «Αρρωστο» της Ειρήνης Καραγκιοζίδου.
Δώσε μου 5 Λεπτά της Μαρθίλιας Σβάρνα
Μια γυναίκα βάζει έναν τεράστιο αρκούδο συνοδηγό στο αυτοκίνητο και ξεκινάει για να πάει κάπου πολύ σημαντικά. Η διαδρομή της είναι ιλιγγιώδης, διακόπτεται από τα αγχωτικά τηλεφωνήματα της πεθεράς της, από μια απροσδιόριστη προσπάθεια να γίνουν όλα στην ώρα τους, όλα τέλεια, σαν ένα διαρκή διαγωνισμό ταχύτητας.
Ερμηνευμένο με αυθεντική αγωνία από την Ελεάνα Στραβοδήμου, το φιλμ της Μαρθίλιας Σβάρνα αποτυπώνει με χιούμορ και μια κάποια off μελαγχολία την τραγικότητα μιας περίστασης, παραμένοντας ωστόσο μόνο εκεί, μιλώντας για τους ρόλους που υποδυόμαστε ερήμην μας, σε μια ταινία πολύ μικρότερη των ίδιων της των αναγκών.
Μανώλης Κρανάκης
Διαβάστε εδώ περισσότερα για τo «Δώσε μου 5 Λεπτά» της Μαρθίλιας Σβάρνα.
Το Τίποτα και το Πάντα της Λίας Τσάλτα
Δύο γυναίκες προ-ετοιμάζονται για ένα τέλος - της σχέσης τους, της κοινής ζωής τους, της ίδια της ζωής τους. Ζωντανές ή (δεν έχει σημασία) κομμάτια - φαντάσματα μέσα σε ένα σπίτι που χάνει την αίγλη που κάποτε το έκανε ξεχωριστό, επιδίδονται σε ένα τελετουργικό που είναι περισσότερο φροντίδα απ’ ότι αποχαιρετισμός. Οπως φροντίδα είναι και το σκηνοθετικό χάδι της Λίας Τσάλτα που, συνεχίζοντας το προσωπικό της ταξίδι στην φαντασία όταν αυτή γίνεται πραγματικότητα, ποτίζει με μελαγχολία και γνήσιες στιγμές ποίησης ένα συμπαντικό κι όμως τόσο βιωματικό ρέκβιεμ (ερμηνευμένο απόκοσμα από τις υπέροχες Εφι Ραμπσίλμπερ και Ελπινίκη Σαριπανίδου, φωτογραφημένη μαγικά από τον Γιάννη Κανάκη, ενορχηστρωμένο μελωδικά πάνω στην πανέμορφη μουσική του Πάνου Αλεξιάδη) - μια ταινία που παραδίδεται στη θλίψη μόνο για να θυμίσει το κατά κράτος ολιστικό θεραπευτικό άγγιγμα του τίτλου της.
Μανώλης Κρανάκης
Διαβάστε εδώ περισσότερα για τo «Το Τίποτα και το Πάντα» της Λίας Τσάλτα.
Noi του Νεριτάν Ζιντζιρία
Eνα αγόρι προσπαθεί να «δαμάσει» την οργή του για το θάνατο του μεγάλου του αδερφού. Το άλογο που τον σκότωσε είναι το πρόσωπο της εκδίκησης και μαζί η ίδια του η ενηλικίωση σε ένα κόσμο πιο άγριο και από το παγωμένο ορεινό τοπίο που τον κρατά εγκλωβισμένο, μόνο, κομμάτι μιας αλυσίδας που τον χρίζει αθέλητο διάδοχο, μεγάλο και μικρό γιο μαζί, σύμβολο και για το πένθος και για τη ζωή που με νεκρό ή ζωντανό το άλογο θα συνεχίσει… Το αλάνθαστο βλέμμα του Νεριτάν Ζιντζιρία - σε απόλυτη σύνθεση με την αριστοτεχνική, χωρίς περιττά φτιασίδια, φωτογραφία της Χριστίνας Μουμούρη - συνεχίζει την εξερεύνηση της «άγριας φύσης» των ανθρώπων, εδώ χωρίς να φεύγει ούτε χιλιοστό από το pov ενός παιδιού που μοιάζει να κουβαλάει πάνω στους ώμους του κόσμους ολόκληρους, φτιαγμένους από ανδρικά πουκάμισα, παράδοση, δάκρυα, πάλλευκα βουνά και αγέρωχες Βαλκάνιες νύφες, χαρτογραφώντας με τα μόλις λίγο πριν και ποτέ πια αθώα μάτια του την αεικίνητη τραγωδία του τόπου, της μνήμης και του αγγίγματος που συνωμοτεί για μια ατελέσφορη - κι όμως νίκη.
Μανώλης Κρανάκης
Διαβάστε εδώ περισσότερα για τo «Noi» του Νεριτάν Ζιντζιρία.
Το Φεστιβάλ Δράμας 2025 με τον τρόπο του Flix:
- Φεστιβάλ Δράμας 2025 | Οι ταινίες: Ημέρα 1η
- Φεστιβάλ Δράμας 2025 | Οι ταινίες: Ημέρα 2η
- Φεστιβάλ Δράμας 2025 | Οι ταινίες: Ημέρα 3η
Φεστιβάλ Δράμας 2025: Οδηγός επιβίωσης για το 48ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας! Για να έχετε... the full picture
Φεστιβάλ Δράμας 2025: Εναρξη με... όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν;
Φεστιβάλ Δράμας 2025: Γνωρίστε τους δημιουργούς και τις ταινίες του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος
Φεστιβάλ Δράμας 2025: Οι ελληνικές ταινίες του Διεθνούς Διαγωνιστικού Προγράμματος
Φεστιβάλ Δράμας 2025: Οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες που διαγωνίζονται στο Kiddo
Φεστιβάλ Δράμας 2025: Οι ελληνικές συμμετοχές στο Διεθνές Διαγωνιστικό Ταινιών Μικρού Μήκους Animation
Φεστιβάλ Δράμας 2025: Οι ελληνικές συμμετοχές στο Διεθνές Διαγωνιστικό Short and Green
Φεστιβάλ Δράμας 2025: Οι ελληνικές συμμετοχές στο Διεθνές Σπουδαστικό Διαγωνιστικό Τμήμα
Φεστιβάλ Δράμας 2025; Αφιερώματα σε Αγγελο Φραντζή και Χέλενα Βίτμαν
Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες για το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Δράμας στο επίσημο site του, στην επίσημη σελίδα του στο Facebook, στο κανάλι του στο YouTube και στον επίσημο λογαριασμό του στο Instagram.
