Η Ταινία
Eνας άρρωστος – καλλιτέχνης βρίσκεται ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου στο οποίο σιγά σιγά προσαρτώνται αντικείμενα της «θεραπείας» του. Με τη βοήθεια της οικογένειάς του θα εργαστεί σκληρά και θα κατασκευάσει το μεγαλύτερο έργο τέχνης που έφτιαξε ποτέ: το θάνατό του.
Η Σκηνοθέτης
Η Ειρήνη Καραγκιοζίδου γεννήθηκε το 1989 στη Θεσσαλονίκη. Εχει σπουδάσει κινηματογράφο στο ΑΠΘ και Ιστορία/Θεωρία Τέχνης στην ΑΣΚΤ. Εχει εργαστεί σε παραγωγές ως σεναριογράφος, β. σκηνοθέτη, δ. παραγωγής και παραγωγός VFX. Πρόκειται για την πρώτη της σκηνοθεσία.
Εξι ερωτήσεις για το «Ο Αρρωστος 1789»:
Πώς επιλέξατε το θέμα της ταινίας σας, ποια ήταν η αρχική ιδέα, ποια η ανάγκη να αφηγηθείτε αυτή την ιστορία;
Η ιδέα αυτής της ταινίας συντέθηκε από δύο βασικές συνιστώσες. Η πρώτη ως βάση ήταν η ασθένεια του πατέρα μου η οποία πέρασε ομολογουμένως από φριχτά στάδια, όλα να λαμβάνουν χώρα πάνω στο κρεβάτι. Στη συνέχεια διάβασα για το έργο τέχνης και την «αύρα» του από τον Βάλτερ Μπένγιαμιν «…Εκείνο που συνιστά τη μοναδική και μόνιμη ταυτότητα ενός έργου, εκείνο που καθιστά ένα έργο, έργο τέχνης, αυτή η οντότητα, είναι η Μορφή…» Συνειδητοποίησα ότι ο πατέρας μου ως άρρωστος δούλεψε σκληρά για να πεθάνει. Ηταν ένα μακρύ και κοπιώδες έργο με εμάς την οικογένειά του να τον βοηθάμε σε αυτό.
Και μετά αναρωτήθηκα; Τι κάνει όμως αυτό το έργο, έργο τέχνης; Ετσι σκέφτηκα τον άρρωστο ως έναν καλλιτέχνη που συνθέτει την εικόνα του θανάτου του και οι βοηθοί-οικογένειά του τον βοηθούν. Είναι η σκέψη που έχουμε όταν χάνουμε κάποιον να πιάσουμε την «αύρα» του και κοιτάμε φωτογραφίες και ταυτόχρονα είναι η ίδια σκέψη του ποια είναι η αύρα που αφήνουμε όταν πεθαίνουμε, πρέπει να είμαστε μεγάλοι καλλιτέχνες; Ή εν τέλει μια ωραία ζωή είναι ένα έργο τέχνης για εμάς και όσους μας συναναστράφηκαν;
Τι σας δυσκόλεψε στην πραγματοποίηση της ταινίας, τι σας έφερε μεγάλη χαρά, ή τι σας εξέπληξε - θετικά ή αρνητικά;
Το να κάνω μια ταινία από μόνο του μου φάνηκε τεράστιο, οπότε πόσο μάλλον να είμαι παραγωγός και σκηνοθέτης. Μετά νομίζω κάθε στάδιο μου φαινόταν ανυπέρβλητο βουνό, να βρω τους σωστούς συνεργάτες που και να με στηρίζουν και να τους αρέσει το project και να τους εμπιστεύομαι επαγγελματικά, να βρω τους σωστούς ηθοποιούς για την ταινία, να βρω το σωστό χώρο. Επειτα οι δυο βασικές μου δυσκολίες ήταν να μπορέσω να στήσω μια βουβή αφήγηση και φυσικά το εικαστικό κομμάτι που ήταν θεμελιώδες για το ίδιο το σενάριο της ταινίας. Δεν θα μιλήσω για το συνεχές αδιάκοπο άγχος των χρημάτων που δεν φτάνουν, το απόλυτο διαρκές ψυχοφθόρο ζόρι, το χαλί κάτω από όλη τη διαδικασία. Μεγάλη χαρά, πολύ μοναδική και είναι δύσκολο να την περιγράψω είναι όταν είδα πως τα καταφέρνουμε. Είναι ένα απόλυτο μεγάλο συναίσθημα πως εκτός του ότι έκανα ό,τι μπορούσα, αυτό που μπορέσαμε για μένα νοηματοδοτεί και είναι και υπεράνω των προσδοκιών μου. Τώρα ελπίζω και εύχομαι και για τους άλλους. Ηταν γενικά ένα δύσκολο στοίχημα οπότε εκεί βρίσκεται και η χαρά και η έκπληξη μου με έναν τρόπο, σε όλη την συνεργασία και στο αποτέλεσμα.
Η ελληνική κινηματογραφική κοινότητα βρίσκεται σε αναβρασμό την τελευταία περίοδο. Πόσο αφορά αυτό τους/τις σκηνοθέτες της δικής σας γενιάς και ποια βήματα θα θεωρούσατε ως βελτίωση;
Βέβαια, μας αφορά εντελώς, πώς θα μπορούσε να μην; Είμαστε η γενιά των 20 χρόνων κρίσης οπότε αυτή η κρίση τώρα είναι ένα επιπλέον πλήγμα. Πλήγμα στη φερεγγυότητα της εθνικής κινηματογραφίας γιατί δεν μας εμπιστεύονται λόγω των μη αποπληρωμών από το cash rebate και την ίδια στιγμή τα ποσά των χρηματοδοτήσεων είναι ίδια με τα ποσά στη δεκαετία του ‘90, αν σκεφτούμε ότι το σουβλάκι έχει 300% αύξηση φανταστείτε τι σημαίνει αυτό για το κόστος μιας παραγωγής. Ταυτόχρονα, μετά από ένα σύντομο χρονικό διάστημα ανάκαμψης λόγω cash rebate που λειτουργούσε, αυτή τη στιγμή όλη αυτή η κρίση αποτυπώνεται από την κινηματογραφική παραγωγή (αν δεν αποπληρώνονται οι παραγωγές πώς να κάνουν καινούριες οι εταιρείες παραγωγής;) μέχρι το μεροκάματο των ανθρώπων που εργάζονται στο χώρο. Και με ό,τι ανασφάλεια συνεπάγεται αυτό για την παραγωγή μιας μικρού μήκους ταινίας όταν δεν υπάρχουν πόροι αλλά και εταιρείες με κεφάλαιο που να μπορούν να στηρίξουν. Η πρωτοβουλία «Ορατότης Μηδέν» έχει θέσει ωραία αυτά τα ζητήματα.
Είναι οι πλατφόρμες και το streaming μια ευκαιρία για τη διανομή και προβολή της μικρού μήκους ταινίας; Ποιες άλλες λύσεις θα βλέπατε προκειμένου η μικρού μήκους ταινία να φτάσει σε περισσότερο κόσμο;
Σίγουρα βοηθάνε οι πλατφόρμες και το streaming, περισσότερα μέσα, περισσότερη προβολή. Πιστεύω βέβαια πως θα βοηθούσε ακόμη πιο πολύ το να παίζεται σε κάθε προβολή μεγάλου μήκους και μια μικρού πριν, είναι τέλεια ευκαιρία με την έννοια ότι κανένας δεν θα πάει να δει μια μικρού από μόνη της.
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για εσας, αλλά και για το σημερινό κινηματογραφικό τοπίο; Τι προσδοκίες έχετε από τη νέα καλλιτεχνική διεύθυνση;
Είναι πολύ τιμητικό να σε δέχεται το σημαντικότερο φεστιβάλ της χώρας σου και ένα από τα σημαντικότερα στον κόσμο. Είναι μια αγκαλιά και μια ευγνωμοσύνη για μένα και για τους κόπους του να γίνει «Ο Αρρωστος». Η Δράμα θεωρώ πως καθορίζει το μελλοντικό εθνικό κινηματογραφικό τοπίο αλλά συμβάλλει και στο διεθνές, από το ποιοι συμμετέχουν ή ποιοι διακρίνονται ενδεχομένως να δημιουργούνται τάσεις για τον κόσμο της μικρού αλλά και της μεγάλου. Εχω αγάπη γιατί είναι ένα κομμάτι από μένα, πήγα ακόμα ως φοιτήτρια για πρώτη φορά και ονειρευόμουν να συμμετέχω. Από την καλλιτεχνική διεύθυνση τι να ζητήσω; Να ανεβαίνει το κινηματογραφικό επίπεδο κάθε χρόνο και περισσότερο, να βλέπουμε και να χαιρόμαστε με ταινιάρες και να βραβεύονται αυτ@ που το αξίζουν.
Τι κάνει μία ταινία μικρού μήκους.... μεγάλη;
Αχ τι να πω... Πιστεύω μια έξυπνη, τρισδιάστατη ιδέα και απόδοση, με δυνατή ψυχή και αλήθεια. Οχι κάτι απλώς έξυπνο, όχι κάτι μόνο αληθινό ή μόνο πονοψυχιάρικο, κάτι που να μπορείς να το αναγνώσεις από διαφορετικές πλευρές και να το ερμηνεύσεις σύμφωνα και με σένα ως θεατή. Αυτό πιστεύω κάνει τεράστια οποιαδήποτε ταινία.
Δείτε εδώ το τρέιλερ του «Ο Αρρωστος 1789»:
Συντελεστές
Αρρωστος: Παναγιώτης Θανασούλης | Μητέρα: Μαρία Σκουλά | Κόρη: Πηνελόπη Τσιλίκα | Γιος: Μπάμπης Αλεφάντης | Γιατρός: Γιώργος Γλάστρας | Νοσηλεύτρια: Αγγελική Ξένια | Ασθενής με χρίσμα: Θέκλα Γαΐτη | Σενάριο – Σκηνοθεσία: Ειρήνη Καραγκιοζίδου | Διεύθυνση φωτογραφίας: Ζαφείρης Επαμεινώνδας GSC | Σκηνικά: Elizabeth E. Schuch | Δημιουργοί Εικαστικής Εγκατάστασης Collectif MASI: Μαντλέν Ανηψητάκη & Simon Riedler | Μοντάζ: Λυδία Αντώνοβα | Μουσική & sound design: Θάλεια Ιωαννίδου | Ήχος: Ξενοφών Κοντόπουλος | Μίξαζ - sound design: Περσεφόνη Μηλίου | Κουστούμια: Άντρη Ανδρέου | Hair & makeup: Ελένα Παπάζογλου | Βοηθός σκηνοθέτη: Βαγγέλης Τριχιάς | Script: Γιάννης Ποθός | Α’ βοηθός κάμερας: Καλλιόπη Περδικά | DIT: Γιώργος Παπαστεργής | Φροντιστήριο: Γιώργος Καραμπίνης | Digital lab - Colorist: Άγγελος Μπάλλας | VFX: Κωνσταντίνος Κουτσολοιώτας | Post production supervisor & trailer: Βαγγέλης Αριστού | Οργάνωση - διεύθυνση παραγωγής: Δημήτρης Σεμιτεκόλο | Παραγωγή: Melancholy Star Greece ΙΚΕ, Ειρήνη Καραγκιοζίδου
Φεστιβάλ Δράμας 2025 | Γνωρίστε εδώ όλους τους δημιουργούς και τις ταινίες του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος αλλά και τις ελληνικές ταινίες στα διεθνή προγράμματα του Φεστιβάλ.