18 ταινίες αποτελούν φέτος το Διαγωνιστικό Τμήμα Animation του Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας.
Αναμεσά τους και τέσσερις ταινίες, που όπως σχολιάζει ο επικεφαλής προγραμματισμού Σπύρος Σιάκας «μπορούν να σταθούν επάξια σε ένα ανταγωνιστικό και υψηλής ποιότητας διεθνές περιβάλλον. Βασικός στόχος παραμένει, πάντα, η ανάπτυξη του οπτικοακουστικού γραμματισμού animation στην κατεύθυνση της ενεργής συμμετοχής του κοινού της Δράμας και των θεατών του Φεστιβάλ, και γενικότερα, στην θέαση των ταινιών animation.»
Ας γνωρίσουμε μαζί τις τέσσερις ελληνικές ταινίες animation που διαγωνίζονται φέτος στη Δράμα.
Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες για το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Δράμας στο επίσημο site του, στην επίσημη σελίδα του στο Facebook, στο κανάλι του στο YouTube και στον επίσημο λογαριασμό του στο Instagram.
Η Συνθετική Εποχή του Δημήτρη Αρμενάκη
Η ταινία
Σε μια πόλη όπου οι άνθρωποι καταναλώνουν κινούμενα σχέδια, ένας σκύλος επανασυνδέεται με τους παλιούς του φίλους και μαζί προσπαθούν να ξεφύγουν από τους ανθρώπους.
Ο σκηνοθέτης
Ο Δημήτρης Αρμενάκης είναι σκηνοθέτης κινουμένων σχεδίων με έδρα την Αθήνα. Το 2017 αποφοίτησε από το Τμήμα Τεχνών Ήχου και Εικόνας του Ιονίου Πανεπιστημίου στην Κέρκυρα και το 2019 ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό του στο Royal College of Art του Λονδίνου. Από τότε εργάζεται ως ανεξάρτητος σκηνοθέτης κινουμένων σχεδίων σε διαφημίσεις, μουσικά βίντεο, ταινίες μικρού μήκους και ντοκιμαντέρ.
Πώς επιλέξατε το θέμα της ταινίας σας, ποια ήταν η αρχική ιδέα, ποια η ανάγκη να αφηγηθείτε αυτή την ιστορία;
Η ταινία είναι εμπνευσμένη από το αστικό τοπίο στις διάφορες εκφάνσεις του, από τόπους όπου έχω ζήσει ή με τους οποίους είχα στενή επαφή ανά τα χρόνια. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι προέκυψε μέσα από σημειώσεις “χαρτογράφησης” πόλεων. Έπειτα, τέθηκε μέσα μου το ζήτημα της οπτικής, το οποίο τοποθετεί τη ματιά του θεατή από την πλευρά των όντων προς κατανάλωση σε μια μεγαλούπολη. Η εν λόγω αφήγηση προκύπτει από την ανάγκη να εξερευνήσω τη σχέση ανάμεσα στον καταναλωτή και στον καταναλωθέντα, στον εξουσιαστή και στον εξουσιαζόμενο, και ούτω καθεξής. Στα μάτια μου, αποτελεί μια αέναη, βουβή πάλη για επιβίωση μέσα σε μια γκρίζα ζούγκλα.
Τι σας δυσκόλεψε στην πραγματοποίηση της ταινίας, τι σας έφερε μεγάλη χαρά, ή τι σας εξέπληξε – θετικά ή αρνητικά;
Οι τεχνικές δυσκολίες στο animation είναι πάντα υπαρκτές — ιδίως όταν οι χρόνοι παραγωγής είναι τεράστιοι σε σχέση με τους διαθέσιμους πόρους. Στην περίπτωση του “The Synthetic Age”, τα εμπόδια στην ολοκλήρωση οφείλονταν κυρίως στη διαθεσιμότητα των συντελεστών με διαφορετικά χρονικά προγράμματα, καθώς και προσωπικές υποχρεώσεις. Ως εκ τούτου, οι περισσότερες παραγωγές animation χρειάζονται συχνά 1–2 χρόνια (ή και περισσότερο). Μετά την ολοκλήρωση της μίξης του ήχου ένιωσα ιδιαίτερη χαρά — αφενός για την εξαιρετική δουλειά του Στέλιου Κουπετώρη κι αφετέρου επειδή έκλεινε ένα μεγάλο δημιουργικό ταξίδι. Το τελικό φιλμ διαφέρει σημαντικά από το αρχικό storyboard που είχα σχεδιάσει πριν από χρόνια· έτσι, κάθε φορά που κοιτάζω πίσω στα πρώτα στάδια, η τελική μορφή του έργου μού φαίνεται πάντα μια ευχάριστη έκπληξη.
Η ελληνική κινηματογραφική κοινότητα βρίσκεται σε αναβρασμό την τελευταία περίοδο. Πόσο αφορά αυτό τους/τις σκηνοθέτες της δικής σας γενιάς και ποια βήματα θα θεωρούσατε ως βελτίωση;
Αισθάνομαι ότι βιώνουμε, σαν είδος, μια περίοδο έντονων ταραχών - για να το θέσουμε κομψά - όπου η αξία της ανθρώπινης ζωής εκμηδενίζεται. Ως εκ τούτου, οι εκπτώσεις στον πολιτισμό ή ο τρόπος θεσμοθέτησης της τέχνης φαντάζει ως λογική απόρροια των παραπάνω. Όσο κι αν λέμε ότι η δημιουργικότητα δεν μπορεί να καταπατηθεί γιατί δε μιλάει τη γλώσσα των οικονομικών όρων, πρέπει να συνεχίσουμε να διεκδικούμε τις συνθήκες που θα επιτρέψουν στις ανεξάρτητες παραγωγές να επιβιώσουν στη τεχνοκρατική δυστοπία που βιώνουμε. Ήδη έχουν γίνει ενέργειες απέναντι στους φορείς που διαχειρίζονται τις χρηματοδοτήσεις· πιστεύω πως ο διάλογος και η δράση οφείλει να συνεχιστεί.
Είναι οι πλατφόρμες και το streaming μια ευκαιρία για τη διανομή και προβολή της μικρού μήκους ταινίας; Ποιες άλλες λύσεις θα βλέπατε προκειμένου η μικρού μήκους ταινία να φτάσει σε περισσότερο κόσμο;
Η εποχή επιβάλλει γρήγορη κατανάλωση πληροφορίας· το streaming αποτελεί μια άμεση πρόσβαση στις ταινίες μικρού μήκους, οπότε το βρίσκω λογικό πολλοί δημιουργοί να καταφεύγουνσε αντίστοιχες πλατφόρμες. Ιδανικά, θα ήθελα — όπως γίνεται και με το Φεστιβάλ Δράμας — να παραμείνουν οι ταινίες μικρού μήκους στις κινηματογραφικές αίθουσες, όπου και ανήκουν, αλλά ρεαλιστικά μιλώντας, πρέπει να μάθουμε να χρησιμοποιούμε υπέρ μας τις νέες πλατφόρμες. Πέρα από το streaming, αξίζει να εξετάσουμε και άλλες εναλλακτικές διανομής, όπως οι συνεργασίες με πολιτιστικούς φορείς, δημιουργία θεματικών πακέτων ή σειρών μικρού μήκους και η συνεργασία με μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς.
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για εσάς, αλλά και για το σημερινό κινηματογραφικό τοπίο; Τι προσδοκίες έχετε από τη νέα καλλιτεχνική διεύθυνση;
Στο σημερινό κινηματογραφικό τοπίο, όπου η παραγωγή μικρού μήκους ταινιών στηρίζεται συχνά στην ατομική επιμονή και δημιουργικότητα, το Φεστιβάλ Δράμας παραμένει ένας απαραίτητος κόμβος: λειτουργεί ως σημείο συνάντησης της κοινότητας και ως θερμοκοιτίδα νέων φωνών. Είμαι ιδιαίτερα ενθουσιασμένος που η ταινία μου συνεχίζει το φεστιβαλικό τηςταξίδι με πανελλήνια πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Δράμας - και ακόμη περισσότερο, καθώς θα είναι η πρώτη φορά που θα παρευρεθώ! Οσον αφορά τη νέα καλλιτεχνική διεύθυνση, ελπίζω ότι το Φεστιβάλ θα παραμείνει ανοιχτό στη πειραματική διάθεση των καλλιτεχνών, αγκαλιάζοντας την ελληνική πραγματικότητα όπως αποτυπώνεται από τα μάτια των νέων δημιουργών· αλλά και ότι παράλληλα θα συνεχίσει να έχει το βλέμμα στραμμένο στη διεθνή εξέλιξη του μέσου και θα βρίσκεται σε συνεχή διάλογο με τα παγκόσμια τεκταινόμενα.
Τι κάνει μία ταινία μικρού μήκους... μεγάλη;
Πάντα με γοήτευε το γεγονός πως μπορεί μια ολιγόλεπτη ταινία, για παράδειγμα, να συμπυκνώσει έναν ολόκληρο κόσμο, γεμάτη ειλικρίνεια να πει μια ιστορία, να περάσει ένα μήνυμα. Είναι πραγματική τέχνη η “συνταγή” δημιουργίας μιας ταινίας μικρού μήκους· η διαχρονικότητα που αποκτά μέσα από τον συναισθηματικό και τον πολιτικό αντίκτυπο στη ψυχοσύνθεση του θεατή, αυτό πιστεύω είναι που τη μεγαλώνει.
Η Συνθετική Εποχή | Σενάριο & Σκηνοθεσία: Δημήτρης Αρμενάκης | Παραγωγός: Αλέξης Αναστασιάδης | Εμψυχωτές (Animators): Χρήστος Παπανδρέου, Πάνος Κούτιβας, Κώστας Φιρινίδης, Simona Mehandzhieva, Νικόλας Κολλινιάτης, Αλέξανδρος Αποστολάκης, Δημήτρης Αρμενάκης | Καλλιτέχνες Φόντων: Κωνσταντίνος Νικολάου, Δημήτρης Αρμενάκης | Καλλιτέχνης Μοντελοποίησης & Υφής: Πάνος Κούτιβας | Σχεδιασμός Χαρακτήρων, Storyboard, Μοντάζ: Δημήτρης Αρμενάκης | Φωνές: Κέλλυ Σαραβάνου, Δέσποινα Ξενοπούλου, Μιχάλης Καλλιγέρης, Δημήτρης Αρμενάκης | Μουσική Σύνθεση: Will Turner | Σχεδιασμός Ήχου: Στέλιος Κουπετόρης | Μίξη: Tone Studio | Διόρθωση Χρώματος: Μαρία Τζωρτζάτου | Mastering & DCP: Frenel Post Lab | Ειδικές Ευχαριστίες: Bruno Caetano, Ala Nunu, Asalle Tanha, Alison Mann | Υποστηρίχθηκε από: TVPaint, Thessaloniki Animation Festival, Toon Boom, COLA | Χρηματοδότηση: Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, Οπτικοακουστικών Μέσων & Δημιουργίας - Creative Greece | Παραγωγή: Frenel Production Services
Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες για το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Δράμας στο επίσημο site του, στην επίσημη σελίδα του στο Facebook, στο κανάλι του στο YouTube και στον επίσημο λογαριασμό του στο Instagram.
Poplars του Αλεξανδρου Βουνάτσου
Η ταινία
Ενα χειμωνιάτικο πρωινό του 1997, ένας πατέρας οδηγεί άθελά του τα δύο παιδιά σε ένα αφύσικο ταξίδι στο μέλλον, ενώ παλεύει με τους εθισμούς του.
Ο σκηνοθέτης
O Βουνάτσοs Αλέξανδροs είναι σκηνοθέτηs / αρχιτέκτοναs από την Λέσβο. Ως δημιουργόs ταινιών animation ερευνά τον κρίσιμο ρόλο του χώρου στην αφήγηση ταινιών και βίντεο 3D ή κινουμένων σχεδίων. Με ιδιαίτερη έμφαση στο υπερρεαλιστικό δράμα επιδιώκει να συνδυάσει πρακτικέs και ψηφιακέs τεχνικέs για τη δημιουργία περιβαλλόντων και εικόνων. Το debut film του "OOFFEE" έχει συμμετάσχει σε πάνω από 20 διεθνή φεστιβάλ. Σημαντική στιγμή για την ταινία του αποτέλεσε η πρόσκληση από το New Chitose Airport Animation Festiνal στην Ιαπωνία οπού και επισκέφθηκε για την ανάλυση τηs προσέγγισηs του στην αφήγηση του 3D animation. Η δουλεία του έχει εκτεθεί στη Tate Modern καθώs και στην Ars Electronica στην Αυστρία.
Πώς επιλέξατε το θέμα της ταινίας σας, ποια ήταν η αρχική ιδέα, ποια η ανάγκη να αφηγηθείτε αυτή την ιστορία;
Δέντρα & ανάμνηση:
Στον τόπο που κατάγομαι υπάρχει η παράδοση, όταν κάποιο παιδί γεννιέται, να φυτεύεται ένα δέντρο, και κυρίως μια λεύκα. Έτσι είχε κάνει και ο δικός μας πατέρας για εμάς, είχε φυτέψει από ένα δέντρο, πλάι στη δικιά του λεύκα. Η ταινία, σαν concept, ξεκίνησε όταν είδα αυτά τα τρία δέντρα μετά τον θάνατό του. Ένιωσα μια δυνατή ενέργεια, σαν η ανάμνηση του να είχε συνδεθεί και να είχε εισχωρήσει μέσα στο δέντρο, σαν να είχε τοποθετηθεί πάνω σε αυτό το φυσικό τοπίο, το οποίο για μένα είχε τόσο βάρος, ενώ για κάποιον άλλον άνθρωπο μπορεί να ήταν κάτι αδιάφορο.
Τι σας δυσκόλεψε στην πραγματοποίηση της ταινίας, τι σας έφερε μεγάλη χαρά, ή τι σας εξέπληξε - θετικά ή αρνητικά;
Πραγματικά σκέφτομαι αυτή την ερώτηση και αναρωτιέμαι τι δεν με δυσκόλεψε. Και δεν βρίσκω κάποιο στάδιο το οποίο να ήταν εύκολο. Οπότε, να σου πω την αλήθεια, θεωρώ πως όλα με δυσκόλεψαν. Το κύριο πρόβλημα για έναν νέο καλλιτέχνη, και το πιο δύσκολο, είναι να πιστέψει ότι, μέσα σε αυτό το κράτος, όπου κάθε νέος άνθρωπος δεν έχει φωνή, μπορεί να κάνει κάτι ώριμο και συνειδητοποιημένο, και να υλοποιήσει ένα κινηματογραφικό έργο. Οπότε, η ελπίδα να δημιουργηθεί κάτι τέτοιο όπως επίσης και το να κρατηθεί αυτή η ελπίδα ζωντανή, είναι το πιο δύσκολο πράγμα στη διαδικασία.
Μεγάλη χαρά μου έφερε η μετάφραση μιας ιδέας σε κινηματογραφικό έργο που να έχει νόημα, και η αναζήτηση και η εξερεύνηση της κινηματογραφικής αφήγησης και του storytelling.Επίσης, μεγάλη χαρά μου δίνει το ότι κατάφερα να εμπνεύσω μια ομάδα για να υλοποιήσουμε αυτό το έργο, να δοκιμάσουμε πολλά πράγματα ώστε να βγει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, και να δημιουργηθεί οργανικά ένα community, το οποίο πιστεύει απλά και συνδέεται μέσα από την αγάπη του για τον κινηματογράφο.
Αρνητικά, με ξάφνιασε αυτό που είπα και νωρίτερα: ότι, σαν νέος καλλιτέχνης, τραβάς πολύ ζόρι στο ότι η χώρα δεν σε θεωρεί αρκετά ικανό και ώριμο για να υλοποιήσεις αυτό το πράγμα.
Η ελληνική κινηματογραφική κοινότητα βρίσκεται σε αναβρασμό την τελευταία περίοδο. Πόσο αφορά αυτό τους/τις σκηνοθέτες της δικής σας γενιάς και ποια βήματα θα θεωρούσατε ως βελτίωση;
Η κατάσταση στον χώρο του κινηματογράφου και των τεχνών στην Ελλάδα είναι ιδιαίτερα δύσκολη, ειδικά για τη γενιιές των 90ies & Gen Z που είναι μορφωμένςες, με σπουδές εντός και εκτός Ελλάδας με υψηλές απαιτήσεις για διαφάνεια, ισότητα και ουσιαστική δημόσια στήριξη. Αυτή η γενιά δεν είναι πρόθυμη να συμβιβαστεί με τις παλαιές, πελατειακές λογικές διαχείρισης του πολιτισμού. Και αυτό προκαλεί ένταση.
Η κρατική διαχείριση του πολιτισμού παραμένει προσκολλημένη σε ένα ξεπερασμένο μοντέλο: επιτροπές χωρίς διαφάνεια, ανάθεση ρόλων χωρίς αξιοκρατία. Οποιοσδήποτε δημιουργός δεν προέρχεται από οικογένεια με πρόσωπα και προσβάσεις στον χώρο, βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα σύστημα που στην πράξη τον αποκλείει. Έτσι, η συμμετοχή σου στον πολιτισμό προϋποθέτει να έχεις ήδη προνόμια — είτε οικονομικά είτε κοινωνικά. Οι χρηματοδοτήσεις είναι ελάχιστες και καθυστερούν υπερβολικά. Οι διαδικασίες είναι αποθαρρυντικές. Αν δεν έχεις κληρονομήσει επαφές, χρήμα ή όνομα, πολύ δύσκολα μπορείς να μπεις στον χώρο, πόσο μάλλον να επιβιώσεις. Αυτό εντείνει την αναπαραγωγή του νεποτισμού.
Το παράδειγμα της επιτροπής για τα Oσκαρ είναι ενδεικτικό. Δεν είναι θέμα μόνο διαχείρισης. Είναι βαθιά πολιτισμικό και πολιτικό: ποιοι εκπροσωπούν τη χώρα στο εξωτερικό, ποιοι έχουν πρόσβαση στη δημόσια προβολή, ποιοι θεωρούνται «καλλιτέχνες» και ποιοι παραμένουν αόρατοι ή ενοχλητικοί.
Εμένα προσωπικά δεν με ενδιαφέρει όσο επιλέγω να ζω και να εργάζομαι εδώ, να μπορώ να δημιουργώ σε ένα περιβάλλον βιώσιμο. Δεν θέλω προνόμιο, αλλά πρόσβαση. Ενδεικτικά, αν πάρουμε το παράδειγμα της Γαλλίας, που στηρίζει τους καλλιτέχνες της με μηναίο εισόδημα, θα μπορούσαμε κατευθείαν να δούμε μια λύση. Η Γαλλία παράγει φοβερό animation, όπως και μουσική, και αυτό επειδή στηρίζει τους καλλιτέχνες. Πώς θα το κάνουμε, αν όλοι πρέπει να κάνουμε παράλληλα και κάτι άλλο για οικονομική επιβίωση ; Η τέχνη για να πετύχει, θέλει ΟΛΟ τον χρόνο. Όχι «κάποιο» χρόνο μέσα στη μέρα.
Είναι οι πλατφόρμες και το streaming μια ευκαιρία για τη διανομή και προβολή της μικρού μήκους ταινίας; Ποιες άλλες λύσεις θα βλέπατε προκειμένου η μικρού μήκους ταινία να φτάσει σε περισσότερο κόσμο;
Συνήθως, η πλατφόρμα streaming είναι μια πολύ καλή περίπτωση. Βέβαια, θα πρέπει να προωθηθεί κατάλληλα στο κοινό, ώστε να τραβήξει το ενδιαφέρον για τις ταινίες μικρού μήκους.Οπότε, οι πλατφόρμες θα μπορούσαν να κάνουν διάφορα sections που να αφορούν μόνο μικρού μήκους, ή μόνο animation μικρού μήκους, γιατί επίσης το animation έχει πάρα πολύ μεγάλη άνθιση στην Ελλάδα, και ο κόσμος προσπαθεί. Οπότε, να δημιουργηθεί ένα layout ώστε οι πλατφόρμες να βοηθήσουν την κατάσταση και την προβολή νέων καλλιτεχνών. Γιατί, προφανώς, ξεκινάς από μικρού μήκους για να μπορέσεις να έχεις μια ευκαιρία για μεγάλου. Οπότε, κάπου εκεί, ανάμεσα σε όλα αυτά, βρίσκονται οι πιθανότητες να δημιουργηθούν πολύ σημαντικά έργα στο μέλλον, και οι ευκαιρίες που δίνονται συμβάλλουν σε αυτό και δεν είναι αμελητέες.
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για εσας, αλλά και για το σημερινό κινηματογραφικό τοπίο; Τι προσδοκίες έχετε από τη νέα καλλιτεχνική διεύθυνση;
Το φεστιβάλ Δράμας αποτελεί για την ομάδα μας την αφετηρία της φεστιβαλικής μας πορείας. Εδώ, στο φεστιβάλ η ταινία μας κάνει την ελληνική της πρεμιέρα και είμαστε πολύ χαρούμενοι, καθώς οι συντελεστές έχουν βαθιά κατανόηση του κινηματογράφου και του κινηματογραφικού μέσου. Εχει φοβερή ποιότητα, και platform στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Οπότε μπορούμε να πάρουμε το feedback από το φεστιβάλ και να δούμε πώς θα αγκαλιάσει μια πραγματικά αρκετά ¨ελληνική" ιστορία, και τι γνώμη έχει για αυτήν. Θα θέλαμε η καλλιτεχνική διεύθυνση να έρθει με φρέσκες ιδέες, να αντιληφθεί ότι οι γενιές αλλάζουν, οπότε και η προσέγγιση στον κινηματογράφο έχει αλλάξει, και οι νέες οπτικές να βοηθηθούν και να ενισχυθούν.
Από τη νέα καλλιτεχνική διεύθυνση του φεστιβάλ περιμένουμε μία φρέσκια και καινούργια εικόνα και αντίληψη του κοινωνιογραφικού μέσου. Πρέπει να καταλάβουμε ότι πλέον η γενιά των ’90s αναλαμβάνει σε μεγάλο βαθμό να αποδώσει μια συγχρονη κινηματογραφική ταυτότητα της εποχής. Οπότε, το λογικό είναι να δημιουργήσουμε νέες ιδέες, νέους τρόπους αφήγησης και καινούργια μέσα, τα οποία μπορούν να μας κάνουν να αντιληφθούμε καλύτερα την ανθρώπινη ύπαρξή μας στο τώρα. Π.χ. σαν παιδιά των ’90s, όλοι προερχόμαστε από οικογένειες που άρχισαν να εκρήγνυνται, να φανερώνουν τα προβλήματα μιας πυρηνικής, ετεροκανονικής οικογένειας. Και τώρα έρχεται η απόρροια αυτών.
Τι κάνει μία ταινία μικρού μήκους.... μεγάλη;
Η ταινία μικρού μήκους είναι μία ανθρώπινη απόδοση ενός συναισθήματος. Ενώ δεν υπάρχει χρόνος να γίνει το "character developmen", θεωρώ ότι μπορεί να γίνει κάτι που θα μπορούσαμε να το πούμε, feeling development, — το οποίο είναι ένα γρήγορο σφηνάκι συναισθήματος, όπου ο θεατής το βιώνει και το κρατάει μέσα του σαν μία υπενθύμιση ότι δεν είναι μόνος του. Τα περισσότερα πράγματα που βιώνουμε συναισθηματικά δεν μπορούμε να τα αναλύσουμε με λέξεις. Οπότε ο κινηματογράφος, με αυτό το mix εικόνας και ήχου, μεταφέρει κάτι το οποίο, ακόμη και το κείμενο εδώ, δεν μπορεί να το αποδώσει.
Poplars | Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Βουνάτσος | Σενάριο: Αλέξανδρος Βουνάτσος | Φωτογραφία: Αλέξανδρος Βουνάτσος, Γιώργος Σοφτάς | Animation: Γιώργος Σοφτάς | Μοντάζ: Γιώργος Σοφτάς | Πρωτότυπη Μουσική: Men I trust, Stella Sarafi | Ηχοληψία: Δημήτρης Μυγιάκης | Σχεδιασμός Ήχου: Δημήτρης Μυγιάκης | Καλλιτεχνικός Σχεδιασμός: Τάσος Κορωνάκης | Ενδυματολογία: Αλέξανδρος Βουνάτσος | Ειδικά Εφέ: Γιώργος Σοφτάς | Παραγωγός: Τάσος Κορωνάκης | Εταιρεία Παραγωγής: Laika Productions
Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες για το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Δράμας στο επίσημο site του, στην επίσημη σελίδα του στο Facebook, στο κανάλι του στο YouTube και στον επίσημο λογαριασμό του στο Instagram.
Holy Shit των Ταξιάρχη Δεληγιάννη και Αντώνη Τσιουβάρα
Η ταινία
Η Αθήνα μεταλλάσσεται, γρήγορα και βεβιασμένα, για ν’ απορροφήσει τις ορδές των τουριστών, που την κατακλύζουν απ΄άκρη σ΄άκρη. Η κατάσταση ξεφεύγει από κάθε έλεγχο και οδηγείται νομοτελειακά σε μεγάλες, βρωμερές εκρήξεις σε κάθε γωνιά της πόλης… και σ’ όλο τον κόσμο!
Οι σκηνοθέτες
Ο Ταξιάρχης Δεληγιάννης και ο Βασίλης Τσιουβάρας είναι σκηνοθετικό και σεναριακό δίδυμο. Εχουν σκηνοθετήσει αρκετές βραβευμένες ταινίες μικρού μήκους. Αυτή την περίοδο, γράφουν το σενάριο της πρώτης τους μεγάλου μήκους ταινίας, BACK 2 BASICS, που παρουσιάστηκε στο Torino Film Lab Next 2024.
Πώς επιλέξατε το θέμα της ταινίας σας, ποια ήταν η αρχική ιδέα, ποια η ανάγκη να αφηγηθείτε αυτή την ιστορία;
Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε με λύπη μας ότι το παγκόσμιο τσουνάμι του gentrification έχει παρασύρει και την πόλη που ζούμε, την Αθήνα. Συνεχείς και ακραίες επεμβάσεις αλλοιώνουν τον αστικό χώρο και το περιβάλλον και εξαφανίζουν τη μνήμη της ίδιας της πόλης. Σινεμά, χώροι πολιτισμού και συναθροίσεων των ανθρώπων της πόλης και μικρομεσαίες επιχειρήσεις μετατρέπονται σε μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες και χώρους που στόχο έχουν να εξυπηρετήσουν μόνο τους τουρίστες. Πόσο μπορεί να αντέξει μια πόλη που χάνει συνεχώς το χαρακτήρα της και μάλιστα χωρίς να έχει τις υποδομές για να στηρίξει μια τέτοια γιγάντωση; Σκεφτήκαμε να συνδυάσουμε το ντοκιμαντέρ και τη μυθοπλασία με τη φόρμα του animation, για να δείξουμε την ακρότητα όλης αυτής της κατάστασης πιο παραστατικά και με μία έντονη δόση χιούμορ.
Τι σας δυσκόλεψε στην πραγματοποίηση της ταινίας, τι σας έφερε μεγάλη χαρά, ή τι σας εξέπληξε - θετικά ή αρνητικά;
Η ταινία πραγματοποιήθηκε μέ χρηματοδότηση από το Ειδικό Πρόγραμμα του Ταμείου Ανάκαμψης του ΕΚΚ (νυν ΕΚΚΟΜΕΔ). Το πρόγραμμα αυτό απαιτούσε την ολοκλήρωση και παράδοση της ταινίας μέσα σε πολύ αυστηρά χρονικά πλαίσια, τα οποία ήταν πολύ πιεστικά ειδικά για το animation, που εκ της φύσεώς του είναι ένα χρονοβόρο στη δημιουργία του είδος. Παρά τις αντιξοότητες όμως, καταφέραμε να συντονιστεί η ομάδα έτσι ώστε η ταινία να παραδοθεί μέσα στις προθεσμίες που έτασσε το πρόγραμμα.
Η ελληνική κινηματογραφική κοινότητα βρίσκεται σε αναβρασμό την τελευταία περίοδο. Πόσο αφορά αυτό τους/τις σκηνοθέτες της δικής σας γενιάς και ποια βήματα θα θεωρούσατε ως βελτίωση;
Κατανοούμε απόλυτα τις αγωνίες και τα προβλήματα των συναδέλφων, τα οποία εξάλλου αντιμετωπίζουμε και εμείς, και στηριζουμε έμπρακτα τους αγώνες που εντείνονται τον τελευταίο καιρό. Βλέπουμε ότι ήδη όλος αυτός ο αναβρασμός φέρνει τα πρώτα αποτελέσματα και είμαστε αισιόδοξοι ότι υπάρχει διάθεση και πρόθεση και από την πολιτεία και το ΕΚΚΟΜΕΔ, για να αρχίσει ένας γόνιμος διάλογος, ώστε να γραφτεί μια καινούργια σελίδα στον ελληνικό κινηματογράφο.
Είναι οι πλατφόρμες και το streaming μια ευκαιρία για τη διανομή και προβολή της μικρού μήκους ταινίας; Ποιες άλλες λύσεις θα βλέπατε προκειμένου η μικρού μήκους ταινία να φτάσει σε περισσότερο κόσμο;
Οι πλατφόρμες και το streaming φυσικά είναι μια ευκαιρία για διανομή και προβολή της μικρού μήκους ταινίας. Ωστόσο, όλοι μας κάνουμε ταινίες για να προβληθούν στη μεγάλη οθόνη. Πιστεύουμε λοιπόν ότι η μικρού μήκους ταινία πρέπει να προβάλλεται στους κινηματογράφους μπροστά από μεγάλου μήκους. Μέχρι το 2011 αυτό συνέβαινε συνεχώς, με φορολογικά κίνητρα του κράτους προς τους αιθουσάρχες και οικονομικά οφέλη προς τους μικρομηκάδες..Αυτό πιστεύουμε ότι πρέπει να επανέλθει νομοθετικά, προσαρμοσμένο πάντα στις συνθήκες της εποχής μας. Εξάλλου η εμπειρία μας απο τις δύο προηγούμενες ταινίες μας - το ‘A LA CARTE το 2021, που μετά από 10 χρόνια ήταν η πρώτη μικρού μήκους ταινία που παίχτηκε σε διανομή στις αίθουσες για δύο μήνες από την AMA FILMS, και τα ΑΝΟΙΧΤΑ ΦΤΕΡΑ, που έπαιξαν φέτος για 2 εβδομάδες πριν απο το βραβευμένο με Όσκαρ FLOW από το CINOBO - έδειξε ότι ο κόσμος βλέπει με μεγάλο ενδιαφέρον ταινίες μικρού μήκους στην κινηματογραφική αίθουσα.
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για εσας, αλλά και για το σημερινό κινηματογραφικό τοπίο; Τι προσδοκίες έχετε από τη νέα καλλιτεχνική διεύθυνση;
Χαιρόμαστε πολύ για τη συμμετοχή μας στο Φεστιβάλ αυτό, που εδώ και 46 χρόνια είναι το κορυφαίο φεστιβάλ μικρού μήκους στη χώρα και πλέον ένα πολύ σημαντικό φεστιβάλ διεθνώς. Ως κρατικό φεστιβάλ αμιγώς μικρού μήκους, πιστεύουμε και ελπίζουμε ότι μέσω της νέας καλλιτεχνικής διεύθυνσής του θα ανοίξει περισσότερο την αγκαλιά του στους Έλληνες δημιουργούς ταινιών μικρού μήκους και στις ταινίες τους, που φτάνουν ετησίως σε παραγωγή περί τις 500. Ελπίζουμε λοιπόν σε μεγαλύτερη συμμετοχή ελληνικών ταινιών - μια λύση θα ήταν η επαναφορά του Πανοράματος - και σε κάλυψη όλων των εξόδων των συμμετεχόντων Ελλήνων δημιουργών σε όλα τα τμήματα, όχι μόνο στα εθνικά, όπως ισχύει μέχρι σήμερα. Τι κάνει μία ταινία μικρού μήκους.... μεγάλη;
Μια ολοκληρωμένη ιστορία με δυνατή κινηματογραφική αφήγηση κάνει μια μικρού μήκους ταινία να στέκει αυτόνομη, χωρίς να υπολέιπται σε τίποτα από μια μεγάλου μήκους,
Holy Shit | Σκηνοθεσία: Ταξιάρχης Δεληγιάννης & Βασίλης Τσιουβάρας | Σενάριο: Ταξιάρχης Δεληγιάννης & Βασίλης Τσιουβάρας | Animation: Κωνσταντίνος Π. Κακαρούντας, Ραφαήλ Λαλιώτης, Αντώνης Μιχαλόπουλος | Μοντάζ: Κωνσταντίνος Π. Κακαρούντας | Πρωτότυπη Μουσική: Στράτος Διαμαντής | Ηχοληψία: Κώστας Ντόκος | Σχεδιασμός Ήχου: Κώστας Ντόκος | Καλλιτεχνικός Σχεδιασμός: Κωνσταντίνος Π. Κακαρούντας | Παραγωγοί: Κωνσταντίνος Π. Κακαρούντας, Μαρία Μαυροειδή | Εταιρεία Παραγωγής: Dahouse Studio
Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες για το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Δράμας στο επίσημο site του, στην επίσημη σελίδα του στο Facebook, στο κανάλι του στο YouTube και στον επίσημο λογαριασμό του στο Instagram.
13m2 του Αντώνη Δημητρόπουλου
H ταινία
Εξάρχεια, κατά τη διάρκεια της καραντίνας Covid-19. Η ταινία σκιαγραφεί τις ζωές συναισθηματικά απομονωμένων ενοίκων μιας πολυκατοικίας που ενώ παλεύουν με τα προσωπικά τους αδιέξοδα, βρίσκονται αντιμέτωποι με μια μοναδική ευκαιρία αλλαγής· μια λεπτή ισορροπία ανάμεσα στη μεταμόρφωση και την παρηγοριά του οικείου.
Ο σκηνοθέτης
Ο Αντώνης Δημητρόπουλος γεννηθηκε στην Αθήνα το 1987. Σπούδασε στην Σχολή Τεχνών ήχου και εικόνας του Ιονίου Πανεπιστημίου και στο Αnimation Workshop στο Viborg της Δανίας. Μετά από πολύτιμη εμπειρία ως animator σε διάφορα στούντιο στην Αθήνα και το εξωτερικό ίδρυσε την εταιρία Most Serious.
Πώς επιλέξατε το θέμα της ταινίας σας, ποια ήταν η αρχική ιδέα, ποια η ανάγκη να αφηγηθείτε αυτή την ιστορία;
Κατά την καραντίνα, στην καρδιά μιας πολυκατοικίας στην Αθήνα, όπου ζούμε τόσο κοντά αλλά νιώθουμε βαθιά απομονωμένοι, με συγκίνησε η ιδέα πως συχνά προτιμάμε την γνώριμη, έστω και θλιβερή, μοναξιά, παρά το άγνωστο και τρομακτικό ενδεχόμενο μιας αλλαγής. Ήθελα να εξερευνήσω αυτήν την ανθρώπινη αντίφαση.
Τι σας δυσκόλεψε στην πραγματοποίηση της ταινίας, τι σας έφερε μεγάλη χαρά, ή τι σας εξέπληξε - θετικά ή αρνητικά;
Με δυσκόλεψε πολύ το γεγονός οτι δεν είχα κάποια χρηματοδότηση οπότε δεν μπορούσα να αφιερώσω ολο μου τον χρόνο φτιάχνοντας την ταινία. Εξεπλάγην θετικά και μου έφερε μεγάλη χαρά οταν κατάφερα επιτέλους να την ολοκληρώσω μετά απο αρκετό καιρο και αρκετές φορές που τα παράτησα.
Η ελληνική κινηματογραφική κοινότητα βρίσκεται σε αναβρασμό την τελευταία περίοδο. Πόσο αφορά αυτό τους/τις σκηνοθέτες της δικής σας γενιάς και ποια βήματα θα θεωρούσατε ως βελτίωση;
Δεν μπορω να μιλήσω για τους σκηνοθέτες της γενιάς μου, προσωπικά θεωρώ οτι πρέπει να χρηματοδοτούνται περισσότερες ταινίες με "ρεαλιστικά" χρήματα για την παραγωγή.
Είναι οι πλατφόρμες και το streaming μια ευκαιρία για τη διανομή και προβολή της μικρού μήκους ταινίας; Ποιες άλλες λύσεις θα βλέπαμε προκειμένου η μικρού μήκους ταινία να φτάσει σε περισσότερο κόσμο;
Το streaming είναι μια ευκαιρία, αλλά όχι από μόνο του η λύση. Οι μικρού μήκους ταινίες χρειάζονται επιμέλεια, πλαίσιο και προβολή. Χρειαζόμαστε θεσμική στήριξη, προγράμματα σε δημόσια ΜΜΕ, συνεργασίες με εκπαιδευτικά ιδρύματα και φυσικά αφιερώματα που τις αναδεικνύουν ουσιαστικά.
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για εσας, αλλά και για το σημερινό κινηματογραφικό τοπίο; Τι προσδοκίες έχετε από τη νέα καλλιτεχνική διεύθυνση;
Το Φεστιβάλ Δράμας για μένα σημαίνει πολλά. Είναι η πρώτη φορά που συμμετέχω και είναι μεγάλη μου χαρά που θα δει ο κόσμος την ταινία μου.Από τη νέα καλλιτεχνική διεύθυνση προσδοκώ φρεσκάδα, τόλμη και ένα άνοιγμα σε νέες μορφές αφήγησης που αξίζουν περισσότερο χώρο και στήριξη. Το Φεστιβάλ έχει τη δυναμική να είναι όχι μόνο βιτρίνα, αλλά και μοχλός εξέλιξης για το σινεμά της επόμενης μέρας.
Τι κάνει μία ταινία μικρού μήκους.... μεγάλη;
Μια ταινία μικρού μήκους γίνεται «μεγάλη» όταν καταφέρνει, μέσα σε λίγα λεπτά, να γεννήσει κάτι αληθινό στον θεατή.
13m2 | Σενάριο, Σκηνοθεσία, animation - Αντώνης Δημητρόπουλος | Μονταζ - Στάμος Δημητρόπουλος | Sound design - Γιάννης Ανδριτσόπουλος
Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες για το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Δράμας στο επίσημο site του, στην επίσημη σελίδα του στο Facebook, στο κανάλι του στο YouTube και στον επίσημο λογαριασμό του στο Instagram.