Το Flix βρίσκεται στη Δράμα (αποστολή: Λήδα Γαλανού, Μανώλης Κρανάκης), παρακολουθεί όλες τις προβολές του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος και, μέρα με τη μέρα, αποτιμά τις ταινίες, σημειώνοντας τις ενδιαφέρουσες τοποθεσίες στον κινηματογραφικό χάρτη.
Τα σχόλια και οι αποτιμήσεις μας είναι πολύ μικρά, όχι επειδή οι ταινίες είναι μικρού μήκους, μια και αυτό καθόλου δεν επηρεάζει την αξία τους, αλλά επειδή ο σκοπός αυτών των καθημερινών σχολίων είναι ν’ αποδώσουν μια αίσθηση και μια πρώτη γεύση των ταινιών.
Εάν δεν βρίσκεστε στη Δράμα, μπορείτε να δείτε όλες τις ταινίες, όλων των προγραμμάτων και να ψηφίσετε και για το βραβείο Κοινού στην online πλατφόρμα του Φεστιβάλ.
Διαβάστε ακόμη: Οδηγός επιβίωσης για το 48ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας! Για να έχετε... the full picture
Τι είδαμε την Τρίτη, 9 Σεπτεμβρίου, στο Εθνικό Διαγωνιστικό Τμήμα
Μικρές Ζωές του Δημήτρη Τσαλαπάτη
Η 11χρονη Εύα ζει μαζί με την 35χρονη μητέρα της μια νομαδική ζωή. Κοιμούνται στο αυτοκίνητο τους, τρέφονται από μικροκλοπές σε σούπερ μάρκετ, μεγαλώνουν μαζί σε έναν κόσμο που μοιάζει ξέφρενος και αγωνιώδης σαν ένα παιχνίδι που δεν τελειώνει ποτέ. Οταν η Εύα θα μάθει πρώτη φορά για την περίοδο που κάνει τις μάνες να χαστουκίζουν τις κόρες τους, το άτακτα τακτοποιημένο τους σύμπαν θα διαταραχθεί και η αλάνθαστη ρουτίνα της διαβίωσής τους θα κινδυνεύσει, σε μια ταινία που στηρίζεται (και καλά κάνει) στην ερμηνευτική δεινότητα της Δήμητρας Βλαγκοπούλου και της μικρής Εβελυν Λύτρα, πετυχαίνοντας ισόποσα το μείγμα τρυφερότητας και σκληρότητας που φέρει αναπόφευκτα η «ενηλικίωση», ακόμη και στα σημεία όπου δραματουργικά χάνει το ενδιαφέρον της, δίνοντας περισσότερη προσοχή στην αίσθηση και όχι στο συν-αίσθημα.
Μανώλης Κρανάκης
Διαβάστε εδώ περισσότερα για τις «Μικρές Ζωές» του Δημήτρη Τσαλαπάτη.
Η Μέρα που Γίναμε Ηρωες της Σελήνης Παπαγεωργίου
Καλοκαίρι, χωριό, δίπλα στο καφενείο τρία παιδιά κάνουν σκανταλιές και σκέιτ. Μέσα στο δάσος θ' ανακαλύψουν έναν νέο άντρα αναίσθητο, με σημάδια στο χέρι και θ' αποφασίσουν να τον σώσουν, παρακούοντας όλες τις απαγορεύσεις των γονιών.
Κάτι σαν μίνι-«Stand by Me», μια ταινία παιδικής αθωότητας και σκληρού(τσικου) ξυπνήματος, με ωραίο art direction, παρακινδυνευμένες παιδικές ερμηνείες, ένα περαστικό guest από το Παιδί Τραύμα που χαρίζει και τη μουσική και το τραγούδι τίτλων τέλους, μια γλυκιά αίσθηση νοσταλγίας που, ωστόσο, περιορίζεται σε ένα μικρό συμβάν, γνώριμο και αρκετές φορές ιδωμένο, χωρίς να τολμά κάτι βαθύτερο ή μεγαλύτερο, πέρα από την αδιαμφισβήτητη αλήθεια ότι, πάντα, τρία σκέιτ είναι καλύτερα από ένα.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Η Μέρα που Γίναμε Ηρωες» της Σελήνης Παπαγεωργίου.
Μίτση της Γεύης Δημητρακοπούλου
Η Μίτση περνάει ένα καλοκαίρι στο παραθαλάσσιο σπίτι της γιαγιάς. Μαζί με την μικρότερή της αδερφή κάνουν μπάνιο, παίζουν στον κήπο, κάνουν ντους με μπουκάλια νερό γιατί το πηγάδι έχει χαλάσει, προσπαθούν να ισορροπήσουν τα τρυφερά και απεχθή αισθήματα που τρέφουν για την αδέκαστη, αυστηρή γιαγιά τους. Φτιαγμένο με τη συμπαγή αισθητική ενός βιωματικού ημερολογίου, όπου κάθε εικόνα μοιάζει επεξεργασμένη από αυτό που μένει όταν η μνήμη συγκρουέται με την ανάμνηση της πραγματικότητας, το φιλμ της Γεύης Δημητρακοπούλου σε κρατάει ζεστά, άγρια και με εμμονή ως ένα ακόμη μέλος αυτής της παράδοξης οικογένειας, καθώς η Μίτση μεγαλώνει και κάνει την επανάστασή της απέναντι σε έθιμα και τελετουργίες ντροπής και ο τόνος αγγίζει με υπερβατικό και άκρως κινηματογραφικό τρόπο το φανταστικό. Η Δημητρακοπούλου χειρίζεται με σιγουριά τον αχαρτογράφητο και άχρονο χωροχρόνο της, εμπιστεύεται τον διευθυντή φωτογραφίας της Δημήτρη Λαμπρίδη για τα σωστά highlights της αφήγησής της, πατάει γερά πάνω στην αντίσταση μιας νεότερης γενιάς κόντρα σε παρωχημένες αντιλήψεις, υπερβαίνει τις ημιτελείς παραβολές (ο κήπος που δεν ποτίζεται, το αγόρι που δηλητηριάζεται...) και τις αδεξιότητες στις ερμηνείες, παραδίδοντας τελικά ένα σκληρό παραμύθι ενδυνάμωσης για όλες τις Μίτση, όπου κι αν βρίσκονται.
Μανώλης Κρανάκης
Διαβάστε εδώ περισσότερα για τη «Μίτση» της Γεύης Δημητρακοπούλου.
Κάνε Αυτό που Πρέπει του Μάνου Παπαδάκη
Ισως η ενηλικίωση είναι όταν σταματάς να κάνεις αυτό που θέλεις κι αρχίζεις να κάνεις αυτό που πρέπει. Κάπως έτσι θα ενηλικιωθούν οι τρεις ήρωές μας. Ο κύριος Κώστας, ιδιοκτήτης και προπονητής του Μινώταυρου στο Ηράκλειο, του κέντρου πινγκ πονγκ που χρόνια τώρα μεταφέρει ελπίδες για νίκη. Αλλά κι ο Γιάννης κι ο Ιάσονας, ένα βήμα πριν το γυμνάσιο, που προπονούνται για τα χανιωτάκια που έρχονται για το ετήσιο τουρνουά σε δέκα μέρες. Ο Ιάσονας θέλει να κερδίσουν, ο Γιάννης θέλει να κερδίσει την Αρχοντούλα που είναι άχαστη. Την ίδια ώρα, ολόκληρη η χώρα καλείται να κάνει αυτό που πρέπει, καθώς ο Αλέξης Τσίπρας φέρνει τον λαό των Ελλήνων σε δημοψήφισμα και ο Μινώταυρος πρόκειται να κατεδαφιστεί, για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους. Κανείς δεν θα χάσει, απλώς θα πάρει τη δεύτερη θέση σ' ένα ματς για δύο.
Ο Μάνος Παπαδάκης αλλάζει διάθεση και ύφος από το «Νόημα του Αυγούστου» και παίζει πινγκ πονγκ με το αήττητο ελληνικό καλοκαίρι, τις νοσταλγικές παιδικές αναμνήσεις, το καλόκαρδο χιούμορ, το «δικό μας» χαμόγελο της ήττας. Η ταινία είναι απολύτως μαξιμαλιστική, εδώ χωράνε και το τρίτο μνημόνιο και η φωνή σου που λεπταίνει όταν πίνεις μπαλάκια και ο Γερμανός του τρίτου μνημονίου και ο πρώτος έρωτας, η ατάκα-εγγύηση στο φλερτ, τα λόγια που ψιθυρίζονται στ' αυτί, το vibe της παιδικής μας δεκαετίας, η πρωτοφανώς up-tempo μουσική του Κτίρια τη Νύχτα, οι κατασκευές, τα γραφιστικά, οι μεσότιτλοι, η αυτοαναφορικότητα του προσωπικού βιώματος. Εκείνο, ωστόσο, που μένει από τον 20λεπτο ανοικονόμητο σίφουνα είναι μια γνώριμη αίσθηση, ότι η Αρχοντούλα πάντα θα κερδίζει, ότι η αμείωτη αισιοδοξία είναι ο μόνος τρόπος ζωής στην Ελλάδα κι ότι ο Μάνος Παπαδάκης είναι ένας αληθινά ευέλικτος σκηνοθέτης.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Κάνε Αυτό που Πρέπει» του Μάνου Παπαδάκη.
Λουδίας του Ακη Πολύζου
Ο Μηνάς φτάνει με τη μητέρα του και τον πατέρα του για να λειτουργήσουν την οικογενειακή ταβέρνα, κοντά στον ποταμό Λουδία στα Γιαννιτσά της δεκαετίας του '90. Τότε που οι (ελληνικοί) μύθοι ήταν μεγαλύτεροι και πιο... τρομακτικοί και στην ελληνική τηλεόραση έπαιζε μεταγλωττισμένους τους X-Men. Τα στάσιμα νερά μιας παιδικής ηλικίας που θα διαταραχθεί από την εισβολή του φανταστικού μέσα στην πραγματικότητα και όλα όσα αυτό θα επιφέρει σε μια προδιαγεγραμμένη ενηλικίωση αφηγείται ο Ακης Πολύζος που συνεχίζει να εξελίσσεται σε έναν ολοκληρωμένο δημιουργό δραματουργίας και ατμόσφαιρας. Εδώ με την αμέριστη βοήθεια του διευθυντή φωτογραφίας Γιάννη Γεωργίου που φωτίζει την ελληνική φύση με το μυστήριο και την παραμορφωτική ομορφιά που έχει πάντα το παιδικό βλέμμα και με μια προσεγμένη, ανεπαίσθητη αλλά λειτουργική (σκηνογραφική και σε επίπεδο κοστουμιών) επιστροφή στο χρόνο που κάνει την «εικονογραφημένη ιστορία» του να αποκτά στις πιο δυνατές στιγμές της ταινίας την αίσθηση του «κλασικού».
Μανώλης Κρανάκης
Διαβάστε εδώ περισσότερα για τον «Λουδία» του Ακη Πολύζου.
Το Φεστιβάλ Δράμας 2025 με τον τρόπο του Flix:
Φεστιβάλ Δράμας 2025 | Οι ταινίες: Ημέρα 1η
Φεστιβάλ Δράμας 2025: Οδηγός επιβίωσης για το 48ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας! Για να έχετε... the full picture
Φεστιβάλ Δράμας 2025: Εναρξη με... όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν;
Φεστιβάλ Δράμας 2025: Γνωρίστε τους δημιουργούς και τις ταινίες του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος
Φεστιβάλ Δράμας 2025: Οι ελληνικές ταινίες του Διεθνούς Διαγωνιστικού Προγράμματος
Φεστιβάλ Δράμας 2025: Οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες που διαγωνίζονται στο Kiddo
Φεστιβάλ Δράμας 2025: Οι ελληνικές συμμετοχές στο Διεθνές Διαγωνιστικό Ταινιών Μικρού Μήκους Animation
Φεστιβάλ Δράμας 2025: Οι ελληνικές συμμετοχές στο Διεθνές Διαγωνιστικό Short and Green
Φεστιβάλ Δράμας 2025: Οι ελληνικές συμμετοχές στο Διεθνές Σπουδαστικό Διαγωνιστικό Τμήμα
Φεστιβάλ Δράμας 2025; Αφιερώματα σε Αγγελο Φραντζή και Χέλενα Βίτμαν
Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες για το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Δράμας στο επίσημο site του, στην επίσημη σελίδα του στο Facebook, στο κανάλι του στο YouTube και στον επίσημο λογαριασμό του στο Instagram.
