Η Ταινία
Με στόχο να γίνουν ήρωες, τρία εννιάχρονα αψηφούν τις προειδοποιήσεις των γονιών τους και αποφασίζουν να βοηθήσουν τον περιθωριοποιημένο του χωριού που βρίσκουν λιπόθυμο στο δάσος.
Η Σκηνοθέτης
Η Σελήνη Παπαγεωργίου είναι σεναριογράφος και σκηνοθέτρια. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1991 και σπούδασε στο Τμήμα Κινηματογράφου του Α.Π.Θ. «Η Μέρα που Γίναμε Ηρωες», σε σενάριο Ευδοξίας Χασάπη, συμμετείχε στο Εργαστήριο «Microfilm 2023» και είναι η πέμπτη της μικρού μήκους ταινία. Παράλληλα ετοιμάζει την πρώτη της μεγάλου μήκους, σε παραγωγή Marni Films, με την υποστήριξη του ΕΚΚΟΜΕΔ και της ΕΡΤ. Τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να ασχολείται πιο ενεργά με το σενάριο γράφοντας σε τηλεοπτικές σειρές («Ο Ορκος», «Αρχελάου 5») και συμμετέχοντας σε προγράμματα όπως: Eureka Series Spring 2024 (SMI), Midpoint Feature Launch (2023), Canneseries Writers Club (2025) και Writers Campus (2025) στο πλαίσιο του Series Mania Festival.
Εξι ερωτήσεις για το «Η Μέρα που Γίναμε Ηρωες»:
Πώς επιλέξατε το θέμα της ταινίας σας, ποια ήταν η αρχική ιδέα, ποια η ανάγκη να αφηγηθείτε αυτή την ιστορία;
Σελήνη: Ολα ξεκίνησαν από τη σεναριογράφο μας, την Ευδοξία Χασάπη, οπότε δίνω τον λόγο σε εκείνη.
Ευδοξία: Η σκέψη για το «Η Μέρα που Γίναμε Ηρωες» ξεκίνησε από μια βόλτα στο πάρκο που πήγαινα μικρή. Αυτή η βόλτα έφερε στη μνήμη μου σκέψεις και βιώματα που είχα ως παιδί και γι’ αυτό αποφάσισα να αφηγηθώ την ιστορία μέσω της παιδικής ματιάς των ηρώων. Θεματικά προσπάθησα να προσεγγίσω το γεγονός ότι συχνά τα παιδιά αντιδρούν ενστικτωδώς και αψηφούν τους κανόνες και τα «μη» των γονιών, με γνώμονα το πώς εκείνα ερμηνεύουν τον κόσμο, καθώς και πώς συχνά αυτό που φαντάζονται και περιμένουν, διαψεύδεται. Σε κάθε περίπτωση, δεν ξεκίνησα με οδηγό το θέμα αλλά περισσότερο το θέμα αναδείχθηκε από την εξερεύνηση των χαρακτήρων και της ίδιας της ιστορίας και τελικά συνέβαλε στην ολοκλήρωση της.
Σελήνη: Για μένα, αυτό το σενάριο, ήταν ένα μικρό καμπανάκι για το πόσο απλές είναι οι αποφάσεις, το σωστό και το λάθος, όσο είμαστε παιδιά. Δεν υπάρχουν δεύτερες σκέψεις. Μεγαλώνοντας χάνουμε σιγά-σιγά αυτό το φίλτρο παιδικότητας. Κι αυτό λέγεται (δυστυχώς) ενηλικίωση...
Τι σας δυσκόλεψε στην πραγματοποίηση της ταινίας, τι σας έφερε μεγάλη χαρά, ή τι σας εξέπληξε - θετικά ή αρνητικά;
Η μεγαλύτερη δοκιμασία στην ταινία ήταν ότι λόγω περιορισμένου budget είχαμε μόνο τρεις μέρες για να τη γυρίσουμε. Μια ταινία με πρωταγωνιστές τρία παιδιά που σέρνουν έναν άνθρωπο πάνω σε πατίνια στο δάσος... δύσκολο εγχείρημα! Αλλά ξέραμε ότι είτε θα την κάναμε σε τρεις μέρες είτε καθόλου. Κι αυτό δεν είναι ένα πραγματικό δίλημμα. Τα καταφέραμε λόγω της δυνατής ομάδας που φτιάξαμε. Και ναι, παρά τις αμφιβολίες όλων, οι Ρεκτιφιέ (οι σκηνογράφοι μας) κάνανε τα πατίνια να σύρουν τον ήρωά μας στα χωμάτινα μονοπάτια. Η μεγαλύτερη χαρά όλων όμως ήταν τα παιδιά - ήταν απολαυστικά!
Η ελληνική κινηματογραφική κοινότητα βρίσκεται σε αναβρασμό την τελευταία περίοδο. Πόσο αφορά αυτό τους/τις σκηνοθέτες της δικής σας γενιάς και ποια βήματα θα θεωρούσατε ως βελτίωση;
Το να ανήκεις στην ελληνική κινηματογραφική κοινότητα είναι μια καθημερινή μάχη ανάμεσα στην αντοχή / θέληση και την πραγματικότητα. Τι τελικά θα υπερισχύσει; Ειδικά με τις τελευταίες εξελίξεις η αβεβαιότητα αυξάνεται. Ενα πρώτο βήμα, για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε, θα ήταν να ικανοποιηθούν τα αιτήματα που έχουν τεθεί μέσω του «Ορατότης Μηδέν» ώστε να ξεμπλοκάρει το σύστημα, να προχωρήσουν και να αυξηθούν οι χρηματοδοτήσεις και να χτιστεί ένα πλαίσιο που στηρίζει κατά βάση τους καλλιτέχνες. Επίσης, ένα από τα μέτρα που εφαρμόζονται ήδη στο εξωτερικό και το θεωρώ ιδιαίτερα λειτουργικό είναι το πρόγραμμα «Working in the Arts», που επιτρέπει σε καλλιτέχνες να λαμβάνουν επίδομα ανεργίας, ενώ εργάζονται διακεκομμένα σε πρότζεκτ ή παραγωγές. Αυτό το σύστημα αναγνωρίζει την ασυνεχή φύση της δουλειάς μας και προσφέρει μια βάση ασφάλειας, η οποία θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμη στην Ελλάδα. Οταν μια πολιτεία εκτιμά ουσιαστικά τις τέχνες και τους ανθρώπους που τις υπηρετούν, είμαι σίγουρη ότι μπορεί να βρει λύσεις να τους στηρίξει.
Είναι οι πλατφόρμες και το streaming μια ευκαιρία για τη διανομή και προβολή της μικρού μήκους ταινίας; Ποιες άλλες λύσεις θα βλέπατε προκειμένου η μικρού μήκους ταινία να φτάσει σε περισσότερο κόσμο;
Είναι πολύ θετικό που οι μικρού μήκους έχουν αρχίσει να εισχωρούν στις πλατφόρμες αλλά και πιο δειλά στις κινηματογραφικές αίθουσες, πριν τη βασική προβολή. Θα ήταν ωραίο να άνοιγαν περισσότερο οι πόρτες προς τον κόσμο της εκπαίδευσης, γιατί από εκεί ξεκινάνε όλα. Παράλληλα χρειάζεται να βρεθούν τρόποι ώστε να γίνουν πιο άμεσα προσβάσιμες σε κοινό που δεν έχει ιδέα για το είδος. Ισως, με κάποιο slot στην ιδιωτική τηλεόραση; Ισως, με mini προβολές μέσα στη μέρα για αυτούς που θέλουν να πάνε σινεμά αλλά δεν έχουν και τόσο χρόνο; Αραγε υπάρχει Μουσείο Ταινιών Μικρού Μήκους;
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για εσάς, αλλά και για το σημερινό κινηματογραφικό τοπίο; Τι προσδοκίες έχετε από τη νέα καλλιτεχνική διεύθυνση;
Είχα την τύχη να συμμετάσχω στο Φεστιβάλ άλλη μία φορά στο παρελθόν, και μπορώ να πω με σιγουριά ότι το κλίμα που δημιουργείται αυτές τις μέρες στη Δράμα, από τους διοργανωτές και τους συμμετέχοντες, είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται μια ταινία (και οι συντελεστές της) όταν κάνει τα πρώτα της βήματα στον κόσμο. Το συγκεκριμένο φεστιβάλ είναι ένας θεσμός που λειτουργεί ως στόχος και κινητήρια δύναμη για όσ@ κάνουμε ταινίες μικρού μήκους στην Ελλάδα, οπότε είναι σημαντικό να συνεχίσει να εξελίσσεται και να ανανεώνεται. Για μένα είναι σημαντικό η κάθε καλλιτεχνική διεύθυνση να δίνει βήμα σε πρότζεκτ και θεματικές με βάση την ουσία και όχι τη μόδα ή το αισθητικό αποτέλεσμα, που καμιά φορά μπορεί να υπερισχύει της ιστορίας. Παράλληλα, θα βοηθούσε να γίνονται κάθε χρόνο βήματα προς έναν πιο βιώσιμο σχεδιασμό, ώστε το φεστιβάλ να αφήνει ολοένα και μικρότερο οικολογικό αποτύπωμα.
Τι κάνει μία ταινία μικρού μήκους.... μεγάλη;
Το να σου σηκωθεί η τρίχα, να σφιχτεί το στομάχι σου, να τη σκέφτεσαι το επόμενο πρωί, να σε κάνει να πάρεις τηλέφωνο κάποιον που αγαπάς, να σκεφτείς αλλιώς, να πιστέψεις σε κάτι έστω και για λίγο.
Δείτε εδώ το τρέιλερ του «Η Μέρα που Γίναμε Ηρωες»:
Δείτε εδώ την προηγούμενη ταινία μικρού μήκους της Σελήνης Παπαγεωργίου, «Οταν ο Κωστής Συνάντησε τη Μαίρη»
Συντελεστές
Cast: Τάλια Αλκάν, Νικόλας Αλειφάκης, Δημήτρης Μπογδανίδης, Ιώκο Ιωάννης Κοττίδης, Νεφέλη Μαϊστράλη, Στέλιος Πέτσος, Ζακ Σούσης, Μαριάμ Ρουχάτζε | Σκηνοθεσία: Σελήνη Παπαγεωργίου | Σενάριο: Ευδοξία Χασάπη | Παραγωγός: Δημήτρης Σπύρου | Διεύθυνση φωτογραφίας: Μιχάλης Γκατζόγιας | Α’ βοηθός κάμερας: Αρσινόη Πηλού | Β’ βοηθός κάμερας: Εύα Γκόγκου | Ηλεκτρολόγος: Βλάσσης Παπαπετρόπουλος | Βοηθός ηλεκτρολόγου: Θάνος Θεοχάρης | Σκηνογραφία: Ρεκτιφιέ | Φροντιστές: Λευτέρης Θεοδωρούδης, Νίκος Σωτηρόπουλος | Ενδυματολογία: Ευαγγελία Δελένδα | Βοηθός ενδυματολόγου: Άγγελος Διονυσακόπουλος | Make-up artist: Χαρά Βασιλειάδη | Ηχοληψία: Αλέξης Κουκιάς-Παντελής | Βοηθός ηχολήπτη: Νικόλ Ασημώση | Βοηθός σκηνοθέτης: Μιχάλης Μαθιουδάκης | Σκρίπτ: Γεύη Δημητρακοπούλου | Line producer: Μανώλης Μελισσουργός | Διεύθυνση παραγωγής: Ευθύμης Μιχελουδάκης | Location manager: Κωστής Ευγενιτάκης | Βοηθοί παραγωγής: Κωστής Μαρίνης, Νίκος Τριανταφυλλίδης | Μοντάζ: Ιωάννα Πογιαντζή | Σχεδιασμός και μίξη ήχου: Λέανδρος Ντούνης | Μουσική: Παιδί Τραύμα | Color grading: Δημήτρης Μανουσιάκης | DCP: FRENEL Post Lab | Casting agency: Μαίρη Μαθαρίκου, Matharikou Models | Script editor: Δανάη Ξυλογιάννη Γκόντρια
Φεστιβάλ Δράμας 2025 | Γνωρίστε εδώ όλους τους δημιουργούς και τις ταινίες του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος αλλά και τις ελληνικές ταινίες στα διεθνή προγράμματα του Φεστιβάλ.