Το πρόγραμμα Short and Green του 48ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας βρίσκει επικεφαλής προγραμματισμού τη Μάγια Σφακιανάκη και συνολικά 13 ταινίες από όλον τον κόσμο που αγωνιούν για το περιβάλλον αλλά και το σινεμά ως ένα ολοκληρωμένο (και απειλούμενο διαρκώς) οικοσύστημα.
Ανάμεσά τους διαγωνίζονται και δύο ελληνικές ταινίες: το «Don’t Try This in the Woods» της Εμμας Δοξιάδη που έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους του Παλμ Σπρινγκς και το «Green» του Δημήτρη Ιωσηφίδη Χοκμετίδη.
Don’t Try This in the Woods της Εμμας Δοξιάδη
Η ταινία
Μια γυναίκα που εξερευνά ένα αρχαίο δάσος παρασύρεται σε έναν σιωπηλό, επίμονο τρόμο.
Η σκηνοθέτης
Η Εμμα Δοξιάδη είναι Ελληνίδα και Αυστραλή σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός. Οι ταινίες της έχουν προβληθεί σε φεστιβάλ όπως τα NYFF, Berlinale, SXSW, Κάννες και έχουν διακριθεί με Vimeo Staff Picks. Το «Don’t Try This in the Woods» έκανε πρεμιέρα στο Palm Springs ShortFest (2025). Είναι ιδρύτρια των filmsos και everybodies, και δουλεύει ενεργά για τη βιωσιμότητα στον κινηματογράφο.
Εξι ερωτήσεις για το «Don’t Try This in the Woods»:
Πώς επιλέξατε το θέμα της ταινίας σας, ποια ήταν η αρχική ιδέα, ποια η ανάγκη να αφηγηθείτε αυτή την ιστορία;
Με ενδιέφερε πάντα το τι συμβαίνει όταν κάποιος πιστεύει ότι μπορεί να «κατέχει» κάτι που απλώς τον ανέχεται. Eνα δάσος. Eνα σώμα. Μια σχέση. Μια γλώσσα. Από τον μύθο του Ερυσίχθονα μέχρι τη σημερινή real estate φρενίτιδα, η ιδιοκτησία παραμένει η πιο ριζική φαντασίωση εξουσίας. Hθελα να γράψω μια ιστορία όπου η φύση δεν είναι σκηνικό, αλλά χαρακτήρας. Κι αν έχει φωνή, δεν είναι φωναχτή — είναι υπόγεια, σαρκική, σχεδόν ενοχλητική. Το είδος του τρόμου μου έδωσε αυτόν τον χώρο. Oχι για να φοβίσω, αλλά για να υπενθυμίσω πόσο τρομακτικό είναι όταν κάτι που θεωρούσες ακίνητο... αρχίζει να κινείται.
Τι σας δυσκόλεψε στην πραγματοποίηση της ταινίας, τι σας έφερε μεγάλη χαρά, ή τι σας εξέπληξε - θετικά ή αρνητικά;
Λίγες μέρες πριν το γύρισμα, οι δρόμοι για την Πάρνηθα ήταν κλειστοί λόγω πυρκαγιάς. Λίγες μέρες μετά, πλημμύρισε. Η ατμόσφαιρα δεν ήταναπλώς δραματική — ήταν μετα-αποκαλυπτική. Κι εμείς εκεί, με κάμερεςκαι κολατσιό, προσπαθώντας να πούμε μια ιστορία τη στιγμή που η φύση έλεγε ήδη τη δική της. Κι όμως, είχαμε ελαφρότητα. Ημασταν φίλοι, λίγοι, με σεβασμό και μηδενικά απόβλητα. Και μετά εμφανίστηκε μια αλεπού. Χωρίς σκηνή. Χωρίς πρόγραμμα. Οπως και οι καλύτερες στιγμές στο σινεμά έρχονται όταν σταματάς να τις ελέγχεις.
Η ελληνική κινηματογραφική κοινότητα βρίσκεται σε αναβρασμό την τελευταία περίοδο. Πόσο αφορά αυτό τους/τις σκηνοθέτες της δικής σας γενιάς και ποια βήματα θα θεωρούσατε ως βελτίωση;
Ο αναβρασμός δεν είναι τυχαίος. Είναι αποτέλεσμα χρόνιων προβλημάτων που επιτέλους βγήκαν στην επιφάνεια — και καλώς. Η γενιά μου δεν ζητά προνομιακή μεταχείριση· ζητά ένα πλαίσιο που να λειτουργεί με σταθερότητα, διαφάνεια και σεβασμό στον χρόνο, τη δουλειά και την αξιοπρέπεια των δημιουργών. Η εμπιστοσύνη στους θεσμούς δενκερδίζεται με λόγια ή διακηρύξεις, αλλά με πράξεις και συνέπεια. Και ίσως αυτή η στιγμή να είναι μια ευκαιρία: να χτίσουμε κάτι πιο βιώσιμο, πιο συμμετοχικό, πιο δίκαιο — όχι για εμάς μόνο, αλλά για όλους όσοι θα έρθουν μετά. Δεν είναι θέμα μιας γενιάς· είναι θέμα πολιτισμικής προοπτικής. Και το σινεμά, ακριβώς επειδή κοιτάει μακριά, μπορεί — καιπρέπει — να μας τη θυμίζει.
Είναι οι πλατφόρμες και το streaming μια ευκαιρία για τη διανομή και προβολή της μικρού μήκους ταινίας; Ποιες άλλες λύσεις θα βλέπατε προκειμένου η μικρού μήκους ταινία να φτάσει σε περισσότερο κόσμο;
Το streaming είναι χρήσιμο, αλλά όχι ουδέτερο. Η μικρού μήκους συχνά χάνεται στην απεραντοσύνη της ψηφιακής πλατφόρμας. Είναι μια μορφή που απαιτεί εστίαση — όχι απλώς θέαση. Οπως το δοκίμιο του Chris Marker ή τα φιλμ του Peter Hutton, η μικρού μήκους μπορεί να λειτουργήσει σαν χασμωδία, σαν ένα μικρό ρήγμα στον οπτικό θόρυβο. Χρειάζεται χώρο να ακουστεί. Δεν χρειάζεται μόνο χώρο διανομής, χρειάζεται χώρο συνάντησης.
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για εσάς, αλλά και για το σημερινό κινηματογραφικό τοπίο; Τι προσδοκίες έχετε από τη νέα καλλιτεχνική διεύθυνση;
Μετά την παγκόσμια πρεμιέρα μας στο Palm Springs, είναι η πρώτη φορά που θα δω την ταινία με Ελληνες συναδέλφους. Είναι σχεδόνοικείο, σχεδόν τρομακτικό — με τον ίδιο τρόπο που είναι να λες την αλήθεια μπροστά σε φίλους. Αν η νέα διεύθυνση καταφέρει να κρατήσειαυτό το αίσθημα — του ουσιαστικού διαλόγου — τότε έχει ήδη πετύχεικάτι βαθιά πολιτισμικό. Γιατί τα φεστιβάλ, τελικά, δεν είναι σκάλες για καριέρες. Είναι καθρέφτες.
Τι κάνει μία ταινία μικρού μήκους.... μεγάλη;
Η ακρίβεια. Η γενναιότητα της αφαίρεσης. Το ότι δεν προσπαθεί να εντυπωσιάσει — απλώς να είναι ειλικρινής. Μια μικρού μήκους δεν χρειάζεται να είναι «καταπληκτική». Χρειάζεται να είναι ειλικρινής, ακριβής, δική σου. Οπως είπε η Claire Denis: «I don’t want to showthings. I want to feel them.» Αν το πετύχεις αυτό σε 15 λεπτά, έχεις πετύχει κάτι τεράστιο.
Δείτε εδώ το τρέιλερ του «Don’t Try This in the Woods»:
Don’t Try This in the Woods | Σενάριο & Σκηνοθεσία: Εμμα Δοξιάδη | Παραγωγή: Πολύμνια Παπαδοπούλου Σαρδελή για την Everybodies, Έμμα Δοξιάδη | Συμπαραγωγή: Κυριακή Βήρου για την AbFab Productions | Επιπλέον Συγγραφή: Στέργιος Ντινόπουλος | Διεύθυνση Φωτογραφίας: Στέργιος Ντινόπουλος | Σκηνογραφία: Μαίρη Μαρμαρινού & Ιωάννα Παπαδογιάννη / Rectifier | Μοντάζ: Θοδωρής Άρμαος | 1η Βοηθός Σκηνοθέτη: Γεωργία Σωτηρχού | Υπεύθυνος Παραγωγής: Βασίλης Ζιώγκας | Script Supervisor: Μερόπη Σοφία Λαΐνη | Βοηθοί Παραγωγής: Λάμπρος Καμβρογιάννης, Στέλιος Ταξιαρχώτης | Κοστούμια: Μάρλι Αλειφέρη | Κομμώσεις & Μακιγιάζ: Σίσσυ Πετροπούλου | Βοηθός Σκηνογραφίας: Μαίρη Τσαγαρούλη | Props: Κώστας Μπάρλης | Πρώτοι Βοηθοί Κάμερας: Σίμος Πράσινος, Μανώλης Καλαφατέλης | 2ος Βοηθός Κάμερας & DIT: Χρόνης Ταυρής Δεγιάννης | Ηχοληψία: Νικόλ Ασημώση | Σχεδιασμός Ήχου & Μίξη: Βάλια Τσέρου | Color Grading: Δημήτρης Καρτερής | Ειδικά Εφέ (SFX): Ρότζερ Φίσερ | Βοηθός SFX: Χριστίνα Πολίτη
Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες για το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Δράμας στο επίσημο site του, στην επίσημη σελίδα του στο Facebook, στο κανάλι του στο YouTube και στον επίσημο λογαριασμό του στο Instagram.
Green του Δημήτρη Ιωσηφίδη Χοκμετίδη
Η ταινία
Το ντοκιμαντέρ παρουσιάζει την κουλτούρα της υλοτομίας στα δάση του Ν. Δράμας, αναδεικνύοντας τη σημαντική συμβολή εκείνων που εργάζονται και προστατεύουν τον φυσικό πλούτο.
Ο σκηνοθέτης
Ο Δημήτρης Ιωσηφίδης Χοκμετίδης γεννήθηκε στην Ξάνθη, όπου και μεγάλωσε. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Μηχανικών Πληροφορικής στο Ηράκλειο της Κρήτης. Eχει συνεργαστεί με το Τμήμα Θεατρολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών, καθώς και σε μικρότερα ανεξάρτητα κινηματογραφικά project. Το «Green» είναι η πρώτη του ταινία ντοκιμαντέρ μικρού μήκους.
Εξι ερωτήσεις για το «Green»:
Πώς επιλέξατε το θέμα της ταινίας σας, ποια ήταν η αρχική ιδέα, ποια η ανάγκη να αφηγηθείτε αυτή την ιστορία;
Η αρχική ιδέα ήταν η καταγραφή της καθημερινότητας ανθρώπων που ασκούν το επάγγελμα του υλοτόμου το οποίο έχει βαθιές ρίζες στην οικογένειά μου (σχεδόν όλοι πριν από μένα το άσκησαν). Η προσέγγιση αρχικά ήταν προσωπική, με στόχο τη διατήρηση μιας μνήμης. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, η μεγάλη πυρκαγιά στην Αλεξανδρούπολη πυροδότησε συζητήσεις ανάμεσα στα άτομα που κατέγραφα. Μέσα από αυτές, αναδείχθηκε η αφάνης προσφορά τους, αλλά και το πόσο κρίσιμος θα μπορούσε να είναι ο ρόλος τους στην προστασία του δάσους — στοιχεία που διαμόρφωσαν εν τέλη τον πυρήνα της ταινίας. Ήξερα πως ο θείος μου είναι ο τελευταίος στην οικογένεια που συνεχίζει αυτό το επάγγελμα. Το γεγονός αυτό δημιούργησε την επιτακτική ανάγκη καταγραφής της ζωής των υλοτόμων και της προσφοράς τους στο δάσος.
Τι σας δυσκόλεψε στην πραγματοποίηση της ταινίας, τι σας έφερε μεγάλη χαρά, ή τι σας εξέπληξε - θετικά ή αρνητικά;
Η κύρια δυσκολία ήταν οι συνθήκες των γυρισμάτων, καθώς δούλευα μόνος, χωρίς συνεργείο, με συνεχείς αλλαγές τοποθεσίας και περιορισμένο χρόνο για να στηθεί σωστά κάθε κάδρο. Παράλληλα, ο τρόπος που δούλευαν οι άνθρωποι που κατέγραφα ,η ακρίβεια, η ταχύτητα και η μεθοδικότητά τους σε συνθήκες κινδύνου ανέδειξε πτυχές της δουλειάς τους που δεν είναι εύκολα ορατές ή κατανοητές από αρκετό κόσμο.
Η ελληνική κινηματογραφική κοινότητα βρίσκεται σε αναβρασμό την τελευταία περίοδο. Πόσο αφορά αυτό τους/τις σκηνοθέτες της δικής σας γενιάς και ποια βήματα θα θεωρούσατε ως βελτίωση;
Πάντα υπήρχε αναβρασμός, η διαφορά είναι ότι τώρα έχει αρχίσει να αναπτύσσεται ένα πιο οργανωμένο πλαίσιο αντίδρασης. Αυτό το πλαίσιο σίγουρα ευνοεί όλα τα άτομα που εργάζονται στον κινηματογράφο, αλλά ταυτόχρονα και αρκετά άτομα της γενιάς μου. Το καλύτερο βήμα για τη γενιά μας θα ήταν η συλλογή δράση, όσο κι αν έχουμε ευκολότερη πρόσβαση στα ψηφιακά μέσα, νιώθω ότι μόνο οι δια ζώσης συναντήσεις μπορούν να δημιουργήσουν ένα ουσιαστικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο μπορούμε να συζητάμε και να διεκδικούμε και στο μέλλον.
Είναι οι πλατφόρμες και το streaming μια ευκαιρία για τη διανομή και προβολή της μικρού μήκους ταινίας; Ποιες άλλες λύσεις θα βλέπατε προκειμένου η μικρού μήκους ταινία να φτάσει σε περισσότερο κόσμο;
Σίγουρα, οι πλατφόρμες streaming έχουν διευκολύνει τη διάδοση των μικρού μήκους ταινιών, προσφέροντάς τους πρόσβαση σε κοινό που δύσκολα θα τις ανακάλυπτε. Είναι σημαντικό να στηρίζουμε όσους μας στηρίζουν και προωθούν αυτή τη μορφή τέχνης. Παράλληλα, πιστεύω ότι η μικρού μήκους ταινία πρέπει να έχει τη θέση της και στον κινηματογράφο. Οπως είναι αποδεκτό να παρακολουθούμε διαφημίσεις πριν την ταινία, το ίδιο εύκολα θα μπορούσαμε να βλέπουμε μικρού μήκους ταινίες (έστω μια). Η παρουσία τους σε κινηματογραφικές αίθουσες, πέρα από τα φεστιβαλικά πλαίσια, θα έδινε στο ευρύ κοινό την ευκαιρία να γνωρίσει και να στηρίξει είδη που χρειάζονται περισσότερη προβολή, όπως το ντοκιμαντέρ και το animation.
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για εσάς, αλλά και για το σημερινό κινηματογραφικό τοπίο; Τι προσδοκίες έχετε από τη νέα καλλιτεχνική διεύθυνση;
Το Φεστιβάλ Δράμας για μένα αποτελεί μια σημαντική ευκαιρία να συναντήσω ανθρώπους του χώρου που γνωρίζω ήδη, αλλά και να έρθω σε επαφή με νέες δημιουργίες και νέους δημιουργούς. Αναφορικά με τη νέα καλλιτεχνική διεύθυνση, προσδοκώ ότι θα συνεχίσει να στηρίζει τη νέα γενιά κινηματογραφιστών, διατηρώντας παράλληλα την ταυτότητα και το κύρος του Φεστιβάλ, όπως αυτά διαμορφώθηκαν από τους προηγούμενους καλλιτεχνικούς διευθυντές.
Τι κάνει μία ταινία μικρού μήκους.... μεγάλη;
Η φιλοδοξία της ιδέας και η ενέργεια των ανθρώπων που την πλαισιώνουν.
Green | Παίζουν: Παναγιώτης Ιωσηφίδης, Στέλιος Ελευθεριάδης | Production: Bloodstone studio | Σκηνοθεσία – Φωτογραφία – Μοντάζ: Δημήτρης Ιωσηφίδης Χοκμετίδης | Sound Supervisor: Παύλος Ούσλης | Sound Design: Ηλέκτρα Χαϊδούλη | Sound: Λευτέρης Μπαστουνάκης
Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες για το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Δράμας στο επίσημο site του, στην επίσημη σελίδα του στο Facebook, στο κανάλι του στο YouTube και στον επίσημο λογαριασμό του στο Instagram.