Το Flix βρίσκεται στη Δράμα (αποστολή: Λήδα Γαλανού, Μανώλης Κρανάκης), παρακολουθεί όλες τις προβολές του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος και, μέρα με τη μέρα, αποτιμά τις ταινίες, σημειώνοντας τις ενδιαφέρουσες τοποθεσίες στον κινηματογραφικό χάρτη.
Τα σχόλια και οι αποτιμήσεις μας είναι πολύ μικρά, όχι επειδή οι ταινίες είναι μικρού μήκους, μια και αυτό καθόλου δεν επηρεάζει την αξία τους, αλλά επειδή ο σκοπός αυτών των καθημερινών σχολίων είναι ν’ αποδώσουν μια αίσθηση και μια πρώτη γεύση των ταινιών.
Εάν δεν βρίσκεστε στη Δράμα, μπορείτε να δείτε όλες τις ταινίες, όλων των προγραμμάτων και να ψηφίσετε και για το βραβείο Κοινού στην online πλατφόρμα του Φεστιβάλ.
Διαβάστε ακόμη: Οδηγός επιβίωσης για το 48ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας! Για να έχετε... the full picture
Τι είδαμε τη Δευτέρα, 8 Σεπτεμβρίου, στο Εθνικό Διαγωνιστικό Τμήμα
Μικρό Σώμα του Γιάννη Συμβώνη
Ενα αυτoκίνητο, δύο άντρες, λες εγκλωβισμένοι στον κλοιό του για λίγη ώρα. Ο μεγαλύτερος (ο Ιερώνυμος Καλετσάνος με την πάντα μαγνητική, έτοιμη να εκραγεί, ψυχραιμία), έχει μαζέψει από τον σταθμό τον νεότερο (ο Γιώργος Αγγέλκος που φέρει κάτι από Κίλιαν Μέρφι). Μιλούν μεταξύ τους αινιγματικά, ο μικρός κάνει ερωτήσεις, μοιάζει να έχει ζήσει χρόνια με την εικόνα του μεγαλύτερου και την προσδοκία να τον γνωρίσει. Στο όγδοο λεπτό έχεις καταλάβει τα πάντα, χωρίς να ειπωθεί τίποτα. Μόνο με τις αποσπασματικές μνήμες κι επιθυμίες και με το τοπίο έξω από το παράθυρο, λίγα δέντρα στα χωράφια, λίγα σκουπίδια, αποθήκες και διάσπαρτα σπίτια, αγελάδες, ο δρόμος της ελληνικής επαρχιακής μοναξιάς.
Ο Γιάννης Συμβώνης, που το 2016 γνωρίσαμε με το «Νηπενθές», έχει την εξυπνάδα να επιλέξει μια σεναριακή ιδέα που καθορίζει και τη δομή και τη σκηνοθεσία της ταινίας του. Με ολόσωστη φωτογραφία από τον Γιάννη Κανάκη και μοντάζ από τον Γιάννη Χαλκιαδάκη, τολμά μια δύσκολη απλότητα που διαχειρίζεται αποτελεσματικά και κουβαλά μια μελαγχολία, μια αίσθηση πικρίας ή απώλειας της αθωότητας, που ξεπερνά τις λέξεις και διαπερνά τις εικόνες του, έστω ως άσκηση για κάτι μεγαλύτερο.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Μικρό Σώμα» του Γιάννη Συμβώνη.
Last Tropics του Θανάση Τρουμπούκη
Τρεις άνθρωποι, δυο άνδρες και μια γυναίκα, ψαρεύουν, παράνομα, με δυναμίτη. Ζουν σ’ έναν τόπο που μοιάζει μεταποκαλυπτικός: απών ο κόσμος, παράγκες σε πασάλους μέσα στο νερό, διαλυμένα ξύλινα σπίτια, ένα τροχόσπιτο ετοιμόρροπο, μια προσευχή για προστασία ή σωτηρία. Ο εισβολέας έρχεται. Το λεοντόψαρο, έξω από τα νερά του, θανάσιμο, όπως κι οι ίδιοι.
Ο Θανάσης Τρουμπούκης, που τελευταία φορά είδαμε πριν τρία χρόνια με το «Under the Lake» (που έχει κοινό νήμα μ’ αυτήν την ταινία, όχι στον αισθητικό, αλλά στον πνευματικό στόχο του), επιλέγει να γυρίσει με φιλμ 16mm (ο Κωνσταντίνος Κουκουλιός στη φωτογραφία), μ’ ένα τετράγωνο κάδρο με στρογγυλεμένες γωνίες, με μια αίσθηση του ανθρωπολογικού τεκμηρίου του Μιγκέλ Γκόμες και μ’ ένα οπτικά κεραυνοβόλο καστ, τον Νικολάκη Ζεγκίνογλου, τη Ζωή Σιγαλού και τον Βασίλη Κουτσογιάννη του «Βανκούβερ». Μια ροζ λιλά απόχρωση σ’ έναν κόσμο που δύει, ένα αξέχαστο υποβρύχιο πλάνο ανάδυσης με τα βατραχοπέδιλα να κινούνται στο σχήμα του άπειρου, ένα προφανές σχόλιο για την οικολογική καταστροφή κι ένα λίγο πιο διακριτικό για το αλλόκοτο γήινο σύμπαν όπου ζούμε, το ξένο, βίαιο και μοναχικό, στα πρόθυρα του αφανισμού και στους εισβολείς που δεν έχουν μόνο λέπια και δηλητηριώδη αγκάθινα πτερύγια. Μπορεί η υπερβολική μέριμνα για τη φόρμα να υποδαυλίζει το αφαιρετικό σενάριο (αλήθεια, γιατί να μην ξέρεις πόση βενζίνη έχει η βάρκα σου, και γιατί σουλατσάρουν αναξιοποίητες αγελάδες;), αλλά το νόημα δεν ναυαγεί.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Last Tropics» του Θανάση Τρουμπούκη.
Αβαντάζ του Χρήστου Τάτση
Σ’ ένα σκυλάδικο στη Λιοσίων έχει γίνει φονικό και το αφεντικό, ο Πάνος Μάρας, τραυματισμένος και κατηγορούμενος, έχει εξαφανιστεί. Οι εργαζόμενοι/ες του μαγαζιού μιλούν στην κάμερα για το πώς βίωσαν το περιστατικό – αλλά και το τέλος εποχής για το «Αβαντάζ» και τον δικό τους κόσμο της νύχτας.
Από τη δυνατή «Εντροπία» του 2018, ο Χρήστος Τάτσης περνά σ’ ένα απολαυστικό ψευδοντοκιμαντέρ, ένα παζλ από φιγούρες του πάλκου, των πιάτων και των λουλουδιών, με τον δικό τους κώδικα τιμής που ξεθωριάζει. Ενα μυστήριο που για να το εξιχνιάσεις πρέπει να συνηθίσουν τα μάτια σου το σκοτάδι, ωραία δουλειά από τον Γιώργο Κουτσαλιάρη που παίζει με τις φόρμες, από το νεογουέστερν ως το τηλεοπτικό ρεπορτάζ, ερμηνείες ελαφρώς άνισες αλλά κάποιες πραγματικά αξιοσημείωτες. Μ’ αυτά τα εργαλεία, μαζί μ’ ένα χαριτωμένο χιούμορ, λίγο μελόδραμα και κάτι από Ντέιβιντ Λιντς αν ο μετρ ήξερε τι εστί μπουζούκια, ο Τάτσης συνθέτει έναν κόσμο που τελειώνει, ξανά και ξανά, σαν τα τσιγάρα που γεμίζουν το τασάκι, μια «αθωότητα» και μια μπέσα του ’80 και του ’90, που τώρα αντικαταστάθηκαν από τη δηθενιά, μια κουλτούρα που νοθεύεται και φθίνει με κάθε ξημέρωμα, γιατί, αυτό ήταν, πάει και το σήμερα.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Αβαντάζ» του Χρήστου Τάτση.
Παντάξενος της Ευτυχίας Ιωσηφίδου
Ενας άντρας, μόνος, περιδιαβαίνει στην αθηναϊκή, ή τη θεσσαλονικιώτικη, γειτονιά. Η συνύπαρξη με τους μετανάστες και η παρατήρηση των ασχολιών και της παρέας τους, μοιάζει να τον κάνει να αισθάνεται ότι κάπου ανήκει.
Πλάνα σε Super 8 με μια τρυφερότητα κι ένα στοχαστικό voice over, βασισμένα στο διήγημα του Γιώργου Ιωάννου, Μες στους Προσφυγικούς Συνοικισμούς, μιλούν, περαστικά, για την αστική αποξένωση και για τον πολιτισμό που εκλείπει «όταν δεν ξέρεις ούτε τη φάτσα του γείτονά σου». Μια ταινία σύντομη, που μοιάζει να χρειαζόταν μια πιο γερή, σύνθετη βάση για να ξεχωρίσει, αλλά που μεταφέρει την αίσθηση του οικείου και της απώλειάς του που αποζητά.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Παντάξενος» της Ευτυχίας Ιωσηφίδου.
Hopepunk της Βασιλικής Λαζαρίδου
Η Αντι (Ανδρομάχη, αυτή που μάχεται σαν άνδρας, ή ανδρεία, αναλόγως πού κοιτάς), οδηγεί ένα ταξί, την Τζο (Joe le taxi;), που είναι η αρχηγός και ηγέτης της. Σύντροφός της ένα παθιασμένο ζόμπι που λέγεται Πίνα. Στόχος της να μοιάσει στο ζόμπι/συνοδοιπόρο, να κερδίσει την απόλυτη ελευθερία, να πετύχει την όσμωση με τον οπτιμισμό και την αισιόδοξη συλλογικότητα του hopepunk. Εστω κι αν γι’ αυτό χρειάζεται να συμβεί μια σειρά από φόνους και να ξυπνήσει η κοινότητα των ζόμπι που μας περιβάλλει.
Η Βασιλική Λαζαρίδου μοιάζει να διασκεδάζει με την ιδέα της, το ίδιο και οι ηθοποιοί της, το ίδιο κι εμείς, με την zombie galore αίσθηση, την αλά Θέλμα και Λουίζ ορμή, την εικαστική εκκεντρικότητα και τις πλακατζίδικες ατάκες, ειδικά της Αντι – Γιούλας Μπούνταλη. Αυτή τη διασκεδαστική γραφικότητα, ωστόσο, δεν ξεπερνά η ταινία, λόγω τόσο ενός budget που μοιάζει όχι αρκετό για ταινία είδους, όσο και ενός σεναρίου που επαναπαύεται στα πυροτεχνήματα ενώ θα μπορούσε να γίνει αληθινό πανηγύρι.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Hopepunk» της Ευτυχίας Βασιλικής Λαζαρίδου.
Το Φεστιβάλ Δράμας 2025 με τον τρόπο του Flix:
Φεστιβάλ Δράμας 2025: Οδηγός επιβίωσης για το 48ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας! Για να έχετε... the full picture
Φεστιβάλ Δράμας 2025: Εναρξη με... όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν;
Φεστιβάλ Δράμας 2025: Γνωρίστε τους δημιουργούς και τις ταινίες του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος
Φεστιβάλ Δράμας 2025: Οι ελληνικές ταινίες του Διεθνούς Διαγωνιστικού Προγράμματος
Φεστιβάλ Δράμας 2025: Οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες που διαγωνίζονται στο Kiddo
Φεστιβάλ Δράμας 2025: Οι ελληνικές συμμετοχές στο Διεθνές Διαγωνιστικό Ταινιών Μικρού Μήκους Animation
Φεστιβάλ Δράμας 2025: Οι ελληνικές συμμετοχές στο Διεθνές Διαγωνιστικό Short and Green
Φεστιβάλ Δράμας 2025: Οι ελληνικές συμμετοχές στο Διεθνές Σπουδαστικό Διαγωνιστικό Τμήμα
Φεστιβάλ Δράμας 2025; Αφιερώματα σε Αγγελο Φραντζή και Χέλενα Βίτμαν
Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες για το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Δράμας στο επίσημο site του, στην επίσημη σελίδα του στο Facebook, στο κανάλι του στο YouTube και στον επίσημο λογαριασμό του στο Instagram.
