Η Ταινία
Ο 40χρονος Σπύρος ζει στην επαρχία με την ηλικιωμένη μητέρα του και μαζί δουλεύουν ένα παλιό αναψυκτήριο. Ονειρό του είναι να παίξει στην τοπική ομάδα ποδοσφαίρου. Οταν η ομάδα τον καλεί, η σύγκρουση με τη μητέρα του είναι αναπόφευκτη αφού η ίδια έχει διαφορετικά πλάνα για το μέλλον του.
Ο Σκηνοθέτης
Ο Αλέξανδρος Χαντζής γεννήθηκε στο Αγρίνιο το 1985. Είναι απόφοιτος του τμήματος Πληροφορικής και Τηλεπικοινωνιών του Ε.Κ.Π.Α. Έχει σκηνοθετήσει τις βραβευμένες μικρού μήκους ταινίες «Κατάληψη», «Τσέλσι-Μπαρτσελόνα», «Θα πάρω μια βαθιά ανάσα και θα σου πω» και τα μεσαίου μήκους ντοκιμαντέρ «Ημερολόγια Εκφοβισμού» και «Η Ναυμαχία της Ναυπάκτου». Έχει σκηνοθετήσει video clips, τηλεοπτικές σειρές κι έχει συνεργαστεί ως σκηνοθέτης με την Artogether-Τέχνη Ατόμων με και χωρίς Αναπηρία, τη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση και το Αρχείο Καβάφη. Το 2014 συμμετείχε στο Sundance Screenwriters Lab της Κων/πολης, ενώ το 2020 επιλέχθηκε στο Talents Sarajevo με το μεγάλου μήκους σενάριο «Το Χωριό». Την ίδια χρονιά, η κριτική επιτροπή των Κρατικών Βραβείων Συγγραφής Θεατρικού Εργου του απένειμε έπαινο για το θεατρικό έργο «Φούιτ» (κατηγορία «Νέοι Θεατρικοί Συγγραφείς-Χρύσα Σπηλιώτη»). Το 2022 βραβεύτηκε από την ARTWORKS κι είναι Fellow του Προγράμματος Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος. To «Φούιτ», διασκευή του δικού του θεατρικού έργου, είναι η τέταρτη μικρού μήκους ταινία του.
Εξι ερωτήσεις για το «Φούιτ»:
Πώς επιλέξατε το θέμα της ταινίας σας, ποια ήταν η αρχική ιδέα, ποια η ανάγκη να αφηγηθείτε αυτή την ιστορία;
Το «Φούιτ» προέκυψε αρχικά ως θεατρικό έργο, το οποίο γράφτηκε μέσα στην καραντίνα. Είχε ως θέμα του τον θείο μου τον Σπύρο (ο οποίος έζησε όλη τη ζωή του στα Γρεβενά και πέθανε το 2015), τη σχέση του με το ποδόσφαιρο, την τοπική ομάδα, το μαγαζί που είχε και τη μαμά του (τη γιαγιά μου δηλαδή). Οταν το θεατρικό έργο βραβεύτηκε στα Κρατικά Θεατρικά Βραβεία, ο φίλος μου Μάκης Παπαδημητρίου έριξε την ιδέα να μεταφερθεί ως μικρού μήκους στον κινηματογράφο. Οπότε κράτησα τους δύο βασικούς χαρακτήρες, τη συνθήκη της ζωής τους και η ιστορία ξαναγράφτηκε από την αρχή. Η ανάγκη για να πω τη συγκεκριμένη ιστορία είναι η ανάγκη που έχουμε όλοι να λέμε ιστορίες για ανθρώπους που αγαπάμε, που νιώθουμε πως αδικήθηκαν, πως κάτι τους χρωστάμε μεταφυσικά, που έπαθαν φούιτ στη διαδρομή της ζωής τους, που έχασαν δηλαδή τον αέρα τους. Οσο για το θεατρικό έργο, ελπίζουμε μια μέρα με τον φίλο και θεατρικό σκηνοθέτη Θανάση Ζερίτη να καταφέρουμε να το ανεβάσουμε.
Τι σας δυσκόλεψε στην πραγματοποίηση της ταινίας, τι σας έφερε μεγάλη χαρά, ή τι σας εξέπληξε - θετικά ή αρνητικά;
Και μόνο η ερώτηση σε Ελληνα σκηνοθέτη τι τον δυσκόλεψε στην πραγματοποίηση της ταινίας του είναι σαν ανέκδοτο δυστυχώς. Είναι ερώτηση που πρέπει να γίνεται από ψυχολόγο, γιατί η απάντηση στο flix δεν μπορεί να ξεπερνάει τις 100 σελίδες. Ας πούμε ότι το επάγγελμα εξ’ ορισμού, στην χώρα μας, έχει πάρα πολλές λύπες κι ελάχιστες χαρές. Αλλά αυτές οι χαρές είναι τόσο τεραστίων διαστάσεων που δεν περιγράφονται ακριβώς. Ετσι κι η δημιουργία μιας ταινίας. Η χαρά που πήρα όταν έμαθα πως το πρότζεκτ χρηματοδοτείται (ειδικά στην πρώτη χρηματοδότηση που ήταν της ΕΡΤ) είναι η μεγαλύτερη που σχετίζεται με το πρότζεκτ. Θυμάμαι να πανηγυρίζω με την Αγγελική στο σπίτι. Είχα σχεδόν 10 χρόνια να κάνω μικρού μήκους ταινία κι ίσως είχα ξεχάσει πόσο άγχος και κούραση έχει. Από την πρώτη ως την τελευταία μέρα. Μάλλον το είχε αποβάλλει ο οργανισμός μου. Ομως πρέπει να πω το εξής: η επαφή με τους ηθοποιούς ήταν από τα πράγματα που μου κράτησε το χέρι. Η πίστη, η πειθαρχεία κι η επιμονή του Βαγγέλη και της κυρίας Μελίνας σε συνδυασμό με το χαμόγελο της Θαλασσινής, του Γιώργη και την απλοχεριά του Μάκη θα τα έχω για πάντα στην καρδιά μου.
Η ελληνική κινηματογραφική κοινότητα βρίσκεται σε αναβρασμό την τελευταία περίοδο. Πόσο αφορά αυτό τους/τις σκηνοθέτες της δικής σας γενιάς και ποια βήματα θα θεωρούσατε ως βελτίωση;
Οι σκηνοθέτες/τριες της δικής μου γενιάς δεν είναι άμαθοι/ες από αναβρασμούς, ούτε από «κακές συγκυρίες», ούτε από φράσεις όπως «υπομονή λίγο ακόμα» ή «θα φτιάξει το πράμα». Βγήκαμε με φόρα και τα νιάτα όλα μπροστά μας και πέσαμε στην οικονομική κρίση, που περισσότερο από αναβρασμός ήταν μια πλήρης ανυπαρξία. Κάπου εκεί λοιπόν χάσαμε μια δεκαετία. Και ειρωνικά, πάνω που κάπως πήραμε φόρα, όλα βρήκαν στον τοίχο του κωρονοϊού. Ο αναβρασμός της τελευταίας περιόδου είναι ένας από τους πολλούς και μαντεύω πως δεν θα είναι κι ο τελευταίος. Οσο μαθημένοι όμως και να είμαστε, αυτό δεν συνηθίζεται. Το αίτημα για «περισσότερα χρήματα για τον σύγχρονο πολιτισμό κι εν προκειμένω τον κινηματογράφο» είναι πάγιο και μόνιμα διεκδικήσιμο. Αλλά εγώ δεν είμαι κι από τους αισιόδοξους.
Είναι οι πλατφόρμες και το streaming μια ευκαιρία για τη διανομή και προβολή της μικρού μήκους ταινίας; Ποιες άλλες λύσεις θα βλέπατε προκειμένου η μικρού μήκους ταινία να φτάσει σε περισσότερο κόσμο;
Είναι. Αν κι η προβολή σε μια κινηματογραφική αίθουσα δεν θα συγκρίνεται ποτέ και με τίποτα, οι πλατφόρμες και το streaming είναι μια λύση. Θα ήταν ψέμα να πω ότι δεν έχω δει δεκάδες ταινίες μέσω αυτού του τρόπου. Κι ας είμαστε ρεαλιστές: δυστυχώς το σινεμά έχει γίνει μια πολύ ακριβή έξοδος. Αν θέλουμε ο κόσμος να βλέπει τις ταινίες μας, ειδικά τις μικρού μήκους, θα πρέπει να είμαστε ανοικτοί στο streaming και τις πλατφόρμες. Νομίζω πως πρωτοβουλίες σαν αυτές του Φεστιβάλ της Δράμας, που ταξιδεύει τις ταινίες σε πόλεις και δήμους, είναι υπέροχες. Με κάποιον τρόπο, δήμοι και περιφέρειες θα μπορούσαν να τις οργανώνουν και μόνοι τους ώστε οι μικρού μήκους να παίζουν σε αίθουσες.
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για εσας, αλλά και για το σημερινό κινηματογραφικό τοπίο; Τι προσδοκίες έχετε από τη νέα καλλιτεχνική διεύθυνση;
Η Δράμα θα είναι ένας τόπος που είδα το όνειρό μου να γίνεται πραγματικότητα: μια ταινία που είχα σκηνοθετήσει εγώ έπαιξε σε κινηματογραφική αίθουσα. Υπάρχει πιο μεγάλο πράγμα από αυτό; Θυμάμαι να κρατιόμαστε σφιχτά χέρι-χέρι με τον Χρήστο, πρωταγωνιστή της ταινίας («Κατάληψη», 2009), με άγχος και με την ελπίδα να πάνε όλα καλά και τελικά να αφηνόμαστε μπροστά στο δέος της μεγάλης οθόνης. Το ότι επιστρέφω στο φεστιβάλ μετά από 13 χρόνια είναι από μόνο του συγκινητικό. Ημουν 24 χρονών την πρώτη φορά που ανέβηκα με ταινία στη Δράμα. Κάποιες από τις πιο ωραίες, αστείες, συγκινητικές, σουρεαλιστικές στιγμές της ζωής μου τις έχω περάσει τις δύο φορές που ανέβηκα στη Δράμα. Ολα αυτά τα χρόνια όμως παρακολουθούσα το Φεστιβάλ από μακριά μιας και αποτυπώνει με ακρίβεια τον σφιγμό της κοινωνίας, όχι μόνο της κινηματογραφικής. Η νέα καλλιτεχνική διεύθυνση έχει δείξει μέχρι στιγμής έναν σεβασμό (προς εμάς τους σκηνοθέτες, προς τις ταινίες μας και προς το ίδιο το σινεμά) που μόνο να σε προδιαθέσει για σπουδαία πράγματα μπορεί.
Τι κάνει μία ταινία μικρού μήκους.... μεγάλη;
Η πανανθρώπινη ανάγκη να λέμε ιστορίες. Και αυτές τις ιστορίες να τις μοιραζόμαστε με μια παρέα, με ένα ποτό σε μια μπάρα, στο αμάξι κολλημένοι στην κίνηση, σαν ένα μικρό όνειρο που είδαμε και μας άλλαξε τη ζωή.
Δείτε εδώ το τρέιλερ του «Φούιτ»:
Δείτε εδώ την προηγούμενη ταινία μικρού μήκους του Αλέξανδρου Χαντζή, «Chelsea-Barcelona»:
Συντελεστές
Παίζουν οι: Βαγγέλης Στρατηγάκος, Μελίνα Βαμβακά, Θαλασσινή Βοσταντζόγλου, Γιώργης Παρταλίδης | Φιλική συμμετοχή: Μάκης Παπαδημητρίου | Σενάριο - σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Χαντζής | Διεύθυνση φωτογραφίας: Παντελής Μαντζανάς GSC | Μοντάζ: Πάνος Βουτσαράς GFE | Καλλιτεχνική διεύθυνση: Γιώργος Γεωργίου | Κοστούμια: Δήμητρα Λιάκουρα | Μουσική: Γιαν Βαν Αγγελόπουλος, Φώτης Σιώτας | Ήχος: Νίκος Eξαρχος | Μακιγιάζ: Δήμητρα Γιατράκου | Line producer: Νεφέλη Κλειδέρη | Διεύθυνση παραγωγής: Σήφης Στάμου | Βοηθός σκηνοθέτη: Γαλαξίας Σπανός | Σχεδιασμός ήχου - μιξάζ: Λέανδρος Ντούνης | Color grading: Μάνος Χαμηλάκης | Post production - DCP mastering: Stefilm | Παραγωγοί: Aγγελος Βενέτης, Ηρακλής Μαυροειδής, Νίκος Σμπιλίρης, Σάββας Σταύρου, Αλέξανδρος Χαντζής | Παραγωγή: Boo Productions σε συμπαραγωγή με την Tessellate Films με τη χρηματοδότηση του ΕΚΚΟΜΕΔ σε συμπαραγωγή με την ΕΡΤ Μικροφίλμ
Φεστιβάλ Δράμας 2025 | Γνωρίστε εδώ όλους τους δημιουργούς και τις ταινίες του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος αλλά και τις ελληνικές ταινίες στα διεθνή προγράμματα του Φεστιβάλ.