Η ταινία
Δύο γυναίκες αντιμετωπίζουν τις τελευταίες στιγμές της σχέσης τους, καθώς επιδίδονται σε μία τρυφερή τελετή αποχαιρετισμού. Τις παρακολουθούμε να αποχωρίζονται, ενώ βυθίζουν τους εαυτούς τους σε έναν κόσμο φροντίδας, απώλειας και υπαρξιακής παροδικότητας.
Η σκηνοθέτης
Η Λία Τσάλτα γεννήθηκε στην Καλαμάτα το 1990 και είναι σκηνοθέτιδα και σεναριογράφος με έδρα την Αθήνα όπου και σπούδασε Σκηνοθεσία Κινηματογράφου και Τηλεόρασης. Ολοκλήρωσε το πρόγραμμα Σπουδών στον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό από το Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο το 2023. Η πρώτη της μικρού μήκους, «Το Δάσος» (2018), έκανε την πρεμιέρα της στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σαράγεβο, ενώ προβλήθηκε μεταξύ άλλων στα Encounters SFF και Uppsala IFF. Η δεύτερη μικρού μήκους, «Μάγμα» (2022), έκανε την πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ Μικρού Μήκους της Δράμας κερδίζοντας τα βραβεία Καλύτερης Φωτογραφίας και Καλύτερης Πρωτότυπης Μουσικής, ενώ απέσπασε το βραβείο Αργυρή Αθηνά – Ειδικό Βραβείο Επιτροπής στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας. Αργότερα, προβλήθηκε σε διεθνή πρεμιέρα στο PÖFF Tallinn Black Nights Film Festival. To 2019 εκπροσώπησε την Ελλάδα στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα Sarajevo Talents, ενώ την ίδια χρονιά έλαβε το καλλιτεχνικό βραβείο ArtWorks του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. «Το Τίποτα και Τα Πάντα» είναι η τρίτη της μικρού μήκους ταινία.
Εξι ερωτήσεις για το «Τίποτα και τα Πάντα»:
Πώς επιλέξατε το θέμα της ταινίας σας, ποια ήταν η αρχική ιδέα, ποια η ανάγκη να αφηγηθείτε αυτή την ιστορία;
Η αφορμή δόθηκε όταν διάβασα το μαγικό κείμενο του Εκκλησιαστή. Ενα τόσο φοβερό κείμενο που μιλάει για το παράδοξο του θανάτου και για την αιωνιότητα – για το νόημα της ζωής και του να χαίρεσαι με τα απλά πράγματα. O θάνατος και ο αποχωρισμός αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής ακόμη κι αν μας τρομάζει και οι αποχαιρετισμοί πάντα είναι δύσκολοι αλλά κάποιες φορές μας λυτρώνουν. Θέλησα να δώσω μία ποιητική, υπαρξιακή αλλά και πιο αισιόδοξη εικόνα του θανάτου, με όχημα τον αποχαιρετισμό μεταξύ δύο γυναικών σε ένα απομακρυσμένο αρχοντικό όπου ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει, τονίζοντας τη σχέση μεταξύ τους και το εφήμερο της ζωής. Ολοι μας κουβαλάμε το βάρος της ύπαρξης με τον δικό μας τρόπο.
Τι σας δυσκόλεψε στην πραγματοποίηση της ταινίας, τι σας έφερε μεγάλη χαρά, ή τι σας εξέπληξε - θετικά ή αρνητικά;
Κάθε ταινία είναι δύσκολη να πραγματοποιηθεί αλλά κάθε φορά όλοι όσοι κάνουμε ταινίες δεν θα μπορούσαμε να τα καταφέρουμε χωρίς τη βοήθεια και την πραγματική υποστήριξη των φίλων και των συνεργατών. Εμείς δυσκολευτήκαμε περισσότερο να βρούμε συγκεκριμένης αρχιτεκτονικής χώρους για να γίνουν τα γυρίσματα αλλά τελικά τα καταφέραμε. Για μία ακόμη φορά εξεπλάγην με την αφοσίωση και τον επαγγελματισμό των συνεργατών και κρατώ στην καρδιά μου την αγάπη όλου του συνεργείου, αλλά και την εξαιρετική συνεργασία με την Effi Rabsilber και την Ελπινίκη Σαριπανίδου στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Η ελληνική κινηματογραφική κοινότητα βρίσκεται σε αναβρασμό την τελευταία περίοδο. Πόσο αφορά αυτό τους/τις σκηνοθέτες της δικής σας γενιάς και ποια βήματα θα θεωρούσατε ως βελτίωση;
Νομίζω ότι δικαίως βρίσκεται σε αναβρασμό αφού η πολιτεία μονίμως αδιαφορεί για την κινηματογραφία και για την τέχνη γενικότερα. Ολο τα λέμε και τα ξαναλέμε και ελπίζω ότι δεν μας αντιμετωπίζουν ως γραφικούς. Ευτυχώς που ενωμένοι μπορούμε ίσως κάτι να καταφέρουμε και η πρωτοβουλία «Ορατότης Μηδέν» ελπίζω να αποφέρει τους καρπούς που όλοι περιμένουμε. Είναι αυτονόητο ότι αυτό μας αφορά όλους ανεξαρτήτως «γενιάς». Οπως επίσης είναι αυτονόητο ότι χρειάζεται μεγαλύτερος προϋπολογισμός και στρατηγική για το οπτικοακουστικό, να ακουστούν πραγματικά τα προβλήματα του χώρου σε αυτούς που πρέπει να τα ακούσουν και αποφασίζουν για αυτά. Τα budget είναι πενιχρά σε σχέση με το εξωτερικό και οι παραγωγές στενάζουν εντός και εκτός cash rebate σε ένα όλο και πιο ανταγωνιστικό πεδίο.
Είναι οι πλατφόρμες και το streaming μια ευκαιρία για τη διανομή και προβολή της μικρού μήκους ταινίας; Ποιες άλλες λύσεις θα βλέπατε προκειμένου η μικρού μήκους ταινία να φτάσει σε περισσότερο κόσμο;
Παλιότερα ήμουν πιο σκεπτική με αυτό το θέμα αλλά πλέον υποστηρίζω τη διανομή μέσω πλατφορμών και streaming αφού ούτως ή άλλως οι μικρού μήκους δύσκολα παίζονται στις αίθουσες εκτός φεστιβάλ. Μία άλλη λύση θα ήταν περισσότερη υποστήριξη ώστε οι μικρού μήκους να ανοιχτούν εκτός κινηματογραφικού πλαισίου και να προβάλλονται σε γκαλερί και καλλιτεχνικές διοργανώσεις, ενώ θα μπορούσαμε και εμείς οι ίδιοι οι κινηματογραφιστές να οργανωθούμε ώστε να διοργανώνουμε προβολές πιο αυτοοργανωμένα – δράσεις που γίνονται σε κάποιο βαθμό. Πέραν αυτών δεν μπορώ να πω ότι γνωρίζω κάποια λύση και ελπίζω ο κόσμος να συνεχίσει να αγκαλιάζει το μέσο.
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για εσάς, αλλά και για το σημερινό κινηματογραφικό τοπίο; Τι προσδοκίες έχετε από τη νέα καλλιτεχνική διεύθυνση;
Πιστεύω ειλικρινά ότι το φεστιβάλ Δράμας τα τελευταία χρόνια έχει πάρει τη θέση που του αναλογεί στον παγκόσμιο κινηματογραφικό χάρτη. Σημαίνει λοιπόν μία σημαντική ευκαιρία να προβάλλουμε τις ταινίες μας και να γνωρίσουμε συναδέλφους και επαγγελματίες του χώρου, και μία πολύ καλή ευκαιρία να δούμε αξιόλογες και αξιοπρόσεκτες ταινίες σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Η νέα καλλιτεχνική διεύθυνση οφείλει να διαφυλάξει την αξιοπιστία του θεσμού που πλέον θεωρώ αδιαμφισβήτητη και να το εξυψώσει ακόμη περισσότερο στα διεθνή πεπραγμένα ώστε να συνεχίσει να ακτινοβολεί, κάτι για το οποίο είμαι σίγουρη και φαίνεται ότι γίνονται ήδη προσπάθειες. Eίμαι πεπεισμένη ότι τελικά θα τα καταφέρει.
Τι κάνει μία ταινία μικρού μήκους... μεγάλη;
Ας πω κι εγώ το γνωστό και αυταπόδεικτο ότι το μικρό φορμά αφήνει μεγάλο χώρο για πειραματισμό και καινοτομίες ενώ το γεγονός ότι λειτουργεί ως προπομπός για την μεγάλου μήκους σημαίνει ότι μας διδάσκει πολλά – χωρίς όμως να πρέπει να αντιμετωπίζεται ως κατώτερο είδος αφού έχουμε δει αριστουργήματα μικρού μήκους σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο. Eίναι λάθος να τις θεωρούμε «σκαλί» για να κάνουμε μεγάλου μήκους αφού είναι από μόνες τους ζωντανοί οργανισμοί με ιδιαίτερη αφήγηση. Μπορώ να σκεφτώ πάμπολλες μικρού μήκους που λένε όσα χρειάζεται να ειπωθούν σε λιγότερο από δεκαπέντε λεπτά και αυτή είναι και η μαγεία τους.
Δείτε εδώ το τρέιλερ του «Τίποτα και τα Πάντα»:
Δείτε εδώ το τρέιλερ προηγούμενης ταινίας μικρού μήκους της Λία Τσάλτα, «Μάγμα»
Το Τίποτα και τα Πάντα | πρωταγωνιστούν: Effi Rabsilber, Ελπινίκη Σαριπανίδου, Darko | σενάριο & σκηνοθεσία: Λία Τσάλτα | παραγωγός: Ιωάννα Πετειναράκη | διεύθυνση φωτογραφίας: Γιάννης Κανάκης | μοντάζ: Θοδωρής Αρμάος | μουσική: Πάνος Αλεξιάδης | casting: Δημήτρης Ζούρας | σύμβουλος σεναρίου: Γλυκερία Πατραμάνη | σκηνογραφία/κοστούμια: Μυρτώ Τζίμα | βοηθός σκηνογράφου/ενδυματολόγου: Κατερίνα Δανιά | φροντιστής: Ρωμανός Γκότζος | ηχοληψία: Νίκος Έξαρχος | sound design: Στέλιος Κουπετώρης | βοηθός σκηνοθέτις: Μαρία Έλενα Μητροδήμα | α΄ βοηθός κάμερας: Βαγγέλης Κασαπάκης | β΄ βοηθός κάμερας: Ελένη Λώλα | ηλεκτρολόγος: Γιάννης Μαραγκουδάκης | βοηθός ηλεκτρολόγου: Βαγγέλης Παναγιωτόπουλος | μακενιστικά: Βασίλης Χαρατζόγλου & Νίκος Αδαμάκης | μακιγιάζ: Σοφία Σταμέλου | κομμώσεις: Ιδομενέας Μιχαλοδημητράκης | βοηθοί παραγωγής: Παύλος Καψάλης & Βίκτωρ Παπαγιαννίδης | animal wrangler: Χρυσούλα Χασάπη | VFX: Νίκος Πίττας | χρωματική διόρθωση: Μάνθος Σάρδης | φωτογραφίες backstage: Βαγγέλης Ζακολίκος | αφίσα: Ιωάννης Νικηφόρος | παραγωγή: Moving Rooster, ΕΡΤ, σε συμπαραγωγή με Onassis Culture
Φεστιβάλ Δράμας 2025 | Γνωρίστε εδώ όλους τους δημιουργούς και τις ταινίες του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος αλλά και τις ελληνικές ταινίες στα διεθνή προγράμματα του Φεστιβάλ.