Η ταινία
Μία μοναχική γυναίκα σε έναν απομακρυσμένο πλανήτη. Ενα πλάσμα πέφτει από τον ουρανό. Μία καταιγίδα έρχεται.
Η σκηνοθέτης
H Λία Τσάλτα γεννήθηκε το 1990 στην Καλαμάτα. Eπιλέχθηκε να συμμετάσχει στα εντατικά κινηματογραφικά εργαστήρια του NewSchool.Athens το 2012 με πλήρη υποτροφία. «Το Δάσος» (2018, 18’) είναι η πρώτη της μικρού μήκους ταινία μυθοπλασίας που έκανε την πρεμιέρα της στο 24ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σαράγεβο, ενώ προβλήθηκε μεταξύ άλλων και στα Encounters Film Festival, Uppsala International Short Film Festival, κ.ά. Το 2019 επιλέχθηκε να συμμετάσχει στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα Sarajevo Talents, ενώ την ίδια χρονιά έλαβε το βραβείο Art-Works, στο πλαίσιο του προγράμματος υποστήριξης καλλιτεχνών του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος.
5 ερωτήσεις για το «Μάγμα»
Πώς επιλέξατε το θέμα της ταινίας σας, ποια ήταν η αρχική ιδέα, ποια η ανάγκη να αφηγηθείτε αυτή την ιστορία;
Με αυτήν την ταινία, θέλησα να ακολουθήσω ένα διαφορετικό κινηματογραφικό μονοπάτι, χωρίς διάλογο, αλλά γεμάτο βλέμματα και υπονοούμενα. Ηξερα ότι ήθελα να φτιάξω μία ταινία ατμοσφαιρική, και το νησί της Μήλου έμοιαζε το κατάλληλο μέρος για τα γυρίσματα - ήταν ταυτόχρονα σαγηνευτικό αλλά και άγριο. Ηξερα επίσης ότι ήθελα να υπάρχει στην ταινία ένα αινιγματικό Πλάσμα, και ότι ήθελα να παντρέψω το είδος της επιστημονικής φαντασίας με κάτι πιο εσωστρεφές - δικό μου, προσωπικό - όλα έγιναν ενστικτωδώς. Η ταινία πραγματεύεται την αιφνίδια σχέση μίας μοναχικής γυναίκας (σε έναν μακρινό πλανήτη) με ένα περίεργο πλάσμα που ξεβράζει το κύμα. Το καλλιτεχνικό ζητούμενο για μένα, ήταν η ταινία να έχει «ψυχή» και να αποτελεί μία διαφορετική κινηματογραφική εμπειρία.
Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση του να είσαι σκηνοθέτης στην Ελλάδα σήμερα; Τι σας δυσκόλεψε στην πραγματοποίηση της ταινίας, τι σας έφερε μεγάλη χαρά, ή τι σας εξέπληξε - θετικά ή αρνητικά;
Θαυμάζω απεριόριστα το πώς όλοι μας με τον έναν ή τον άλλον τρόπο καταφέρνουμε να κάνουμε σινεμά σε αυτές εδώ τις γεωγραφικές συντεταγμένες του πλανήτη. Αγαπώ και εντυπωσιάζομαι από την προσπάθεια, τη βοήθεια των φίλων και την προσήλωση και τον επαγγελματισμό των συνεργατών (που είναι κι αυτοί φίλοι), αγαπώ την περιπέτεια που περνάμε για να τελειώσουμε αλλά ιδίως για να ξεκινήσουμε μία ταινία, και τελικά χαίρομαι ιδιαιτέρως διότι οι ταινίες που κάνουμε αποδεικνύουν και τι είμαστε - από το σινεμά δεν μπορείς να κρυφτείς, αν σε καίει να κάνεις ταινίες φαίνεται, όπως και το αν οι ταινίες που κάνεις είναι ειλικρινείς. Από την εμπειρία αυτού του γυρίσματος, κρατάω την ξαφνική και ισχυρή μπόρα που ξέσπασε κατά την τελευταία μέρα και εν μέσω των (εξωτερικών) γυρισμάτων στο νησί, και που όλο το συνεργείο με αγάπη, κατανόηση, και επαγγελματισμό, φόρεσαν τα αδιάβροχα (και κάποιοι πολεμιστές μέχρι και μπλε πλαστικές σακούλες) και υπέμειναν στωϊκά τη βροχή ώσπου να σταματήσει για τουλάχιστον μία ώρα, μέσα στο τσουχτερό κρύο, τον αέρα, την αλμύρα και τα αγριωπά βράχια του Σαρακήνικου…
Είναι οι πλατφόρμες και η νέα πραγματικότητα του streaming μια ευκαιρία για τη διανομή και προβολή της μικρού μήκους ταινίας; Που στέκεστε στο δίλημμα αίθουσες ή πλατφόρμες;
Από όσο καταλαβαίνω, η αποχή από τις αίθουσες και η επέλαση της πλατφόρμας ξεκίνησε αρκετό καιρό πριν μπλέξουμε με την πανδημία - και λόγω αυτής γιγαντώθηκε. Δεν γνωρίζω εάν οι πλατφόρμες βοηθούν στην ανάδειξη της μικρού μήκους ταινίας, αυτό που ξέρω όμως είναι ότι βοηθούν στην ανακάλυψη κρυμμένων διαμαντιών. Θέλω να πιστεύω ότι η ίδια η οπτικοακουστική εμπειρία της σκοτεινής αίθουσας έλειψε στους θεατές κατά τη διάρκεια του lockdown. Οσο κι αν ακούγομαι ρομαντική, ναι, θαρρώ ότι όλες οι ταινίες πρέπει να προβάλλονται, να συνδιαλέγονται και να αρέσουν, πρωτίστως, στο φυσικό τους χώρο, τα σινεμά.
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για σας, αλλά και για το σημερινό ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο; Τι σημαίνουν οι συνεχείς επιτυχίες της ελληνικής ταινίας μικρού μήκους στο διεθνές τοπίο;
Δυστυχώς δεν είχα ακόμη την ευκαιρία να συμμετάσχω στο φεστιβάλ, μέχρι τα τώρα. Εκτιμώ απίστευτα όμως τη δουλειά που έχει γίνει από και για το φεστιβάλ τα τελευταία χρόνια, καθώς αυτό φαίνεται να ωριμάζει και να μεγαλώνει, ώστε να αποτελεί, όντως, τον κινηματογραφικό θεσμό που όλοι αποζητούμε και περιμένουμε - νιώθω ότι έχει αρχίσει να ακτινοβολεί. Χαίρομαι ιδιαιτέρως που η μικρού (και όχι μόνο) μήκους ταξιδεύει τόσο στο εξωτερικό, και που υπάρχει όλη αυτή η «ανοιχτωσιά», αρκεί αυτό να σημαίνει περισσότερες ευκαιρίες για όλους τους δημιουργούς και περισσότερη στήριξη από τους αρμόδιους φορείς.
Ο,τι κι αν γίνει το σινεμά θα επιβιώσει γιατί…
Γιατί οι άνθρωποι (ακόμη και οι χειρότεροι) θέλουν να βλέπουν και να ακούν ιστορίες, θέλουν να μαθαίνουν, να νιώθουν, γιατί η μυσταγωγία της σκοτεινής αίθουσας θα συνεχίσει να μας σαγηνεύει, γιατί το σινεμά ξεπερνάει τη ζωή και μας διδάσκει τελικά τι πάει να πει «άνθρωπος».
Μάγμα | Πρωταγωνιστούν: Ελένη Βεργέτη, Μελίνα Κοτσέλου | Σενάριο/σκηνοθεσία: Λία Τσάλτα | Διεύθυνση φωτογραφίας: Γιάννης Κανάκης | Μοντάζ: Γιώργος Ζαφείρης | Σκηνογραφία/κοστούμια: Δήμητρα Σουρλαντζή | Ηχοληψία: Στέλιος Κουπετώρης, Χρήστος Σακελλαρίου | Σχεδιασμός ήχου: Στέλιος Κουπετώρης | Μουσική: Αλέξανδρος Δρυμωνίτης | Ειδικά εφέ: Γιώργος Αλαχούζος, Ρούλης Αλαχούζος | Μακιγιάζ: Ειρήνη Μάντζιου | Οπτικά εφέ: Mihaela Magopat, Alex Boncea, Νίκος Πίττας | Διεύθυνση παραγωγής: Πολύμνια Παπαδοπούλου-Σαρδέλη | Βοηθός σκηνοθέτης: Γιώργος Κορακιανίτης | Α΄ βοηθός κάμερας: Θοδωρής Πασπαλιάρης | Β’ βοηθός κάμερας: Στέλιος Μωραϊτίδης | Βοηθός σκηνογράφου/ενδυματολόγου: Εμμανουέλα Μάστορα | ηλεκτρολόγος: Γιάννης Μαραγκουδάκης | Κάστινγκ: Γιώργος Μπόγδανος | Κίνηση: Εύη Ψάλτου | Φροντιστής: Τάσος Κονταξής | Βοηθοί παραγωγής: Κωστής Ευγενιτάκης, Βαγγέλης Παναγιώτοπουλος | Χρωματική επεξεργασία: Μάνος Χαμηλάκης | Βοηθός χρωματικής επεξεργασίας: Μαρία Τζωρτζάτου | Αφίσα/σχεδιασμός τίτλων: Νίκος Πάστρας | Παραγωγοί: Ιωάννα Πετειναράκη, Ana Maria Pirvan, Λία Τσάλτα | Παραγωγή: Moving Rooster (GR), ΕΡΤ, Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου | Συμπαραγωγή: Anchor Films (RO)
