Μπορεί μέσα από τις εθνικιστικές στάχτες της σημερινής Ουγγαρίας να ξαναγεννηθεί η ελευθερία, η ισότητα, η αδελφοσύνη; O Αρπάντ Μπογκντάν διεκδικεί το τρίπτυχο με μια σύγχρονη «Γένεση», αποτελούμενη από τρία κεφάλαια φερώνυμα των αντιηρώων της.
Το πρώτο κεφάλαιο, «Ρικσί», αφηγείται τις δοκιμασίες ενός 9χρονου Ρομά που μεγαλώνει σε τσιγγάνικο καταυλισμό στα περίχωρα της Βουδαπέστης παρέα με τη μητέρα του, τα αντικείμενα που άφησε πίσω του ο έγκλειστος στη φυλακή μπαμπάς, και τους φοβιστικούς μύθους περί ενός αιμοβόρου κυνοφάγου στα γύρω δάση που αναστατώνουν τη φαντασία του. Μέχρι που ο καταυλισμός δέχεται την επίθεση εθνικιστών, και ο Ρικσί, γλιτώνοντας στο παρά πέντε, μένει ορφανός.
Το δεύτερο, «Βιράγκ», ξεδιπλώνει το πορτρέτο μιας μαθήτριας λυκείου με ακουστική αναπηρία, δυναμική όμως και ταλαντούχα τοξοβόλο. Η Βιράγκ, που ζει κι αυτή με τη μητέρα της, διατηρεί σχέσεις με έναν 30άρη υπάλληλο κυνοτροφείου, ο οποίος μοιάζει να συνδέεται με τη συμμορία των υπεύθυνων για τη σφαγή στον καταυλισμό ακροδεξιών, όπως θα διαπιστώσουμε.
Το τελευταίο κεφάλαιο τιτλοφορείται «Χάνα». Είναι η σαραντάρα δικηγόρος που φορτώνεται την υπεράσπιση του κυνοτρόφου του δεύτερου κεφαλαίου, ενώ παράλληλα κατατρύχεται από το δικό της τραγικό παρελθόν, που επίσης θα μάθουμε αναδρομικά.
Αναδρομικά γνωστοποιούνται πολλά και στις τρεις σταδιακά διαπλεκόμενες και όλο και πιο ελλειπτικές ιστορίες, γι’ αυτό και είναι εξαιρετικά δύσκολο να τις συνοψίσεις χωρίς να προδώσεις τους ελιγμούς τους. Ας πούμε απλά πως όλες τους συνδέονται δια των εξαιρετικά ευαίσθητων ομότιτλων χαρακτήρων τους, οι οποίοι αντιλαμβάνονται τον κόσμο πρωτίστως με τις αισθήσεις.
Τούτη η αντιληπτικότητα ορίζει και το ύφος της ταινίας, το οποίο χρησιμοποιεί τον τραχύ ρεαλισμό ως εξέδρα για βουτιές στον υπό σύγχυση ψυχισμό τους και ιχνογραφεί κάθε εικόνα ή ήχο που του εντυπώνεται. Ταυτόχρονα, οριοθετεί και το θέμα της : οι τρεις χαρακτήρες είναι θαρρείς πρωταγωνιστές της Παλαιάς Διαθήκης, έρμαια μιας ανθρωπότητας που εξακολουθεί να κακοδιαχειρίζεται τον παραχωρημένο από τον Θεό κόσμο. Η απώλεια μέσα σε τούτο το χάος είναι αναπόφευκτη, όμως η αναγέννηση όχι αδύνατη.
Είτε συμφωνεί κανείς με τούτη τη θρησκευτική περί κόσμου θεώρηση είτε διαφωνεί, δεν μπορεί παρά να θαυμάσει την ικανότητα του Μπογκντάν να μετουσιώνει τους στοχασμούς, τις ανησυχίες, αλλά και τα βιώματά του (ο ίδιος μεγάλωσε χωρίς γονείς, σε οικοτροφείο) σε μια συμπαγή παραβολή, άψογη σε όσμωση μορφής και περιεχομένου, επίκαιρη πολιτικά, όσο και αφοπλιστική στην ελπίδα που αποδεσμεύει για ένα λιγότερο μισαλλόδοξο μέλλον, όταν όλοι οι λαοί θα ενωθούν σε μία κοινή οικογένεια με ισότιμα μέλη, όπως ήθελε και ο βιβλικός κατάλογος των εθνών.
Περισσότερες κριτικές από την Berlinale 2018
- Berlinale 2018: Κάποιος μοχθηρός εξωγήινος κατέλαβε το σώμα του Κιγιόσι Κουροσάουα και γύρισε το «Yocho (Foreboding)»
- Berlinale 2018: To «Isle of Dogs» του Γουές Αντερσον είναι μια δήλωση αγάπης. Κι όχι μόνο υπέρ των σκύλων
- Berlinale 2018: Το «Black 47» χτίζει ένα βίαιο «γουέστερν» πάνω σε μια σκοτεινή σελίδα της ιρλανδικής ιστορίας
- Berlinale 2018: Μελόδραμα σε φθηνή έκδοση το «The Bookshop» της Ιζαμπέλ Κοσέτ
- Berlinale 2018: Ο Ρούπερτ Εβερετ συναντά νομοτελειακά τον Οσκαρ Γουάιλντ στον «Ευτυχισμένο Πρίγκιπα»
- Berlinale 2018: Οι «Κληρονόμοι» από την Παραγουάη είναι η έκπληξη που ελπίζαμε να δούμε
- Berlinale 2018: To «Central Airport THF» του Καρίμ Αϊνούζ, κοιτάζει με ψύχραιμη ματιά την προσφυγική κρίση
- Berlinale 2018: Ούτε «το μικρό μου πόνι στην Αγρια Δύση» δεν περιγράφει το ασυνάρτητο «Damsel»
- Berlinale 2018: O Κρίστιαν Πέτσολντ μιλά για τον πόλεμο, τον έρωτα και τον άνθρωπο στο «Transit»
- Berlinale 2018: Στο «Madeline’s Madeline», η Τζόζεφιν Ντέκερ φλερτάρει με την ανακάλυψη μιας νέας αφηγηματικής φόρμας
- Berlinale 2018: Το «Obscuro Barroco» της Ευαγγελίας Κρανιώτη είναι μια φιλμική εμπειρία
- Berlinale 2018: Η «Eva» του Μπενουά Ζακό είναι ένα νουάρ που δεν σκοτεινιάζει ποτέ
- Berlinale 2018: η «Προσευχή» του Σεντρίκ Καν δεν εισακούεται
- Berlinale 2018: Το «Figlia Mia» πλησιάζει, αλλά δεν φτάνει το ντεμπούτο τής Λάουρα Μπισπούρι
- Berlinale 2018: To «The Real Estate» είναι ένα κοινωνικό σχόλιο με την λεπτότητα οπλοπολυβόλου
- Berlinale 2018: To «Human, Space, Time and Human» δεν είναι μόνο η χειρότερη ταινία του Κιμ Κι-ντουκ, αλλά και μια πολύ κακή ταινία
- Berlinale 2018: Το «Season of the Devil» του Λαβ Ντίαζ είναι η κορύφωση της «Lav Lav Land»
- Berlinale 2018: To «Utøya 22. juli» είναι η ταινία που δίχασε το φεστιβάλ
- Berlinale 2018: «Don't Worry, He Won't Get Far on Foot», Γκας Βαν Σαντ, τετραπληγία και καλή καρδιά
- Berlinale 2018: «3 Μέρες στο Κιμπερόν» ή «Η Ρόμι Σνάιντερ Φωτογραφιζόταν Υπέροχα»
- Berlinale 2018: Στο «Pigs» ο σαρκασμός περισσεύει αλλά η ενέργεια δεν επαρκεί μέχρι το τέλος.
- Berlinale 2018: Τρεις ώρες μετά, η φιλοσοφία του τίποτα στο «Το Ονομα του Αδερφού μου είναι Ρόμπερτ και είναι Χαζός»
- Βερολίνο 2018: Το «Unsane» είναι ένα ψυχολογικό, pulp θρίλερ στην εποχή του #MeToo
- Berlinale 2018: Κάποιος μοχθηρός εξωγήινος κατέλαβε το σώμα του Κιγιόσι Κουροσάουα και γύρισε το «Yocho (Foreboding)»
- Berlinale 2018: «Touch me Not»
- Berlinale 2018: Αγαπητέ Ιντρις Ελμπα, μετά το «Yardie» δεν χρειάζεται να ξανασκηνοθετήσεις
- Berlinale 2018: Μια ρομαντική, συγκινητική βόλτα «Στους Διαδρόμους» της μοναξιάς
- Berlinale 2018: Ο Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ περνά μια απολαυστική νύχτα στο «Museo»
