Ο «Ευτυχισμένος Πρίγκιπας», που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1888, αφηγείται την ιστορία του αγάλματος του Ευτυχισμένου Πρίγκιπα που μέχρι να πεθάνει δεν ήξερε τι είναι η θλίψη, γιατί ζούσε σε ένα βασίλειο που δεν συνέβαιναν ποτέ άσχημα πράγματα. Οταν θα αντικρίσει για πρώτη φορά την ασχήμια του κόσμου, ανθρώπους να υποφέρουν από τη φτώχεια και την κακία του κόσμου να εξαπλώνεται παντού, θα συμμαχήσει με ένα χελιδόνι που θα ξαποστάσει πάνω του για να βοηθήσει. Ζητάει από το χελιδόνι να αφαιρέσει τα ρουμπίνια από το σπαθί του, τα ζαφείρια από τα μάτια του και τα φύλλα χρυσού που καλύπτουν το σώμα του προκειμένου να τα προσφέρει για να κάνει τον κόσμο ευτυχισμένο.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ρούπερτ Εβερετ επέλεξε ένα από τα πιο όμορφα, μελαγχολικά και πιο σκληρά παραμύθια του Οσκαρ Γουάιλντ για να στηρίξει επάνω του το σενάριο που έγραψε ο ίδιος για το σκηνοθετικό του ντεμπούτο που αφηγείται τα τελευταία χρόνια της ζωής του Βρετανού συγγραφέα.
Ο «Ευτυχισμένος Πρίγκιπας» είναι ο ίδιος ο Οσκαρ Γουάιλντ που μετά από την καταδίκη που του στοίχισε την οικογένεια, τη ζωή, τη δημιουργία - ευτυχώς όχι και την ιδιοφυία του, όπως δήλωνε ο ίδιος - βλέπει για πρώτη φορά με το χειρότερο τρόπο την ασχήμια ενός κόσμου που από εκεί που τον αποθέωνε, εξυμνώντας το μοναδικό πνεύμα του, του γύρισε οριστικά την πλάτη ως τον χειρότερο παριά, στέλνοντάς τον νομοτελειακά στο θάνατο σαν ένα γυμνό, ανώνυμο άγαλμα απογυμνωμένο από όλη την ομορφιά του.
Ο «Ευτυχισμένος Πρίγκιπας» του Ρούπερτ Εβερετ συναντά τον Οσκαρ Γουάιλντ αμέσως μετά την αποφυλάκισή του, δύο ολόκληρα χρόνια στα κάτεργα για την καταδίκη του «σοδομισμού» που έφερε στο προσκήνιο ο πατέρας του πιο διάσημου εραστή του. Τον συναντά στο Παρίσι όπου με άλλο όνομα προσπαθεί να σταθεί ξανά στα πόδια του, να έρθει ξανά σε επαφή με τη σύζυγο και τα δυο του παιδιά, αλλά και - παρά την αιτία που του κατέστρεψε τη ζωή - να συναντήσει ξανά τον εραστή του.
Η καταδίκη του όμως αποδεικνύεται διαρκείας. Από τη μία ένας κόσμος που θα φέρεται πλέον μονίμως εχθρικά σε έναν ατιμασμένο και από την άλλη μια απαγορευμένη ζωή ακολασίας που είναι και το μόνο πράγμα που μπορεί να πείσει τον Οσκαρ Γουάιλντ πως είναι επιτέλους και πάλι ζωντανός. Κάθε του σωστή ή λανθασμένη απόφαση θα αποβεί καταστροφική, απομονώντας τον κι άλλο από την οικογένειά του και από μια αδέκαστη κοινωνία.
Σαν το άγαλμα στο παραμύθι του, ο Οσκαρ Γουάιλντ θα ξοδευτεί μέχρι τέλους. Θα προσφέρει τα πάντα - από το πνεύμα μέχρι το κορμί και τις ιστορίες του - και σε μια θυσία που θα μπορούσε να αποκτήσει βιβλικές διαστάσεις αν δεν ήταν πρωτίστως τόσο στενά συνδεδεμένη με τη θνητότητα του ανθρώπου, ο άλλοτε ευτυχισμένος... πρίγκιπας θα γνωρίσει την ασχήμια σε όλο της το μεγαλείο και θα καταναλώσει τη ζωή μέχρι θανάτου.
Δείτε ακόμη: «I have nothing in me. Not even Fear»: O Ρούπερτ Εβερετ είναι ο Οσκαρ Ουάιλντ στο «The Happy Prince»
Ο Ρούπερτ Εβερετ γράφει, σκηνοθετεί και υποδύεται τον Οσκαρ Γουάιλντ με τη βαθιά γνώση του καλλιτέχνη που γνωρίζει όχι μόνο το συναρπαστικό της ιστορίας των τελευταίων χρόνων του συγγραφέα, αλλά και το διαρκές επίκαιρο μιας ιστορίας που, ακόμη κι ένα αιώνα μετά, ακόμη και μετά από τη σαρωτική της εισβολή στην ποπ κουλτούρα, μοιάζει να σχολιάζει με τον καλύτερο τρόπο από τον εκφοβισμό και το ρατσισμό μέχρι την υποκρισία και τον πουριτανισμό των δυτικών κοινωνιών.
Δίνοντας έμφαση στον «εφιάλτη» που ζει ο Οσκαρ Γουάιλντ προσπαθώντας να ανακτήσει τη ζωή του, ο Ρούπερτ Εβερετ κουβαλάει με συγκινητικό τρόπο το σωματικό «όγκο» του ήρωά του, αλλά μαζί και την πνευματώδη γραφικότητα της «πληθωρικής» του προσωπικότητας, τη μελαγχολία που έκρυβε πίσω από τα «ακόλαστες» συναντήσεις του με τα αγόρια που λάτρευε, τη θλίψη για τη σύζυγό και τα δυο του πιαδιά που αγάπησε αλλά ήξερε πως έπρεπε να χάσει, το τραύμα που του άφησε για πάντα όχι τόσο η φυλακή ή ο δημόσιος εξευτελισμός του, αλλά η διαπίστωση που ο ίδιος έγραψε πιο όμορφα από τον οποιονδήποτε για τον «κάθε άνθρωπο» που «σκοτώνει αυτό που αγάπάει».
Σε στιγμές σπαρακτικός (και αν πρέπει να συγκρίνει κανείς, καλύτερος από τον Στίβεν Φράι στο «Wilde»), χωρίς να αποφεύγει τις υπερβολές ή τα κλισέ μιας «βιογραφιας του BBC» (με την καλή έννοια), με ρυθμό, ένταση και μια αφοπλιστική σκηνοθετική ειλικρίνεια που μετατρέπει μια γνωστή ιστορία σε μια συναρπαστική παραβολή, ο Ρούπερτ Εβερετ εξισώνει με σεβασμό αλλά και αποκαλυπτικό τρόπο τη δική του (και εκατομμυρίων ακόμη απόκληρων) ιστορία «επιβίωσης» με το παράδειγμα του Γουάιλντ, ολοκληρώνοντας ένα ενήλικο παραμύθι που τελειώνει πικρά αλλά που παραμένει όμορφο, ζωντανό, σοφό, πληθωρικό, πλούσιο, επιρρεπές στα λάθη και στις αδυναμίες του - από αυτά που θα έκαναν τον κόσμο καλύτερο αν ήταν το τελευταίο πράγμα που θα άκουγες πριν κοιμηθείς.
Περισσότερες κριτικές από την Berlinale 2018
