Η ταινία του Αλόνσο Ρουιζπαλάσιος ξεκινά όπως πιθανότατα ταιριάζει σε ένα φιλμ με τον τίτλο «Μουσείο», στο παρελθόν. Μέσα από αρχειακό υλικό, παρακολουθούμε την μεταφορά ενός τεράστιου μονολιθικού αγάλματος του θεού Τλαλόκ, από τον τόπο όπου βρισκόταν για αιώνες στο καινούριο ανθρωπολογικό μουσείου της πόλης του Μεξικό την είσοδο του οποίου θα διακοσμούσε το 1964. Δρόμοι χρειάστηκαν να ανοιχτούν, ένα ειδικό φορτηγό να κατασκευαστεί και καλώδια του ηλεκτρικού να κοπούν προκειμένου το άγαλμα του θεού να φτάσει στην καινούρια κατοικία του.
Κι από το κοντινό (και το πολύ πολύ μακρινό) παρελθόν, το φιλμ του Ρουιζπαλάσιος μας προσγειώνει στο 1985, παίρνοντας την αληθινή ιστορία της κλοπής 140 αμύθητης αξίας εκθεμάτων του μουσείου για να την μεταμορφώσει σε μια συναρπαστική, μελαγχολική, κωμωδία αγωνίας σχεδόν τόσο πλούσια σε «εκθέματα» όσο ένα μουσείο της ανθρώπινης πολυπλοκότητας.
Βασικός ήρωας είναι ο Χουάν κι ο φίλος του Γουίλσον ήδη τριαντάρηδες αλλά ακόμη φοιτητές κτηνιατρικής και τουλάχιστον ο Χουάν γόνος μιας καλοβαλμένης αστικής οικογένειας που όμως δεν μοιάζει ικανός να βρει τον δρόμο του, να κάνει το επόμενο βήμα.
Παραμονή Χριστουγέννων, ο Χουάν θα αρνηθεί να ακολουθήσει την οικογενειακή παράδοση και να φορέσει το κοστούμι του Αη Βασίλη, μεταποιημένο από το νούμερο του παππού του στο δικό του πολύ μικρότερο και μαζί με τον Γουίλσον, που θέλει να περάσει την βραδιά με τον άρρωστο πατέρα του, θα σπρώξουν μπροστά το μεγαλόπνοο σχέδιο που είχαν καταστρώσει για την παραμονή της πρωτοχρονιάς: θα μπουν στο μουσείο και δίχως κανείς να τους αντιληφθεί, θα κλέψουν μικρά σε μέγεθος μα αμύθητα σε αξία εκθέματα.
Και κάπως έτσι θα ξεκινήσει η περιπέτειά τους που θα τους βοηθήσει να αντιληφθούν ότι ακόμη κι αν έφεραν σε πέρας με ιδιαίτερη ευκολία μια εντυπωσιακή ληστεία, δεν παύουν να παραμένουν χαμένοι, αφού κανείς δεν πρόκειται να αγοράσει τόσο εύκολα αναγνωρίσιμα και διάσημα αρχαία. Και κάπως έτσι το ταξίδι τους προς τους υποψήφιους αγοραστές και μια εύκολη περιουσία θα γίνει γρήγορα μια διαδρομή αυτογνωσίας και μάλιστα με τον πιο επώδυνο τρόπο.
Ο Ρουιζπαλάσιος χτίζει την ταινία του πάνω σε μια σειρά από θεματικές με πιο προφανή -και εξαιρετικά αιχμηρή- αυτήν της ιστορικής και πολιτιστική κληρονομιάς και την σύλησή της μέσα στους αιώνες, αλλά κι άλλες μικρότερες σε μέγεθος μα όχι σε αντίκτυπο, όπως την φιλία, τις σχέσεις πατέρων και γιών, την ταξική ταυτότητα, τις διαδρομές της ενηλικίωσης.
Μα κυρίως χτίζει την από την αρχή ως το τέλος απολαυστική ταινία του πάνω σε υπέροχα δομημένες σκηνές και εικόνες, με την σεκάνς της κλοπής στο μουσείο να βρίσκει μια αξιοθαύμαστη ισορροπία ανάμεσα στην ελαφρότητα και την αγωνία. Κι ο τόνος του παραμένει πάντα γοητευτικά ακατάτακτος κωμικός αλλά και μελαγχολικός, συχνά σχεδόν σλάπστικ μα το επόμενο λεπτό συναισθηματικά σαρωτικός, δραματικός μα ποτέ μελοδραματικός, πάντα απρόβλεπτος.
Με την φωτογραφία να φλερτάρει με το ρετρό και ονειρικό κι ένα σωρό από μικρές ή μεγαλύτερες λεπτομέρειες να δίνουν στο φιλμ τον χαρακτήρα ενός πάτσγουορκ που θες να εξερευνήσεις σε λεπτομέρεια τα υλικά που το συνθέτουν, το «Museo» κάνει όπως λέει μια «ρέπλικα της αληθινής ιστορίας», μα την κάνει με τρόπο απόλυτα κινηματογραφικό, δείχνοντας την διαφορά ανάμεσα στην αλήθεια και το σινεμά και το πως το δεύτερο μπορεί να γίνει πολύ πιο αληθινό και πολύπλευρο σε σχέση με τα στεγνά και συχνά μονοδιάστατα γεγονότα.
Περισσότερες κριτικές από την Berlinale 2018
- Berlinale 2018: Κάποιος μοχθηρός εξωγήινος κατέλαβε το σώμα του Κιγιόσι Κουροσάουα και γύρισε το «Yocho (Foreboding)»
- Berlinale 2018: To «Isle of Dogs» του Γουές Αντερσον είναι μια δήλωση αγάπης. Κι όχι μόνο υπέρ των σκύλων
- Berlinale 2018: Το «Black 47» χτίζει ένα βίαιο «γουέστερν» πάνω σε μια σκοτεινή σελίδα της ιρλανδικής ιστορίας
- Berlinale 2018: Μελόδραμα σε φθηνή έκδοση το «The Bookshop» της Ιζαμπέλ Κοσέτ
- Berlinale 2018: Ο Ρούπερτ Εβερετ συναντά νομοτελειακά τον Οσκαρ Γουάιλντ στον «Ευτυχισμένο Πρίγκιπα»
- Berlinale 2018: Οι «Κληρονόμοι» από την Παραγουάη είναι η έκπληξη που ελπίζαμε να δούμε
- Berlinale 2018: To «Central Airport THF» του Καρίμ Αϊνούζ, κοιτάζει με ψύχραιμη ματιά την προσφυγική κρίση
- Berlinale 2018: Ούτε «το μικρό μου πόνι στην Αγρια Δύση» δεν περιγράφει το ασυνάρτητο «Damsel»
- Berlinale 2018: O Κρίστιαν Πέτσολντ μιλά για τον πόλεμο, τον έρωτα και τον άνθρωπο στο «Transit»
- Berlinale 2018: Στο «Madeline’s Madeline», η Τζόζεφιν Ντέκερ φλερτάρει με την ανακάλυψη μιας νέας αφηγηματικής φόρμας
- Berlinale 2018: Το «Obscuro Barroco» της Ευαγγελίας Κρανιώτη είναι μια φιλμική εμπειρία
- Berlinale 2018: Η «Eva» του Μπενουά Ζακό είναι ένα νουάρ που δεν σκοτεινιάζει ποτέ
- Berlinale 2018: η «Προσευχή» του Σεντρίκ Καν δεν εισακούεται
- Berlinale 2018: Το «Figlia Mia» πλησιάζει, αλλά δεν φτάνει το ντεμπούτο τής Λάουρα Μπισπούρι
- Berlinale 2018: To «The Real Estate» είναι ένα κοινωνικό σχόλιο με την λεπτότητα οπλοπολυβόλου
- Berlinale 2018: To «Human, Space, Time and Human» δεν είναι μόνο η χειρότερη ταινία του Κιμ Κι-ντουκ, αλλά και μια πολύ κακή ταινία
- Berlinale 2018: Το «Season of the Devil» του Λαβ Ντίαζ είναι η κορύφωση της «Lav Lav Land»
- Berlinale 2018: To «Utøya 22. juli» είναι η ταινία που δίχασε το φεστιβάλ
- Berlinale 2018: «Don't Worry, He Won't Get Far on Foot», Γκας Βαν Σαντ, τετραπληγία και καλή καρδιά
- Berlinale 2018: «3 Μέρες στο Κιμπερόν» ή «Η Ρόμι Σνάιντερ Φωτογραφιζόταν Υπέροχα»
- Berlinale 2018: Στο «Pigs» ο σαρκασμός περισσεύει αλλά η ενέργεια δεν επαρκεί μέχρι το τέλος.
- Berlinale 2018: Τρεις ώρες μετά, η φιλοσοφία του τίποτα στο «Το Ονομα του Αδερφού μου είναι Ρόμπερτ και είναι Χαζός»
- Βερολίνο 2018: Το «Unsane» είναι ένα ψυχολογικό, pulp θρίλερ στην εποχή του #MeToo
- Berlinale 2018: Κάποιος μοχθηρός εξωγήινος κατέλαβε το σώμα του Κιγιόσι Κουροσάουα και γύρισε το «Yocho (Foreboding)»
- Berlinale 2018: «Touch me Not»
- Berlinale 2018: Αγαπητέ Ιντρις Ελμπα, μετά το «Yardie» δεν χρειάζεται να ξανασκηνοθετήσεις
Tags: berlinale 2018, museo
